ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

 

Τις τελευταίες μέρες το παλιρροιακό κύμα κατά των ελίτ της ΕΕ δυναμώνει στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στις χώρες των οποίων οι λαοί ήδη γνωρίζουν την εσωτερική κατοχή  των ντόπιων ελίτ, υπό την μπότα της τρόικας. Και αυτό γιατί τα λαϊκά στρώματα στις χώρες αυτές καθημερινά συνειδητοποιούν περισσότερο ότι ο εμπαιγμός της δήθεν «σωτηρίας» τους από τη χρεοκοπία,  «κατά σύμπτωση», οδηγεί στην εξαθλίωσή τους, ενώ οι ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα «ζουν και βασιλεύουν», ακριβώς όπως πριν (αν όχι καλύτερα)!

 

Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα, αρχίζει και συνειδητοποιείται ευρέως το συμπέρασμα, που παίρνει δεδομένο κάθε έγκυρος αναλυτής στο εξωτερικό (αλλά αποκρύπτει βέβαια επιμελώς η κοινοβουλευτική Χούντα των απατεώνων), ότι, παρά τα κτηνώδη μέτρα που έχουν επιβληθεί στα λαϊκά στρώματα, είναι αδύνατο να αποπληρωθεί ένα πελώριο χρέος που έχει δημιουργήσει μια δυναμική ώστε από 127%  του ΑΕΠ πέρυσι, αναμένεται από την Κομισιόν να φθάσει στο 156% το 2012. Είναι λοιπόν φανερό ότι κάποιου είδους χρεοκοπία ήταν προαποφασισμένη όταν επιβαλλόταν το Μνημόνιο και ο στόχος των ελίτ από την αρχή ήταν, από τη μια μεριά, να ξεζουμίσουν όσο μπορούσαν περισσότερο τα λαϊκά στρώματα ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις ζημιές των κατόχων των ομολόγων, και, από την άλλη, να ολοκληρώσουν τις «διαρθρωτικές» αλλαγές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (αυτές που ονομάζει «τομές» ο Γιωργάκης). Και αυτό, μέχρι τη στιγμή που η συνέχιση του «Μονόδρομου» θα γινόταν οικονομικά και κοινωνικά επικίνδυνη, οπότε θα επιβάλλαν τους όρους τους σε μια «συμφωνημένη» αναδιαπραγμάτευση του χρέους—δηλαδή μια άτυπη χρεοκοπία-- που θα παίρνει βέβαια δεδομένες και θα επεκτείνει τις «τομές», οι οποίες  δεν είναι παρά η υλοποίηση των «4 ελευθεριών» του Μάαστριχτ (δηλαδή η «απελευθέρωση» των αγορών  κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών). Φυσικά, ακόμη και αν χρειαστεί στη πορεία το Διευθυντήριο της ΕΕ να υποχρεώσει τις χώρες που μπαίνουν κάτω από την  τρόικα είτε να βγουν από την ευρωζώνη, είτε να μπουν σε μια ευρωζώνη δεύτερης κατηγορίας με υποτιμημένο ευρώ, ο απαράβατος όρος θα είναι ότι οι χώρες αυτές θα παραμείνουν στην ΕΕ, ώστε να εξασφαλιστεί η συνέχιση του εργασιακού μεσαίωνα, της αποδιάρθρωσης των κοινωνικών υπηρεσιών κλπ.

 

Το δίλημμα, επομένως, που αντιμετωπίζουν τα λαϊκά στρώματα δεν είναι «χρεοκοπία ή σωτηρία», όπως ψεύδονται οι απατεώνες πολιτικάντηδες, αλλά «χρεοκοπία με τους όρους που  επιβάλλουν οι ξένες και οι ντόπιες ελίτ»--όρους που θα εξαναγκάσουν τελικά τα λαϊκά στρώματα να πληρώσουν το Χρέος-- ή «χρεοκοπία με τους όρους που θα επιβάλλουν τα λαϊκά στρώματα» --δηλαδή, όρους που θα εξαναγκάσουν τις ντόπιες και ξένες ελίτ να το πληρώσουν. Σήμερα, επομένως, είναι περισσότερο επιτακτικό παρά ποτέ το αίτημα όχι για ενότητα της Αριστεράς γενικά, (που δεν έχει νόημα, αν δεν υποστηρίζεται εκ του πονηρού), αλλά για τη  συμπαράταξή της ώστε να εκφράσει τα λαϊκά στρώματα που δεν βλέπουν τι μπορούν να κάνουν (πέρα από τις μεγαλοστομίες για «ανυπακοή» κλπ) ώστε ν αντιστρέψουν τη καταστροφική πορεία. Η συμπαράταξη επομένως αυτή πρέπει να είναι προγραμματική, δηλαδή να εκφράζει συγκεκριμένους ρεαλιστικούς στόχους που θα εγγυώνται ότι:

1. όλα τα μέτρα και οι «τομές» που έγιναν από την κοινοβουλευτική «Χούντα» θα ακυρωθούν
2. θα γίνει δημοψήφισμα για την άμεση έξοδο όχι μόνο από την ΟΝΕ, (όπως υποστηρίζει ανόητα ένα τμήμα της Αριστεράς[i] που μιλά για διαγραφή του Χρέους—απαλλάσσοντας έτσι τις ΝΤΟΠΙΕΣ ελίτ από κάθε βάρος!) αλλά και –κυρίως—από την ΕΕ, εφόσον μόνο η έξοδος από την ΕΕ μπορεί να οδηγήσει στη κατάργηση των «4 ελευθεριών» που στήριξαν τα τελευταία 30 χρόνια την εξωστρεφή «ανάπτυξη», η οποία οδήγησε στη καταστροφή της παραγωγικής δομής της χώρας και στο πελώριο χρέος (το σύμπτωμα αυτής της «ανάπτυξης»[ii]).
3. Μετά την έξοδο από ΕΕ/ΟΝΕ, από θέσεως ισχύος πια, θα γίνει επαναδιαπραγμάτευση του Χρέους που θα επιβάλλει στις ντόπιες και ξένες ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα που κατέχουν ομόλογα να πληρώσουν το (δραχμοποιημένο) χρέος --με έκτακτη φορολογία κ.λπ.-- αφού προηγούμενα έχει γίνει το αναγκαίο «κούρεμα» και η επιμήκυνσή του.

 

Κατά τη γνώμη μου, ένα παρόμοιο πρόγραμμα θα μπορούσε να συνενώσει τις δυνάμεις στην ευρύτερη Αριστερά (στην οποία δεν περιλαμβάνω βέβαια τα δεκανίκια του συστήματος που δεν συζητούν έξοδο από την ΕΕ/ΟΝΕ!) με αιτήματα ρεαλιστικά που δεν προϋποθέτουν την αντισυστημική αλλαγή, αλλά ανοίγουν τον δρόμο σε αυτή, ενώ αποτρέπουν την μακροχρόνια καταστροφή που μας επιβάλλουν οι ντόπιες και ξένες ελίτ και συγχρόνως θέτουν τις βάσεις για μια εναλλακτική ανάπτυξη[iii] που επανενσωματώνει  την οικονομία, την πολιτεία και τη Φύση στη κοινωνία.

 

---

[i] Βλ. την «Πρωτοβουλία οικονομολόγων-επιστημόνων: παύση πληρωμών-έξοδο από το ευρώ» και τους υποστηρικτές της (Καζάκης, Λαπαβίτσας, Κουβελάκης, Ρούσσης, Μπιτσάκης κ.ά.)

[ii] Τ. Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ (Γόρδιος, Νοέμβρης 2010) κεφ 2-4 & 9-10

[iii] Στο ίδιο, κεφ. 14-15