Η υπερεθνική ελίτ, η άλωση των ΜΜΕ και η ιντερνετική ζούγκλα - Τάκης Φωτόπουλος

Ενώ η κοινοβουλευτική Χούντα της ντόπιας τρόικας προχωρά ακάθεκτη στην κατεδάφιση και των υπόλοιπων λαϊκών κατακτήσεων, καθώς και στην παραχώρηση και του τελευταίου ίχνους εθνικής κυριαρχίας στην υπερεθνική ελίτ, η «Αριστερά» μας, αντί να προχωρήσει στην άμεση σύμπηξη ενός προγραμματικού Μετώπου, όπως αυτό που περιέγραψα στο τελευταίο άρθρο μου,[1] για την έξοδο από την καταστροφική κρίση που μας επέβαλαν οι ελίτ μέσα από την άμεση έξοδο από ΕΕ, την μη αναγνώριση Χρέους και Μνημονίων, την κοινωνικοποίηση Τραπεζών κ.λπ. και την δημιουργία των προϋποθέσεων για αποδέσμευση από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ασχολείται με το πως θα αυξήσει τα ποσοστά της στις επόμενες εκλογές! Και αυτό, στην καλύτερη εκδοχή, επειδή δήθεν τίποτα από τα παραπάνω δεν μπορεί να γίνει μέχρι να καταληφθεί (σε τρία τέρμινα!) η λαϊκή εξουσία. Στη χειρότερη εκδοχή —που αποτελεί και απόπειρα καθαρής εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων— η έξοδος από την κρίση θα έλθει μέσα από τη διάλυση της Ευρωζώνης και μια πανευρωπαϊκή αλλαγή, η οποία θα οδηγούσε στην εγκατάλειψη του επάρατου νεοφιλελευθερισμού (που υποτίθεται είναι μια απλή...ιδεοληψία και όχι βαθιά θεσμική αλλαγή που επέβαλε η παγκοσμιοποίηση!), ή μέσα από την έξοδο από το Ευρώ (αλλά όχι και την ΕΕ), χωρίς βέβαια να γίνεται κουβέντα για αποδέσμευση από την διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς!

Στο μεταξύ, η υπερεθνική ελίτ (δηλαδή η οικονομική, πολιτική και τεχνοκρατική/ μιντιακή ελίτ που διαχειρίζεται την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση), δεν επιβάλλει απλά τις οικονομικές πολιτικές που την υλοποιούν, μέσω των διεθνών οικονομικών θεσμών που ελέγχει (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κ.λπ.). Στην πραγματικότητα, επεμβαίνει δραστικά σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, εφόσον άλλωστε μόνον έτσι μπορεί να θεμελιώσει και κατοχυρώσει την παγκόσμια κυριαρχία της, με στόχο την ενσωμάτωση κάθε λαού και κάθε χώρας, με τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της, στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγoράς ―γεγονός που συνεπάγεται την αναπαραγωγή της σημερινής τρομακτικής ανισότητας και πλούτου που διογκώνεται συνεχώς: ακόμη και σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το άνοιγμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών είναι σήμερα το μεγαλύτερο των τελευταίων 30 χρόνων![2]

Η δραστηριότητα αυτή σημαίνει αποφασιστικές παρεμβάσεις όχι μόνο στην οικονομική σφαίρα, αλλά και στην πολιτική, καθώς και την γενικότερα πολιτιστική, η οποία περιλαμβάνει από τον στενό πολιτιστικό τομέα (βιομηχανία θεάματος, εκδοτική βιομηχανία, τέχνες κ.λπ.), μέχρι τον γενικότερο ιδεολογικό τομέα (ΜΜΕ αλλά και το φαινομενικά «ανώδυνο» ίντερνετ), δηλαδή τον τομέα παραγωγής και αναπαραγωγής της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης. Η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης συνίσταται βασικά στην ταύτιση της αυτονομίας και της ελευθερίας όχι με τον ατομικό και συλλογικό αυτό-καθαρισμό σε κάθε κοινωνική σφαίρα, όπως ανέκαθεν ήταν η έννοια των όρων αυτών, αλλά αντίθετα με τη «κουτσουρεμένη» έννοια που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, το «εύρος» των οποίων σήμερα καθορίζει η ίδια η υπερεθνική ελίτ! Έτσι, κάθε αμφισβήτηση του ίδιου του συστήματος (της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας») ουσιαστικά είναι «εκτός των ορίων» και είτε περιθωριοποιείται από τα ελεγχόμενα διεθνή ΜΜΕ, αλλά και το υποτιθέμενα «ελεύθερο» ίντερνετ, όπου δήθεν «αυτόνομοι» έμμεσα στηρίζουν τους εγκληματικούς πολέμους του συστήματος (όπως τελευταία στη Λιβύη, όπου όλοι αυτοί, μαζί με κάποιους «Μαρξιστές» της συμφοράς, κ.λπ. συμπαρατάχθηκαν με τους «επαναστάτες της Λιβύης οι οποίοι προσκάλεσαν το ΝΑΤΟ!), ή ουσιαστικά στηρίζουν, ακόμη και στη θεωρία, το ίδιο το σύστημα, όταν υποστηρίζουν π.χ. ότι το σημαντικό δεν είναι ο αγώνας κατά της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» αλλά ο αγώνας κατά των ιεραρχιών και της γραφειοκρατίας!

Στην Ελλάδα, που σήμερα έχει μετατραπεί ακόμη και τυπικά σε προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, με την ντόπια ελίτ να παίζει τον ρόλο κομπάρσου στη ληστεία των λαϊκών στρωμάτων (όπως πάντοτε έπαιζε, αλλά τώρα περισσότερο παρά ποτέ) η οικονομική και πολιτική κυριαρχία της ελίτ αυτής είναι πια ορατή και διά γυμνού οφθαλμού. Εκείνο όμως που δεν είναι εύκολα αντιληπτό, παρόλο που αποτελεί το βασικό μέσο για την μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο, είναι ο βρόμικος μιντιακός πόλεμος που παίζεται στα επίσημα ΜΜΕ αλλά και στα υποτιθέμενα «εναλλακτικά» κοινωνικά μιντιακά μέσα. Όσον αφορά τα πρώτα, είναι φανερός, και έχει τεκμηριωθεί[3], ο ρόλος τους να συσκοτίζουν τα αίτια της κρίσης και να αποπροσανατολίζουν τα λαϊκά στρώματα για τον τρόπο δήθεν διεξόδου από αυτή, μέσα από καταστροφικούς «μονόδρομους» που υποστηρίζουν δεκάδες «ειδικοί» που παρελαύνουν από τα κανάλια (συνήθως Πανεπιστημιακοί από όλο το πολιτικό φάσμα, μέχρι και «Μαρξιστές») που έχουν άμεσες η έμμεσες διασυνδέσεις με τα παχυλά κονδύλια που διαθέτει για τη προπαγάνδα η υπερεθνική ελίτ, μέσω της ΕΕ. Γι’ αυτό και τώρα που η υπερεθνική ελίτ χρησιμοποιεί όχι μόνο την ωμή φυσική βία για να υποτάξει λαούς που ζουν σε μη πελατειακά καθεστώτα στη Νέα Τάξη (χθες Ιράκ και Λιβύη, αύριο Συρία και Ιράν), αλλά και την εξίσου εγκληματική οικονομική βία (π.χ. Ελλάδα), ο ρόλος των μίντια είναι αποφασιστικός στην εκστρατεία αυτή.

Και ο ευκολότερος τρόπος βέβαια για την άλωση του Τύπου είναι η άμεση ή έμμεση οικονομική βία. Η έμμεση οικονομική βία μπορεί να πάρει τη μορφή εξαναγκασμού ενός αντισυστημικού καναλιού, όπως το «902» του ΚΚΕ, να απολύσει εργαζόμενους (εξαιτίας π.χ. της πτώσης των εσόδων που οφείλεται βέβαια τελικά στη κρίση που δημιούργησαν οι ίδιες οι ελίτ!), ενώ η άμεση οικονομική βία μπορεί να πάρει τη μορφή εξαναγκασμού μιας αντιμνημονιακής εφημερίδας όπως η Ελευθεροτυπία να κλείσει, μέσω της στέρησης του Τραπεζικού δανεισμού που σήμερα είναι ο βασικός τρόπος χρηματοδότησης του χρεοκοπημένου Ελληνικού Τύπου. Η Ελευθεροτυπία μάλιστα ήταν ιδιαίτερος στόχος της υπερεθνικής ελίτ και της ντόπιας Χούντας, εφόσον σε αντίθεση με τις «κανονικές» δυτικές εφημερίδες που αποκλείουν κάθε αντισυστημική φωνή και φιλοξενούν μόνο τη ρεφορμιστική Αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο είχε εξασφαλίσει ευρύτερη πολυφωνία αλλά και είχε τολμήσει να έχει επίσημη αντιμνημονιακή γραμμή, που για τα μέτρα της υπερεθνικής ελίτ είναι βέβαια μεγάλο παράπτωμα στην σούπα «ομοφωνίας» που εκπροσωπεί η κυβέρνηση της Τρόικας με το αποβλακωτικό σύνθημα της «Ευρώ ή... θάνατος!».

Δεν συζητούμε εδώ τις ευθύνες εκδοτών, ιδιοκτητών κ.λπ., όπως δεν συζητούμε και το απαραβίαστο κατά τη γνώμη μου δικαίωμα των εργαζόμενων στην δουλειά τους ή τα δεδουλευμένα τους. Όμως, ένα αντισυστημικό κανάλι ή μια μαζικής κυκλοφορίας αντιμνημονιακή εφημερίδα, δεν είναι το ίδιο πράγμα με οποιαδήποτε άλλη επιχείρηση ―όπως εκ του πονηρού παρουσιάζουν το θέμα κάποιοι «αριστεροί» που παριστάνουν τους μεγάλους αγωνιστές για τα δικαιώματα των εργαζόμενων, προσποιούμενοι ότι δεν βλέπουν τη γενικότερη εικόνα της άλωσης του Τύπου στη μνημονιακή Ελλάδα, και οι οποίοι είναι συνήθως οι ίδιοι που χθες αγωνιζόντουσαν για το δικαίωμα των Λιβύων «επαναστατών» και σήμερα των αντίστοιχων Σύριων, Ιρανών κ.λπ. στη δημοκρατία δυτικού τύπου (δηλαδή τη Χουντική «δημοκρατία» που απολαμβάνουμε και εμείς στην Ελλάδα!), μη βλέποντας τη γενικότερη εικόνα της άλωσης Λαών, με στόχο την αναγκαστική ενσωμάτωση τους στη Νέα Διεθνή Τάξη. Με άλλα λόγια, στις σημερινές κρίσιμες για τον λαό συνθήκες, το θέμα να κλείσει ένα αντισυστημικό κανάλι ή μια μαζικής κυκλοφορίας αντιμνηνομιακή εφημερίδα αφορά τα λαϊκά στρώματα γενικά και όχι μόνο τους εργαζόμενους σε αυτά, οι οποίοι θα έπρεπε να έχουν πρωταρχικό στόχο τους ―χωρίς βέβαια ν’ απαρνούνται τα δικαιώματα τους― την ενθάρρυνση, μέσα από το πόστο τους, των λαϊκών στρωμάτων σε μαζικό αγώνα για ν’ ανατρέψουν τη Χούντα και το σύστημα που την γέννησε, ώστε να θέσουν τις βάσεις μια άλλης αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας, όπου δεν θα έχουν ανάγκη ν’ αγωνίζονται για τη δουλειά ή τους μισθούς τους.

Ακόμη χειρότερο όμως ρόλο και από τα επίσημα ΜΜΕ παίζουν κάποια δήθεν «εναλλακτικά» κοινωνικά μίντια,[4] τα οποία, όπως και το ίντερνετ γενικότερα, σήμερα αποτελούν τη κυριότερη μορφή ενημέρωσης, αν όχι «μόρφωσης» της νέας γενιάς. Τα εναλλακτικά όμως αυτά μίντια δεν υπόκεινται συνήθως σε κανένα δεοντολογικό κανόνα όπως τα επίσημα ΜΜΕ, για τα οποία υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί, όπως π.χ. το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ, πέρα βέβαια από τους νομικούς. Έτσι, ακόμη και όταν διακηρύσσουν ότι δήθεν τηρούν κάποιους δεοντολογικούς κανόνες, πολύ συχνά χρησιμοποιούν το προνόμιο της ανωνυμίας τους, όχι για να αυτοπροστατευθούν δήθεν από την εξουσία όταν κάνουν αποκαλύψεις σε βάρος της, ή όταν καλούν σε κινητοποιήσεις που κρύβουν τα ΜΜΕ κ.λπ. αλλά, αντίθετα, για να περνούν ατεκμηρίωτα την όποια γραμμή θέλουν ή, ακόμη χειρότερα, να λασπώνουν ακόμη και αντισυστημικούς αναλυτές, όπως ο υπογράφων, με ακατανόμαστες ύβρεις και συκοφαντίες που τις επαναλαμβάνουν με βάση τον Γκεμπελικό στόχο «βρόμισε, βρόμισε, κάτι θα μείνει τελικά». Δεδομένου όμως ότι πολλά από τα «εναλλακτικά» αυτά μέσα «κατά σύμπτωση» συμπλέουν με τη γραμμή των ελίτ σε πολλά κρίσιμα θέματα π.χ. στη στήριξη του Νατοϊκού εγκλήματος στη Λιβύη ή του εν εξελίξει αντίστοιχου εγκλήματος στη Συρία, Ιράν κ.λπ., ή στην έμμεση στήριξη της ΕΕ (μη θέτοντας θέμα αμφισβήτησης της ένταξης μας σε αυτή, σαν προϋπόθεσης για την έξοδο από την καταστροφική κρίση[5]), είναι φανερό ότι κάθε άλλο παρά εναλλακτικά είναι πολλά από αυτά τα μέσα, έστω και αν τηρούν τα προσχήματα όσον αφορά τη στήριξη διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων[6].

Συμπερασματικά, αν όλα αυτά τα δήθεν εναλλακτικά» ΜΜΕ δεν υποχρεωθούν στη τήρηση δεοντολογικών κανόνων, ώστε να μην μπορούν να λειτουργούν σαν όργανα λασπολογίας και συκοφαντίας (αν δεν λειτουργούν κάποτε και σαν όργανα υπηρεσιών), τότε ο ρόλος τους κάθε άλλο παρά εναλλακτικός και ριζοσπαστικός είναι, αλλά μπορεί να καταλήξει και επικίνδυνος, όπως συνέβη στη Λιβύη, Συρία κ.λπ. Και ο έλεγχος των «εναλλακτικών» αυτών μίντια θα μπορούσε να γίνει χωρίς καμιά εξωτερική επέμβαση εάν λ.χ. οι ίδιοι οι μπλόγκερς, Διαχ. Ομάδες των Ιντιμϊντια κ.λπ. διόριζαν μια πειθαρχική επιτροπή από (επώνυμα) μέλη τους, η οποία θα έκρινε τις καταγγελίες θυμάτων τους για παράβαση των δεοντολογικών κανόνων (που θα έπρεπε να ήταν κοινοί για όλα τα εναλλακτικά μίντια, μπλογκς κ.λπ.) και θα είχε δικαίωμα επιβολής αναστολής (ή, σε περίπτωση υποτροπής, ακόμη και διακοπής) της λειτουργίας των παρεκτρεπόμενων μίντια. Φυσικά, στη περίπτωση που τα εναλλακτικά μίντια θα έδειχναν προφανή αδυναμία ν’ αυτοπειθαρχούνται θα έπρεπε να τεθεί θέμα εξωτερικού κοινωνικού ελέγχου τους, ώστε να μην δοθεί ποτέ η δυνατότητα σε κάποια από αυτά να μπορούν να παίζουν ακόμη και επικίνδυνους ρόλους, όπως π.χ. τη στιγμή που σήμερα τα λαϊκά στρώματα βρίσκονται κάτω από τη μεγαλύτερη επίθεση των ελίτ στην πρόσφατη Ιστορία, αυτά να κάνουν δυσώδεις ανώνυμες επιθέσεις ενάντια σε αντισυστημικές οργανώσεις και αγωνιστές ―όπως, αντίστοιχα, οι ίδιοι, ή φίλοι τους, επίσης κουκουλοφόροι, έκαναν ενάντια συνδιαδηλωτών τους από το ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, τον Οκτώβρη...

[1] Βλ. Ελευθεροτυπία (17/12/2011). Βλ. και «Έκκληση για ένα νέο Εθνικό-Κοινωνικό απελευθερωτικό μέτωπο», Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία (Νοέμβρης 2011).

[2] Lex team, “The wealth gap,” The Financial Times (9/12/2011).

[3] Βλ. π.χ. G. Monbiot, “The corporate press are fighting a class war, defending the elite they belong to,” The Guardian (13/12/2011).

[4] Βλ. για λεπτομέρειες την σχετική καταγγελία του δικτύου Περιεκτικής Δημοκρατίας «Ο βρώμικος πόλεμος εναντίον της ΠΔ και η αντίδραση στη συντεταγμένη λάσπη» (25 Δεκεμβρίου 2011).

[5] Πράγμα καθόλου περίεργο, όταν πχ έγινε γνωστό ότι ένας από τους μεγαλύτερους ανώνυμους λασπολόγους εναντίον μου ήταν μέχρι πριν λίγα χρόνια (και πιθανότατα ακόμη είναι) μέλος των Οικολόγων-Πράσινων, που είναι τμήμα των Ευρωπαίων Πράσινων οι οποίοι έχουν στηρίξει κάθε εγκληματικό πόλεμο της υπερεθνικής ελίτ και φυσικά τρέφονται από τα κονδύλια της ΕΕ! (βλ http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=748603 όπου αγωνιζόταν για την ελευθερία του Διαδικτυακού Λόγου και Διαλόγου —δηλαδή, την ελευθερία λασπολόγησης από ανώνυμους κουκουλοφόρους, όπως αυτός, ανθρώπων που καταθέτουν επώνυμα τις απόψεις τους!)

[6] Βλ. π.χ. για τον ρόλο των Ιντιμίντια το αποκαλυπτικό άρθρο «Μια έρευνα για τον ρόλο των ιντιμιντια στην Ελλάδα και διεθνώς. Μέρος1^ο: Το διεθνές Δίκτυο των ιντιμιντια», Δίκτυο για την Περιεκτική Δημοκρατία (2 Γενάρη 2012).