Περιεκτική Δημοκρατία, τεύχος 22  (Καλοκαίρι - Φθινόπωρο 2010)

Η σιωνιστική επίθεση ενάντια στη διεθνή αντίσταση κατά της Νέας Παγκόσμιας Τάξης και η Ελευθεριακή Αριστερά*

 

Μια πρόταση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης από τον σιωνιστικό ρατσισμό και τους θρησκευτικούς φονταμενταλισμούς

 

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

PDF

 

Το αποκρουστικό έγκλημα των δολοφόνων που έχει στην υπηρεσία του το εγκληματικό Σιωνιστικό καθεστώς, οι οποίοι επιτέθηκαν με πλήρη οπλισμό σε άοπλους ακτιβιστές που επέβαιναν στο Μάβι Μαρμάρα σε διεθνή ύδατα, είναι πλέον καλά τεκμηριωμένο. Επιπλέον, το γεγονός ότι αυτοί οι εγκληματίες στρατιώτες άρχισαν να πυροβολούν πριν ακόμη αποβιβαστούν από τα ελικόπτερα τους και, επομένως, διέπραξαν εν ψυχρώ εκτελέσεις, είναι πλέον επιβεβαιωμένο από αυτόπτες μάρτυρες, αλλά και από τα ιατροδικαστικά στοιχεία.[1] Και, φυσικά, είναι γελοίο ακόμη και να συζητάμε τις βλακώδεις σιωνιστικές περιγραφές περί της στάσης αυτοάμυνας που «αναγκάστηκαν» να κρατήσουν οι στρατιώτες τους, αφού μόνο γκεμπελικά μυαλά θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι το δικαίωμα στην αυτοάμυνα ανήκει στους επιτιθέμενους και όχι στα θύματα αυτής της θρασύτατης επίθεσης!

Ο Σιωνισμός, η απώτερη αιτία του νέου εγκλήματος

Ωστόσο, το καινούριο αυτό σιωνιστικό έγκλημα δεν είναι ούτε πρωτόγνωρο, ούτε αναπάντεχο. Και είναι πράγματι εξοργιστική η συστηματική προσπάθεια των Σιωνιστών, της υπερεθνικής ελίτ και των διεθνών ΜΜΕ που οι ίδιοι ελέγχουν, να συγκαλύψουν με κάθε τρόπο την πραγματική αιτία όχι μόνο για το νέο έγκλημα του Ισραήλ, αλλά και για όλα τα προηγούμενα εγκλήματα του στην Παλαιστίνη από τότε που ιδρύθηκε το ρατσιστικό αυτο κράτος: δηλαδή τον ίδιο τον Σιωνισμό!

Ο Σιωνισμός, που είναι κατά βάση μια εγκληματική ιδεολογία, πήρε σάρκα και οστά έπειτα από την ίδρυση του σιωνιστικού κινήματος στο τέλος του 19ου αιώνα και την αναγνώριση της Παλαιστίνης ως «Γης της Επαγγελίας» από την υπερδύναμη της εποχής, Αγγλία, στη Διακήρυξη του Μπάλφουρ μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Από τη στιγμή που άρχισε το σιωνιστικό κίνημα να φουντώνει, ξεκίνησε ένας κύκλος εγκλημάτων σε μαζική κλίμακα ενάντια σε έναν λαό, τους Παλαιστίνιους, που όμοιο του σπανίως έχουμε ξαναδεί στην ιστορία. Και η σιωνιστική ιδεολογία είναι εγκληματική διότι δεν αποτελεί απλώς μια ακόμη εθνικιστική ιδεολογία, όπως παρουσιάζεται «αθώα» από τους (συνήθως καλοπληρωμένους) απολογητές του Σιωνισμού, αφού σε αντίθεση με κάθε άλλη εθνικιστική ιδεολογία, βασίζεται στην ολοκληρωτική εθνοκάθαρση μιας άλλης γης, από ανθρώπους που είναι διασκορπισμένοι σε όλη τη Γη και όχι από κάποιον γειτονικό λαό  (όπως στους συνηθισμένους εθνικισμούς), στη βάση Βιβλικών και ιστορικών δικαιωμάτων! Αφήνοντας στην άκρη τα Βιβλικά «δικαιώματα», αφού είναι γελοίο ακόμη και να συζητήσουμε σοβαρά τους μύθους που διατυμπανίζονται από τους παπάδες κάθε θρησκείας  ως εξ αποκαλύψεως θεϊκή αλήθεια –όταν ο ίδιος ο Θεός είναι ένα καθαρό προϊόν της ανθρώπινης φαντασίας–, ας εξετάσουμε την περίπτωση των ιστορικών δικαιωμάτων που μπορεί να έχει ένας λαός πάνω σε μια περιοχή, εξαιτίας του γεγονότος ότι οι πρόγονοι του κατοικούσαν εκεί για πολλά χρόνια στο απώτατο παρελθόν.

Είναι προφανές ότι για να έχουν κάποια εγκυρότητα αυτά τα ιστορικά δικαιώματα, θα πρέπει να αναφέρονται είτε σε μια κενή από κατοίκους γη, ή σε μια περιοχή της οποίας οι κάτοικοι (ή τουλάχιστον η πλειοψηφία τους) ανήκουν στον ίδιο λαό, ούτως ώστε να μην παραβιάζεται η αρχή της αυτοδιάθεσης. Στην πραγματικότητα, καμιά από αυτές τις δύο συνθήκες δεν πληρούνταν την εποχή που το σιωνιστικό κίνημα βρισκόταν στην άνοδο του. Η Παλαιστίνη μόνο κενή δεν ήταν, παρότι οι Σιωνιστές προσπάθησαν να προβάλλουν ακόμη κι αυτόν τον τερατώδη ισχυρισμό! Έτσι, όταν στο τέλος του προηγούμενου αιώνα, οι Σιωνιστές άρχισαν να μετακομίζουν μαζικά στην Παλαιστίνη από όλο τον κόσμο όπου είχαν σκορπιστεί για χιλιάδες χρόνια, ο εβραϊκός πληθυσμός της περιοχής ήταν περίπου το 10% του συνολικού πληθυσμού, ενώ το 1914 μόνο 85.000 Εβραίοι ζούσαν στην Παλαιστίνη, κατέχοντας το 2% της Παλαιστινιακής γης, έναντι 700.000 Παλαιστινίων και κατοίκων άλλων εθνικοτήτων.[2] Τότε, κατά τη διάρκεια της περιόδου του μεσοπολέμου, έπειτα από μαζικές εξαγορές γης σε βάρος φτωχών Παλαιστινίων, καθώς και μέσα από τη χρήση άλλων πιο βίαιων μεθόδων, ο εβραϊκός πληθυσμός της Παλαιστίνης έφτασε το 30% του συνολικού πληθυσμού το 1939. Τελικά, ως αποτέλεσμα της μαζικής μετανάστευσης που προκάλεσαν οι συστηματικές διώξεις του εβραϊκού στοιχείου από τους Ναζί δολοφόνους, το εβραϊκό ποσοστό αυξήθηκε σε 40% του συνόλου μέχρι το 1948. Εκείνη τη χρονιά, οι Δυτικές δυνάμεις (οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής), σε συνεργασία με την τυχοδιωκτική Σταλινική γραφειοκρατία, προέβησαν στη «γενναιόψυχη» δωρεά του 55% της παλαιστινιακής γης προς τους Σιωνιστές, δίνοντας το πράσινο φως για την δημιουργία του Σιωνιστικού κράτους.

Ακόμη, είναι σαφές ότι τα όποια ιστορικά δικαιώματα δεν έχουν καμία ισχύ έπειτα από την παρέλευση χιλιάδων ετών και με δεδομένες μάλιστα τις δραστικές αλλαγές που είχαν συντελεστεί στη δομή του πληθυσμού. Με την ίδια λογική, οι Έλληνες, για παράδειγμα, θα μπορούσαν να διεκδικήσουν το δικαίωμα της επιστροφής τους στην Κωνσταντινούπολη και σε ένα μεγάλο μέρος των εδαφών της σημερινής Τουρκίας, θεμελιώνοντας ένα πολύ πιο ισχυρό δικαίωμα επιστροφής από αυτό της επιστροφής των Σιωνιστών στην Παλαιστίνη, εφόσον οι Έλληνες απώλεσαν αυτή τη γη μόλις τον 15ο αιώνα και όχι πολλούς αιώνες πριν, όπως συνέβη με τον εβραϊκό πληθυσμό της Παλαιστίνης! Παρόλα αυτά, τα Ηνωμένα Έθνη, ένας οργανισμός που στο ιδρυτικό καταστατικό του τονίζει το δικαίωμα που έχουν οι λαοί στην αυτοδιάθεση, αποφάσισε να παραβιάσει βάναυσα το δικαίωμα των Παλαιστίνιων στον αυτοκαθορισμό, όταν σε κανένα στάδιο της διαδικασίας αυτής δεν ρωτήθηκαν για τις επιθυμίες τους. Με άλλα λόγια, οι Παλαιστίνιοι απλά επιλέχτηκαν ως ο λαός που θα έπρεπε να πληρώσει για τα εγκλήματα των Ναζί!        

Η εθνοκάθαρση συνεχίζεται και εντείνεται μετά την ίδρυση του Σιωνιστικού καθεστώτος

Μετά την εγκαθίδρυση του Σιωνιστικού καθεστώτος, οργανώθηκε η συστηματική συνέχιση και εξάπλωση της εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης. Έτσι, με το πρόσχημα των πολέμων του πανίσχυρου χωροφύλακα της Δύσης στην Μέση Ανατολή ενάντια στα Αραβικά κράτη, το Σιωνιστικό κράτος συνέχισε να επεκτείνεται, μέχρι να φτάσει στο σημείο όπου σήμερα κατέχει το 85% της παλαιστινιακής γης και έχει τον απόλυτο έλεγχο του υπόλοιπου 15%. Την ίδια στιγμή, η «διεθνής κοινότητα» (δηλαδή, οι Δυτικές δυνάμεις και η Ρωσία) συζητά την προοπτική της «γενναιόδωρης παραχώρησης» μερικών ασύνδετων κομματιών γης (που από την άποψη της εδαφικής επικράτειας που καλύπτουν δεν έχουν καμία σχέση ούτε με το 45% που είχε παραχωρηθεί από τον ΟΗΕ το 1948), προκειμένου να δημιουργηθεί μια σειρά από παλαιστινιακά Μπαντουστάν, τα οποία θα συγκροτήσουν μια παρωδία Παλαιστινιακού Κράτους, το οποίο ούτε καν τα σύνορα του και τον εναέριο χώρο του δεν πρέπει να ελέγχει κατά τον Νετανιάχου! Με άλλα λόγια, η λύση των δύο κρατών σήμερα, ισοδυναμεί, από όλες τις απόψεις, με την εγκατάσταση ενός παλαιστινιακού κρατικού μορφώματος με τη μορφή προτεκτοράτου της σιωνιστικής και υπερεθνικής ελίτ (δηλαδή των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που έχουν την βάση τους στα μητροπολιτικά καπιταλιστικά κέντρα της G7).

Μια παράλληλη σημαντική εξέλιξη ήταν ότι, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ο αγώνας των Παλαιστινίων για εθνική απελευθέρωση μετατράπηκε, κατ’ απαίτηση των Σιωνιστών, σε «τρομοκρατική» δραστηριότητα. Δεν προκαλεί λοιπόν καμία έκπληξη το γεγονός ότι όταν, στις πρώτες εκλογές μετά την παραχώρηση «αυτονομίας», ο λαός της Γάζας, τόλμησε να κάνει τη «λάθος» επιλογή και να καταψηφίσει τον εκλεκτό της σιωνιστικής και υπερεθνικής ελίτ Αμπάς, επιβλήθηκε σε αυτόν ένας κτηνώδης αποκλεισμός με στόχο να στραγγαλιστεί η θέληση του για αντίσταση.

Το Σιωνιστικό καθεστώς στρέφεται τώρα κατά της αντιστεκόμενης παγκόσμιας κοινότητας

Ωστόσο, το Σιωνιστικό καθεστώς έκανε ένα βήμα πιο πέρα με την επίθεση στο πλοίο των ακτιβιστών, στοχεύοντας στη συντριβή ακόμη και της διεθνούς αντίστασης στη Νέα Παγκόσμια Τάξη. Έτσι, όπως αποκάλυψαν οι εκθέσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας, η απόπειρα διεθνών ακτιβιστών να διασπάσουν τον παράνομο και εγκληματικό αποκλεισμό της Γάζας αντιμετωπίστηκε με μια προσχεδιασμένη επιχείρηση, τόσο από πλευράς των στρατιωτικών επιπτώσεων της, όσο και σε ότι αφορά τις επικοινωνιακές συνέπειες της. Το υπόδειγμα, πάνω στο οποίο βασίστηκε η άσκηση αυτή, ήταν η περσινή σφαγή του λαού της Γάζας[3], η οποία, παρά την προπαγάνδα του «προοδευτικού» τμήματος των Σιωνιστών που ισχυρίζεται ότι ήταν αποτυχία ή λάθος, στην πραγματικότητα πέτυχε τον στόχο της να συνθλίψει (προσωρινά έστω) την αντίσταση του λαού της Γάζας. Σήμερα, οι ίδιοι «προοδευτικοί» σιωνιστικοί κύκλοι (που παίζουν τον ρόλο του «καλού μπάτσου»), σε αντίθεση με την κυβέρνηση Νετανιάχου (ο κακός μπάτσος), ισχυρίζονται ότι η επιχείρηση ήταν ένα φιάσκο, ένα λάθος, κ.λπ. Ωστόσο, ο στόχος τους ήταν ξεκάθαρος και το μέλλον θα δείξει αν τον πέτυχαν ή όχι: να τρομοκρατήσουν ακόμη και τις διεθνείς ειρηνιστικές οργανώσεις, προκειμένου στο μέλλον να περιορίσουν τις αντιδράσεις τους σε αβλαβείς (για τους Σιωνιστές) διαμαρτυρίες που δεν θα επηρεάζουν τα στρατηγικά σχέδια τους για την κατάπνιξη της Παλαιστινιακής αντίστασης. Μάλιστα, οι πρώτες ενδείξεις είναι αρκετά ενθαρρυντικές για τους Σιωνιστές, όπως έδειξε η ειρηνική απόπειρα διάσπασης του εμπάργκο που έγινε από το ιρλανδέζικο πλοίο “Rachel Corrie”, η οποία κατέληξε σε απόλυτο φιάσκο από τη σκοπιά του αγώνα για να σπάσει το εμπάργκο. Δίκαια, επομένως, πήρε τα συγχαρητήρια του εγκληματία Νετανιάχου, ο οποίος με περισσή πανουργία έκανε τη διάκριση ανάμεσα σε ανώδυνες (για τους Σιωνιστές) συμβολικές διαμαρτυρίες, όπως αυτή του ιρλανδικού πλοίου, που είναι απολύτως αποδεκτές από τη σιωνιστική και υπερεθνική ελίτ, και σε πιο μαχητικές ενέργειες όπως αυτή του «στολίσκου της ελευθερίας», που στο μέλλον θα συντρίβονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που συνετρίβη και η πρωτοβουλία του πολυεθνικού στολίσκου.

Η στάση της υπερεθνικής ελίτ απέναντι στο έγκλημα ήταν η αναμενόμενη: το συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν αποκήρυξαν σαν πειρατική ενέργεια την κατάληψη ξένων πλοίων (μελών του ΝΑΤΟ) σε διεθνή ύδατα και σαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας τη δολοφονία ακτιβιστών (μπορεί κανείς να φανταστεί πώς η διεθνής κοινότητα θα είχε κρεμάσει ήδη τον Αχμαντινετζάντ για παρόμοιο «παράπτωμα», με τον ίδιο τρόπο που κρέμασε και τον Σαντάμ), αλλά δεν επέτρεψαν καν τη διεξαγωγή μιας διεθνούς έρευνας γύρω από το ζήτημα. Αντίθετα, ουσιαστικά ανέθεσαν την διεξαγωγή της έρευνας στον ίδιο τον δράστη του εγκλήματος, ο οποίος έχει δείξει κατ’ επανάληψη στο παρελθόν, σε παρόμοιες έρευνες σχετικά με συλλογικά ή ατομικά εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά των Παλαιστινίων και άλλων, ότι τα απροκάλυπτα ψέματα και οι κατάφωρες διαστρεβλώσεις των γεγονότων είναι ο πρωταρχικός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τέτοια ζητήματα. Φυσικά, αυτό δεν είναι πρωτόγνωρο, και σε παρόμοιες περιστάσεις τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα κράτη καταφεύγουν σε παρόμοιες τακτικές, αλλά το Ισραήλ έχει σίγουρα ξεπεράσει κάθε άλλο κράτος σε αυτόν τον τομέα, αντιγράφοντας κατά γράμμα το τέλειο γκεμπελικό μοντέλο διαστρέβλωσης των γεγονότων, το οποίο οι Σιωνιστές φαίνεται πως έχουν εμπεδώσει από τους βασανιστές δασκάλους τους.

Αντι-Σιωνισμός, αντι-Σημιτισμός και «Ελευθεριακή» Αριστερά

Είναι ξεκάθαρο ότι η απώτερη αιτία του τελευταίου σιωνιστικού εγκλήματος είναι η αντίληψη της ολοκληρωτικής εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης, την οποία συνεπάγεται η Σιωνιστική ιδεολογία, δεδομένου ότι το σπάσιμο του εμπάργκο της Γάζας θα δυσκόλευε τη θεσμοποίηση μιας de facto εθνοκάθαρσης, μέσω της εγκαθίδρυσης ενός προτεκτοράτου τύπου Μπαντουστάν. Ωστόσο, μπορεί να δειχτεί ότι όχι μόνο το τωρινό έγκλημα αλλά και τα υπόλοιπα αναρίθμητα εγκλήματα και σφαγές που έχει διαπράξει το Σιωνιστικό καθεστώς στα πάνω από εξήντα χρόνια ιστορίας του, έγιναν σε τελική ανάλυση λόγω της εγκληματικής σιωνιστικής ιδεολογίας του. Ο ρόλος, μάλιστα, που επιτέλεσε η εθνοκάθαρση στη διαδικασία ίδρυσης του Σιωνιστικού κράτους έχει εξεταστεί συστηματικά από μια νέα γενιά έντιμων Ισραηλινών ιστορικών όπως ο Ίλαν Πάπε και ο Μπένι Μόρις[4], οι οποίοι με το έργο τους ουσιαστικά κατεδάφισαν τη μυθολογία του Σιωνισμού. Τέτοιοι μύθοι ήταν:

  • ο ισχυρισμός ότι η «Καταστροφή» (al-Nakba) οφείλεται στο γεγονός πως οι Παλαιστίνιοι και τα Αραβικά κράτη δεν αποδέχτηκαν τη λύση των δύο κρατών που επέβαλλε ο ΟΗΕ, αλλά, αντίθετα, οι Αραβικοί στρατοί επιτέθηκαν στο νεοπαγές κράτος το οποίο όμως, σαν ένας νέος Δαβίδ, υπερίσχυσε του αραβικού Γολιάθ, με αποτέλεσμα την άμεση αύξηση των εδαφών που αρχικά είχαν παραχωρήσει σε αυτό τα Ηνωμένα Έθνη,

  • ο μύθος ότι δεν υπήρξε καμία εθνοκάθαρση και ότι οι Παλαιστίνιοι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους οικειοθελώς, ανταποκρινόμενοι στο ανάλογο κάλεσμα των αραβικών αρχών και ραδιοφωνικών σταθμών, ή, ακόμη,

  • ο μύθος ότι η εθνοκάθαρση ξεκίνησε μετά το Ολοκαύτωμα, όπως έλεγαν οι Σιωνιστές για να την δικαιολογήσουν, ενώ όπως είδαμε, αυτή είχε ξεκινήσει πολύ πρωτύτερα.

Εάν όμως πάρουμε υπόψη αυτή τη σιωνιστική μυθολογία, η οποία καταρρίφθηκε από τα καίρια πλήγματα κάποιων έντιμων Ισραηλινών ιστορικών που δεν υιοθέτησαν την κατάπτυστη σιωνιστική προπαγάνδα, είναι πράγματι αξιοθρήνητο ότι ο Μάρεϊ Μπούκτσιν, ο σημαντικότερος ίσως αναρχικός του 20ου αιώνα, όπως τον είχα χαρακτηρίσει παλιότερα,  υιοθέτησε πλήρως όλους αυτούς τους μύθους και τη σιωνιστική διαστρέβλωση της Ιστορίας, σε ένα σχεδόν άγνωστο άρθρο[5] που ξέθαψαν πρόσφατα οι ανοικτά φιλοσιωνιστές Έλληνες Κομουναλιστές[6] (με προφανή έμμεσο στόχο να δικαιολογήσουν το τωρινό σιωνιστικό έγκλημα). Σε αυτή την αχαρακτήριστη, για έναν πραγματικό ελευθεριακό, εργασία, ο Μπούκτσιν φτάνει ακόμη και στο σημείο να αποκρύψει ότι το Σιωνιστικό κράτος οικοδομήθηκε στη βάση μιας μαζικής εθνοκάθαρσης. Έτσι, ισχυρίζεται ότι και μόνο το γεγονός πως πολλοί Άραβες παρέμειναν στο Ισραήλ, αντικρούει ευθέως τον μύθο σύμφωνα με τον οποίο οι Ισραηλινοί Εβραίοι επιχείρησαν να απαλλαγούν από τους Μουσουλμάνους κατοίκους της χώρας. Αλλά ας εξετάσουμε τα γεγονότα,[7] τα οποία ο Μπούκτσιν σίγουρα γνώριζε (ή όφειλε να τα γνωρίζει εάν ήθελε να είναι ένας αξιόπιστος ιστορικός όπως ήταν και η φιλοδοξία του), αλλά αγνόησε σκόπιμα, έχοντας σαν προφανή στόχο να υποστηρίξει το Σιωνιστικό κράτος.

Κατά τη διάρκεια των μαχών του 1947-9 κάπου 700.000-800.000 Παλαιστίνιοι εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και μόνο 160.000 παρέμειναν στο Ισραήλ, οι οποίοι ετέθησαν υπό καθεστώς στρατιωτικού νόμου, από το 1948 μέχρι το τέλος του 1966. Από το 1948, έγιναν μαζικές απαλλοτριώσεις Παλαιστινιακών εδαφών, οι οποίες κατά τη διάσημη «Ημέρα της Γης» (30 Μαρτίου 1976), οδήγησαν σε μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στην κατάσχεση, που κατεστάλησαν βιαίως από το Σιωνιστικό καθεστώς, με απολογισμό έξι νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. 

Ακόμη, τα στοιχεία για το καθεστώς απαρτχάιντ που επιβλήθηκε στους Ισραηλινούς Άραβες από τους Σιωνιστές, τα οποία ο Μπούκτσιν «ξέχασε» να αναφέρει (τα σχετικά στοιχεία στην εποχή του δεν ήταν κατά κανέναν τρόπο καλύτερα –αντίθετα!– από τα σημερινά), είναι τα εξής:

  • ο μέσος μισθός ενός Ισραηλινού Άραβα εργαζόμενου το 2007 ήταν μόνο το 67% των αποδοχών ενός Εβραίου μετανάστη από αραβικες χώρες και 52% ενός Ασκενάζι Εβραίου (από τη Γερμανία και την Κεντρική Ευρώπη).

  • το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα των Ισραηλινών Αράβων ήταν μόλις $7.700 δολάρια, συγκριτικά με $19.000 εισόδημα για το σύνολο του Ισραήλ.

  • το 2007, 51.4% των παλαιστινιακών οικογενειών ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας, συγκριτικά με 19.9% του συνόλου των οικογενειών στη χώρα.

  • λιγότερο από 6% των δημοσίων υπαλλήλων είναι Άραβες.

  • από την ίδρυση του Ισραήλ το 1948, δεν έχει δημιουργηθεί κανένας καινούριος δήμος με αραβικό πληθυσμό, ενώ έχουν ιδρυθεί 600 νέοι εβραϊκοί δήμοι.

  • οι Ισραηλινοί πολίτες παλαιστινιακής καταγωγής κατέχουν μόλις το 3.5% της συνολικής γης.

  • οι δήμοι με αραβικό πληθυσμό έλαβαν λιγότερο από 5% των αναπτυξιακών κονδυλίων και 3% της κανονικής κυβερνητικής χρηματοδότησης, παρόλο που οι Ισραηλινοί παλαιστινιακής καταγωγής αποτελούν το 20% του συνολικού πληθυσμού.[8]

Ακόμη χειρότερα για έναν ελευθεριακό, ο Μπούκτσιν δεν βλέπει ότι ο κύριος εχθρός δεν είναι τα «δικτατορικά Αραβικά καθεστώτα» και έτσι βάζει στο ίδιο τσουβάλι τα πελατειακά καθεστώτα της Δύσης (Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Σεΐχηδες του Κόλπου και λοιποί) με το Ιρανικό καθεστώς και τα Μπααθικά καθεστώτα στη Συρία και το Ιράκ! Ωστόσο, θα έπρεπε να είναι προφανές για κάθε γνήσιο ελευθεριακό που σκέφτεται απλά σαν αναρχικός και όχι σαν Εβραίος (ή Έλληνας η οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας) αναρχικός, ότι ο βασικός εχθρός ήταν και είναι ακόμα ο δυτικός καπιταλισμός και η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» και ότι ο κύριος σημαιοφόρος αυτών των θεσμών στη Μέση Ανατολή είναι το Σιωνιστικό καθεστώς, ακολουθούμενο από τα πελατειακά δικτατορικά καθεστώτα της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, των Σεΐχηδων του Κόλπου, κ.λπ. Παρόλα αυτά, ο Μπούκτσιν δεν μπόρεσε να διακρίνει τον ρόλο που έπαιζε το Σιωνιστικό καθεστώς για την προάσπιση των συμφερόντων των Δυτικών δυνάμεων την εποχή εκείνη (και της υπερεθνικής ελίτ στις μέρες μας) και ότι, ταυτόχρονα, τα δικτατορικά καθεστώτα που ιδιαίτερα συγκέντρωναν τη μήνιν του (Ιράν, Λιβύη, Συρία, Ιράκ και άλλα) ήταν, «κατά σύμπτωση», αντιδυτικά καθεστώτα που προέκυψαν είτε μέσα από λαϊκές επαναστάσεις που εξέφραζαν τεράστια εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα εναντίον της Δύσης (Ιράν), είτε από ισχυρά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα (Μπααθικά καθεστώτα σε Ιράκ και Συρία), είτε, τέλος, από στρατιωτικά πραξικοπήματα ενάντια σε πελατειακά καθεστώτα της Δύσης (Λιβύη) που εξέφραζαν τα ίδια εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. 

Φυσικά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα αυτά τα καθεστώτα είναι αυταρχικά. Ωστόσο, μόνο ένα ακατέργαστο «αναρχικό» μυαλό (ή κάποιος που έμμεσα υποστηρίζει το σύστημα) θα έβαζε στο ίδιο τσουβάλι ένα αυταρχικό καθεστώς που εκφράζει την επιθυμία του λαού του για εθνική απελευθέρωση, μάχεται ενάντια στην κυριαρχία της υπερεθνικής ελίτ και παίρνει διάφορα μέτρα για την καλυτέρευση της οικονομικής κατάστασης του λαού, με ένα αυταρχικό καθεστώς που ουσιαστικά είναι ένα προτεκτοράτο του καπιταλιστικού συστήματος και ενδιαφέρεται μόνο να προωθήσει τα συμφέροντα των ξένων ελίτ και των ντόπιων ελίτ που σχετίζονται μαζί τους. Ο βασικός εχθρός για κάθε πραγματικό αναρχικό θα έπρεπε να είναι πάντα το καπιταλιστικό σύστημα και οι προστατευόμενοι του σε κάθε ιστορική στιγμή, δηλαδή οι συγκεκριμένες μορφές που εκάστοτε παίρνει το σύστημα, όπως για παράδειγμα ήταν η πρακτική που υιοθέτησε ο Μπακούνιν αναφορικά με το Πολωνικό ζήτημα. Έτσι, ο Μπακούνιν (αντίθετα με τον Μπούκτσιν), ενεργώντας απλά ως αναρχικός και όχι ως Ρώσος αναρχικός, υποστήριξε τους Πολωνούς εθνικιστές απέναντι στο Τσαρικό καθεστώς, διότι διέβλεψε σωστά πως ο βασικός εχθρός εκείνη τη στιγμή ήταν οι μεγάλες δυνάμεις που εξέφραζαν το καπιταλιστικό σύστημα της εποχής (μια εκ των οποίων ήταν και η τσαρική Ρωσία) και συνεπώς το καθήκον του ήταν να υποστηρίξει τον πολωνικό αγώνα για εθνική απελευθέρωση, αντί της Ρωσίας, εν πλήρη γνώσει, βέβαια, ότι οι αγωνιζόμενοι Πολωνοί ήταν συντηρητικοί θρησκευόμενοι, εθνικιστές κ.λπ.

Από την άλλη μεριά, για τον Μπούκτσιν φαίνεται πως ο κύριος εχθρός είναι τα «δικτατορικά Αραβικά καθεστώτα», ενώ το μόνο που είχε να πει για το Σιωνιστικό καθεστώς ήταν πως υπήρχαν «αρκετά στοιχεία της πολιτικής του στα οποία μπορεί να ασκηθεί κριτική», συμπεριλαμβανόμενης της πολιτικής του Λικούντ που ενορχήστρωσε την εισβολή στον Λίβανο (φυσικά ο Μπούκτσιν δεν αρθρώνει λέξη για τις σφαγές των Παλαιστίνιων στη Σάμπρα και τη Σατίλα, οι οποίες κι αυτές εξίσου «ενορχηστρώθηκαν», όπως έχει αποδειχθεί πια, από το Σιωνιστικό καθεστώς!). Έτσι, σύμφωνα με την αντίληψη του Μπούκτσιν, το πραγματικό «θεμελιώδες» πρόβλημα της Μέσης Ανατολής δεν είναι (φυσικά!) η σιωνιστική εθνοκάθαρση και τα εγκλήματα που προέκυψαν από αυτήν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά «το πρόβλημα που προκαλείται από τους κυνικούς πολιτικούς, τους μεγαλογαιοκτήμονες, τους βαρόνους πετρελαίου, τις στρατιωτικές χούντες, τους φανατικούς κληρικούς και τα αρπακτικά του ιμπεριαλισμού, στον κυκεώνα των τραγικών προβλημάτων που ανέκυψαν ανάμεσα στους Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους». Με άλλα λόγια, το πρόβλημα για τον Μπούκτσιν είναι το αφηρημένο καπιταλιστικό σύστημα κι όχι οι χειροπιαστές εκδηλώσεις του συστήματος αυτού σήμερα στην περιοχή!

Έπειτα από την αποκάλυψη αυτού του –απροκάλυπτα φιλοσιωνιστικού– άρθρου του Μπούκτσιν, μπορεί πλέον κανείς να κατανοήσει την εξίσου απροκάλυπτη φιλοσιωνιστική στάση που κρατούν οι διάδοχοι του Μπούκτσιν στον χώρο του Κομουναλισμού, όπως ο Kjetil Simonsen,[9] ο οποίος δεν δίστασε να διακηρύξει (χωρίς το παραμικρό στοιχείο για να τεκμηριώσει αυτόν τον ιδιαίτερα απεχθή φιλοσιωνιστικό ισχυρισμό) ότι «και οι Αριστεριστές έχουν ενστερνιστεί αντι-εβραϊκά αισθήματα, που τα προπαγανδίζουν στο όνομα της αντίθεσης τους στην παγκοσμιοποίηση, της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και της μάχης κατά του ιμπεριαλισμού». Έτσι, σύμφωνα με αυτή την αποκρουστική ισοπεδωτική γενίκευση, κάθε Αριστεριστής που στο όνομα της αντιπαράθεσης ενάντια στην παγκοσμιοποίηση αγωνίζεται κατά του Σιωνισμού και υπέρ της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης είναι ύποπτος για αντί-Σημιτισμό, ο οποίος παρουσιάζεται ως το κύριο πρόβλημα των ημερών μας, λες και ζούμε ακόμη στη δεκαετία του 1930! Κι όλα αυτά, τη στιγμή που ακόμη και η Αμερικανική υπερδύναμη δεν τολμά να επιβάλλει κυρώσεις και να απομονώσει το Σιωνιστικό καθεστώς που δεν δίνει δεκάρα για τις εκκλήσεις των ΗΠΑ να σταματήσει τους απροκάλυπτα παράνομους εποικισμούς, μέσω των οποίων οι Σιωνιστές συνεχίζουν όλα αυτά τα χρόνια την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης. Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι τέτοιοι «ελευθεριακοί» όπως οι Κομουναλιστές δεν θα έχουν κανέναν δισταγμό να κολλήσουν την ετικέτα του «αντισημιτισμού» και σε τούτο το περιοδικό, αλλά ευτυχώς οι λαοί σε όλο τον κόσμο έχουν πλέον συνειδητοποιήσει τα βρώμικα κόλπα που μεταχειρίζονται οι Σιωνιστές και οι φιλοσιωνιστές για να δυσφημίσουν και να διαστρεβλώσουν με γκεμπελικό τρόπο τις θέσεις της Αριστεράς στο ζήτημα αυτό.

Στην πραγματικότητα, η Αριστερά δεν θα έπρεπε καν να εμπλέκεται σε συζήτηση με τους υποστηρικτές παρόμοιων απόψεων, παρά μόνο αν δηλώσουν απερίφραστα από την αρχή ποια είναι η θέση τους απέναντι στον Σιωνισμό και ποια είναι η πρόταση τους για την επίλυση του Παλαιστινιακού. Αν βλέπουν τον Σιωνισμό απλά ως «άλλη μια εθνικιστική ιδεολογία» και δεν είναι διατεθειμένοι να καταδικάσουν τον ίδιο τον Σιωνισμό σαν υπεύθυνο για τα ισραηλινά εγκλήματα (και όχι απλά τις «κακές σιωνιστικές πολιτικές» όπως κάνει για παράδειγμα ο Τσόμσκι[10], οι φιλοσιωνιστές του Πάρεκον/ΖΝΕΤ[11] και διάφορες τάσεις Ελλήνων Καστοριαδικών), και αν δεν αποκλείουν εκ προοιμίου τη λύση των δύο κρατών σε οποιαδήποτε εκδοχή της (που συνεπάγεται τη διαιώνιση της ύπαρξης του εγκληματικού Σιωνιστικού κράτους), τότε καμιά συζήτηση περί αντισημιτισμού και ρατσισμού δεν είναι δυνατό να γίνει μαζί τους, γιατί μια τέτοια συζήτηση θα ήταν ισοδύναμο του να κάναμε διάλογο με έναν υποστηρικτή της Νοτίου Αφρικής και απολογητή της «λύσης του Μπαντουστάν», γύρω από το θέμα των αρνητικών αποτελεσμάτων του ρατσισμού! Με άλλα λόγια, οποιαδήποτε συζήτηση γύρω από τον αντισημιτισμό ως μιας μορφής ρατσισμού έχει νόημα μόνο αν όλοι οι συμμετέχοντες σε μια τέτοια συζήτηση αποδέχονται εξαρχής την παραδοχή ότι ο Σιωνισμός συνιστά μορφή σαφούς ρατσισμού, εξαιτίας του θεμελιακού ιστορικού στόχου που έχει για την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης και την εγκατάσταση ενός καθαρού Εβραϊκού κράτους σε μια περιοχή, η οποία ήταν υπό την κατοχή άλλων λαών την εποχή που το σιωνιστικό κίνημα εμφανίστηκε για πρώτη φορά.

Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι σήμερα, που έχουν αποθρασυνθεί οι απανταχού Σιωνιστές, δεν δίστασαν να θέσουν ως όρο για να σταματήσουν μια κατάφωρα παράνομη ενέργεια σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο ­­­—τη συνέχιση των εποικισμών σε παλαιστινιακά εδάφη— την, από μέρους των Παλαιστινίων, αναγνώριση του Ισραήλ ως σαφώς «Εβραϊκού κράτους»![12] Και η αποθράσυνση αυτή δεν είναι βέβαια άσχετη με το γεγονός  ότι, ως μέλη της υπερεθνικής ελίτ, ελέγχουν το Αμερικανικό κογκρέσο και, επομένως, τον εκάστοτε Πρόεδρο των ΗΠΑ (όπως οι ίδιοι αναγνωρίζουν![13]) και ασκούν καθοριστικό έλεγχο στα διεθνή ΜΜΕ που ελέγχονται από την ίδια ελίτ. Κατά τα άλλα, για τους άθλιους στην υπηρεσία του Σιωνιστικού λόμπι, το παγκόσμιο πρόβλημα σήμερα είναι ο ...αντισημιτισμός και όχι βέβαια η Ισλαμοφοβία που έχουν καλλιεργήσει (σε αγαστή σύμπνοια, μάλιστα, με ακροδεξιά και φασιστικά ρεύματα!), η οποία έχει στρέψει πολύ σημαντικό τμήμα των λαϊκών στρωμάτων, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, κατά των Μουσουλμάνων .

Το ίδιο ισχύει και για ένα άλλο βρώμικο υπονοούμενο που οι Σιωνιστές αφήνουν να πλανάται ενάντια στην Αριστερά, ότι δήθεν με το να κατηγορεί τη μεγάλη πλειοψηφία του Ισραηλινού λαού (καθώς και τους Σιωνιστές της Διασποράς) επειδή ασπάστηκαν τη σιωνιστική ιδεολογία, ουσιαστικά υιοθετεί τη ναζιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης και συνακόλουθα της συλλογικής τιμωρίας.

Σε ό,τι αφορά, πρώτα,  τη συλλογική τιμωρία, είναι πράγματι εξωφρενικό να την επικαλούνται οι άμεσα η έμμεσα υποστηρικτές του Σιωνισμού, όταν και μόνο η ύπαρξη του καθεστώτος που υποστηρίζουν (ανεξάρτητα από τις διαφωνίες που μπορεί να έχουν με ορισμένες πολιτικές του) αποτελεί συλλογική τιμωρία ενός άλλου λαού, μόνο και μόνο επειδή αυτός είχε την ατυχία να κατοικεί στην Παλαιστίνη από τον 7ο μ.Χ. αιώνα και μετά! Και αυτό, για να μην μιλήσουμε για τις άμεσα συλλογικές τιμωρίες που επέβαλλε το Σιωνιστικό καθεστώς στον λαό αυτό, με αποκορύφωμα τη μετατροπή ολόκληρης της λωρίδας της Γάζας σε τεράστιο γκέτο, παρόμοιο με τα γκέτο των Ναζί. Μολαταύτα, αν κάποιος τολμήσει σήμερα να συγκρίνει αυτές τις πρακτικές με τις πρακτικές των Ναζί, αμέσως χαρακτηρίζεται από τους Σιωνιστές, τους φιλοσιωνιστές και τα ελεγχόμενα από αυτούς ΜΜΕ και δημοσιογράφους ως «αντισημίτης» (παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει πρόβλημα να χαρακτηρίσει κανείς παρόμοιες πρακτικές που εφαρμόζουν οι ΗΠΑ στο Ιράκ ως ναζιστικές), δημιουργώντας έτσι ένα είδος άτυπου «ανεύθυνου» όσον αφορά  τις δραστηριότητες των Σιωνιστών —κάτι παρόμοιο με την «ανευθυνότητα» του Ανώτατου Άρχοντα στο παρελθόν.

Αντίστοιχα, σε ό,τι αφορά το θέμα της συλλογικής ευθύνης, είναι πραγματικά απίστευτο που βλέπουμε να επαναφέρεται και να χρησιμοποιείται εκ νέου μια εκδοχή της υπερασπιστικής γραμμής των Ναζί εγκληματιών πολέμου στη δίκη της Νυρεμβέργης, προκειμένου να δικαιολογηθούν αυτοί που υποστηρίζουν άμεσα ή έμμεσα τα σιωνιστικά εγκλήματα, σύμφωνα με την οποία ο κατηγορούμενος πρέπει να απαλλαχθεί από κάθε ευθύνη διότι «απλώς ακολουθούσε εντολές». Με αυτόν τον τρόπο, εισάγεται ένας τεχνητός διαχωρισμός ανάμεσα στις διαδοχικές εγκληματικές Σιωνιστικές κυβερνήσεις και σε αυτούς που τις στηρίζουν, ακόμη κι αν οι τελευταίοι δεν έχουν δείξει ποτέ κάποια μεταμέλεια για τα εγκλήματα των κυβερνήσεών τους, για να μην πούμε ότι επιχαίρουνε κιόλας γι’ αυτά! Έτσι, έπειτα από την τελευταία σιωνιστική σφαγή στη Γάζα, τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων έδειξαν Σιωνιστές ανεβασμένους στην κορυφή ενός λόφου να χορεύουν από ενθουσιασμό μπροστά στο θέαμα ενός ανυπεράσπιστου λαού που γονάτιζε από τους βομβαρδισμούς φωσφόρου, ενώ στη Βρετανία η Ισραηλινή παροικία που —όπως σε πολλές άλλες χώρες και την Ελλάδα— ελέγχεται σήμερα από τους Σιωνιστές, όχι μόνο δεν βγήκε να καταδικάσει αυτό το τρομερό έγκλημα (ή το νέο έγκλημα με τον στολίσκο των ακτιβιστών), αλλά είτε παρέμεινε σιωπηλή, είτε επιστράτευσε διάφορους δόλιους τρόπους για να το υποστηρίξει άμεσα ή έμμεσα, με αποκορύφωμα την πελώρια διαδήλωση που διοργάνωσαν οι Σιωνιστές και φιλοσιωνιστές στην πλατεία Τραφάλγκαρ για να γιορτάσουν το έγκλημα!

Παρομοίως, μετά το τελευταίο έγκλημα κατά των ακτιβιστών που αποπειράθηκαν να σπάσουν την πολιορκία της Παλαιστίνης, είδαμε μεγάλες διαδηλώσεις στο Ισραήλ υπέρ ακόμη και αυτού του αποκρουστικού εγκλήματος, το οποίο μόνο διεστραμμένα μυαλά θα μπορούσαν να δουν σαν κάποιου είδους «νίκη».

Φυσικά, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι δεν υπάρχουν στην Παλαιστίνη και τη Διασπορά έντιμοι Εβραίοι που είναι αντι-Σιωνιστές και παλεύουν ενάντια στον Σιωνισμό. Δυστυχώς όμως, αυτοί δεν αποτελούν παρά μια ακραία μειοψηφία (παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες εβραϊκές κοινότητες της Διασποράς ήταν αντισιωνιστικές μέχρι που ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ), ενώ οι «προοδευτικοί» Σιωνιστές (όπως πολλοί στην «ελευθεριακή» Αριστερά) απλώς αποδοκιμάζουν κάποιες «ακραίες» σιωνιστικές πολιτικές, που όμως είναι απλά το σύμπτωμα μιας πολύ βαθύτερης παθογένειας –του ίδιου του Σιωνισμού–, τον οποίο ωστόσο ποτέ δεν θίγουν!        

Όλα αυτά ουδόλως εμπόδισαν τον πολύ αποτελεσματικό μηχανισμό προπαγάνδας των Σιωνιστών να πλημμυρίσει το ίντερνετ, δουλεύοντας στα πρότυπα της καλολαδωμένης μηχανής που εγκαινιάστηκε κατά τη διάρκεια της περσινής σφαγής στη Γάζα.[14] «Ελευθεριακοί» διαφόρων ειδών, από Μπουκτσινικούς Κομουναλιστές μέχρι Καστοριαδικούς υποστηρικτές του προτάγματος της αυτονομίας, κινητοποιήθηκαν για να μας «υπενθυμίσουν» ότι ο εχθρός δεν είναι η υπερεθνική ελίτ, που σε συνεργασία με τους Σιωνιστές είναι πάντα έτοιμη να διαπράξει τα πιο ειδεχθή και αποκρουστικά εγκλήματα για να εδραιώσει και να επεκτείνει τη Νέα Παγκόσμια Τάξη –που προέκυψε ύστερα από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, την άνοδο της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς, της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και τον συνακόλουθο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Αντίθετα, για αυτούς, ο κύριος εχθρός είναι ο αντισημιτισμός, ειδικότερα ο αντισημιτισμός της Αριστεράς, που με αφορμή την πάλη της εναντίον της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, της Νέας Παγκόσμιας Τάξης και του ίδιου του Σιωνισμού, επιθυμεί να απονομιμοποιήσει και τελικά να καταστρέψει το Σιωνιστικό κράτος! Με αυτόν τον τρόπο, η οποιαδήποτε κριτική στρέφεται ενάντια στον Ισραηλινό λαό εξαιτίας της μαζικής στήριξης που αυτός παρέχει στις εγκληματικές κυβερνήσεις του, στιγματίζεται ως «αντισημιτική», διότι δήθεν υπονοεί ένα είδος συλλογικής ευθύνης και τιμωρίας.

Φυσικά, η θέση μας αναφορικά με αυτό το ζήτημα είναι ότι δεν πρέπει ποτέ να αποδίδουμε συλλογική ευθύνη στον Εβραϊκό λαό συνολικά και ότι η κριτική μας αναφέρεται στη σιωνιστική ιδεολογία και στο τμήμα αυτό του Εβραϊκού λαού που την ασπάζεται και συνακόλουθα επικροτεί η ανέχεται τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει οι σιωνιστικές κυβερνήσεις από το 1948 μέχρι σήμερα. Ωστόσο, είναι προφανές ότι όσο οι εβραϊκές κοινότητες υιοθετούν αυτή την εγκληματική ιδεολογία, τόσο εκθέτουν τα μέλη τους στην κριτική ανθρώπων από όλο τον κόσμο που αγωνίζονται ενάντια στα εγκλήματα της υπερεθνικής και της σιωνιστικής ελίτ. Αυτός είναι και ο λόγος που όλοι οι πραγματικά προοδευτικοί Εβραίοι (και αυτή είναι μια ταυτότητα που δεν είναι συμβατή με τη Σιωνιστική ταυτότητα έπειτα από όλα αυτά που έχουν συμβεί τα τελευταία 60 χρόνια) οφείλουν να διαχωρίσουν ξεκάθαρα τη θέση τους από τον Σιωνισμό όχι μόνο ως πρακτική (όπως οι Τσόμσκι, Μπούκτσιν κλπ), αλλά και ως ιδεολογία.

Στην πραγματικότητα, η διεθνής αντίδραση κατά των πρόσφατων σιωνιστικών εγκλημάτων, που γίνονται όλο και θρασύτερα, έχει οδηγήσει στη δημιουργία ενός διεθνούς κινήματος μποϊκοτάζ του σιωνιστικού μορφώματος, το οποίο στοχεύει στη διεθνή απομόνωση των Σιωνιστών σε κάθε κοινωνικό πεδίο:

  • στο καλλιτεχνικό πεδίο, μέσω του μποϊκοτάζ ισραηλινών ταινιών ή των έργων γνωστών Σιωνιστών του εξωτερικού, της άρνησης καλλιτεχνών να εμφανιστούν και να δώσουν παραστάσεις στο Ισραήλ κ.λπ.,

  • στο ακαδημαϊκό πεδίο, μέσω της ρήξης των δεσμών με Ισραηλινά πανεπιστήμια που υποστηρίζουν άμεσα ή έμμεσα το καθεστώς απαρτχάιντ στην Παλαιστίνη, ή του μποϊκοτάζ των διαλέξεων Σιωνιστών ακαδημαϊκών στο εξωτερικό και, το σημαντικότερο,

  • στο καταναλωτικό πεδίο, μέσω του μποϊκοτάζ των ισραηλινών προϊόντων ή των προϊόντων γνωστών σιωνιστικών πολυεθνικών εταιριών.

Παρόλα αυτά, το τυφλό όργανο της υπερεθνικής και σιωνιστικής ελίτ, ο Γιωργάκης και η χούντα του, όχι μόνο υποδέχτηκαν πρώτοι από όλο τον κόσμο τον εγκληματία Νετανιάχου, αμέσως μετά το έγκλημα του κατά του ακτιβιστικού στολίσκου, αλλά και έκαναν μια σειρά συμφωνιών με το εγκληματικό καθεστώς για την ενίσχυση του εμπορίου, του τουρισμού, των επενδύσεων κ.λπ. με τους Σιωνιστές. Ιδιαίτερα σήμερα, επομένως, είναι επιτακτικό καθήκον για κάθε άνθρωπο που καταδικάζει τη συνεχιζόμενη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού,  να μετάσχει με κάθε τρόπο στο παγκόσμιο αυτό μποϊκοτάζ κατά του Σιωνισμού. Όλα τα παραπάνω μέτρα, επομένως,  είναι χρήσιμα βήματα για να απομονωθεί ο Σιωνισμός «από τα κάτω», δεδομένου ότι η υπερεθνική ελίτ θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να υποστηρίξει το εγκληματικό αυτό καθεστώς και να του επιτρέψει να συνεχίσει απερίσπαστο την εθνοκάθαρση και τις συνακόλουθες εγκληματικές δραστηριότητες του.     

Προς ένα ενιαίο πολυπολιτισμικό κράτος ως λύση για την Παλαιστίνη

Η παραπάνω ανάλυση καθιστά φανερό ότι εάν οι εκκλήσεις που είχαν απευθύνει στο παρελθόν εξέχοντα μέλη της εβραϊκής δημοκρατικής και σοσιαλιστικής Αριστεράς (Χάνα Άρεντ, Ισαάκ Ντόιτσερ και άλλοι) είχαν εισακουστεί και η Παλαιστινιακή γη δεν είχε διχοτομηθεί το 1948 για να δημιουργηθεί ένα καθαρό Εβραϊκό κράτος δίπλα σε ένα Παλαιστινιακό, (το οποίο ουδέποτε έλαβε πραγματική υπόσταση), αλλά, αντίθετα, είχε χρησιμοποιηθεί ως το βασικό θεμέλιο για ένα ενιαίο πολυπολιτισμικό κράτος, θα είχαν σωθεί οι ζωές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Παρόλα αυτά, στις μέρες μας, ακόμη και η λύση των δύο κρατών έχει γίνει αδύνατη από κάθε άποψη (παρά τη συνεργασία της παλαιστινιακής μπουρζουαζίας κάτω από την ηγεσία του Αμπάς στη Δυτική Όχθη με την υπερεθνική και τη σιωνιστική ελίτ), εξαιτίας των εγκλημάτων και των σφαγών που διέπραξαν οι Σιωνιστές. Ωστόσο, η λύση ενός ενωμένου πολυεθνικού και πολυπολιτισμικού κράτους επανέρχεται στο προσκήνιο από πραγματικά προοδευτικούς (αντι-Σιωνιστές) Εβραίους και Παλαιστίνιους. Στην πραγματικότητα, ολοένα και ισχυροποιούνται εκείνα τα ρεύματα μέσα στους κύκλους των προοδευτικών Παλαιστινίων[15] και των μετα-Σιωνιστών Εβραίων[16] που απορρίπτοντας τον Σιωνισμό και τον εκατέρωθεν θρησκευτικό ανορθολογισμό, στοχεύουν να βρουν λύση, δημιουργώντας ένα πολυπολιτισμικό και περιεκτικό κράτος για όλους τους λαούς που ζουν σήμερα στην Παλαιστίνη. Ένα τέτοιο κράτος, όπως έχω δείξει αλλού[17], θα μπορούσε επίσης να αποτελέσει το πρώτο βήμα προς μια Συνομοσπονδιακή Περιεκτική Δημοκρατία. Η «Διακήρυξη του ενιαίου Κράτους»[18] που υπογράφτηκε το 2007 από μη-Σιωνιστές Εβραίους (Ilan Pappe, Oren Ben-Dor, Jonathan Cook, Joseph Massad, κ.λπ.) και Παλαιστίνιους (Omar Barghouti, Ghazi Falah, Ali Abunimah, Naseer Aruri, κλπ.) είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα μπροστά προς αυτή την κατεύθυνση, που ορθά τονίζει ότι:

  • Η ιστορική γη της Παλαιστίνης ανήκει σε όλους όσοι ζουν μέσα σ’ αυτήν και σε αυτούς που αποπέμφθηκαν ή εξορίστηκαν από το 1948 και μετά, ανεξαρτήτως θρησκείας, εθνότητας, εθνικής καταγωγής ή τωρινής υπηκοότητας.

  • Οποιοδήποτε κυβερνητικό σύστημα θα πρέπει να είναι βασισμένο στην αρχή της ισότητας σε ό,τι αφορά τα πολιτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα για όλους τους πολίτες. Η εξουσία πρέπει να ασκείται με αυστηρή αμεροληψία για λογαριασμό όλων των ανθρώπων, ανεξάρτητα από τη διαφορετικότητα των ταυτοτήτων τους.

  • Πρέπει να υπάρξει αποκατάσταση της αδικίας για τα καταστροφικά αποτελέσματα δεκαετιών σιωνιστικού εποικισμού στις περιόδους πριν και μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, που θα περιλαμβάνει την κατάργηση όλων των νόμων και τον τερματισμό όλων των πολιτικών, των πρακτικών και των συστημάτων στρατιωτικού και πολιτικού ελέγχου, που καταπιέζουν και κάνουν διακρίσεις στη βάση της εθνότητας, της θρησκείας ή της εθνικής καταγωγής.

  • Θα πρέπει να υπάρξει αναγνώριση της διαφορετικότητας σε μια κοινωνία που ενσωματώνει σαφώς διακριτές θρησκευτικές, γλωσσικές και πολιτιστικές και εθνικές παραδόσεις.

  • Θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα μη-σεκταριστικό κράτος που δεν θα ευνοεί τα δικαιώματα της μιας εθνοτικής ή θρησκευτικής ομάδας έναντι της άλλης και θα σέβεται τον διαχωρισμό του κράτους από κάθε οργανωμένη θρησκεία.

  • Η υλοποίηση του Δικαιώματος της Επιστροφής για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, σύμφωνα με το Ψήφισμα 194 των Ηνωμένων Εθνών, αποτελεί βασική προϋπόθεση για την απονομή δικαιοσύνης και σημείο αναφοράς σε σχέση με τον σεβασμό της ισότητας.

  • Θα πρέπει να δημιουργηθεί μια διαφανής και αμερόληπτη μεταναστευτική πολιτική.

  • Θα πρέπει να αναγνωριστούν οι ιστορικοί δεσμοί ανάμεσα στις ποικίλες κοινότητες μέσα στο νέο, δημοκρατικό κράτος και τις αντίστοιχες κοινότητες τους στο εξωτερικό.

  • Στη διαμόρφωση των συγκεκριμένων παραμέτρων μιας τέτοιας λύσης, αυτοί που ιστορικά αποκλείστηκαν από κάθε διαδικασία λήψης αποφάσεων –ειδικά η Παλαιστινιακή Διασπορά και οι πρόσφυγες της, καθώς και οι Παλαιστίνιοι μέσα στο Ισραήλ– θα πρέπει να παίξουν κεντρικό ρόλο.

  • Θα πρέπει να συγκροτηθούν νομικά και θεσμικά πλαίσια που θα εγγυώνται τη δικαιοσύνη και τη συμφιλίωση. 

Πώς μπορεί να γίνει η μετάβαση προς τη λύση του ενιαίου κράτους: το κρίσιμο δίλημμα για τον Ισραηλινό λαό και τη Διασπορά

Φυσικά, το ερώτημα είναι ποιος θα υποστηρίξει μια τέτοια λύση, δεδομένου ότι οι Σιωνιστές σε όλο τον κόσμο θα την πολεμήσουν με νύχια και με δόντια. Πιστεύω πως μια τέτοια λύση θα μπορούσε να υποστηριχθεί από:

  • μια προοδευτική (αν και μέχρι στιγμής μικρή) μειονότητα μέσα στον πληθυσμό των Ισραηλινών Εβραίων και στην ανά τον κόσμο Διασπορά.

  • τον πληθυσμό των Ισραηλινών Αράβων.

  • τον πληθυσμό των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα, καθώς και τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, οι οποίοι σε μια τέτοια περίπτωση θα τους επιτραπεί  να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, και, το πιο σημαντικό,

  • άνθρωποι με καλή πίστη σε όλο τον κόσμο που μπούχτησαν με τα σιωνιστικά εγκλήματα, τα ψέματα και την αλαζονεία που έχουν επιδείξει οι Σιωνιστές όλα αυτά τα χρόνια, οι οποίοι θα μπορούσαν να απαιτήσουν από τις κυβερνήσεις τους να αναλάβουν δράση, ώστε να μπορέσει να τεθεί σε κίνηση μια διαδικασία σαν αυτή που ακολουθεί παρακάτω, η οποία θα οδηγούσε στην εγκαθίδρυση μιας πολυπολιτισμικής λύσης, πάνω και πέρα από εθνικισμούς, στην Παλαιστίνη.

Είναι προφανές ότι μια τέτοια λύση θα πρέπει να εγκριθεί με δημοκρατικό τρόπο από τους λαούς στην Παλαιστίνη κι έπειτα να επιβληθεί από τον ΟΗΕ, δεδομένου ότι οι Σιωνιστές γκάνγκστερ δεν θα διστάσουν ακόμη και να χρησιμοποιήσουν τα πυρηνικά όπλα που έχουν στην κατοχή τους προκειμένου να αποφύγουν την υλοποίηση της απόφασης ενός δημοψηφίσματος που θα έβαζε τέλος στο ρατσιστικό κράτος τους, ανεξαρτήτως από το μέγεθος της δημοκρατικής πλειοψηφίας που θα αποφάσιζε υπέρ μιας τέτοιας λύσης.

Από τη σκοπιά της Περιεκτικής Δημοκρατίας, τα βήματα προς την κατεύθυνση της προτεινόμενης λύσης θα μπορούσαν να είναι τα ακόλουθα:

I. Η διεξαγωγή δημοψηφίσματος, στο οποίο θα συμμετείχαν όλοι οι Ισραηλινοί πολίτες και όλοι οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι της Γάζας και της Δυτικής Όχθης, όπως επίσης και οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες που επιθυμούν να επιστρέψουν στην Παλαιστίνη. Αυτοί θα συγκροτήσουν το εκλογικό σώμα του οποίου η πλειοψηφία θα καθορίσει το μέλλον της Παλαιστίνης, με όρους μιας ψήφου «υπέρ» ή «κατά» της λύσης του ενιαίου κράτους, έπειτα από τη διεξαγωγή ενός δημοκρατικού διαλόγου, κατά προτίμηση σε πρόσωπο-με-πρόσωπο συνελεύσεις των εμπλεκομένων. Αυτή θα είναι επομένως η «ώρα της αλήθειας» για τον λαό του Ισραήλ και τη Διασπορά. Με άλλα λόγια, είτε θα αποφανθούν υπέρ ενός μη-ρατσιστικού δημοκρατικού κράτους υπό καθεστώς διεθνών εγγυήσεων που θα μπορούσε δυνητικά να οδηγήσει σε μια γνήσια συνομοσπονδιακή Περιεκτική Δημοκρατία, ή θα γυρίσουν την πλάτη τους σε αυτή τη δημοκρατική λύση και θα ακολουθήσουν τα ρατσιστικά κελεύσματα των Σιωνιστών ηγετών τους. Στην τελευταία περίπτωση, όπου δηλαδή οι Ισραηλινοί με συντριπτική πλειοψηφία θα υιοθετήσουν τη σιωνιστική λύση, ενώ η πλειοψηφία του «εκλογικού σώματος» θα υιοθετήσει το αίτημα για ένα δημοκρατικό, μη-ρατσιστικό κοσμικό κράτος, τότε οι Ισραηλινοί θα οδηγηθούν σε ανοιχτή σύγκρουση με την πλειοψηφία των λαών της Παλαιστίνης καθώς και με την πραγματική «παγκόσμια κοινότητα των λαών» (όχι την ψευτό-παγκόσμια κοινότητα των ελίτ), που κάλλιστα θα μπορούσε να οδηγήσει στην αποπομπή όλων των ρατσιστών από την παλαιστινιακή γη, είτε αυτοί είναι Σιωνιστές, είτε Μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές.

ΙΙ. Στην περίπτωση που οι Σιωνιστές στο Ισραήλ δεν επιτρέψουν τη διεξαγωγή παρόμοιου δημοψηφίσματος μέσα στο Ισραήλ, τότε, εάν η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (όχι το Συμβούλιο Ασφαλείας που ελέγχεται απόλυτα από την υπερεθνική ελίτ και τους λακέδες της) δεν μπορέσει να επιβάλλει το δημοψήφισμα στο Ισραήλ, όλες οι νόμιμες Ισραηλινές ψήφοι με βάση τα στοιχεία από τις τελευταίες εκλογές στο Ισραήλ θα καταμετρούνταν σαν αρνητικές ψήφοι.  

ΙΙΙ. Αν οι θετικές ψήφοι των Αράβων Παλαιστινίων ξεπερνούν τις αρνητικές ψήφους των Σιωνιστών, τότε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ θα πρέπει να περάσει ένα ψήφισμα που θα καλεί για την υλοποίηση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος και τον σχεδιασμό κατάλληλου συντάγματος.

ΙV. Μια συνέλευση από εντολοδόχους των πολιτών που ψήφισαν υπέρ της λύσης του ενιαίου κράτους θα μπορούσε να προτείνει ένα σύνταγμα σχετικά με το πώς οφείλουν να διαμορφωθούν οι θεσμοί του νέου κράτους, πάντα με γνώμονα να εκφράζει τις επιθυμίες όλων εκείνων στην Παλαιστίνη που το ενέκριναν.

V. Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ θα εγκρίνει το προτεινόμενο σύνταγμα, το οποίο θα είναι υποχρεωτικό για όλους τους λαούς που ζουν στην Παλαιστίνη.

VI. Αν οι Σιωνιστές, με τη βοήθεια της υπερεθνικής ελίτ, προσπαθήσουν να αγνοήσουν τις δημοκρατικά εκφρασμένες επιθυμίες του λαού της Παλαιστίνης, αλλά και της παγκόσμιας κοινότητας, τότε οι χώρες που ψήφισαν υπέρ του δημοψηφίσματος θα πρέπει να διακόψουν τις διπλωματικές σχέσεις τους με το Ισραήλ και να κηρύξουν το Σιωνιστικό κράτος ως κράτος-παρία, επιβάλλοντας ανάλογες εξοντωτικές κυρώσεις κατά του ρατσιστικού καθεστώτος.

VII. Σαν έσχατο μέσο, κι αν οι Σιωνιστές εξακολουθούν να αγνοούν τους πάντες, ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους Παλαιστίνιους και τους Σιωνιστές, στον οποίο θα καταλήξει αναπόφευκτα η σύγκρουση, θα πρέπει να υποστηριχθεί από τα κινήματα σε όλο τον κόσμο που υποστηρίζουν την λύση του ενιαίου κράτους και διεθνείς ταξιαρχίες εθελοντών, στα πρότυπα του μοντέλου του Ισπανικού εμφυλίου, θα μπορούσαν να συγκροτηθούν για να πολεμήσουν μαζί με τους Παλαιστίνιους ενάντια στους Σιωνιστές ρατσιστές, οι οποίοι θα έχουν αγνοήσει τις δημοκρατικές αποφάσεις τόσο των μη-Σιωνιστών Εβραίων, όσο και των Παλαιστίνιων και της παγκόσμιας κοινότητας. Περιττό να προσθέσουμε ότι οι φιλοσιωνιστικές κοινότητες σε ολόκληρο τον κόσμο καθώς και οι πολυεθνικές εταιρίες που ελέγχονται από σιωνιστικά συμφέροντα, θα έπρεπε να μποϊκοταριστούν και να εξοστρακιστούν από την παγκόσμια κοινότητα με ειρηνικά μέσα. Ωστόσο, αν τέτοιες κοινότητες και συμφέροντα βοηθήσουν στρατιωτικά ή οικονομικά το Σιωνιστικό κράτος σε μια ενδεχόμενη επίθεση που θα εξαπέλυε αυτο ενάντια στην πλειοψηφία του εκλογικού σώματος και της παγκόσμιας κοινότητας των ανθρώπων που πολεμούν στο πλευρό τους, θα έρχονταν αντιμέτωπα με τη δικαιολογημένη οργή αυτής της πραγματικής παγκόσμιας κοινότητας ανά την υφήλιο, όπως θα συνέβαινε εάν οι Ισπανοί φασίστες ανά την υφήλιο, μετά την  έκρηξη του εμφυλίου πολέμου στην Ισπανία, τολμούσαν να υποστηρίξουν φανερά την πλευρά των φασιστών. Και, τότε, καμιά κατηγορία «αντισημιτισμού» από τα σιωνιστικά παπαγαλάκια ανά την υφήλιο δεν θα μπορούσε να σώσει αυτούς τους δεδηλωμένους πλέον ρατσιστές από την παγκόσμια οργή...

Συμπέρασμα

Συμπερασματικά, η εξάλειψη του σιωνιστικού ρατσισμού και του συνακόλουθου ισλαμικού φονταμενταλισμού (που στην πραγματικότητα αναπτύχθηκε ως αντίδραση στην εγκληματική αυτή ιδεολογία και τις πρακτικές της), δεν θα οδηγούσε απλώς στην απελευθέρωση των λαών της Παλαιστίνης, αλλά θα έθετε και τα θεμέλια για την εξάλειψη όλων των αυταρχικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή, αρχίζοντας από τα πελατειακά καθεστώτα της υπερεθνικής ελίτ και συνεχίζοντας  με τα υπόλοιπα αυταρχικά καθεστώτα, ανοίγοντας τον δρόμο για τη δημιουργία μιας αληθινής συνομοσπονδιακής Περιεκτικής Δημοκρατίας, πέρα από την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία». Ακόμη πιο σημαντικό, η σύγκρουση με την υπερεθνική ελίτ που θα μπορούσε να ξεσπάσει, σε περίπτωση που αυτή θα υποστήριζε τη σιωνιστική ελίτ σε μια τέτοια διαμάχη, θα άνοιγε τον δρόμο για την αντικατάσταση των οικονομικών ελίτ που ελέγχουν την καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και των πολιτικών ελίτ που ελέγχουν την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» από πραγματικά δημοκρατικούς θεσμούς που θα ελέγχονται άμεσα από τους ίδιους τους λαούς! 

 

* Το άρθρο αυτό του Τάκη Φωτόπουλου αναδημοσιεύεται (με κάποιες ανανεώσεις από τον συγγραφέα) μεταφρασμένο από το διεθνές θεωρητικό περιοδικό The International Journal of INCLUSIVE DEMOCRACY, Vol. 6, No. 2/3 (Spring/Summer 2010).  Τη μετάφραση έκανε ο Πάνος Δράκος.

[1] Robert Booth, “Autopsies reveal total of 30 bullets in bodies of nine,” The Guardian (5/6/2010).

[2] Βλέπε για πηγές: T. Fotopoulos, “Palestine: the hour of truth,” The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 2, No. 2 (January 2006); “The aim of the massacre: To crush any resistance,” The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 2, No. 4 (November 2006); “Zionism and the transnational elite,” The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 2, No. 4 (November 2006); “The "nakba" (catastrophe) and Zionist mythology,” The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 4, No. 3 (July 2008),

[3] Βλέπε T. Fotopoulos, “Middle East: "Democracy" in Action,” The International Journal of Inclusive Democracy, Vol.3, No.1, (January 2007), “General attack in the Middle East”, The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 3, No. 2, (April 2007); “The Transnational Elite’s New ''Model'' for the Middle East,”  The International Journal of Inclusive Democracy, Vol.3, No.3, (July 2007); “The Crime of the Zionists and the Transnational Elite and the Stand of the Left,” The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 5, No. 2, (Spring 2009),

[4] Ilan Pappé, The Ethnic Cleansing of Palestine, (Oneworld Publications, 2006); Benny Morris, The Birth of the Palestinian Refugee Problem, 1947-1949 (Cambridge University Press, 1989).

Βλ. επίσης, Stanley Aronowitz, “Zionism from the Standpoint of its Jewish Critics”, Logos, Issue 3.3, (Summer 2004).

[5] Murray Bookchin, “Attacks on Israel Ignore the Long History of Arab Conflict,” Vermont Perspective, Burlington Free Press (May 4, 1986).

[6] Βλ. Κίνηση για τον Ελευθεριακό Δημοτισμό (01/06/2010) http://dimotismos.wordpress.com/2010/06/01/ο-μπούκτσιν-για-τις-επιθέσεις-στο-ισρα/. Οι ίδιοι Κομουναλιστές δεν δίστασαν  να πετάξουν λάσπη για αντισημιτισμό ακόμη και εναντίον της οργάνωσης ΠΔ, (http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1177868),παρόλο που όχι μόνο ήξεραν πολύ καλά τις σχετικές θέσεις της, αλλά και τις υποστήριζαν με ενθουσιασμό ακόμα και σε αυτό το περιοδικό μέχρι πριν λίγα χρόνια που ήταν και οι ίδιοι μέλη της (http://www.inclusivedemocracy.org/pd/is13/issue_13_Lebanon_Palestine.htm), πριν βέβαια …ανακαλύψουν το φως το αληθινό!

[7] Όλα τα στοιχεία βασίστηκαν στο, Joseph Algazy and Dominique Vidal, “Two states or a state of two nations?”, Le Monde Diplomatique (Μάης 2009). http://mondediplo.com/2009/05/04israel

[8] Στο ίδιο. Πηγές: Different reports by UN Relief and Works Agency (UNRWA); The Human Rights Status of the Palestinian Arab Minority, Citizens of Israel, Mossawa Centre, Haifa, October 2008; Israel: Social Report 1998-2007, Adva Centre, Tel Aviv, 2008. Εκτός αν γίνεται διαφορετική διευκρίνιση, τα στατιστικά στοιχεία είναι του 2006.

[10] Βλ. Noam Chomsky on Israel and the Gaza Flotilla Attack: "Sheer Criminal Aggression, with no Credible Pretext",  Haymarket Books press release (June 2, 2010).

[11] Stephen R. Shalom, “But What Could Israel Do?”, Israeli Occupation Archive (5 June 2010).

[12] Adrian Hamilton, “Israel has no future as a purely Jewish state,” The Independent (14/10/2010). 

[13] Η ιστοσελίδα τoυ πανίσχυρου Αμερικανοϊσραηλινού «λόμπι» AIPAC επαίρεται ανοικτά ότι το λόμπι αυτο «προσελκύει» τη μισή Γερουσία, το 1/3 της Βουλής των Αντιπροσώπων και «αναρίθμητους Ισραηλινούς και Αμερικανούς διαμορφωτές πολιτικής και σκέψης», Jeremy Bowen, “Israel's rocky friendship with Barack Obama”, BBC Middle East editor (3/7/2010).  

[14] Βλ. π.χ.. Jonathan Cook, “Israel's Internet War,” Counterpunch (21/7/2009).

[15] Βλ. π.χ. Ghada Karmi, “The future is one nation,” The Guardian (25/9/2008); Ahmad Samih Khalidi, “Thanks, but no thanks,” The Guardian (13/12/2007) & “A one-state solution,” The Guardian (29/9/2003).

[16] Βλ. π.χ. Esther Addley, “Lines in the sand,” The Guardian (25/7/2002).

[17] T. Fotopoulos, ‘Palestine: the hour of truth’, ό.π..

[18] The One State Declaration, Counterpunch (29/11/2007).