Συναίνεση των ελίτ ή συμπαράταξη των «από κάτω»; - Τάκης Φωτόπουλος

Συναίνεση των ελίτ ή συμπαράταξη των «από κάτω»;

Τις τελευταίες ημέρες επισημοποιήθηκε η θέση της χώρας ως προτεκτοράτου της υπερεθνικής ελίτ γενικά και της ΕΕ ειδικότερα, όπως άλλωστε είχε προβλέψει η στήλη από τη στιγμή που υπογράφτηκε από την κοινοβουλευτική χούντα (που τώρα εγκληματεί και κατά διαδηλωτών) η αποικιακή «δανειακή σύμβαση». Έτσι, οι γκαουλάιτερ μας τώρα καθορίζουν όχι μόνο την τελευταία λεπτομέρεια της κατεδάφισης κάθε κοινωνικής κατάκτησης του λαού αυτού από την εθνική απελευθέρωση και μετά, αλλά και επιβάλλουν στα κόμματα εξουσίας να αφήσουν τις μικροκομματικές θεατρικές παραστάσεις περί δήθεν σημαντικών διαφορών μεταξύ τους και να συναπαρτίσουν, μαζί με την ντόπια οικονομική ελίτ, ένα ευρύ συναινετικό μέτωπο — που θα στηρίξουν και όλα τα ΜΜΕ και κυρίως τα τηλεοπτικά που ελέγχονται από τις ίδιες ελίτ και έχουν επιδοθεί σε μια πρωτόγνωρη πλύση εγκεφάλου για τα πραγματικά αίτια της κρίσης και τους τρόπους διεξόδου από αυτή, με τη βοήθεια βέβαια των απαραίτητων, δήθεν «ειδικών», καλοπληρωμένων κομισάριων του συστήματος. Ο βασικός στόχος είναι η πλήρης ενσωμάτωση της ελληνικής οικονομίας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς κάτω από το πρόσχημα της κρίσης του Χρέους, το οποίο όμως είναι απλά το σύμπτωμα της κρίσης ενώ οι αιτίες ανάγονται στον ίδιο τον τρόπο εξωστρεφούς «ανάπτυξης» της ελληνικής οικονομίας, που εντάθηκε όσο ποτέ άλλοτε με την ένταξή μας στην ΕΕ (και στη συνέχεια στην Ευρωζώνη) η οποία, όπως έδειξα αλλού,[1] αποτελεί τη βασική πραγματική αιτία για την καταστροφή της παραγωγικής δομής της χώρας στα τελευταία 30 χρόνια και τη δημιουργία μιας «καταναλωτικής κοινωνίας χωρίς παραγωγική δομή».

Τα μέσα για την επίτευξη του στόχου αυτού είναι αυτά που οι απατεώνες επαγγελματίες πολιτικοί εφαρμόζουν εδώ και ένα χρόνο, χωρίς την παραμικρή λαϊκή εξουσιοδότηση, εφόσον όχι μόνο εξαπάτησαν τον λαό για να υφαρπάξουν τη ψήφο του με ένα πρόγραμμα που ήταν διαμετρικά αντίθετο αυτού που εφαρμόζουν αλλά και τον εξαπατούν κατ’ εξακολούθηση ότι :

1. τα μέτρα που παίρνουν είναι δήθεν μονόδρομος εφόσον το κράτος δεν θα μπορούσε να πληρώνει ούτε μισθούς και συντάξεις χωρίς τα Μνημόνια — ψέμα ασύστολο εφόσον αρκούσε να γίνει προσωρινή στάση πληρωμών για το Χρέος μέχρι να εισαχθούν τα αναγκαία μέτρα ώστε να το πληρώσουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ που το δημιούργησαν,

2. η πρωταρχική αιτία της οικονομικής κρίσης είναι ο ευρύτερος δημόσιος τομέας (Υγεία, εκπαίδευση, κοινωνική ασφάλιση, αλλά και μεταφορές, επικοινωνίες, ηλεκτρικό, νερό κ.λπ.) — ψέμα ασύστολο, όπως έδειξα αλλού,[2]

3. εξίσου σημαντική αιτία της κρίσης είναι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας του ιδιωτικού τομέα που οφείλεται, δήθεν, στα προσκόμματα που επιβάλλουν οι κοινωνικοί έλεγχοι στις αγορές αγαθών και υπηρεσιών και κυρίως οι μη «ελαστικές» αγορές εργασίας — άλλο ψέμα ασύστολο που στηρίζεται στην ιδεολογία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης,

4. η διέξοδος από την κρίση εξαρτάται από το ξεπέρασμα των παραπάνω «προβλημάτων». Δηλαδή περνά μέσα από τη δραστική συρρίκνωση κάθε μη ιδιωτικής δραστηριότητας (μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, πετσόκομμα κοινωνικών δαπανών, αποδιάρθρωση του ΕΣΥ και της εκπαίδευσης, ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και, κυρίως, ξεπούλημα κάθε κοινωνικού πλούτου που τώρα οι γκαουλάιτερ μας επιβάλλουν σαν όρο απαράβατο για να μας...ξαναδανείσουν). Ακόμη, περνά μέσα από τις «4 ελευθερίες» που μας επιβάλλει η ένταξή μας στην ΕΕ.

Όλα αυτά όμως αποτελούν χονδροειδή ψέματα που μοναδικό κίνητρο έχουν να εξαναγκάσουν τα λαϊκά στρώματα να πληρώσουν αυτά την κρίση ενώ τα προνομιούχα στρώματα και οι ελίτ θα συνεχίσουν να ζουν την ίδια πολυτελή ζωή — αν όχι καλύτερη! Και είναι χονδροειδή ψέματα γιατί προϋποθέτουν το υπάρχον γενικό οικονομικό πλαίσιο, δηλαδή την ενσωμάτωση της χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και το ειδικότερο θεσμικό πλαίσιο της ένταξής μας στην ΕΕ. Και τα δύο μπορούν ν’ ανατραπούν: το πρώτο μέσα από μια μακροπρόθεσμη διαδικασία απεξάρτησης, και το δεύτερο μέσα από τη μονομερή έξοδο από την ΕΕ (η εκφυλισμένη «Αριστερά» αποπροσανατολίζει όταν υποστηρίζει ότι είναι δυνατή η έξοδος από την κρίση μόνο με την αποχώρηση από την Ευρωζώνη!). Είναι, επομένως, θέμα πολιτικής βούλησης η αποφυγή της Λατινοαμερικανοποίησης της ελληνικής οικονομίας που επιβάλλει το συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο.

Η άμεση μονομερής έξοδος από την ΕΕ είναι αναγκαία για να ανακτήσουμε την ελάχιστη οικονομική κυριαρχία που απαιτείται για να αποφύγουμε την οικονομική καταστροφή των λαϊκών στρωμάτων που επιβάλλουν οι ελίτ. Τα απαιτούμενα μέτρα γι’ αυτόν τον στόχο περνούν μέσα από τη δημιουργία των προϋποθέσεων για μια αυτοδύναμη (όχι αυτάρκη) οικονομία, όπου ο λαός πραγματικά θα παίρνει τις σημαντικές οικονομικές αποφάσεις μέσα από τις συνελεύσεις των πολιτών και των εργαζομένων, αντί να τις παίρνουν οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ και οι πολυεθνικές, όπως σήμερα[3]. Το πρώτο επιτακτικό βήμα γι’ αυτό τον στόχο είναι η συμπαράταξη των πολιτών και των εργαζομένων «από κάτω» απέναντι στη συναίνεση των ελίτ.

[1] Βλ. Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος 2010), Μέρος Δεύτερο. http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grbooks_gordios_EE_2010/grbooks_gordios_EE_2010.htm

[2] Στο ίδιο σελ. 79-86.

[3] Εκδήλωση-ανοικτή συζήτηση για τα μέτρα αυτά οργανώνει το Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας στη Νομική Αθηνών την 1 Ιούνη (7μμ). http://www.inclusivedemocracy.org/pd/