OYTE IDIΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΟΥΤΕ ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΑΛΛΑ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
από Aki Orr 5:25μμ, Σάββατο 12 Γενάρη 2002

ΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΌΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

1.1.2002
ΟΥΤΕ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ
ΟΥΤΕ ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΑΛΛΑ
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Σε κάθε γωνιά του κόσμου οι εργαζόμενοι σε εργοστάσια, γραφεία, δημόσιες υπηρεσίες, υπακούνε σε οδηγίες, συχνά αναποτελεσματικές, μερικές φορές βλαβερές ή και παράλογες, τις οποίες διατάζουν οι "ανώτεροι" που είναι ή τυφλοί ή αδιάφοροι ως προς τις συνέπειες. Με τη σειρά τους αυτοί οι ανώτεροι, από φόβο μήπως χάσουν τη δουλειά τους, υπακούν σε διαταγές που παίρνουν από τους δικούς τους ανώτερους.

Η τυφλή υπακοή, η οποία αποτελεί παντού καθημερινό φαινόμενο, σπαταλά τεράστιους πόρους.

Πολλοί είναι άνεργοι, αντί να δουλεύουν όλοι λιγώτερες ώρες. Μία μειοψηφία πληρώνεται υπερβολικά πολύ ενώ η πλειοφηφία πληρώνεται υπερβολικά λίγο. Γιγανταίων διαστάσεων φυσικοί πόροι καταναλώνονται με ελάχιστη, ή καμμία, σκέψη για τις μελλοντικές γενιές.

Πρέπει να συνεχιστεί για πάντα αυτή η κατάσταση; Πολλοί πιστεύουν πως πρέπει.

'Οσοι βαρέθηκαν τα αφεντικά του δημοσίου βλέπουν μόνο μία λύση: την ιδιωτικοποίηση.

'Οσοι βαρέθηκαν τα αφεντικά του ιδιωτικού τομέα βλέπουν μόνο μία λύση: την κρατικοποίηση.

Οι περισσότεροι σιχάινονται και τις δύο "λύσεις¨. Ως αποτέλεσμα διαιωνίζεται η ίδια συμφορά. Τα πράγματα όλο και χειροτερεύουν.

Οπότε τι μένει; Η γκρίνια, η δουλοπρέπεια, η αποδοχή μιάς αδιέξοδης ζωής.

ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ: Η ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

'Ολοι όσοι ασχολούνται με μία δραστηριότητα θα έπρεπε ν'αποφασίζουν συλλογικά τι θα κάνουν και πώς.

Αν εφαρμοστεί σε κάθε τομέα αυτός ο κανόνας - στο σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά, στο κράτος, αυτό θα δώσει τη λύση σε πολλά προβλήματα που προκαλούνται από τα αφεντικά, είτε του κρατικού είτε του ιδιωτικού τομέα. Δεν θα λύσει όλα τα προβλήματα και θα δημιουργήσει και καινούργια. Θα θέσει τέρμα όμως σε πολλές ανισότητες, απογοητεύσεις και σπατάλη.

Τι μπορούμε να κάνουμε; Να μαζευτούμε με άλλους για να συζητήσουμε την 'Αμεση Δημοκρατία. Να ιδρύσουμε στη γειτονιά μας, στη δουλειά, στο σχολέιο, στην εκλογική μας περιφέρεια μία επιτροπή για την 'Αμεση Δημοκρατία (ΕΑΔ). Θα έπρετε οι ΕΑΔ να συναντιούνται τακτικά, να συζητάνε όποιο θέμα θέλουν, να κάνουν πρακτικές προτάσεις για να λύνονται προβλήματα εφαρμόζοντας τις αρχές της Άμεσης Δημοκρατίας. Συνδεθείτε με άλλα ΕΑΔ για να σχηματίσετε δίκτυο ΕΑΔ. Οι ΕΑΔ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ πολιτικό κόμμα. Δεν έχουν ηγέτες. Μην ψηφίζετε την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – κάνετέ την πράξη, άμεσα. Το ζήτημα δεν είναι να αποδεχθούμε την άμεση δημοκρατία αλλά να την ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΜΕ.

(Στην Ελλάδα η ATTAC-Hellas (http://www.attac-hellas.org) προσεγγίζει το μοντέλο της Άμεσης Δημοκρατίας που προτείνει ο Aki Orr. Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στον [email protected])

www.autonarchy.org.il

O Aki Orr, ο οποίος ζήτησε να μεταφράσω το κειμενάκι του και να το βάλω σ'άυτό το φόρουμ (το οποίο δεν μου ήταν γνωστό) μου είπε ότι θέλει ν'απαντήσει στα σχόλια σας. Προσωπικά έχω τη δική μου πολιτική δραστηριότητα και δεν σκοπεύω να γίνω απλήρωτος διερμηνέας του Aki Orr, παρ'όλο που είναι συνεργάτης μου που συμπαθώ και εκτιμώ πολύ. Αν ξέρετε αγγλικά ίσως θα ήταν σκόπιμο να κάνετε το διαλογό σας σε ένα από τα αγγλόφωνα φόρουμ που συχνάζει ο Αki Orr. Πάντως θα μεταφράσω τουλάχιστον την πρώτη του απάντηση.

Σε ο τι αφορά εμένα και την ΑΤΤΑC-Hellas, είμαι πεπεισμένος ότι η κατάσταση που επικρατεί στη νεοσύστατη ελληνική οργάνωση της ΑΤΤΑC είναι εξαιρετικά ανοιχτή. Επί πλέον δεν ακολοθούμε ξενόφερτα πρωτότυπα. Για παράδειγμα το καταστατικό της ATTAC-Hellas μας δίνει τη δυνατότητα με απλή πλειοψηφική απόφαση να αντικαταστήσουμε κάθε εκλογική διαδικασία με κλήρωση. Καμμία άλλη οργάνωση της ATTAC δεν έχει υιοθετήσει αυτή την καινοτομία, η οποία είναι δική μας εφεύρεση. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά άλλα.

pcsi.tripod.com/hddf/index.html

ανεξάρτητα από πολιτικά επιχειρήματα, αυτό το

δεν σκοπεύω να γίνω απλήρωτος διερμηνέας του Aki Orr, παρ'όλο που είναι συνεργάτης μου που συμπαθώ και εκτιμώ πολύ

με πείραξε πολύ... για να καταλάβω δηλαδή, το πρόβλημα είναι στο ΄απλήρωτος΄?και παρ΄οτι τον συμπαθείς πολύ ? ωραία, πολύ όμορφες οι θεωρητικές σας αναλύσεις αλλά τελείως διαφορετικά πράγματα βγάζετε στην πράξη... συγχαρητήρια...

Ας πάρω τα ζητήματα με τη σειρά.

Όταν είδα ένα άρθρο στο Indymedia με υπογραφή Aki Orr, το οποίο αναφέρει ότι παράδειγμα «άμεσης δημοκρατίας» όπως την εννοεί ο ίδιος είναι η ελληνική ATTAC δεν πιστεύω ότι μπορεί να με κατηγορήσει κανείς που θεώρησα ότι οι δύο απόψεις εκφέρονται από την ίδια σκοπιά. Γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε τα κριτίκαρα μαζί.

Τώρα όμως φαίνεται ότι οι ιδέες παρουσιάζονταν εκ μέρους δύο διαφορετικών ατόμων. Ωστόσο, ίσως αυτές οι απόψεις να μην διαφέρουν τελικά και τόσο πολύ.

Δεν θα επεκταθώ πάνω στα όσα λέει ο Aki Orr καθώς υπάρχει προφανώς πρόβλημα μετάφρασης (ποιός ο λόγος όμως τότε να βάλει κανείς ένα άρθρο σε έναν τόπο σαν το Indymedia αν δεν είναι πρόθυμος ή δεν μπορεί να υπερασπιστεί τις θέσεις που εκφέρονται σ’ αυτό; - για να μην αναφερθώ στο εύστοχο σχόλιο του/της "...") Θα σημειώσω μόνο - σε σύνδεση με την ATTAC - ότι ο Orr πιστεύει πως θέματα ανισοκατανομής οικονομικής δύναμης - που είναι το βασικό πρόβλημα σε μια οικονομία της αγοράς - λύνονται με το να έχουν όλοι μια ψήφο και να αποφασίζουν. Η ψήφος ωστόσο είναι μέσο άσκησης πολιτικής δύναμης εάν υπάρχει άμεση δημοκρατία αλλά δεν είναι μέσο άσκησης οικονομικής δύναμης εάν οι οικονομικοί πόροι (μέσα παραγωγής, κοινωνικός πλούτος κ.λπ.) δεν ισοκατανέμονται μεταξύ των πολιτών, πράγμα που αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για την ύπαρξη οικονομικής δημοκρατίας. Αυτά δηλαδή που λέει ουσιαστικά προϋποθέτουν την οικονομία της αγοράς γι’ αυτο άλλωστε και βρίσκει ο Wayne Hall τόσες ομοιότητες με την ATTAC. Επομένως, αν ο στόχος μας είναι η ελευθερία (ορισμένη ως ατομική και κοινωνική αυτονομία) τα όσα υποστηρίζει ο Aki Orr σίγουρα δεν μπορούν να μας βοηθήσουν να οδηγηθούμε προς το στόχο αυτόν.

Περνώντας τώρα στην ίδια την ATTAC: σημειώνω πως τα θέματα που έθεσα στο παραπάνω σχόλιό μου παραμένουν ακόμη αναπάντητα. Πέρα από αυτό, το γεγονός ότι η ATTAC υποστηρίζεται από έντυπα όπως η Αυγή και η Εποχή δεν είναι καθόλου τυχαίο: η ATTAC είναι μια οργάνωση που ενδιαφέρετει ΜΟΝΟ για έναν μερικό μετριασμό των επιδράσεων της οικονομίας της αγοράς πάνω στην κοινωνία. Δεν την απασχολούν ζήτηματα ριζικής αλλαγής του παρόντος κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, που στην πραγματικότητα είναι αυτό το οποίο έχει οδηγήσει στην σημερινή κατάσταση.

Από κει και πέρα, δεν καταλαβαίνω με ποια έννοια εννοεί ο Wayne Hall ότι «η κατάσταση που επικρατεί στη νεοσύστατη ελληνική οργάνωση της ΑΤΤΑC είναι εξαιρετικά ανοιχτή». Ό,τι μεθόδους και να χρησιμοποιεί η ATTAC για τις επιμέρους αποφάσεις, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι έχει ορισμένες βασικές αρχές στις οποίες στηρίζεται (στο δελτίο τύπου μετά την ίδρυση αναφέρεται ρητά στη ρεφορμιστική έννοια «κοινωνία των πολιτών»). Οι αρχές αυτές της ATTAC είναι απολύτως ρεφορμιστικές (π.χ. ενίσχυση του κοινωνικού κράτους) όπως μπορεί να δει οποιοσδήποτε (δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα που αναφέρεται στο αρχικό άρθρο).

Τώρα, σε ότι αφορά το «μη ξενόφερτο» της ελληνικής ATTAC: το γεγονός ότι κάποιες διαδικασίες δεν είναι «ξενόφερτες» αλλά ιδρύθηκαν από έλληνες σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως απόδειξη του ότι είναι Δημοκρατικές. Πέρα από αυτό, μια διαδικασία από μόνη της (δηλαδή αν δεν είναι τοποθετημένη στο κατάλληλο πλαίσιο) δεν μπορεί να ειπωθεί ότι αποτελεί πραγματική Δημοκρατική κίνηση: αν το διοικητικό συμβούλιο μιας Πολυεθνικής αποφασίζει με πλειοψηφία θα πρέπει να το θεωρήσουμε ως το «απελευθερωτικό υποκείμενο» της εποχής μας;;;

www.inclusivedemocracy.org/pd

Eίπα χθες δυο κουβέντες στην ΑΤΤΑC γι'αυτή τη συζήτηση και όποις ενδιαφέρεται θα συμμετάσχει. Επίσης ο AKI ORR έστειλε απάντηση, την οποία με την πρώτη ευκαιρία θα μεταφράσω. Σε οτι αναφορά την ΑΤΤΑC, τα σχόλια που δείχνουν τις ομοιότητες με την πολιτική ενός Bernstein, κτλ. παραβλέπουν τη διαφορά ότι ο Bernstein ήταν κομματικός πολιτικός, συγκεκρημένα ηγέτης ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος που συμμετείχε στο παιχνίδι της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Οι τότε κριτικοί "από αριστερά" του Bernstein, επίσης κομματικοί πολιτικοί, οι Μπολσεβίκοι, σε συνέχεια πραγματοποίησαν την κριτική τους καταργώντας όχι μόνο τους εκφραστές τέτοιων απόψεων αλλά και όλη τη διαδικασία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Η πολιτική αυτή πήρε σάρκα και οστά μέσα στο κράτος που λεγόταν Σοβιετική 'Ενωση και τώρα δεν υπάρχει πιά. Πιό ήταν το λάθος των Μπολσεβίκων, ή τουλάχιστον τι είναι αυτό που έκαναν που εμείς δεν θα έπρεπε να κάνουμε; Νομίζω ότι οι Μπολσεβίκοι ίσως δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του πώς μέσα στη λογική του καπιταλισμού κάθε πάγια έκφραση της πολιτικής, είτε κόμμα, είτε κράτος, πέφτει θύμα στη reification, στη Verdinglichung, γίνεται πράγμα, κι'ετσι αντιμετωπίζεται ως τέτοιο είτε μέσα στην "ειρηνική" κομματική λογική της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είτε μέσα στη στρατιωτική αντιπαράθεση. Στο σημερινό κόσμο ο μόνος τρόπος να ξεφύγεις απ'αυτή την παγίδα είναι με το να δημιουργείς μιάς μορφής πολιτική που δεν σπρώχνεται εύκολα σ'αυτό το λούκι, που αναζητεί την consensus, τη γενική αποδοχή, αποφεύγοντας ψηφοφορίες και μέτρημα ψήφων. Στην ομιλία του τον περασμένο Νοέμβρη στην Αθήνα ο Cassen εγήγησε ότι αυτή η αναζήτηση για τη γενική αποδοχή είναι ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής της ATTAC.

Εξηγεί επί πλέον γιατί εστιάζεται αυτή τη στιγμή σε κάποιο αναμφισβήτητα οφέλιμο μέτρο όπως τον φόρο Τόμπιν. Προσωπικά θα ήθελα αυτός ο τρόπος διεξαγωγής της πολιτικής κάποια στιγμή να ζητήσει άμεσα εντολή από το εκλογικό σώμα, όχι ως κόμμα αλλά ως εναλλακτικό νομοθετικό και κυβερνητικό όργανο - και επίσης για κάποια περιορισμένο χρονικό διάστημα - ας πούμε πέντε χρόνια. Οι θεσμοί και τα κόμματα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας θα συνέχιζαν να υπάρχουν και να έχουν τη δυνατότητα με τη σειρά τους να ζητήσουν πίσω την εντολή από τον λαό.

Φυσικά για να είναι σε θέση να πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο επιχείρημα πρέπει να υπάρχει το κίνημα πολιτών που αναζητεί να διεξάγει την εν λόγω πολιτική consensus, και να μη δεχθεί να λέγεται κόμμα. Μέχρι στιγμής η ATTAC αυτό κάνει.

pcsi.tripod.com/hddf.index.html

Νομίζω δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι όταν παραπάνω ανέφερα τον Bernstein δεν το έκανα για να πω ότι η ATTAC ακολουθεί κατά γράμμα τα βήματα του Bernstein. Μάλιστα ρητά έγραψα ότι «κατά τα λεγόμενά τους δεν τους απασχολεί ο... στόχος ενός κινήματος, αλλά μόνο το ίδιο το κίνημα - ακριβώς όπως έλεγε και ο Bernstein», συνεπώς αναφέρθηκα στον Bernstein για να πω ότι είναι εξίσου (το λιγότερο) ρεφορμιστές η ATTAC και ο Bernstein. Αν πάρουμε στα σοβαρά το επιχείρημα του W. Hall θα μπορούσαμε να βρούμε και άλλες αντίστοιχες (αλλά εξίσου αστείες) διαφορές μεταξύ Bernstein και ATTΑC, π.χ. ο Bernstein ήταν ένας άνθρωπος, η ATTAC έχει πολλούς ανθρώπους!

Τα πολιτικά ζητήματα όμως που έθεσα παραμένουν: η ATTAC δεν αναφέρεται στην αλλαγή του παρόντος κοινωνικο-οικονομικού συστήματος (πέρα από έναν επιφανειακό καλλωπισμό) και στην αντικατάστασή του με μια πραγματική Δημοκρατία. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί η ATTAC για να παίρνει τις αποφάσεις της είναι εντελώς άσχετες με τη Δημοκρατία ως πολίτευμα και διαδικασία, κάτι που άλλωστε ανέφερα και παραπάνω.

Όσο για τους Μπολσεβίκους, δεν χρειάζεται ο W. Hall να μας κάνει μαθήματα Ιστορίας. Τα πράγματα αυτά είναι γνωστά, αλλά δεν παύουν να είναι και άσχετα με το θέμα μας: η κριτική που κάνω εγώ στην ATTAC (και στον Bernstein) δεν έχει καμία σχέση με την κρατικιστική λογική των Μπολσεβίκων. Από εκείνη την εποχή άλλωστε υπήρχαν τμήματα του σοσιαλιστικού κινήματος (βλ. ελευθεριακός σοσιαλισμός) τα οποία διαφωνούσαν με τέτοιυς εξουσιαστικές λογικές. Εγώ μίλησα για μια αντι-συστημική προσέγγιση που στοχεύει στην άμεση, οικονομική, κοινωνική, οικολογική Δημοκρατία, δηλαδή στην Περιεκτική Δημοκρατία. Η προσέγγιση αυτή χρησιμοποιεί μέσα που είναι συμβατά με τους στόχους της (δηλ. για να φτάσουμε στην Δημοκρατία χρησιμοποιούμε Δημοκρατικές μεθόδους), κάτι που δεν έκαναν οι Μπολσεβίκοι.

Ο W. Hall όμως δείχνει ότι έχει πλήρη άγνοια για τη σκοπιά από την οποία γράφω, και δεν έχει επισκεφθεί καν τον τόπο του περιοδικού «Περιεκτική Δημοκρατία» www.inclusivedemocracy.org/pd γι’ αυτό και αναφέρει κριτικές σε εντελώς άσχετες προσεγγίσεις. (Υπάρχει στα Αγγλικά μια έκφραση για την κατασκευή ενός αχυρανθρώπου στη θέση του αντιπάλου μας, τον οποίο μετά τον κατατροπώνουμε με ευκολία).

Σε ότι αφορά τώρα την πραγμοποίηση (reification) κάθε έκφρασης πολιτικής μέσα στον καπιταλισμό: τη σχέση έχει αυτό με τα κόμματα και το κράτος; Απολύτως καμία. Τα κόμματα και το σύγχρονο κράτος τοποθετούνται εξ ορισμού στο πλαίσιο της αντιπροσώπευσης, δηλαδή της ετερονομίας. Τα κόμματα και το κράτος αναφέρονται σε μία εκπορνευμένη έννοια της πολιτικής η οποία έχει να κάνει με την κρατική διαχείριση (statecraft) και όχι με την αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας (σε όλα τα επίπεδα) από τα μέλη της. Επομένως, σύμφωνα με την προβληματική αυτή το πρόβλημα δεν είναι η δυσλειτουργία των θεσμών αυτών, αλλά η ίδια η ετερόνομη φύση τους.

Έτσι, εφόσον οι ίδιοι οι θεσμοί είναι ετερόνομοι, η λύση δεν είναι να αναζητείς τη συναίνεση (consensus) βγαίνοντας έξω από τον κύριο πολιτικό στίβο και ασχολούμενος με μικρο-ζητήματα (όπως ο φόρος Τόμπιν), αλλά αντίθετα, έχοντας αναγνωρίσει τα δομικά ζητήματα που έχουν οδηγήσει στην παρούσα κατάσταση, να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις νέους Δημοκρατικούς θεσμούς ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΧΟ τελικά να αντικαταστήσεις τους παρόντες.

Τέλος, η αναφορά του Wayne Hall σε ένα «εναλλακτικό νομοθετικό και κυβερνητικό όργανο» για πέντε (sic!) χρόνια, δείχνει πως αυτός έχει αποδεχθεί πλήρως την αντιπροσώπευση. Σύμφωνα με αυτήν την προσέγγιση δεν θα είναι οι πολίτες μέσω των συνομοσπονδιοποιημένων συνελεύσεών τους που θα νομοθετούν και θα κυβερνούν, αλλά ένα... όργανο (παράλληλα μάλιστα με το κοινοβούλιο και την οικονομία της αγοράς, εις το διηνεκές, καθώς o Wayne Hall δεν στοχεύει στην ανατροπή τους).

Πολύ φοβάμαι όμως ότι αυτός ο διάλογος πάει να γίνει μονόλογος κωφών, και γι’ αυτό πιστεύω είναι καλό ο Wayne Hall προτού να συνεχίσει, αν το επιθυμεί να εξοικειωθεί πρώτα με την προβληματική την οποία εκφράζω, ώστε οι κριτικές του στις απόψεις μου να απευθύνονται στα ζητήματα για τα οποία μιλάω.

Πρέπει όμως να διευκρινίσω ότι δεν μου είναι καθόλου άγνωστο ούτε η Περιεκτική Δημοκρατία ούτε ο προκατοχός του Δημοκρατία και Φύση. Η εμπειρία μου ήταν απλώς ότι οι θεωρητικές συζητήσεις που διεξάγονταν στις σελίδες τους δεν προσέφεραν ούτε διέξοδο στην πρακτική δράση ούτε τρόπο να συντονίσω τη πολιτική μου δραστηριότητα στο αντιπυρηνικό κίνημα με τον προβληματισμό άλλων υποστηρικτών της άμεσης δημοκρατίας.

Τα ενδιαφεροντά μου είναι πολύ συγκεκριμένα. Επίσης έχει πλέον αποδειχθεί ότι δεν πρόκειται να λυθούν μέσα στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας τα προβλήματα που μ'απασχολούν. Κάθε άλλο. Συνέχεια επιδεινώνονται ως αποτέλεσμα της ίδιας της λογικής του κοινοβουλευτισμού.
Παρ΄όλα αυτά πιστευώ ότι τα θέματα για τα οποία μπορούμε να βρούμε κάποια συναίνεση, όχι τα πιο δύσκολα θέματα που απασχολούν εμένα προσωπικά, είναι η πιο κατάλληλη αφετηρία για αμεσοδημοκρατική πολιτική δράση.

Σε ότι αφορά το πρόταγμα της Περιεκτικής Δημοκρατίας και την πρακτική δράση, το περιοδικό «Περιεκτική Δημοκρατία» προτείνει πρακτικές λύσεις για πραγματική αμεσοδημοκρατική δράση σε αντίθεση με την ATTAC που απλώς χρησιμοποιεί την άμεση δημοκρατία σαν διαδικασία στην οργάνωσή της - ζητήματα που άλλωστε ανέφερα και παραπάνω. Αυτά που προτείνει η ATTAC είναι ανώδυνες μεταρρυθμίσεις του συστήματος τις οποίες προωθεί το «προοδευτικό» τμήμα της υπερεθνικής ελίτ με επικεφαλής την Le Monde Diplomatique, για να αποπροσανατολίσει το «κίνημα» της αντιπαγκοσμιοποίησης και να απομονώσει τα ριζοσπαστικά ρεύματα μέσα του ώστε να είναι εύκολη η συντριβή τους με τη χρήση ακόμη και των αντιτρομοκρατικών νόμων.

www.inclusivedemocracy.org/pd

Επιστροφή