Ελευθεροτυπία (3 Αυγούστου 1996)
Η διεθνής αντι-τρομοκρατική
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών (βόμβα στην Ατλάντα και πιθανώς στην TWA, ομαδικοί θάνατοι Τούρκων φυλακισμένων, η Ισραηλινή ομολογία δολοφονίας Παλαιστινών αιχμαλώτων, η ύποπτη «αυτοκτονία» Μαρίνου), δεν είναι τόσο άσχετα μεταξύ τους όσο τα παρουσιάζουν τα ΜΜΕ και οι οργισμένοι επαγγελματίες πολιτικοί της νέας αντιτρομοκρατικής διεθνούς. Σύσσωμοι οι ηγέτες των «επτά» καθώς και αυτοί της Τουρκίας, του Ισραήλ, της Ελλάδας κ.λπ. ξεσηκώθηκαν για να καταδικάσουν την τρομοκρατική ενέργεια της Ατλάντα αλλά όχι βέβαια και τις τρομοκρατικές επιδόσεις των κρατικών μηχανών των οποίων προίστανται. Οι ίδιοι ηγέτες μέσα στον οίστρο τους για την «βάναυση» παραβίαση του Ολυμπιακού πνεύματος «ξεχνούσαν» βολικότατα ότι οι Ολυμπιακοί αγώνες στη γενέτειρα τoυς δεν διεξάγονταν μέσα σε ένα κόσμο τρομακτικής ανισότητας όπως ο σημερινός όπου το εισόδημα 358 δισεκατομμυριούχων είναι ίσο με αυτό 2,3 δισεκατομμυρίων ανθρώπων[1]. Ούτε βέβαια διεξάγονταν σε μια χώρα όπως οι ΗΠΑ που θεμελιώθηκε στη φυσική και οικονομική βία, η οποία σήμερα έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση όπου το 1% των νοικοκυριών κατέχει το 40% του πλούτου των ΗΠΑ[2]. Τέλος, οι Ολυμπιακοί αγώνες δεν διεξάγονταν σε ένα θεσμικό πλαίσιο όπου η κρατική τρομοκρατία εξολόθρευε ανενόχλητα τους αντιπάλους της (φυλακισμένους ή καταδιωκόμενους) και όπου οι πόλεμοι κάθε είδους υποβόσκαν σε διάφορα μέρη (Τσετσενία, Σρι Λανκα, Κασμίρ κ.λπ.) αλλά, αντίθετα, η έναρξη τους σηματοδοτούσε την διακοπή κάθε εχθροπραξίας.
Σήμερα, είναι γεγονός ότι η κρατική τρομοκρατία έχει φουντώσει παντού, εφόσον στις «παραδοσιακές» συγκρούσεις που συνεχίζονται παρά τις «ειρηνευτικές» προσπάθειες (Παλαιστινιακό κίνημα, ΙΡΑ, Βάσκοι κ.λπ.) προστίθενται τώρα και οι κοινωνικές συγκρούσεις οι οποίες προκαλούνται από καθαρά κοινωνικο-οικονομικά αίτια, δηλαδή την έκρηξη της ανεργίας, της φτώχειας και της ανισότητας που επιφέρουν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς.
Όσον αφορά τις παραδοσιακές συγκρούσεις, το τυπικό βέβαια παράδειγμα κρατικής τρομοκρατίας είναι το Σιωνιστικό καθεστώς του Ισραήλ που σήμερα πρωτοστατεί στην αντι-τρομοκρατική διεθνή, παρά το γεγονός ότι έχει αναγάγει από χρόνια σε επίσημη πολιτική του την Χιτλερική πολιτική των ομαδικών αντιποίνων κάθε φορά που εκδηλώνεται «τρομοκρατική» ενέργεια από ένα λαό που είδε σε μισό αιώνα να χάνει τη γη του μέσα σε ένα λουτρό αίματος. Ο σκοτωμός υπερ-εκατό Λιβανέζων προσφύγων από το Ισραηλινό πυροβολικό πριν από λίγους μήνες, που αποδείχθηκε, τόσο από την Έκθεση του ΟΗΕ όσο και από πρόσφατη έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, ως εσκεμμένη ενέργεια, δεν ήταν βέβαια ούτε ανεξήγητη, ούτε μεμονωμένη εγκληματική πράξη. Δεν ήταν ανεξηγήτη, διότι, όπως έγραφε ο Arieh Shavit στη καθημερινή Ισραηλινή εφημερίδα Ha’aretz λίγο μετά την εγκληματική ενέργεια, «τους σκοτώσαμε με ένα είδος γιάπικης αποτελεσματικότητας. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι σήμερα, με τον Λευκό Οίκο, τη Γερουσία και τους Τάιμς της Ν. Υόρκης στα χέρια μας, οι ζωές των άλλων δεν αξίζουν το ίδιο με τις δικές μας»[3]. Και φυσικά δεν ήταν μεμονωμένη. Μόλις πρόσφατα στέλεχος των Ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών δήλωνε την υπερηφάνεια του για την εν ψυχρώ δολοφονία, κατόπιν διαταγής τέως ταξίαρχου (που σήμερα είναι ο Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ!), δύο συλληφθέντων Παλαιστίνιων οι οποίοι είχαν απαγάγει ένα λεωφορείο. Η ομολογία μάλιστα του ίδιου στελέχους των Ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών ότι «κάναμε λάθος που τους σκοτώσαμε εφόσον η επιχείρηση ήταν εκτεθειμένη στα ΜΜΕ»[4] είναι σαφής ένδειξη του γεγονότος ότι η κρατική τρομοκρατία την οποία πληροφορείται το ευρύ κοινό αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Παρόλα αυτά οι εκπρόσωποι του Ισραήλ δεν χάνουν ευκαιρία να χαρακτηρίζουν ως «αντι-σημιτική» κάθε αναφορά στα εγκλήματα της κρατικής Σιωνιστικής τρομοκρατίας!
Παράλληλα, τα τέως θύματα της κρατικής τρομοκρατίας, οι Παλαιστίνιοι του Αραφάτ, επιδίδονται στις ίδιες μεθόδους που διδάχθηκαν από τον Ισραηλινό στρατό κατοχής. Μέσα στα δύο χρόνια που πέρασαν από τότε που το καθεστώς Αραφάτ απέκτησε την εξουσία...νομαρχίας του Ισραήλ, 6 Παλαιστίνιοι έχουν χάσει τη ζωή τους στη διάρκεια ανακρίσεων, ενώ πάνω από 20 έχουν τραυματισθεί από αστυνομικές σφαίρες και πολυάριθμοι δημοσιογράφοι και ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν φυλακιστεί[5].
Από τότε όμως που άνθισε η διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς τη προηγούμενη δεκαετία η κρατική τρομοκρατία με στόχο αυτό που χαρακτηρίζει ο Τσόμσκυ «έλεγχο του ανεπιθύμητου πληθυσμού»[6] έχει φουντώσει. Στον Βορρά, ο έλεγχος αυτός παίρνει τη μορφή της μαζικής αύξησης των φυλακισμένων. Έτσι, στις ΗΠΑ ο αριθμός των φυλακισμένων αυξήθηκε από 330.000 το 1980 σε 1,5 εκ. σήμερα (ένας στους τρεις μαύρους ηλικίας 20-30 χρονών είναι σήμερα στη φυλακή ή με αναστολή), ενώ στη Βρετανία ο πληθυσμός των φυλακισμένων αυξήθηκε κατά 30% μόνο τα τελευταία τρία χρόνια. Στο Νότο βέβαια δεν είναι αναγκαία η δαπανηρή πολυτέλεια της φυλάκισης. Στη Βολιβία για παράδειγμα όταν πριν μερικά χρόνια οι «τρομοκράτες» αντάρτες κατέθεσαν τα όπλα και ακολουθώντας τις συμβουλές των πολιτικών ίδρυσαν ένα κόμμα-λαικό μέτωπο (Πατριωτική Ένωση), οι παρακρατικές οργανώσεις συνέχισαν ανενόχλητα πια το έργο τους. Από την ίδρυση του κόμματος μέχρι σήμερα δύο υποψήφιοι του κόμματος για την προεδρία της χώρας, 6 βουλευτές και 3.000 απλά μέλη έχουν δολοφονηθεί[7]. Η Βολιβία όμως αποτελεί συγχρόνως μια από τις πιο επιτυχημένες περιπτώσεις εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων διαρθρωτικών προγραμμάτων του ΔΝΤ όπου οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις και οι πολιτικές λιτότητας έφεραν μεν τη ραγδαία πτώση του πληθωρισμού αλλά παράλληλα και τις μαζικές απολύσεις δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων στα ορυχεία και αλλού[8].
Αντίστοιχα, στη Βραζιλία, την χώρα με τη χειρότερη κατανομή εισοδήματος στον κόσμο, όπου το 45% της γης ανήκει στο 1% του πληθυσμού, όταν οι αγρότες χωρίς γη διαδήλωσαν πριν από μερικούς μήνες διεκδικώντας καλλιεργήσιμη γη η αστυνομία άνοιξε πυρ και σκότωσε 19 άοπλους αγρότες ενώ, όπως δήλωναν οι γιατροί στα τοπικά νοσοκομεία, υπήρχαν φανερά σημάδια ότι μερικοί από τους νεκρούς είχαν εκτελεσθεί εν ψυχρώ[9]. Παράλληλα στο Ρίο διεξάγεται ένας κρυφός «πόλεμος πόλης» όπου τα παρακρατικά «εκτελεστικά αποσπάσματα» εκτελούν ένα από τα παιδιά του δρόμου κάθε 6 ώρες, ενώ στους τελευταίους 18 μήνες αυξήθηκαν οι δολοφονίες πολιτών από τη στρατιωτική αστυνομία κατά 700%[10].
Είναι λοιπόν σαφές ότι η αντι-«τρομοκρατική» υστερία που διαργανώνεται σήμερα από τα κέντρα εξουσίας δεν αποτελεί παρά το αναγκαίο συμπλήρωμα της τάσης που ήδη παρατηρείται στις ΗΠΑ για την γκετοποίηση, όχι μόνο των φτωχών στις εξαθλιωμένες συνοικίες των μεγαλουπόλεων, αλλά και των πλουσίων, στα πολυτελή γκέτο που φυτρώνουν στη Καλιφόρνια και αλλού τα οποία φρουρούν ιδιωτικοί στρατοί ασφαλείας. Αν πάρουμε, λοιπόν, υπόψει ότι σήμερα, σύμφωνα με τα μόλις δημοσιεύθεντα στοιχεία του ΟΗΕ, οι 20% πλουσιότεροι στη Γη εισπράττουν το 85% του παγκόσμιου εισοδήματος ενώ αντίστοιχα οι 20% φτωχότεροι εισπράττουν το 1,4% και ότι τα τελευταία 15 χρόνια το βιοτικό επίπεδο 70 χωρών έπεσε σε απόλυτους όρους, τότε, τόσο η έξαρση της «τρομοκρατίας», όσο και η παράλληλη αντι-τρομοκρατική υστερία παύουν να είναι ανεξήγητες[11]...
[1] UN, Human Development Report, 1996
[2] US, Federal Reserve statistics, 1989
[3] The Observer (11/5/1996).
[4] Ehud Yatom, The Guardian (24/7/1996).
[5] The Observer (30/6/1996).
[6] N. Chomsky, "Rollback II", Z magazine (Φεβρ. 1995).
[7] Mary Matheson, The Guardian (24/6/1996).
[8] Jan Rocha, The Guardian (6/3/1995).
[9] New York Times (21/4/1996).
[10] David Munro “Shadows on the Street,” Channel 4 (UK) (29/7/1996).