Η αυθόρμητη εξέγερση της «υπο-τάξης» στη Βρετανία
δηλαδή των κατεξοχήν θυμάτων της νεοφιλελεύθερης
παγκοσμιοποίησης (εξέγερση, που σύσσωμο το πολιτικό
σύστημα, συμπεριλαμβανoμένων των Εργατικών, και με
την ανοχή των εργατικών συνδικάτων χαρακτηρίζουν ως
«εγκληματική δραστηριότητα» που πρέπει να συντριβεί
με μαζικές συλλήψεις και πολύχρονες φυλακίσεις!)
ανέδειξε ένα γεγονός γενικότερης σημασίας. Ότι, παρά
την παραπλανητική φιλολογία της ρεφορμιστικής
αριστεράς για τη δήθεν τεράστια σημασία σήμερα των
ειρηνικών εκδηλώσεων τύπου πλατείας Συντάγματος στην
ανατροπή τυραννικών καθεστώτων (που στην
πραγματικότητα δεν επαληθεύτηκε πουθενά παρά μόνο
όπου τα συμφέροντα των ξένων και ντόπιων ελίτ
συνέπιπταν με τα αιτήματα των πλατειών --Τυνησία,
Αίγυπτος), οι λαοί στην απόγνωσή τους πάλι
καταφεύγουν στις ιστορικές μορφές εξέγερσης. Και
αυτό, διότι ξέρουν καλά ότι οι εξεγέρσεις αυτές δεν
μπορούν ποτέ να αγνοηθούν από τις ελίτ, όπως οι
ειρηνικές εκδηλώσεις των πλατειών (στις οποίες
προσχώρησαν τώρα ακόμη και οι «προοδευτικοί»
Σιωνιστές!) που δικαιολογημένα εγκωμιάζουν οι ελίτ
και τα συστημικά ΜΜΕ. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι
οι αυθόρμητες εξεγέρσεις θα μπορούσαν ποτέ να
ανατρέψουν ένα κοινωνικό-οικονομικό σύστημα (σε
αντίθεση με το πολιτικό προσωπικό του) όπως το
σημερινό, εάν δεν στηρίζονται σε ένα οργανωμένο
πολιτικό
κίνημα με το δικό του αντισυστημικό πρόταγμα,
όπως άλλωστε σαφώς δείχνει η Ιστορική εμπειρία.
Εντούτοις, η ζημιά από τις εξεγέρσεις αυτές στις
ελίτ είναι πολύ μεγαλύτερη από οποιαδήποτε ειρηνική
εκδήλωση, διότι στη προσπάθειά τους να τις
συντρίψουν εξαναγκάζονται να φανερώνουν την
πραγματική φύση της «δημοκρατίας» τους, που
στηρίζεται, σε τελική ανάλυση, στη φυσική βία με
στόχο την αναπαραγωγή της οικονομικής βίας πάνω στην
οποία θεμελιώνεται η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία».
Όμως, είναι η οικονομική βία της νεοφιλελεύθερης
παγκοσμιοποίησης που έσπρωξε την Αγγλική υπο-τάξη
των ανέργων, των περιθωριοποιημένων και των νέων
χωρίς μέλλον στη βία και τη λεηλασία, εφόσον η οργή
τους, έμμεσα αν όχι άμεσα, στρεφόταν ενάντια στην
τρομερή ανισότητα που δημιουργεί η νεοφιλελεύθερη
παγκοσμιοποίηση. Μια ανισότητα που έχει πάρει
διαστάσεις Βικτωριανής εποχής σήμερα στη Βρετανία,
με το πλουσιότερο 10%
του πληθυσμού να είναι 100 φορές πλουσιότερο
από το φτωχότερο 10%![1]
Και αυτό γιατί, συνήθως υποσυνείδητα,
αντιλαμβάνονται ότι η ανατροπή της καπιταλιστικής
νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης δεν είναι θέμα
ανατροπής κάποιων κακών συνωμοσιολόγων και των
ολέθριων πολιτικών τους που δήθεν εκφράζουν μια νέα
καπιταλιστική «στρατηγική» (όπως αποπροσανατολιστικά
υποστηρίζει η ρεφορμιστική Αριστερά αλλά
και πολλοί στην «ελευθεριακή»![2]),
αλλά θέμα ανατροπής του ίδιου
του συστήματος της οικονομίας της αγοράς, του οποίου
η δυναμική (και όχι απλώς κάποιο εγκληματικό
«δόγμα»!) αναπόφευκτα οδήγησε σε αυτή!
Με άλλα λόγια, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση
είναι ΣΥΣΤΗΜΙΚΟ φαινόμενο και ανατρέπεται μόνο μέσα
από την ανατροπή των θεσμών της και ιδιαίτερα των
ανοικτών και «απελευθερωμένων» αγορών κεφαλαίου,
εργασίας και εμπορευμάτων που αποτελούν αποτέλεσμα
της δυναμικής της καπιταλιστικής οικονομίας της
αγοράς και επιβάλλουν σήμερα οι ελίτ είτε
«ειρηνικά», μέσα από τους διεθνείς οργανισμούς που
ελέγχουν (ΔΝΤ, ΕΕ κ.λπ.), είτε με τη βία (Ιράκ,
Αφγανιστάν, Λιβύη), με στόχο να εντάξουν κάθε χώρα
στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς.
Τα ίδια βέβαια ισχύουν, και ακόμη περισσότερο, σε
σχέση με αδίστακτες κοινοβουλευτικές Χούντες σαν τη
δική μας που δεν έχουν τη παραμικρή λαϊκή
νομιμοποίηση για τα εξοντωτικά μέτρα που επιβάλλουν
κατά των λαϊκών στρωμάτων, όπως ακόμη και το
τελευταίο (εαρινό) Ευρωβαρόμετρο έδειξε, με το 90%
των πολιτών να μην τα επιδοκιμάζουν, αλλά
παρόλα αυτά η Χούντα να μην διανοείται να ζητήσει τη
λαϊκή έγκριση με ένα πραγματικά δημοκρατικό
δημοψήφισμα. Αντίθετα, η Χούντα αυτή, με τη στήριξη
των συστημικών καναλιών και των ακαδημαϊκών «εν
υπηρεσία» (που παριστάνουν τους ανεξάρτητους
αναλυτές ενώ συγχρόνως αμείβονται πλουσιοπάροχα ως
συστημικοί συμβουλάτορες παντός είδους), καθώς
βέβαια και την ωμή βία των σωμάτων ασφαλείας που όλο
και εντείνεται, και με την επικουρία της
«Δικαιοσύνης» (που δεν διστάζει να επιβάλλει
μεγαλύτερες ποινές κάθειρξης για τις στρακαστρούκες
των εξεγερμένων νεολαίων από αυτές που μπορούν να
επιβάλλουν τα Νορβηγικά δικαστήρια σε έναν
εγκληματία κατά της ανθρωπότητας), τώρα προχωρά σε
αυτό που ακόμη και διεθνείς συστημικές εφημερίδες
χαρακτηρίζουν ως «ένα από τα μεγαλύτερα ξεπουλήματα
στη δυτική Ιστορία»[3]
και στη πλήρη υποδούλωση του Ελληνικού λαού, όπως τη
χαρακτηρίζει ο γνωστός διεθνής οικονομικός αναλυτής
Max Keiser.[4]
Και φυσικά, στο πλαίσιο αυτό, το σύστημα δεν έχει
κανένα δισταγμό να παραχωρήσει και την
ψευτο-“ελευθερία” να κυβερνάς το σώμα σου παίρνοντας
ναρκωτικές ουσίες, που λειτουργούν ανασταλτικά στη
συμμετοχή σε συλλογικούς αγώνες αντίστασης κατά της
νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και σπρώχνουν τους
νέους στην εξατομίκευση των προβλημάτων τους…
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
[1]
John Hills’ Report
(National Equality Panel), “An Anatomy of
Economic Inequality in the UK” (2010)
[2]
Bλ π.χ.
Φώτη Τερζάκη, “Ο νεοφιλελευθερισμός
ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας”,
(Βιβλιοθήκη, “Ε”, 21/5/2011
[3]
H. Smith, “€50bn
fire sale of state assets under way
amid warnings over price and openness”,
Guardian, 2/8/2011