Ο μεταπολεμικός κύκλος ενός προτεκτοράτου - Τάκης Φωτόπουλος

Ο μεταπολεμικός κύκλος ενός προτεκτοράτου*

Συχνά ακούγεται τελευταία ότι με την υπαγωγή της Ελλάδας στην τρόικα που ολοκλήρωσε την διαδικασία μετατροπής της σε οικονομικό προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, η χώρα έκλεισε τον κύκλο που άρχισε με τη μεταπολίτευση. Κατά τη γνώμη μου, ο κύκλος που έκλεισε σήμερα άνοιξε πολύ πιο πριν, με το τέλος του εμφυλίου πολέμου, όταν μετά τη συντριβή της Αριστεράς άρχισε η διαδικασία μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο ―γεγονός που είχε αναγκάσει ακόμη και την «Καθημερινή» να χαρακτηρίσει τη χώρα ως το «αθλιέστερον προτεκτοράτο». Τότε, άρχισε ένας κύκλος όπου η Ελλάδα μετατράπηκε σε ένα σαφές πολιτικό προτεκτοράτο της αμερικανικής ελίτ που είχε αναλάβει την ηγεσία του δυτικού στρατοπέδου. Το προσωπικό της ελληνικής πολιτικής ελίτ που θα ασκούσε κυβερνητική εξουσία επιλεγόταν επιμελώς από την άτυπη αυτή προστάτιδα δύναμη, σε συνεργασία με το Παλάτι που έπαιζε ρόλο τοποτηρητή της. Έτσι το ημι-ολοκληρωτικό καθεστώς που καθιερώθηκε μετεμφυλιακά κράτησε ολόκληρη τη δεκαετία του 1950, μέχρις ότου ο πόλεμος μεταξύ των εκπροσώπων της πολιτικής ελίτ, που ξέσπασε λόγω της αναφανδόν στήριξης από το κατεστημένο της Δεξιάς σε βάρος του Κέντρου, οδήγησε στον Ανένδοτο και την άνοδο του Κέντρου στην εξουσία αλλά και στις πρώτες ρωγμές στο πολιτικό προτεκτοράτο, όχι βέβαια εξαιτίας των (ανώδυνων για τις ελίτ) πολιτικών που ακολούθησαν οι κεντρώοι επαγγελματίες πολιτικοί, αλλά λόγω της δυναμικής που είχε δημιουργήσει ένα αυθόρμητο πολιτικό και πολιτιστικό κίνημα «από κάτω» που οδήγησε στην «Άνοιξη» της δεκαετίας του ‘60, τα Ιουλιανά, και στη συνέχεια στη συντριβή του κινήματος αυτού από την Χούντα που εγκαθιδρύθηκε με το πράσινο φως της προστάτιδας δύναμης.

Αντίθετα όμως με τη δεκαετία του ‘50, οι διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες ήταν ώριμες στη δεκαετία του ‘70 για να δημιουργηθεί ένα νέο είδος άτυπου προτεκτοράτου που δεν θα χρειαζόταν να στηρίζεται σε στρατιωτικές χούντες, αλλά μόνο (στην ανάγκη ― καλή ώρα!) σε κοινοβουλευτικές Χούντες. Τα οικονομικά και πολιτιστικά θεμέλια αυτού του νέου τύπου προτεκτοράτου τέθηκαν με την Χουντική επταετία, όταν αναδύθηκε μια καταναλωτική κοινωνία που πολιτιστικά διαπνεόταν από το τρίπτυχο θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια. Παράλληλα, οι διεθνείς συνθήκες και κυρίως η ανάδυση της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς που έφερε η μαζική εξάπλωση ενός νέου φαινομένου, της πολυεθνικής επιχείρησης (που σήμερα ελέγχει την παγκόσμια παραγωγή και εμπόριο), οδήγησε σε αυτό που ονομάστηκε «νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση», όπου ―σε αντίθεση με την προηγούμενη περίοδο Αμερικανικής μονοκρατορίας― τόσο η οικονομική όσο και η πολιτική εξουσία διαχέεται σε πολλά κέντρα πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής δύναμης, δηλαδή, αυτό που ονομάζουμε «υπερεθνική ελίτ». Θεμελιακή προϋπόθεση για την αποτελεσματική λειτουργία των πολυεθνικών και, επομένως, της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς είναι το άνοιγμα και «απελευθέρωση» των αγορών, δηλαδή, η ουσιαστική υπονόμευση των κοινωνικών ελέγχων που είχαν επιβληθεί στο παρελθόν στις αγορές κεφαλαίου, αγαθών, υπηρεσιών και εργασίας για την προστασία της κοινωνίας από την αγορά. Την «απελευθέρωση» αυτή επέβαλαν οι ελεγχόμενοι από την υπερεθνική ελίτ διεθνείς οργανισμοί (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ κ.λπ.).

Στον Ευρωπαϊκό χώρο ήταν οι διευθυντικές ελίτ και κυρίως η Γερμανική οι οποίες, με τις συνθήκες Μάαστριχτ και Λισαβόνας, ανέλαβαν την θεσμοποίηση στην ΕΕ του ανοίγματος και απελευθέρωσης των αγορών που, όπως μπορεί να δειχθεί ακόμη και με την ορθόδοξη οικονομική θεωρία, σε μια οικονομική ένωση ευνοεί τα ισχυρότερα μέλη (από άποψη ανταγωνιστικότητας) σε βάρος των ασθενέστερων. Έτσι με την απόφαση των πολιτικών ελίτ μας (και τη συμπαράσταση της «φιλευρωπαικής», δηλαδή της ρεφορμιστικής, Αριστεράς) η Ελλάδα όχι μόνο εντάχθηκε πλήρως στην ΕΕ χάνοντας σταδιακά την οικονομική κυριαρχία της, πρώτα με την κατάργηση των κοινωνικών ελέγχων στη κίνηση κεφαλαίου και εμπορευμάτων και στη συνέχεια στην αγορά εργασίας, αλλά και έχασε στη διαδικασία ακόμη και το νόμισμά της (βασική έκφραση της οικονομικής κυριαρχίας μιας χώρας). Τα κόμματα μάλιστα εξουσίας με προεξάρχον το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ έπαιξαν βασικό ρόλο στην αναπαραγωγή της καταναλωτικής κοινωνίας που χρηματοδοτούσαν με τη συνεχή επέκταση του δανεισμού, όταν η ανάπτυξη νέων παραγωγικών μονάδων, αλλά και η επιβίωση των παλαιών δασμοβίωτων μονάδων και κλάδων, έγιναν αδύνατες στο νέο θεσμικό πλαίσιο του άκρατου ανταγωνισμού. Άρκεσε κατόπιν η πρόσφατη παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση για να λειτουργήσει σαν καταλύτης που θα έσκαγε την μεταπολιτευτική αναπτυξιακή φούσκα και θα μετέτρεπε την χώρα και σε τυπικό οικονομικό προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ με τους Γερμανικούς Financial Times να το ομολογούν σχεδόν ρητά...

Αναπόφευκτα, η δημιουργία ενός τυπικού οικονομικού προτεκτοράτου θα οδηγούσε και σε ένα άτυπο πολιτικό προτεκτοράτο, αθλιότερο μάλιστα ακόμη και αυτού της δεκαετίας του ‘50, εφόσον αντίθετα με αυτό, επιβλήθηκε αναίμακτα, μέσω της μετατροπής των περισσότερων πολιτών σε καταναλωτές. Η επιβεβαίωση της μετατροπής της χώρας σε πολιτικό προτεκτοράτο ήλθε με την πρόσδεση της χώρας στην αμερικανο-ισραηλινή «συνεργασία» που φανέρωσε η πρόσκληση από τον αρχηγό της κοινοβουλευτικής μας Χούντας προς ένα εγκληματία πρωθυπουργό που δεν δίστασε πριν λίγους μήνες να βάψει (για πολλοστή φορά) τα χέρια του με το αίμα άοπλων πολιτών και να κάνει πειρατεία σε ελληνικό πλοίο κακοποιώντας Έλληνες υπηκόους. Και αυτό, επειδή τολμήσαν να πλησιάσουν την περιοχή στην οποία οι Σιωνιστές έχουν επιβάλλει εδώ και δυο χρόνια ένα εγκληματικό εμπάργκο που ακόμη και ο ΟΗΕ έχει καταδικάσει ως παράνομο, με στόχο τον στραγγαλισμό του λαού της Γάζας που δεν ψήφισε τον εκλεκτό της υπερεθνικής ελίτ (και του «Γιωργάκη»), αλλά την Χαμάς !

Όπως είναι γνωστό, το (εξ ορισμού) ρατσιστικό Σιωνιστικό κράτος, που από την ίδρυση του έπαιζε τον ρόλο του χωροφύλακα της Δύσης στην Μέση Ανατολή, έχει αναλάβει στην παρούσα δεκαετία τον ρόλο του «υπαρχηγού» των ΗΠΑ στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» στην περιοχή (δηλαδή στον πόλεμο ενάντια σε κάθε αντιστεκόμενο λαό στη Νέα Διεθνή Τάξη που ανέτειλε μετά την άνοδο της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και την κατάρρευση του «υπαρκτού») που διεξάγει η υπερεθνική ελίτ υπό την στρατιωτική ηγεσία της Αμερικανικής. Η Ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ στη μεταπολίτευση, και μέχρι τα μέσα περίπου της παρούσας δεκαετίας, προσπαθούσε να εκμεταλλευθεί την υποστήριξη του ελληνικού λαού προς τους αγωνιζόμενους Αραβικούς λαούς και κυρίως τον Παλαιστινιακό, ώστε να «πουλήσει» φιλία στον Αραβικό κόσμο, τηρώντας κάποιες αποστάσεις από το εγκληματικό Σιωνιστικό κράτος. Άλλωστε ήταν οι Αραβικές χώρες (και όχι το Ισραήλ!) που υποστήριζε τις Ελληνικές θέσεις στον ΟΗΕ στις συχνές προσφυγές για το Κυπριακό, ιδιαίτερα μετά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Από τα μέσα όμως της δεκαετίας αυτής σημειώνεται μια ριζική στροφή στην εξωτερική και αμυντική πολιτική της χώρας που εκδηλώνεται με την στελέχωση του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Αμυντικών Αναλύσεων (ΙΑΑ ― το επίσημο think tank του ελληνικού υπουργείου Άμυνας) από Πανεπιστημιακούς «ειδικούς», που στη πραγματικότητα λειτουργούν ως απλοί προπαγανδιστές της στρατηγικής της υπερεθνικής ελίτ, προωθώντας με κάθε μέσο την ανάγκη άξονα Ελλάδας-ΗΠΑ-Ισραήλ και ιδιαίτερα την ανάπτυξη «ελληνο-αμερικανο-ισραηλινής αμυντικής συνεργασίας». Αποκορύφωση αυτής της συνεργασίας ήταν η κοινή Ελληνο-Ισραηλινή άσκηση «Ένδοξος Σπαρτιάτης» το 2008 που αποτελούσε προσομοίωση μιας αεροπορικής επιδρομής στο Ιράν, για την οποία οι Έλληνες υπήκοοι των ντόπιων και της υπερεθνικής ελίτ πληροφορηθήκαν μόνο από σχετικό δημοσίευμα των «New York Times». Αντίστοιχη κοινή (πάλι μυστική) άσκηση γινόταν λίγες μέρες πριν το ρεσάλτο στο Ελληνικό πλοίο ―για το οποίο ο «Γιωργάκης» είναι, πάλι, δοσίλογος αφού, όπως αναφέρθηκε και δεν διαψεύσθηκε, δεν προστάτευσε Ελληνικό πλοίο και Έλληνες πολίτες, μολονότι υπήρχε Ελληνικό πολεμικό στη περιοχή...

Ερώτηση: μήπως η Κοινοβουλευτική Χούντα, πέρα από το πελώριο έγκλημα να μετατρέψει την Ελλάδα πάλι σε προτεκτοράτο, τώρα σχεδιάζει μαζί με το εγκληματικό Σιωνιστικό καθεστώς συμμετοχή σε ένα νέο (τον πιο καταστροφικό μέχρι τώρα) πόλεμο ενάντια στο Ιράν ―επειδή η Τουρκική ελίτ δεν έχει καμιά διάθεση να διαπράξει κάτι παρόμοιο― που αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε απροσδιόριστες δυσμενείς συνέπειες κατά του Ελληνικού λαού;

* Η εκδοχή που δημοσιεύτηκε στην «Ε» είναι 160 λέξεις μικρότερη λόγω του ότι το κείμενο υπερέβη τον προκαθορισμένο αριθμό λέξεων.