Το έγκλημα στη Λιβύη και η «Αριστερά» - Τάκης Φωτόπουλος

Με το πλήρωμα του χρόνου, παίρνουν πια «με τις πέτρες» τη Κοινοβουλευτική Χούντα, ακόμη και σε φιλήσυχα νησιά όπως η Σύρος. Εντούτοις, ο θρασύτατος εκπρόσωπός της τολμά να χαρακτηρίζει «φασίζουσα» τη λαϊκή αντίδραση στην πιο «φασίζουσα» κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής Ελλάδος, η οποία έχει καταντήσει ακόμη και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» κενό γράμμα. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι έχει φαλκιδεύσει με κάθε τρόπο οποιεσδήποτε ελευθερίες συνδέονται με συλλογικούς αγώνες: από επιστρατεύσεις απεργών μέχρι την κατά σύστημα κήρυξη (από την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη) κάθε ενοχλητικής για τις ελίτ απεργίας ως «καταχρηστικής» και την ουσιαστική απαγόρευση των διαδηλώσεων με τη χρήση μαζικής βίας για τη κατάπνιξή τους με οποιαδήποτε αφορμή. Και, το κυριότερο, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν ζήτησε μέσα από δημοψήφισμα (που ―υπό προϋποθέσεις― είναι το μόνο ψήγμα δημοκρατίας στην αντιπροσωπευτική «δημοκρατία») την έγκριση των κτηνωδών μέτρων που καταλύουν σχεδόν όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, ξεπουλούν κάθε κοινωνικό πλούτο και καταδικάζουν στην ανεργία μεγάλο τμήμα του πληθυσμού και, ακόμη μεγαλύτερο, στη φτώχεια. Σε αυτό, βέβαια, πήρε μαθήματα από την Ευρωπαϊκή ελίτ που, μετά τη συνεχή σχεδόν απόρριψη των νεοφιλελεύθερων προτάσεών της για την ΕΕ από τους Ευρωπαϊκούς λαούς, τώρα αποφεύγει συστηματικά τα δημοψηφίσματα! Ίσως είναι λοιπόν καιρός η Χούντα, που κατά σύστημα εξαπατά τον Ελληνικό λαό, αντί να τον βρίζει επειδή αντιδρά στην περιφρονητική αγνόηση της βούλησής του από τους επαγγελματίες πολιτικάντηδες, να υιοθετήσει μια παραλλαγή του παλαιού βασιλικού λογότυπου που θα την εκφράζει απόλυτα: «Ισχύς μου η προστασία των ΜΑΤ»...

Όμως δεν έφθανε το έγκλημα της Χούντας κατά του Ελληνικού λαού αλλά τώρα τον εμπλέκει και σε πόλεμο, χωρίς βέβαια να τον ρωτήσει ―όπως άλλωστε κάνουν και όλες οι άλλες δυτικές «δημοκρατίες», όπου για κρίσιμα θέματα δεν σκοτώνουν μεν διαδηλωτές αλλά απλά τους αγνοούν, όσοι και να είναι, και τους πνίγουν στα δακρυγόνα κ.λπ., ώστε να τρομοκρατούν τη μεγάλη πλειοψηφία που δεν έχει σχετική εμπειρία. Ο πόλεμος αυτός αποτελεί άλλο ένα έγκλημα κατά του Αραβικού έθνους αφού οδηγεί βραχυπρόθεσμα στον διαμελισμό της Λιβύης και μακροπρόθεσμα στην «αλλαγή καθεστώτος» που επιδιώκει η υπερεθνική ελίτ, μαζί με το εγκληματικό Σιωνιστικό κράτος των Λίπερμαν, Νετανιάχου κ.ά., με τους οποίους η Χούντα έχει αναπτύξει πρωτόγνωρους για ελληνική κυβέρνηση φιλικούς δεσμούς. Γεγονός που θα έχει βαρύτατες συνέπειες για τον Ελληνικό λαό. Όχι βέβαια από τους σημερινούς συνομιλητές ομολόγους του «Γιωργάκη» και καρπαζοεισπράκτορες της υπερεθνικής ελίτ, αλλά από τα αναδυόμενα Αραβικά λαϊκά κινήματα που τους καταποντίζουν, όπως τους ομοϊδεάτες του «σοσιαλιστές» στη «Σοσιαλιστική» Διεθνή Μπεν Αλί και Μουμπάρακ!

Όπως υποστήριξα στο προηγούμενο άρθρο μου, υπάρχουν θεμελιακές διαφορές μεταξύ των παλλαϊκών εξεγέρσεων στην Τυνησία και την Αίγυπτο και της δήθεν «επαναστατικής» εξέγερσης στην Λιβύη, την οποία υποστηρίζει σήμερα όχι μόνο η άθλια «αριστερά» των Κον Μπεντίτ κ.ά ―που υποστήριξε επίσης, άμεσα η έμμεσα, και όλους τους άλλους «πολέμους» της εγκληματικής υπερεθνικής ελίτ― αλλά και σημαντικό τμήμα της κρατικιστικής «αντισυστημικής» Αριστεράς, καθώς και σύμπασα η «ελευθεριακή»! Η «Αριστερά» αυτή «δεν βλέπει» όχι μόνο τις ιστορικές διαφορές που ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο, αλλά και τις τεράστιες ομοιότητες μεταξύ κάποιων καθεστώτων και των συναφών εξεγέρσεων. Έτσι, «δεν βλέπει» ότι:

Με βάση τα παραπάνω δεν είναι περίεργο ότι η απόφαση του Συμβουλίου Ασφάλειας του ΟΗΕ που ενέκρινε τη νέα εγκληματική εκστρατεία της υπερεθνικής ελίτ, δήθεν για την προστασία των σφαγιαζόμενων απο τον Κανταφι Λιβύων, στη πραγματικότητα στοχεύει στην αλλαγή καθεστώτος (οπως άλλωστε ανοικτά δηλώνουν οι εκπρόσωποι της, παρα το γεγονός ότι ακόμη και το ψήφισμα του ΟΗΕ δεν θέτει παρόμοιο στόχο!). Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι το ψήφισμα αυτο θεμελιώθηκε:

α) πρώτον, σε αίτημα των «επαναστατών» της Λιβύης. Έτσι είδαμε για πρώτη φορά «επαναστάτες» να ζητούν τη βοήθεια του ΝΑΤΟ για να νικήσουν σε εμφύλιο πόλεμο ―ο οποίος δεν έχει σχέση βέβαια με εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο, όπως κάποιοι «αριστεροί αναλυτές» εσκεμμένα συγχέουν (συγκρίνοντας το ακόμη και με τον απελευθερωτικό αγώνα του... 1821!) εκτός βέβαια αν οι «αριστεροί» αυτοί στον πόλεμο του Βιετνάμ υποστήριζαν αντίστοιχα και το αίτημα των Νοτιοβιετναμέζων προς τους Αμερικανούς για την «απελευθέρωση» της χώρας τους... Και αυτά όλα τη στιγμή που οι «επαναστάτες» της Βεγγάζης έχουν γεμίσει τους τοίχους της πόλης με συνθήματα «όχι στη ξένη επέμβαση», την ήμερα που ανακοινώθηκε η ξένη επέμβαση χόρευαν στους δρόμους όλη νύχτα, και τώρα που τα Νατοϊκά αεροπλάνα κάνουν σκοποβολή (όπως πριν στο Ιράκ) κονιορτοποιώντας τις δυνάμεις που υποστηρίζουν το καθεστώς, αυτοί πανηγυρίζουν για τη νίκη «τους» (τα ειρωνικά εισαγωγικά ανήκουν στον Βρετανό ανταποκριτή[1]) γύρω απο τα απανθρακωμένα οχήματα και πτώματα στρατιωτών.

β) δεύτερον, σε αίτημα του Αραβικού Συνδέσμου. Όμως, αυτό είναι άλλη μια απάτη. Όχι μόνο γιατί από τα 22 μέλη του μόνο 10 έλαβαν μέρος στη ψηφοφορία και από αυτούς τα 2 (Συρία, Αλγερία) το καταψήφισαν. Αλλά και γιατί ανάμεσα στους υπερψηφίσαντες το ψήφισμα είναι όλα τα κράτη που σφάζουν σήμερα τους λαούς τους και μάλιστα κατά πολύ αγριότερο τρόπο από τη Λιβύη, αφού ούτε ο πιο καλοπληρωμένος δυτικός δημοσιογράφος δεν τόλμησε να ισχυριστεί ότι οι δυνάμεις του Καντάφι καταλαμβάνουν νοσοκομεία και κτυπούν το ιατρικό προσωπικό στους δρόμους που περισυλλέγει τους τραυματισμένους από τα πυρά του στρατού της Σαουδικής Αραβίας (που κλήθηκε να επιβάλλει την τάξη), χωρίς βεβαια η υπερεθνική ελίτ να νιώσει την ανάγκη να επέμβει για τη κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου (που ακόμη και ο ΟΗΕ κατήγγειλε![2]) και παρά το γεγονός ότι οι Αμερικάνοι έχουν στο Μπαχρέιν τη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση τους στη περιοχή! Ένα άλλο μέλος που υπερψήφισε το αίτημα είναι η Υεμένη η οποία συνεχίζει να σφάζει μαζικά τους πολίτες της.[3]

Είναι ακόμη επιβεβαιωτικό των παραπάνω συμπερασμάτων για τους «επαναστάτες» της Λιβύης ότι ούτε η νέα κυβέρνηση στη Τυνησία ούτε αυτή στην Αίγυπτο αντιτάχθηκαν στο ψήφισμα για την στρατιωτική επέμβαση της υπερεθνικής ελίτ, ενώ για την Αίγυπτο έχουν επιβεβαιωθεί πια οι πληροφορίες (ακόμη και από τον απεσταλμένο της ΝΕΤ!) ότι παίζει ρόλο διαμετακομιστικού κέντρου οπλισμού στους «επαναστάτες», κατά παράβαση του αποκλεισμού όπλων που έχει επιβάλλει ο ΟΗΕ. Ακόμη, επιβεβαιωτικό των παραπάνω συμπερασμάτων είναι ότι ενώ οι εξεγέρσεις στην Τυνησία και Αίγυπτο ήταν πραγματικές παλλαϊκές εξεγέρσεις, η κοινωνική βάση των «επαναστατών» στη Λιβύη είναι πολύ μικρή και εντοπισμένη γεωγραφικά σε φυλές που παραδοσιακά ήταν εναντίον του Καντάφι, στη «νεολαία του ίντερνετ» που ανέφερα στο προηγούμενο άρθρο μου, και κυρίως στους Ισλαμιστές που ξεκινούν κάθε διαδήλωση και μάχη με το «επαναστατικό» σύνθημα «ο Θεός είναι μεγάλος». Και είναι ακριβώς η στήριξη της «επανάστασης» από μια «ανίερη συμμαχία» των Ισλαμιστών κατά του κοσμικού καθεστώτος του Καντάφι αυτή που ένωσε τον αγιατολάχ Χομεϊνί του Ιράν και τους συνεργαζόμενους με το Ιράν Ισλαμιστές της Χεζμπολάχ στον Λίβανο (οι οποίοι ελέγχουν τη κυβέρνηση του Λιβάνου που πρωτοστάτησε στον ΟΗΕ για να περάσει το ψήφισμα) αλλά και της Χαμάς στην Παλαιστίνη καθώς και το εμιράτο του Κατάρ που ήταν το πρώτο που ενίσχυσε την «επαναστατική» κυβέρνηση, αφού άλλωστε η όλη μιντιακή εκστρατεία για τις «μαζικές σφαγές του Καντάφι» ξεκίνησε από το κανάλι της Αλ Τζαζίρα που ξαφνικά μετατράπηκε σε κανάλι της υπερεθνικής ελίτ!

Από την άλλη μεριά οι ενδείξεις για την ισχυρή κοινωνική βάση του καθεστώτος είναι πολλές. Το γεγονός ότι το «δικτατορικό» καθεστώς που δήθεν στηρίζεται μόνο στην οικογένεια Καντάφι και τους μισθοφόρους, όπως υποστηρίζει η αδίστακτη προπαγάνδα των ΜΜΕ, δεν έχει ενδοιασμό να μοιράζει οπλισμό στον λαό (που κανένα δικτατορικό καθεστώς δεν έχει κάνει στην Ιστορία, εφόσον εύκολα θα μπορούσαν τα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα να στρέψουν τα όπλα τους κατά του καθεστώτος) είναι μια ένδειξη. Άλλη ένδειξη είναι ότι παρά τους ανηλεείς βομβαρδισμούς όχι μόνο δεν σημειώθηκε καμιά επανάσταση κατά του καθεστώτος, όπως από την πρώτη μέρα έλεγαν τα φερέφωνα της υπερεθνικής ελίτ, αλλά αντίθετα οι υποστηρικτές του συνεχίζουν να πολεμούν χωρίς ουσιαστικές δυνατότητες ανεφοδιασμού που τις καταστρέφουν οι καθημερινοί βομβαρδισμοί και ενώ τους απανθρακώνουν τα Νατοϊκά αεροπλάνα ―τη στιγμή που θα μπορούσαν τώρα εύκολα να λιποτακτήσουν προς τον αντίπαλο. Αντίθετα, όπως ομολόγησε «υπουργός» της «επαναστατικής» κυβέρνησης (που δίδασκε 35 χρόνια στις ΗΠΑ και μόλις επέστρεψε στη Βεγγάζη!)[4] οι χιλιάδες στρατιώτες του Καντάφι που λιποτάκτησαν στην αρχή της εξέγερσης τελικά κατέληξαν να μην είναι (μαζί με τους εκπαιδευμένους στρατιωτικά αντάρτες) πάνω από 1.000, προφανώς γιατί οι λιποτάκτες προτίμησαν να πάνε σπίτια τους (αν δεν γύρισαν στον στρατό!). Και αυτό, όχι βέβαια γιατί όλοι αυτοί που πολεμούν θαυμάζουν αναγκαστικά το καθεστώς Καντάφι (παρόλο που σύμφωνα με συνέντευξη Ισπανίδας που διαμένει από χρόνια στη Λιβύη το 80% του λαού στηρίζει το καθεστώς[5]) αλλά γιατί δεν θέλουν να έχουν τη τύχη της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ και του Αφγανιστάν, την οποία ξέρουν ότι θα έχουν, αν νικήσουν οι «επαναστάτες» οι οποίοι, όπως τώρα αποκαλύπτεται από αναμφισβήτητη πηγή, την τ. διευθύντρια των Βρετανικών μυστικών υπηρεσιών[6], υποστηριζόντουσαν εδώ και 30 χρόνια από τις αντίστοιχες υπηρεσίες των δυτικών χωρών!

Δεν είναι επομένως άθλιοι μόνο αυτοί που αυτο-αποκαλούνται «αριστεροί» ή «ελευθεριακοί» και δεν έχουν δισταγμό ακόμη και να υποστηρίζουν την εγκληματική επίθεση της υπερεθνικής ελίτ. Το ίδιο άθλιοι είναι και οι αντίστοιχοι «αριστεροί» και «ελευθεριακοί» που διαφωνούν μεν με την Νατοϊκή εκστρατεία αλλά συντάσσονται με τους «επαναστάτες», ουσιαστικά παίρνοντας μια θέση «ίσων αποστάσεων» η οποία κυριολεκτικά πάγωσε το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα, πολύ περισσότερο και από τους προηγούμενους πολέμους της υπερεθνικής ελίτ, χάρη στην μαζική προπαγάνδα των διεθνών ΜΜΕ στα οποία, όπως είδαμε, προστέθηκαν και τα Ισλαμικά.

Η έντιμη στάση κάθε πραγματικού αριστερού και ελευθεριακού είναι ο αγώνας κατά της υπερεθνικής ελίτ και των οργάνων της, ώστε να αναγκαστεί να σταματήσει το έγκλημά της στη Λιβύη που δεν έχει άλλο στόχο παρά να αλλάξει τον χάρτη ώστε από το Μαρόκο και την Αλγερία μέχρι το Αφγανιστάν να δημιουργηθεί μια θάλασσα πελατειακών καθεστώτων πλήρως ενσωματωμένων στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Απόκειται κατόπιν στους λαούς αυτούς να συνεχίσουν τον αγώνα αφού απελευθερωθούν από την υπερεθνική ελίτ, ώστε να δημιουργήσουν πραγματικά δημοκρατικές δομές που εξασφαλίζουν την ισοκατανομή της πολιτικής και οικονομικής δύναμης μεταξύ όλων των πολιτών.

Υ.Γ. Το προηγούμενο άρθρο μου για τη Λιβύη που αναδημοσιεύθηκε ευρέως στο διαδίκτυο προκάλεσε και κάποιες ανέντιμες αντιδράσεις, όπως κάποιου θρασύδειλου ανωνύμου στα ιντιμίντια που κατέφυγε στην πρακτορολογία εναντίον μου, με την ανοχή της Συντακτικής Ομάδας που στην αρχή το δημοσίευσε και όταν εξέφρασα δημοσία την αγανάκτηση μου αντί να κρύψει το άθλιο συκοφαντικό σχόλιο που παραβίαζε κατάφωρα την ίδια την πολιτική Δημοσίευσης του μέσου, έκρυψε ολόκληρο τον ενδιαφέροντα διάλογο για τη Λιβύη όπου πολλοί εξέφραζαν παρόμοιες απόψεις με του άρθρου μου!. Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι το λασπολογικό σχόλιο έκανε και αναπαραγωγή άρθρου του Δ. Ψαρρά στην εφημερίδα, ο οποίος ανακάλυψε (τη στιγμή μάλιστα που η υπερεθνική ελίτ ετοίμαζε την επίθεση κατά της Λιβύης που αποκάλυπτε το άρθρο μου!) τη σχέση Καντάφι και Κ. Πλεύρη (λες και ο Καντάφι μόνο σχέσεις τον Κ. Πλεύρη είχε!) για να κάνει την περισπούδαστη ερώτηση: «Και τώρα τι θα κάνει ο ελληνικός εθνικοσοσιαλισμός χωρίς Καντάφι;» για να δώσει ο ίδιος την απάντηση ότι θα πάει με τον Αχμαντινετζάντ! Η αιχμή προφανής: όποιος υποστηρίζει την αντι-ιμπεριαλιστική πολιτική κάποιων καθεστώτων όπως η Λιβύη ή το Ιράν είναι εθνικοσοσιαλιστής γιατί (προφανώς!) τα καθεστώτα είναι εθνικοσοσιαλιστικά! Όμως, έκτος από το γεγονός ότι δεν ξέρω κανένα διεθνή σοβαρό αναλυτή ή ιστορικό (πέρα ίσως από το φιλοΣιωνιστικό λόμπι!) να χαρακτηρίζει τα καθεστώτα αυτά ως εθνικοσοσιαλιστικά, και ότι ούτε εγώ βέβαια υποστήριξα ποτέ αυτά τα καθεστώτα παρά μόνο όταν αμυνόντουσαν κατά της υπερεθνικής ελίτ, είναι φανερό ότι παρόμοιες «αναλύσεις» εμπνέουν στη συνέχεια ανωνύμους συκοφάντες να λασπολογούν ταυτίζοντας κάθε αντιιμπεριαλιστική ανάλυση με την ακροδεξιά, όπως και κάθε αντισιωνιστική με τον αντισημιτισμό (αυτά πάνε μαζί...)

* Μια σημαντικά μικρότερη εκδοχή του άρθρου αυτού δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία της 26/3/2011. http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=262433

[1] Chris McGreal, “A few steps forward, many back on the long road west to Tripoli,” The Guardian (22/3/2011).

[2] BBC News, “UN rights chief criticises crackdown,” (17/3/2011). http://www.bbc.co.uk/news/world-middle-east-12769168#story_continues_1

[3] Jeb Boone in Sana'a, “Bloodbath in Yemen as snipers target protesters,” The Independent (19/3/2011).

[4] Kareem Fahim, “Rebel Insider Concedes Weaknesses in Libya,” The New York Times (23/3/2011).

[5] Leonor Massanet, “Una española en Libia, testimonio directo de la realidad de Libya,” (17/3/2011). http://www.youtube.com/watch?v=-0YYIMz4j6k

[6] Russia Today News (23/3/2011). http://rt.com/