Ελευθεροτυπία (21 Γενάρη 2012)
*
Το άρθρο αυτό δεν δημοσιεύθηκε στην
Ελευθεροτυπία λόγω της απεργίας των εργαζομένων
Η κρίση, η Αριστερά,
η ΕΛΕ
και
η Διαδικτυακή Λασπολογία
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Τη
στιγμή ακριβώς που ολοκληρώνεται η οικονομική και κοινωνική
καταστροφή του λαού αυτής της χώρας στα χέρια της Τρόικας
που εκπροσωπεί την υπερεθνική ελίτ (δηλαδή την οικονομική,
πολιτική και τεχνοκρατική/μιντιακή ελίτ που άτυπα
διαχειρίζεται την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση), και τη
στιγμή που η φτώχεια και η ανεργία καθολικεύονται, τα
συσσίτια γενικεύονται, οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάζονται ενώ
οι άστεγοι πεθαίνουν στους δρόμους, τι κάνει η Αριστερά μας
στην οποία συγκεντρώνονται όλων τα μάτια, αφού όλα τα
υπόλοιπα κόμματα, άμεσα η έμμεσα, αποτελούν τμήμα της
κοινοβουλευτικής Χούντας; Και εννοώ, βέβαια, το τμήμα της
Αριστεράς που ασχολείται με την σημερινή καταστροφή
και το κρίσιμο θέμα της παραμονής μας στην ΕΕ (και
όχι απλά στο Ευρώ, όπως παραπλανητικά κάποιοι υποστηρίζουν)
σημαντικό τμήμα της οποίας (από τους Οικολόγους-Πράσινους
μέχρι διάφορες «ελευθεριακές» οργανώσεις και
γκρουπούσκουλα), είτε στηρίζουν άμεσα την ΕΕ —η οποία
αποτελεί τον άμεσο εκφραστή της υπερεθνικής ελίτ στη χώρα
μας μέσω της Τρόικας,—
είτε δεν ...ασχολούνται καν με το θέμα. Και αυτό, γιατί
έχουν πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούν (όπως την αλλαγή των
φαντασιακών για να καταργηθούν οι ιεραρχίες!) είτε,
εναλλακτικά, ασχολούνται με τη δημιουργία νησίδων αυτο-οργάνωσης
κ.λπ., σαν να είμαστε στη δεκαετία του 1960 και 1970, τη
στιγμή που όλα καταρρέουν γύρω μας και η απόπειρα ανατροπής,
για να έχει νόημα ,είτε είναι συνολική, είτε είναι
αποσπασματική και επομένως όχι μόνο ασήμαντη αλλά και
αποπροσανατολιστική,
λειτουργώντας εκτονωτικά.
Έτσι, η μεν αντισυστημική Αριστερά που
αμφισβητεί το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας
της αγοράς και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία», θέτει μεν
το θέμα εξόδου
της χώρας από την ΕΕ και των συνακόλουθων ριζοσπαστικών
θεσμικών αλλαγών για τη δημιουργία μίας αυτοδύναμης
οικονομίας, αλλά περιμένει την κατάληψη της λαϊκής εξουσίας
για την εφαρμογή των αλλαγών αυτών, τη στιγμή που είναι
φανερό ότι δεν υπάρχουν οι απαιτούμενες επαναστατικές
συνθήκες. Αντί δηλαδή να προχωρήσει στην οικοδόμηση ενός
Μετώπου Κοινωνικής και Εθνικής απελευθέρωσης, στο πλαίσιο
μιας μεταβατικής διαδικασίας για την συστημική αλλαγή, όπως
αυτό που προτείναμε,[1]
το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει, μέσα από ένα μαζικό κίνημα
πολιτικών απεργιών, σε μια μαζική απεργία διαρκείας για την
ανατροπή της Χούντας των επαγγελματιών πολιτικών και
Τραπεζιτών, αναλώνεται σε σπασμωδικές απεργίες και
πορείες-λιτανείες (που τις αγνοούν άνετα οι ελίτ)
περιμένοντας να ωριμάσουν οι επαναστατικές συνθήκες, ενώ στο
μεταξύ η χώρα ξεπουλιέται και ο λαός της (εκτός από την ελίτ
και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα) οδηγείται στην
Κινεζοποίηση και την Βουλγαροποίηση.
Από την άλλη μεριά, η ρεφορμιστική
«Αριστερά», δηλαδή αυτή
που δεν αμφισβητεί, όχι το σύστημα με την παραπάνω
έννοια αλλά ούτε καν την ΕΕ, απαιτώντας π.χ. την μονομερή
έξοδο από αυτή μαζί με τη συνολική άρνηση πληρωμής του
χρέους, την ακύρωση όλων των δανειακών συνθηκών
και την απαλλοτρίωση του ληστευθέντος κοινωνικού
πλούτου σαν αναγκαία προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση,
υιοθετεί τη μια από τις παρακάτω στρατηγικές ή μίγμα τους.
Έτσι, ένα τμήμα της περιμένει την αυτοδιάλυση της ΟΝΕ ή/και
μια πανευρωπαϊκή αλλαγή, η οποία δήθεν θα οδηγούσε στην
εγκατάλειψη του επάρατου νεοφιλελευθερισμού και της
σημερινής δομής της Ευρωζώνης που οδήγησε στη κρίση της,
τμήμα της οποίας υποτίθεται είναι και η Ελληνική. Ένα άλλο
τμήμα της ζητά τον Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους που θα
οδηγούσε σε σημαντικό κούρεμά του, παράλληλα με έξοδο από
την ΟΝΕ (αλλά όχι και την ΕΕ, την έξοδο από την οποία απλά
θα «δρομολογούσε» η έξοδος από το Ευρώ) και συνακόλουθους
(προσωρινούς) περιορισμούς στη κίνηση κεφαλαίων,
εθνικοποιήσεις Τραπεζών κ.λπ., Αυτή είναι η λύση που ζητά η
ΕΛΕ εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, η οποία προβλήθηκε μαζικά και
μεθοδικά από αυτούς που έλεγχαν το κίνημα των
«Αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος[2],
καθώς και από το Debtocracy, δηλαδή το ντοκιμαντέρ που έγινε
μπεστ-σέλερ, χάρη στη προβολή του από καθεστωτικά ΜΜΕ, αλλά
ακόμη και από εφημερίδες της διεθνούς «φιλελεύθερης
αριστεράς» όπως η Γκάρντιαν, και φυσικά και από το διεθνές
(και πολυέξοδο) συνέδριο στην Αθήνα του οποίου συν-χορηγός
ήταν και η ίδια η …ΕΕ![3]
Η «λύση» όμως αυτή εάν όταν προτάθηκε ήταν απλώς
αποπροσανατολιστική, όπως εμπεριστατωμένα είχα δείξει,
σήμερα συνιστά και απόπειρα εφησυχασμού, αν όχι και
εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων. Και αυτό, διότι κατά πάσα
πιθανότητα εκεί ακριβώς μας οδηγούν οι ελίτ: δηλαδή στο
σημαντικό «κούρεμα» και στον εξαναγκασμό (αν όχι σήμερα, στο
μέσο-βραχυπρόθεσμο διάστημα) σε προσωρινή αποχώρηση από την
ΟΝΕ, παρά την λυσσασμένη αντίδραση των
ντόπιων ελίτ που βλέπουν την έξοδο από το Ευρώ σαν τη
καταδίκη τους σε θάνατο. Και είναι απόπειρα εξαπάτησης για
δυο λόγους:
-
Πρώτον,
διότι εάν η έξοδος από την ΟΝΕ δεν συνοδευόταν και από
ταυτόχρονη έξοδο από την ΕΕ το κούρεμα θα γινόταν με
τους όρους
της ΕΕ (είτε αυτό γινόταν από τη σημερινή Χούντα, είτε
από την ίδια την ΕΛΕ!) που συμπεριλαμβάνουν την
ελαστικοποίηση της εργασίας, την «απελευθέρωση» των
αγορών, τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις και ξεπούλημα του
κοινωνικού πλούτου (δηλαδή όλες τις θεσμικές αλλαγές που
επέβαλλε η ΕΕ πριν τη δημιουργία του Ευρώ) οι οποίες
οδήγησαν στη
σημερινή δραματική επιδείνωση της κρίσης.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η ΕΛΕ δεν προτείνει
μόνιμους κοινωνικούς ελέγχους πάνω στις αγορές, που
αποτελούν όμως αναγκαία προϋπόθεση για την αποδέσμευση
από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση!
-
Δεύτερον, διότι εφόσον η ΕΛΕ βλέπει το Χρέος ως αιτία
της κρίσης (όπως ακριβώς και η καθεστωτική οικονομική
ανάλυση) και όχι απλά ως συνέπεια της κρίσης (όπως η
αντισυστημική ανάλυση) τα μέτρα που προτείνει να
συνοδεύσουν το κούρεμα του Χρέους δεν αφορούν την αλλαγή
της παραγωγικής και καταναλωτικής δομής της χώρας, ώστε
να μην καταλήξουμε σε λίγα χρόνια με νέο ανάλογο Χρέος,
ακόμη και αν οι δανειστές «κούρευαν» κατά 100% το
σημερινό Χρέος. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η ΕΛΕ δεν
κατηγορεί την ίδια την ΕΕ, σαν εκφραστή της
νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά απλά κατηγορεί
την «κακή» δομή της, τις «κακές» πολιτικές της Γερμανίας
σε βάρος των εταίρων της κ.λπ..
Με άλλα λόγια, η
ΕΛΕ, αντικειμενικά, λειτούργησε και λειτουργεί, όπως είχα
διαπιστώσει εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, στην καλύτερη
περίπτωση, σαν εκτονωτικό της λαϊκής οργής μέσο (δεν θα
έκανε βέβαια κανένας εξέγερση για να γίνει λογιστικός
έλεγχος του Χρέους!) και, στην χειρότερη, σαν μέσο
ιδεολογικής νομιμοποίησης από τα «Αριστερά» των ήδη
επιβαλλόμενων από την υπερεθνική και τη ντόπια ελίτ
«διαρθρωτικών» αλλαγών!
Μολονότι όμως έχω αναφερθεί
επανειλημμένα και εκτενώς σε αυτές τις θέσεις στο παρελθόν,
και από τη στήλη αυτή αλλά και αλλού, ακόμη και με σχετικό
βιβλίο,[4]
(ιδιαίτερα αφού παρόμοιες θέσεις, μείον την ανάγκη
λογιστικού ελέγχου του χρέους, υποστηρίζει
και το μεγαλύτερο τμήμα της «Πατριωτικής Αριστεράς»,
π.χ. ΕΠΑΜ-Καζάκης)[5],
κανένα στέλεχος της ΕΛΕ δεν αντιπαρατέθηκε, από όσο γνωρίζω,
δημόσια στην κριτική μου (πέρα από κάποιους ατεκμηρίωτους
αφορισμούς για δογματισμό!)[6]
Αντί, δηλαδή, να ανοίξει ένας εποικοδομητικός διάλογος για
να δειχτεί ορθολογικά το βάσιμο ή μη των θέσεων αυτών, η ΕΛΕ
αρχικά μεν προτίμησε τη βολική σιωπή απέναντι στη κριτική
μας, (μια και δεν ήταν τόσο εύκολος στόχος —γι’ αυτούς και
τους υποστηρικτές της—
όπως π.χ. αυτή του ΚΚΕ). Όμως, τελευταία υπάρχουν
σοβαρές ενδείξεις ότι μέλη της κατέβηκαν σε πολύ πιο
ανέντιμα πολιτικά μέσα, με την βοήθεια ανώνυμων διαδικτυακών
λασπολόγων που αγωνίζονται να μετατρέψουν την επιθυμητή από
όλους διαδικτυακή ελευθερία Λόγου σε ελευθερία λασπολογίας !
Συγκεκριμένα, όπως καταγγέλθηκε
δημόσια και απόλυτα εμπεριστατωμένα,[7]
τον τελευταίο καιρό έχει εξαπολυθεί μια πρωτόγνωρη και
μαζική εκστρατεία λασπώματος από διαδικτυακούς
κουκουλοφόρους εναντίον του υπογράφοντος προσωπικά
(φθάνοντας μέχρι το δυσώδες επίπεδο να δημοσιεύουν το
αγγελτήριο του θανάτου μου,[8]
τη δημοσίευση της φωτογραφίας μου στο πάνθεον φασιστών
διανοητών[9]
κ.λπ.) καθώς και του Δικτύου για την
Περιεκτική Δημοκρατία. Έτσι, με εκατοντάδες, εντελώς
συκοφαντικά και υβριστικά, σχόλια επιτίθενται όχι
κατά του συστήματος και των φορέων του που μας έφεραν
στη σημερινή καταστροφική κρίση (όπως υποτίθεται είναι ο
στόχος τους) αλλά κατά των υποτιθέμενα συναγωνιστών τους
στον αγώνα για την έξοδο από την
κρίση! Δήθεν αφορμή γι’ αυτό το μαζικό λάσπωμα ήταν
άρθρο μέλους του Δικτύου (και όχι του υπογράφοντος, όπως
συκοφαντικά γράφουν) που εμπεριστατωμένα έδειξε τις
καταβολές και τον ρόλο του διεθνούς συστήματος Ιντιμίντια,[10]
καθώς και το περασμένο άρθρο μου στη στήλη αυτή που
αναφερόταν και στην ιντερνετική ζούγκλα.[11]
Και στα δύο αυτά άρθρα, όπως μπορεί να διαπιστώσει κάθε
καλόπιστος αναγνώστης, δεν έγινε καμιά πρόταση ούτε για την
κατάργηση της ελευθερίας του διαδικτυακού Λόγου, ούτε για
την κατάργηση του ελεύθερου Λογισμικού, ούτε καν για τη
κατάργηση της ανωνυμίας. Απλώς ο υπογράφων πρότεινε ένα
εκούσιο δεοντολογικό κώδικα που θα έπρεπε να καθιερώσουν και
να εφαρμόζουν συλλογικά οι μπλόγκερς
(αντί να επαφίεται στη ...φιλοτιμία του κάθε μπλόγκερ
ατομικά, όπως σήμερα!) ώστε να μην καταντούν όργανα
λασπολογίας και συκοφαντίας, όπως κάποια από αυτά ήδη είναι.
Ο
κώδικας αυτός συνοψίζεται εύστοχα από τους “Κανόνες
δημοσίευσης σχολίων” των εργαζομένων της
Ελευθεροτυπίας:
«Δεν
δημοσιεύονται σχόλια χυδαία και υβριστικά, καθώς και
ανώνυμες καταγγελίες και χαρακτηρισμοί κατά προσώπων που δεν
τεκμηριώνονται.” Η αυστηρή εφαρμογή από τους ίδιους τους
μπλόγκερς αυτού του απλού δεοντολογικού κανόνα θα έκανε
απαγορευτική τη δημοσίευση λασπολογικών σχολίων σαν τα
παραπάνω και τον εξοστρακισμό των λασπολόγων, χωρίς
καμιά «εξωτερική» επέμβαση που σήμερα γίνεται αναγκαία για
την
αυτοπροστασία των πολιτών, με αποτέλεσμα τον παγκόσμιο
πολλαπλασιασμό των δικαστικών διώξεων για συκοφαντική
δυσφήμηση και εξύβριση μέσω του διαδικτύου, ενώ οι
συστημικές δυνάμεις φροντίζουν να περνούν σαν «ελευθερία του
Λόγου» (όπως ακριβώς και οι ανώνυμοι λασπολόγοι) την
ελευθερία για λασπολογία ώστε να μπορούν οι υπηρεσίες τους
άνετα να διασύρουν μέσω του διαδικτύου
κάθε αντισυστημικό αντίπαλό τους. Δεν είναι λοιπόν
περίεργο ότι η Αμερικανική νομοθεσία που ισχύει για όλα τα
διαδικτυακά κατασκευάσματα (blogs,
facebooks
κ.λπ.), που
έχουν κατ αρχήν έδρα τις ΗΠΑ, απαγορεύει, για χάρη της
«ελευθερίας του Λόγου», την μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση
εναντίον των κεντρικών παρόχων που τα φιλοξενούν!
Έτσι, η δημοσίευση απόλυτα
συκοφαντικών και υβριστικών σχολίων επιτυγχάνει το
μαζικό λάσπωμα, με την στιγμιαία αναπαραγωγή τους
από άλλα
blogs
κ.λπ., κάνοντας
άμεση πραγματικότητα το όνειρο του Γκεμπελς ότι όσο
περισσότερο επαναλαμβάνεται η λάσπη τόσο καλύτερα «κολλάει».
Όμως, οι συγκεκριμένοι λασπολόγοι στη περίπτωση μας θα
μπορούσαν ακόμη και τώρα να απομονωθούν εάν δεν είχαν την
άμεση ή έμμεση
υποστήριξη Πανεπιστημιακών, κατά παράβαση βέβαια κάθε
Πανεπιστημιακής ή πολιτικής δεοντολογίας, όπως εδείχθη στην
προαναφερθείσα καταγγελία.
Στην αρχή μάλιστα όταν έμαθα την ανάμιξη αυτή
Πανεπιστημιακών ήταν τέτοια η έκπληξή μου που νόμισα ότι
κάποιοι λασπολόγοι τους χρησιμοποίησαν εν αγνοία τους
γι’ αυτό και τους έστειλα κατ’ επανάληψη επιστολές[12]
να πάρουν θέση για το θέμα και να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους,
αν δηλαδή συντάσσονται με τις χυδαιότητες των διαδικτυακών
«φίλων» τους που θα σήμαινε βέβαια ότι συμμερίζονται και την
σχετική ευθύνη. Στις επιστολές αυτές όμως δεν
απάντησαν ποτέ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ούτε διαχώρισαν ποτέ
επίσημα τη θέση τους από τους χυδαίους αυτούς
κουκουλοφόρους, όπως είχαν κάθε ευκαιρία να κάνουν και να
κλείσει το θέμα εκεί.
Αντίθετα, όπως ισχυρίζεται, χωρίς να διαψευσθεί, ο
μεγαλύτερος ίσως διαδικτυακός λασπολόγος μου, που με το
ασύδοτο της ...κουκούλας του με εξυβρίζει και συκοφαντεί
χυδαία σε πολλές εκατοντάδες σχόλια που έχουν πλημμυρίσει το
διαδίκτυο (γεγονός που προϋποθέτει ότι κάποιοι από αυτούς
τους επαγγελματίες λασπολόγους έχουν τεράστια άνεση χρόνου
τη στιγμή που σήμερα οι μισοί περίπου νέοι είναι άνεργοι και
αγωνίζονται για την επιβίωση τους!) —και o οποίος είναι και
διαδικτυακός «φίλος» τους στο Facebook—οι ίδιοι
Πανεπιστημιακοί έκαναν και χιούμορ με τις επιστολές αυτές![13]
Έχω λοιπόν κάθε δικαίωμα να θεωρώ ότι τα Πανεπιστημιακά αυτά
στελέχη της ΕΛΕ (και αν δεν διαχωρίσει τη θέση της και η
ίδια η ΕΛΕ) έχουν άμεση σχέση με μια συστηματική προσπάθεια
διασυρμού του
υπογράφοντος με ανέντιμα μέσα. Πράγμα βέβαια που θα σήμαινε
ότι αντί να προσπαθήσουν να αντιπαρατεθούν δημόσια στην
κριτική μου προτίμησαν τα «κτυπήματα κάτω από τη μέση». Για
οποιαδήποτε επομένως συνέχιση και ένταση της ανέντιμης
λασπολογίας εναντίον μου, καθώς και του δικτύου ΠΔ, η ΕΛΕ θα
φέρει στη περίπτωση αυτή άμεση ευθύνη.
Συμπερασματικά, θεωρώ ότι σήμερα κρίνονται όλοι, κόμματα,
οργανώσεις και πρόσωπα, με βάση τη στάση
που παίρνουν για την κρίση, τα αίτιά της και τον
τρόπο εξόδου από αυτή. Και είναι φυσικό να γίνονται και λάθη
εκτίμησης. Όμως, άλλο τα λάθη εκτίμησης, ανάλυσης και
πολιτικής που είναι θεμιτά και δικαιολογημένα, και εντελώς
άλλο παρόμοια ανέντιμα μέσα τα οποία αν δεν καταδικαστούν
άμεσα και αποφασιστικά
από σύσσωμη την πολιτικά έντιμη Αριστερά (αντισυστημική
αλλά και ρεφορμιστική), όπως —προς τιμή τους— τμήματα της
Αριστεράς έχουν ήδη
κάνει,[14]
τότε η ιντερνετική ζούγκλα που επιβάλλει το σύστημα σαν
δήθεν ελευθερία του διαδικτυακού Λόγου, (που πολύ θυμίζει
την «ελευθερία» των αγορών την οποία επιβάλλει παράλληλα),
θα επεκταθεί και στην Αριστερά γενικότερα, με ό,τι αυτό
συνεπάγεται...
[3]
Η χρηματοδότηση από την ΕΕ ήταν φανερή από την
αναγγελία του συνεδρίου που έκανε η ίδια η ΕΛΕ
http://tinyurl.com/3gnlmen όπου ανάμεσα στους
σπόνσορες του πολυδάπανου διεθνούς συνεδρίου ήταν
και η ΕΕ, την οποία η ΕΛΕ υποτίθεται αντιμαχόταν!
Στη συνέχεια όμως τα στελέχη της άρχισαν να
αρνούνται το γεγονός αυτό, αφού όμως είχαν φροντίσει
να κάνουν ανενεργό τον σχετικό σύνδεσμο στο
ιντερνέτ. Μέχρι τη στιγμή πάντως που γράφεται το
κείμενο αυτό υπάρχει ακόμη ενεργός ο εξής σύνδεσμος:
http://www.scribd.com/doc/54966896/Agenda-Draft-Online2104-1
[4]
Η Ελλάδα ως
Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ,
(Γόρδιος, Νοέμβρης 2011)
, κεφ. 12
[11]
“βλ. Η υπερεθνική ελίτ, η άλωση των ΜΜΕ και η
ιντερνετική ζούγκλα»,
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2012/2012_01_07.html