Ο κύκλος της σιωνιστικής βίας και αντιβίας

ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΓΙΝΟΓΛΟΥ  

 

Τα πογκρόμ των Τσαρικών στις αρχές του αιώνα στη Ρωσία κι αργότερα ο αντισημιτισμός των Ναζί και το ολοκαύτωμα, οδήγησαν στην υποχώρηση των ιδεών της Εβραϊκής Αριστεράς για ένα Εβραϊκό έθνος της διασποράς και της απελευθέρωσης των Εβραίων μέσω της πανανθρώπινης απελευθέρωσης και στην παράλληλη ενίσχυση της Σιωνιστικής πτέρυγας. Η ιδέα ενός Εβραϊκού εθνικού κράτους κέρδιζε διαρκώς οπαδούς, έστω κι αν στα εδάφη του κατοικούσε ήδη ένας άλλος λαός. Η ίδρυση του Ισραηλινού κράτους και οι κοσμοϊστορικές αλλαγές με την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ οδήγησαν συνακόλουθα σχεδόν στην εξαφάνιση των αριστερών αντιλήψεων μέσα στην Ισραηλινή κοινωνία καθώς και των Εβραίων αριστερών διανοούμενων γενικότερα (όπως ακριβώς συνέβη και με τους μεταλλαγμένους αριστερούς σε άλλες χώρες).

Η επικράτηση ωστόσο του θρησκευτικού φανατισμού στους κόλπους των Ισραηλινών κομμάτων* (στην οποία συνέβαλε σημαντικά η αλλαγή της διάρθρωσης του Ισραηλινού πληθυσμού με τη μαζική εισροή τα τελευταία 15 περίπου χρόνια φονταμενταλιστών από τις ΗΠΑ και την Ανατολική Ευρώπη) καθώς και η σιωπηλή αποδοχή από τη διεθνή κοινότητα της αλαζονικής συμπεριφοράς ενός αποθρασυμένου Σιωνιστικού κράτους-πυρηνικής υπερδύναμης δεν είναι τυχαίες συμπτώσεις: Η διατήρηση του ουσιαστικού ελέγχου των πετρελαϊκών αποθεμάτων της μέσης ανατολής μέσω της στρατιωτικής και οικονομικής στήριξης του Ισραήλ (ως στρατηγικό πλεονέκτημα απέναντι στον Αραβικό εθνικισμό), αποτέλεσε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο βασικό αξίωμα της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. Μετά την επιβολή της Νέας Τάξης που σηματοδότησε η κατάρρευση του «υπαρκτού» και ο πρώτος πόλεμος στον Κόλπο, το Ισραήλ ανέλαβε κρίσιμο ρόλο στην ενσωμάτωση της Μέσης Ανατολής στη Νέα Τάξη της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας».

Έτσι, δεν θα πρέπει να μας ξαφνιάζουν οι δολοφονίες αμάχων Παλαιστινίων, οι εθνικές διακρίσεις, οι Εβραϊκοί εποικισμοί, οι καταστροφές Παλαιστινιακών καλλιεργειών, τα ομαδικά αντίποινα και τα πογκρόμ που διαπράττονται από παρακρατικούς θρησκευόμενους ή από τον Ισραηλινό στρατό. Όλ’ αυτά είναι η αρχή μόνο της λίστας των Ναζιστικού τύπου ενεργειών του Ισραηλινού κράτους που στοχεύει στην ηθική και φυσική εξόντωση των Παλαιστινίων και τη δημιουργία ενός «καθαρού» κράτους μέσω της «στρατηγικής της έντασης». Ας  σταθούμε όμως σ’ αυτό το σημείο.

Παρά τη φαινομενική διαφορά εργατικών και «σκληρών», οι Ισραηλινοί πάντοτε επέλεγαν την εθνοκάθαρση και τους εκτοπισμούς. Παρ’ ότι δηλαδή σε διεθνές επίπεδο μπορεί να παρουσιαζόταν κάποιες φορές ως διαλλακτικοί, αυτό γινόταν αφού είχε φτάσει ήδη ο κόμπος στο χτένι και έθεταν ουσιαστικά σαν όρους στους Παλαιστίνιους τα ήδη τετελεσμένα που οι ίδιοι είχαν επιτύχει. Έτσι εξηγείται και η στροφή των Παλαιστινίων προς τις ισλαμικές οργανώσεις (μετά βέβαια και τη γενικότερη κατάρρευση των εθνικιστικών και σοσιαλιστικών αραβικών κινημάτων), που απογοητευμένοι απ΄ τις δήθεν «ειρηνευτικές» διαδικασίες, με τις οποίες οι Σιωνιστές σε συνεργασία με την υπερεθνική ελίτ προσπάθησαν να επιβάλλουν ένα νέο απαρχάιντ (συμφωνία Όσλο, Κάμπ Ντέιβιντ κλπ).

Συγχρόνως, το Σιωνιστικό κράτος χρησιμοποιεί όλη τη πανίσχυρη προπαγανδιστική μηχανή του, χάρη στις διασυνδέσεις του με τα ΜΜΕ της υπερεθνικής ελίτ, για να περάσει τον μύθο πως ότι κάνει το κάνει για να προστατέψει τους πολίτες του (άποψη που δυστυχώς υιοθετείται κι από διάφορους «αριστερούς»). Η άποψη αυτή αποσκοπεί βέβαια στην κατασκευή ηθικού άλλοθι για τις ενέργειές του και ενισχύεται με τη λυσσώδη σιωνιστική προπαγάνδα που χαρακτηρίζει ως «αντισημίτη» οποίον διαφωνεί με αυτές. Περιττό βέβαια να επαναλάβουμε ότι πίσω απ’ αυτό το «άλλοθι» συγκαλύπτεται η συστηματική δολοφονική τρομοκρατία του Ισραηλινού στρατού που πυροβολεί και βομβαρδίζει αδιακρίτως μαχητές και αμάχους και έχει συνέπεια ότι υπονομεύει ουσιαστικά ακόμα και την παραμικρή πιθανότητα εξεύρεσης ειρηνικής λύσης και αρμονικής συνύπαρξης μεταξύ των δυο λαών εφόσον αναπαράγει το μύθο της αμυντικής τακτικής του Ισραήλ.

Επίσης όπως έδειξαν και τα γεγονότα του φετινού Ιούλη, η διογκούμενη διαφθορά του καθεστώτος Αραφάτ, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η «λύση» των διαπραγματεύσεων που ακολουθεί το καθεστως αυτό εδώ και 15 περίπου χρόνια οδηγεί μόνο σε αποτυχίες, έστρεψε τα φτωχότερα στρώματα του Παλαιστινιακού λαού (ειδικότερα του τμήματος που κατοικεί στη λωρίδα της Γάζας) στην αγκαλιά των ισλαμικών οργανώσεων που χρηματοδοτούμενες από άραβες μεγιστάνες του εξωτερικού κατόρθωσαν να παράγουν αρκετά σημαντικό κοινωνικό έργο για την ανακούφισή τους από την απόλυτη φτώχεια που τους επιβάλει ο διαρκής αποκλεισμός των Ισραηλινών.

Αναπόφευκτο αποτέλεσμα λοιπόν ήταν να ενταθεί ο κύκλος βίας κι αντιβίας ακριβώς γιατί οι Ισραηλινή και Παλαιστινιακή ελίτ δεν κατάφεραν τελικά να περάσουν τις «λύσεις»  που θα νομιμοποιούσαν τα σιωνιστικά σχέδια.

Δυστυχώς όμως ένα παρεπόμενο αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι και η ενίσχυση των ακραίων θρησκευόμενων σε βάρος της αντισυστημικής αριστεράς εκατέρωθεν, η οποία θα μπορούσε ν΄ αποτελέσει ίσως τη μοναδική δυνατότητα για να ξεκινήσει τον αγώνα για μια πολύπολιτισμική συνομοσπονδία των λαών της περιοχής.

Συνεπώς γίνεται ξεκάθαρο ότι είναι βαθιά λαθεμένη η ρεφορμιστική προσέγγιση  του Παλαιστινιακού ζητήματος που εστιάζει στους χειρισμούς του κακού Σαρόν και της ακροδεξιάς. Αν και όντως η επικράτηση της ακροδεξιάς συμβάλει στο βαθμό που της αναλογεί στο φούντωμα της έντασης, ωστόσο σύμφωνα με τα παραπάνω γίνεται ολοφάνερο πως ο εξανδραποδισμός των Παλαιστινίων δεν πρόκειται να σταματήσει απλώς με την αντικατάσταση του Σαρόν από μια μετριοπαθέστερη κυβέρνηση.

Εξ΄ ίσου λαθεμένη (και ανιστόρητη)  είναι και  η προσέγγιση «αναλυτών» όπως ο Χάντικτον  που μιλά για «πόλεμο πολιτισμών». Τέτοιου είδους  μυθεύματα όχι μόνο απλοποιούν τη θεώρηση της πραγματικότητας υποβιβάζοντάς την σε μια διπολική μονομαχία μεταξύ «καλού» και «κακού», αλλά και προσπαθούν να ιδεολογικοποιήσουν τον διαρκή «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που έχει στόχο κάθε αντιστεκόμενο κίνημα στην επιχειρούμενη ενσωμάτωση κάθε έθνους στην Νέα Τάξη της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας». Παράλληλα, εξισώνουν τα θύματα με τους θύτες καταλήγοντας στην αδράνεια από πλευράς κινήματος και άρα στην έμμεση υποστήριξη των ισχυρών (βλ. Αμερικανών, Ισραηλινών κ.λπ.).

Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι τα εγκλήματα κατά του Παλαιστικιακού λαού δε σταματούν με τα ευχολόγια της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Μόνο με τη συγκρότηση ενός μαζικού αντισυστημικού κινήματος στις δικές μας χώρες μπορούν να σταματήσουν. Κίνημα που θα πρέπει να αποβλέπει στη δημιουργία μιας νέας διεθνούς τάξης που στηρίζεται στην ισοκατανομή πολιτικής και οικονομικής δύναμης τόσο στο εσωτερικό της κάθε χώρας όσο και μεταξύ λαών-- πράγμα που αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση για να ξεπεραστούν οι άλλες διαφορές (πολιτιστικές, φυλετικές κ.λπ.). Μ΄ άλλα λόγια ένα κίνημα που θα παλεύει για μια Περιεκτική Δημοκρατία.


 

* Υπέρ της εθνοκάθαρσης ήταν και οι Εργατικοί του Ισραήλ, οι οποίοι επίσης διακατέχονται από τη Σιωνιστική ιδεολογία. Καλύτερος μάρτυρας αυτής της διαπίστωσης είναι το γεγονός ότι την προ Σαρόν δεκαετία οι Εργατικοί ήδη είχαν ξεκινήσει αυτό που συνεχίζει σήμερα ο Σαρόν και ότι στο πολιτικό τους πρόγραμμα οι Εβραίοι εργάτες και αγρότες έχουν προτεραιότητα έναντι των Αράβων. Εξ άλλου η διαφορά μεταξύ Εργατικών και σκληροπυρηνικών εντοπίζεται μόνο στο πως  θα ολοκληρωθεί η εθνοκάθαρση. Σήμερα άλλωστε οι Εργατικοί του Περές φαίνεται δεν έχουν πρόβλημα να σχηματίσουν συμμαχική κυβέρνηση με τον εγκληματία Σαρον και τη στιγμή που γράφεται το άρθρο αυτό οι σχετικές διαπραγματεύσεις προχωρούν κανονικά.