Το νέο απαρτχάιντ στη Μέση Ανατολή - ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ (Ελευθεροτυπία, 1997/08/30)

Την εβδομάδα αυτή, ενώ η κρίση στη Μέση Ανατολή εντείνεται, κορυφαίοι Ισραηλινοί πολιτικοί και Εβραίοι διανοούμενοι συνέρχονται στην Ελβετία για να πανηγυρίσουν την εκατονταετηρίδα από τη σύγκληση του πρώτου συνεδρίου του Σιωνιστικού κινήματος, όπου ουσιαστικά τέθηκαν τα θεμέλια του σημερινού κράτους του Ισραήλ. Του κινήματος δηλαδή που διακήρυξε ότι η Παλαιστίνη ήταν η γη της επαγγελίας, με άλλα λόγια, η γη που υποσχέθηκε ...ο Θεός στους Εβραίους, η οποία έπρεπε να επανέλθει στον Βιβλικό δικαιούχο της με ο,τι αυτό αναγκαστικά συνεπαγόταν: την εθνοκαθάρση της Παλαιστίνης. Διότι βέβαια η “ατυχία” των Σιωνιστών ήταν ότι τα προηγούμενα 2500 χρόνια η γη της επαγγελίας δεν έμεινε ακατοίκητη και έτσι αναγκάστηκαν να εξανδραποδίσουν ένα άλλο έθνος που στο μεταξύ είχε εγκατασταθεί στην περιοχή. Η εθνοκάθαρση άρχισε το 1948 όταν το 80% του Αραβικού πληθυσμού “μεταφέρθηκε”, κυρίως με τη βία, έξω από την Παλαιστίνη για να υλοποιηθεί η ευχή του πρώτου Σιωνιστή προέδρου του Ισραήλ, του Weizmann, ότι η Παλαιστίνη πρέπει να γίνει “τοσο Εβραϊκή όσο Αγγλική είναι η Αγγλία”[1]. Από τότε και μέχρι σήμερα, το Σιωνιστικό κράτος συνέχισε την αμείλικτη εθνοκάθαρση με την κατάφωρη παραβίαση διεθνών συνθηκών που απαγορεύουν τον εποικισμό κατεχόμενων εδαφών, με την παραβίαση της ίδιας της απόφασης του ΟΗΕ που ίδρυσε το κράτος του Ισραήλ το 1948 και επέβαλε καθεστώς διεθνούς ζώνης για την Ιερουσαλήμ, με τα Χιτλερικής έμπνευσης ομαδικά αντίποινα κατά των αντιστεκομένων Παλαιστινίων κ.λπ.

Η σημερινή επομένως κρίση, που είναι συνέχεια της μόνιμης κρίσης στη περιοχή, δεν αποτελεί παρά το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του ιδιότυπου ρατσισμού τον οποίο αποτελεί ο Σιωνισμός. Διότι βέβαια λίγοι θ' αμφισβητούσαν το δικαίωμα όσων Εβραιών της διασποράς ήθελαν να επιστρέψουν στην Παλαιστίνη, αμέσως μετά τον συστηματικό Ναζιστικό διωγμό. Όμως, οι Σιωνιστές, δεν ήθελαν ν' αρκεστούν στο μοίρασμα της Παλαιστινιακής γης σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, όπως συνιστούσαν φωτισμένα Εβραϊκά μυαλά σαν την Hannah Arendt, αλλά απαιτούσαν το “καθαρό” Εβραϊκό κράτος. Έτσι, άρχισε η τραγωδία των τελευταίων 50 ετών που έχει στοιχίσει τη ζωή σε χιλιάδες Ισραηλίτες και σε πολλαπλάσιους Παλαιστίνιους, χάρη στη ναζιστική μέθοδο της πρόκλησης πολλαπλάσιων απωλειών στον Αραβικό πληθυσμό, για κάθε Εβραϊκή απώλεια, που εφαρμόζει η Σιωνιστική κρατική τρομοκρατία.

Όταν λοιπόν το Παλαιστινιακό κίνημα, μετά τον πόλεμο στον Κόλπο, βρέθηκε τελείως εξουθενωμένο, ενώ το Ισραήλ και η προστάτιδα και χρηματοδότρια δύναμη του, οι ΗΠΑ, σε θέση παντοδυναμίας, ο Αραφάτ υπέγραψε τις συμφωνίες του Όσλο, οι οποίες, με τον επικρατούντα εντελώς άνισο κατά των Παλαιστινίων συσχετισμό δυνάμεων, δεν μπορούσαν παρά ν' αποτελούν ξεπούλημα των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, όπως άλλωστε παρατηρούσαν από τότε ο σημαντικότερος Παλαιστίνιος της διασποράς Ed. Said, ο Νοαμ Τσόμσκυ κ.α. Η σοσιαλφιλελεύθερη όμως “Αριστερά”, η οποία είχε ήδη από τον πόλεμο στον Κόλπο αποδεχθεί ασυζητητί τη Νέα Διεθνή Τάξη, υιοθέτησε αμέσως τις συμφωνίες αυτές. Χαρακτηριστικά, όταν πριν τέσσερα χρόνια, η στήλη επέκρινε τη “συμφωνία” που ουσιαστικά επεβλήθη στο Παλαιστινιακό κινημα[2] μια ανίερη συμμαχία υποτιθέμενων “ειρηνιστών”, που περιλάμβανε από ακραιφνείς σοσιαλφιλελεύθερους[3] μέχρι οπαδούς του “πράσινου καπιταλισμού”,[4] κατεδίκαζε τον υπογραφόμενο με χλευαστικούς χαρακτηρισμούς για το ατόπημα του. Σήμερα όμως που είναι πια φανερό ότι ο στόχος της “ειρηνευτικής διαδικασίας” δεν είναι καν η δημιουργία ενός ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους αλλά η νομιμοποίηση του Σιωνιστικού απαρτχάιντ, η υιοθέτηση της διαδικασίας αυτής δεν μπορεί πια ν' αποδοθεί σε αφέλεια.

Ας δούμε όμως συγκεκριμένα την ειρηνευτική διαδικασία. Η Διακήρυξη Αρχών του 1993, που κωδικοποίησε τη συμφωνία του Όσλο μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων[5] όριζε ρητά ότι οι διαπραγματεύσεις θα πρέπει να οδηγήσουν σε μόνιμο διακανονισμό με βάση την απόφαση του Συμβ. Ασφαλείας του ΟΗΕ υπ' αριθμό 242 (1967). Όμως η απόφαση αυτή, όπως παρατηρεί ο Τσόμσκυ,[6] μολονότι απαιτεί την απόσυρση των Ισραηλινών από όλα τα κατεχόμενα εδάφη δεν αναφέρει το παραμικρό για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων σαν έθνους, όπως κάνουν πολλές άλλες αποφάσεις του ΟΗΕ. Πράγμα που σημαίνει ότι οι εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστινίων, που εκδιώχθηκαν από τη γη τους με τη συνεχή βίαιη εδαφική επέκταση του Σιωνιστικού κράτους τα τελευταία 50 χρόνια, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να επιστρέψουν στη πατρίδα τους. Αντίθετα, οι οπουδήποτε γης Εβραίοι έχουν κάθε δικαίωμα να επιστρέψουν στη γη που, σαν περιούσιο λαό, τους χάρισε ο Θεός, έστω και αν οι ίδιοι και οι πρόγονοι τους δεν πάτησαν τη γη αυτή για χιλιάδες χρόνια!

Αλλά, στη πραγματικότητα, η απόφαση 242 δεν εξασφαλίζει καν την ολοκληρωτική απόσυρση των Ισραηλινών από τα κατεχόμενα, παρά τη ρητή αναφορά. Και αυτό γιατί από το 1971 οι ΗΠΑ άλλαξαν μονομερώς την ερμηνεία της απόφασης αυτής ώστε να σημαίνει την μερική απόσυρση.[7] Και φυσικά, η ερμηνεία που δίνουν εκάστοτε οι ΗΠΑ στην απόφαση αυτή (η οποιαδήποτε άλλη) είναι η κρατούσα και έχει περιληφθεί στη Διακήρυξη Αρχών. Το Ισραήλ δεν έχει αναλάβει ποτέ καμιά δέσμευση για πλήρη απόσυρση από τα κατεχόμενα. Και αυτή είναι πολιτική όλων των Ισραηλινών κομμάτων εξουσίας. Γιαυτό και ο εποικισμός των κατεχόμενων δεν σταμάτησε ποτέ κατά τη διάρκεια της Εργατικής διακυβέρνησης αλλά, αντίθετα, αυξήθηκε μετά τη συμφωνία του Όσλο. Όλη αυτή η δραστηριότητα μάλιστα δεν παραβαίνει τη Διακήρυξη Αρχών, ούτε τη συμφωνία του Όσλο, οι οποίες έχουν γραφτεί προσεκτικά ώστε να περιέχουν διάφορα “παραθυράκια” που την επιτρέπουν. Ακόμη, η μετατροπή της Ιερουσαλήμ σε Εβραϊκή πόλη είναι μια συστηματική πολιτική που εφάρμοζε τόσο το “προοδευτικο” Εργατικό κόμμα όσο και τα δεξιά κόμματα με χίλιους νόμιμους, ημι-νομιμους και κατάφωρα παράνομους τρόπους Η απόφαση άλλωστε για τα κτίσματα στο Αραβικό τμήμα της Ιερουσαλήμ (Har Homa) που αποτέλεσε το έναυσμα της σημερινής κρίσης είναι απόφαση της “προοδευτικης” κυβέρνησης Περές του Φεβρ. 1996 την οποία σήμερα απλώς υλοποιεί ο Νετανιάχου.

Η “ειρηνευτική διαδικασία” επομένως που άρχισε μετά το Όσλο, στη πραγματικότητα, καταλήγει στη δημιουργία ενός Μπαντουστάν στη Μέση Ανατολή, ανάλογου με τα εδαφικά διασκορπισμένα ημι-αυτονομα κρατίδια που δημιούργησε το Νοτιοαφρικανικό καθεστώς για να εξασφαλίσει το απαρτχάιντ, τον φυλετικό διαχωρισμό των κατοίκων. Σήμερα, το Σιωνιστικό Ισραήλ έχει παραχωρήσει το 3% της Δυτικής Όχθης στον Αραφάτ, ο οποίος αμελώς φαίνεται ότι πίστευε πως η εγκαθίδρυση αυτόνομων Παλαιστινιακών εδαφών θα έθετε σε κίνηση μια ασταμάτητη διαδικασία που θα οδηγούσε αναπόφευκτα στο Παλαιστινιακό κράτος με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Το κρίσιμο σφάλμα όμως σε αυτή τη λογική, όπως παρατηρεί ένας έγκυρος αναλυτής,[8] είναι ότι παραβλέπει πως ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν τόσο πολύ σε όφελος του Ισραήλ ώστε οι Σιωνιστές δεν είχαν καμιά δυσκολία να κατευθύνουν τη διαδικασία αυτή προς την αντίθετη κατεύθυνση: δηλαδή την μετατροπή της Ιερουσαλήμ σε Εβραϊκή πόλη και τη δημιουργία Μπαντουστάν. Η λύση άλλωστε που συζητούν σήμερα οι Σιωνιστές της κυβέρνησης Νετανιάχου αποτελεί παραλλαγή σχεδίου που είχαν εκπονήσει οι Εργατικοί τη δεκαετία του ‘70. Σύμφωνα με το σχέδιο αυτό, οι Σιωνιστές θα επιστρέψουν εδάφη που θ' αναλογούν σε λιγότερο από τη μισή Δυτική Όχθη, γεωγραφικά διασκορπισμένα, τα οποία θα είναι οικονομικά και στρατιωτικά προτεκτοράτα του Ισραηλ[9]. Ενδεικτικά, ακόμη και ο νέος αρχηγός του Εργατικού κόμματος είναι σαφής επί του θέματος αφού στη λύση που ανακοίνωσε ότι επιδιώκει δεν προβλέπεται επιστροφή στα προ του 1967 εδάφη, ενώ η ενωμένη Ιερουσαλήμ καθώς και η πλειονότητα των εποικισμών στην Ιουδαία και τη Σαμαρία παραμένουν υπό Ισραηλινή κυριαρχία.[10]

Το σημερινό δίλημμα των Παλαιστινίων είναι επομένως σαφές: ή θα υποκύψουν στην νομιμοποίηση του απαρτχάιντ, ή θα αγωνιστούν για τη δημιουργία ενός νέου ριζοσπαστικού κινήματος, το οποίο θα εκτείνεται και στα προοδευτικά Εβραϊκά στοιχεία, με στόχο μια πολυπολιτισμική συνομοσπονδία Παλαιστινιακών και Εβραϊκών κοινοτήτων που θα καλύπτει όλο το έδαφος της ιστορικής Παλαιστίνης. Ένα τέτοιο κίνημα όμως προϋποθέτει ότι τόσο οι Ισραηλίτες όσο και οι Παλαιστίνιοι θα απομονώσουν τους Σιωνιστές, Άραβες εθνικιστές και θρησκευτικούς φονταμενταλιστές ανάμεσα τους που οδηγούν στην διαιώνιση της αλληλοσφαγής.

[1] Nur Mashalha, “Expuslison of the Palestinians, the concept of ‘Transfer’ in Zionnist political thought 1882-1948”, 1993

[2] βλ. αναδημοσίευση στο μόλις κυκλοφορήσαν βιβλίο του υπογραφόμενου Η Νέα Διεθνής Τάξη και η Ελλάδα, Εκδ. Καστανιώτη, κεφ. 7

[3] Α. Παππάς, Ριζοσπαστικό Φόρουμ, Σεπτ-Οκτ, 1993

[4] βλ. Οικοτοπία, Δεκ. 1993

[5] Declaration of principles on interim self-government authority, Ουάσιγκτον, 13 Σεπτ. 1993

[6] Διάλεξη Τσόμσκυ στο Πανεπιστήμιο Birzeit, 7/6/1997

[7] Στο ίδιο

[8] David Hirst, Guardian, 8/3/97

[9] Guardian, 5/6/97

[10] S. Bhatia, Guardian, 4/6/97.