Οι εγκληματίες της «αριστεράς» και της «οικολογίας» || ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ || (Ελευθεροτυπία, 24 Απριλίου 1999)

O «πόλεμος των προοδευτικών» όπως τον αποκαλεί ο Μπλερ (Tony Blair), (ή, σωστότερα, ο «πόλεμος των εγκληματιών της “Αριστεράς” και της “Οικολογίας”») οδηγεί ακάθεκτα προς την προσχεδιασμένη ΙΡΑΚ-oποίηση της Γιουγκοσλαβίας. Και χρησιμοποιώ εν ψυχρώ τον όρο «εγκληματίες» διότι είναι βέβαιο ότι χωρίς την πολιτική υποστήριξη των «Αριστερών» και «Πράσινων» που μετέχουν στις Νατοϊκές κυβερνήσεις και την ηθική υποστήριξη των αντίστοιχων «διανοούμενων» το έγκλημα αυτό θα είχε αποφευχθεί. Θα μπορούσαμε να διακρίνουμε τρεις βασικές εκδοχές για τα αίτια του πόλεμου: την «ανθρωπιστική» εκδοχή, την εκδοχή της Νέας Πολιτικής Τάξης και αυτή της Νέας Οικονομικής Τάξης.

Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή των Νατοϊκών κυβερνήσεων ο στόχος είναι ανθρωπιστικός: η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων των Κοσοβάρων και η εξάλειψη της εθνοκάθαρσης. Οι απολογητές μάλιστα των σοσιαλφιλελεύθερων που ηγούνται της εκστρατείας μιλούν για μια «νέα εποχή» στις διεθνείς σχέσεις που σηματοδοτεί η υπόθεση Πινοσέτ (Augusto Pinochet) και ο πόλεμος. Γι' αυτό και οι ντόπιοι θεωρητικοί απολογητές του σοσιαλφιλελευθερισμου (όπως ο Ν. Μουζέλης[1]) δεν διαφωνούν με τα «ανθρωπιστικά» κίνητρα των εγκληματιών Μπλέρ και κομπανία αλλά με την αποτελεσματικότητα του μέσου που επέλεξαν! Πράγμα που σημαίνει ότι οι ίδιοι εγκληματίες που δεν είχαν πρόβλημα με την εθνοκαθαρση των 200.000 Σέρβων στη Κράινα (Krajina) ή τη γενοκτονία των Κούρδων, που πρωτοστάτησαν στον στραγγαλισμό του Ιρακινού λαού και υιοθέτησαν την καταπάτηση των οικονομικών δικαιωμάτων των λαών (μέσω της φιλελευθεροποίησης των αγορών και της συνακόλουθης μαζικής ανεργίας/ υποαπασχόλησης/ φτώχειας) νομιμοποιούνται τώρα ν’ αναλάβουν «ανθρωπιστικές» εκστρατείες.

Η «πράσινη» παραλλαγή της «ανθρωπιστικής» εκδοχής είναι ότι, ανεξάρτητα από τα πραγματικά κίνητρα του ΝΑΤΟ, πρέπει να υποστηρίξουμε τον πόλεμο κατά του δικτατορικού και ρατσιστικού καθεστώτος του Μιλόσεβιτς (Slobodan Milosevic) ακόμη και με χερσαία εισβολή. Αυτά υποστηρίζουν «διανοούμενοι» σαν τον «κόκκινο-πράσινο» θεωρητικό της «ρύθμισης» Alain Lipietz,[2] ή τον ελεεινό Κόν Μπεντιτ (Daniel Cohn-Bendit) ο οποίος δηλώνει ότι τρομοκρατείται με την ιδέα να βρεθεί στην ίδια πλευρά με αυτούς που, αντίστοιχα, αρνήθηκαν να ταχθούν κατά του Φράνκο το 1936.[3] Έτσι, οι «διανοούμενοι» αυτοί και τα Πράσινα κόμματα που συνεργούν στο σημερινό έγκλημα έριξαν κάθε απελευθερωτικό προσωπείο. Διότι, βέβαια, η απελευθέρωση του ανθρώπου δεν μπορεί να περνά μέσα από τις δολοφονικές στρατιωτικές μηχανές των ελίτ τις οποίες υποτίθεται πολεμούν. Είναι επομένως φανερό ότι τα «ρεαλιστικά» Πράσινα κόμματα, μετά τη πλήρη ενσωμάτωση τους στο σύστημα, οδηγούνται σε ενέργειες που λίγο απέχουν από τον οικοφασισμό. Ο άθλιος Κόν Μπεντιτ που θυμήθηκε θρασύτατα τον Ισπανικό Εμφύλιο, καθώς και οι όμοιοι του εγκληματίες οικολόγοι, είχαν όμως επιλογή εάν πίστευαν πραγματικά στην απελευθέρωση του ανθρώπου που διατυμπανίζουν. Θα μπορούσαν, μόλις πάρθηκε η απόφαση βομβαρδισμών, να αποχωρήσουν από τις εγκληματικές κυβερνήσεις στις οποίες συμμετείχαν και να πρωτοστατήσουν σε ένα αγώνα για την ηθική απομόνωση των πρωτεργατών της εθνοκάθαρσης και την παντοειδή ενίσχυση των θυμάτων της, που θα μπορούσε να φθάσει μέχρι τη συγκρότηση διεθνούς ταξιαρχίας στο πλευρό των Κοσοβάρων ―με τον όρο βέβαια ότι οι τελευταίοι θ’ αποκήρυσσαν την «ανθρωπιστική» βοήθεια της δολοφονικής Νατοϊκής μηχανής. Τα Πράσινα κόμματα που συνήργησαν στο σημερινό έγκλημα αποκόπηκαν οριστικά από κάθε απελευθερωτικό κίνημα και το ίδιο βέβαια ισχύει για τους εδώ εκπρόσωπους τους της «Πράσινης Πολιτικής», εφόσον δεν διέκοψαν αμέσως κάθε συνεργασία μαζί τους. Ανάλογη είναι η χρεοκοπία των ακτιβιστικών οργανώσεων τύπου Greenpeace που, παρά το γεγονός ότι η εν εξελίξει οικολογική καταστροφή προέρχεται αποκλειστικά από τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς, ούτε καταδίκασαν, ούτε κινητοποιήθηκαν εναντίον τους (προφανώς για να μην δυσαρεστήσουν τους χρηματοδότες τους στις Ευρωπαϊκές μεσαίες τάξεις) κρατώντας αυστηρά… ίσες αποστασεις.[4]

Η εκδοχή της Νέας Πολιτικής Τάξης έχει πολλές παραλλαγές. Η απλοικότερη βλέπει τον πόλεμο σαν κυριαρχικό παιχνίδι επιβολής της ηγεμονίας των ΗΠΑ, με στόχο να πληγεί η ΕΕ. Την άποψη αυτή στα παρ’ ημιν υποστηρίζουν «εκσυγχρονιστές» όλων των παρατάξεων και κυρίως του Συνασπισμού, του οποίου, μάλιστα, οι πιο συντηρητικοί και γνωστοί για τον σοσιαλφιλελευθερισμό τους επαγγελματίες πολιτικοί (όπως ο Μιχ. Παπαγιαννακης[5]) δεν διστάζουν να χαρακτηρίζουν τον πόλεμο σαν ένα «λάθος» της Αριστεράς σε συγκεκριμένο ζήτημα! Φυσικά, η επιχειρηματολογία για τον ρόλο αντίπαλου δέους που δήθεν θα μπορούσε να παίξει η ΕΕ, (αντίστοιχο του ρόλου της ΕΣΣΔ), μόνο ως ανοητολογία μπορεί να εκληφθεί. Διότι βέβαια το Σοβιετικό μπλοκ, ανεξάρτητα από το τι είδους σοσιαλισμό εφάρμοζε, αποτελούσε εναλλακτικό σύστημα στην οικονομία της αγοράς και σαν τέτοιο μπορούσε πράγματι να παίξει τον ρόλο του αντίπαλου δέους. Ενα όμως εναλλακτικό καπιταλιστικό μπλοκ, όπως η ΕΕ, δεν μπορεί εξ ορισμού να παίξει ρόλο αντίπαλου δέους εφόσον συμμερίζεται το γενικό στόχο των κυρίαρχων οικονομικών ελίτ, δηλαδή, την προστασία της οικονομίας της αγοράς. Για τον γενικό αυτό στόχο ο πυρήνας της ΕΕ δεν «σύρεται» αλλά πρωτοστατεί στο σημερινό έγκλημα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει την απουσία οικονομικών συγκρούσεων μεταξύ των μπλοκ.[6] Όμως οι συγκρούσεις αυτές, στη σημερινή διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, δεν λύνονται με τις κανονιοφόρους, όπως στις αρχές του αιώνα, αλλά με οικονομικούς μηχανισμούς. Ο μόνος λόγος επομένως που οι σοσιαλφιλελεύθεροι εκσυγχρονιστές μας, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης, αντιτίθενται στους βομβαρδισμούς είναι γιατί φοβούνται την αλλαγή συνόρων από την διαγραφόμενη ανεξαρτοποίηση του Κοσόβου.

Μια παραλλαγή της παραπάνω εκδοχής, που υποστηρίζει για παράδειγμα και ο Τσομσκι[7] είναι ότι ο πόλεμος γίνεται για να προστατευθεί η αξιοπιστία του ΝΑΤΟ που θα κατέρρεε εάν δεν πραγματοποιούσε τις απειλές του ή, χειρότερα, αν νικηθεί από τον Μιλόσεβιτς. Άλλη παραλλαγή, που υποστηρίζει ο Wallerstein,[8] είναι ότι οι βομβαρδισμοί χρειάζονταν για να δικαιώσουν την ύπαρξη του ΝΑΤΟ μετά το τέλος του ψυχρού πόλεμου και για ν’ αποτρέψουν τυχόν απόπειρα της ΕΕ να εγκαθιδρύσει τη δική της στρατιωτική δύναμη. Για μια τρίτη παραλλαγή στόχος είναι η αχρήστευση του ΟΗΕ και η περικύκλωση της Ρωσίας. Όμως, θέμα αξιοπιστίας ανέκυψε αφού το ΝΑΤΟ είχε απειλήσει τον Μιλόσεβιτς και άρχισε τους βομβαρδισμούς και κανένας, βέβαια, δεν υποχρέωσε το ΝΑΤΟ να απειλεί ή να αρχίσει βομβαρδισμούς. Ακόμα, ο ΟΗΕ δεν χρειάζεται να διαλυθεί όσο μπορεί να παίζει τον ρόλο που έπαιξε και στον πόλεμο στον Κόλπο (η σημερινή περίπτωση είναι εξαιρετική). Τέλος, η Ρωσία δεν παρουσιάζει κανένα πρόβλημα για τη Δύση όσο η σημερινή ελίτ που έχει εντάξει τη χώρα στη καπιταλιστική περιφέρεια βρίσκεται στην εξουσία και η προοπτική παραμερισμού της από αντικαπιταλιστικά κινήματα παραμένει μακρινή.

Κατά τη γνώμη μου, το βασικό πρόβλημα της παραπάνω εκδοχής είναι ότι αγνοεί το θεμελιακό γεγονός ότι η απώτερη αιτία του πολέμου είναι η ανάδυση της Νέας Οικονομικής Τάξης. Δηλαδή, της τάξης που επιβάλλει η διεθνοποίηση της οικονομίας της αγοράς και η συνακόλουθη αγοραιοποίηση (φιλελευθεροποίηση, απορύθμιση και ελαστικοποίηση αγορών, διάλυση του κράτους πρόνοιας, κ.λπ). Απαραίτητες συνθήκες για την ομαλή λειτουργία της Νέας Οικονομικής Τάξης είναι η ειρηνοποίηση και η σταθερότητα,[9] είτε αυτές απειλούνται από εθνικιστικές ή εθνοτικές συγκρούσεις (όπως στη Γιουγκοσλαβία), είτε από απόπειρες έλεγχου των ντόπιων παραγωγικών πηγών (όπως στο Ιράκ) είτε, δυνητικά, από λαϊκά κινήματα που ανδρώνονται μέσα στη διογκούμενη παγκόσμια ανισότητα την οποία επιφέρει η διεθνοποίηση. Η Νέα Οικονομική Τάξη επιβάλλει και την αντίστοιχη Νέα Πολιτική Τάξη, όπως εκδηλώνεται με τη καθιέρωση της αγοραιοποιησης ως του επίσημου στόχου της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ[10] και του νέου ρόλου του ΝΑΤΟ ως του διεθνούς χωροφύλακα, δηλαδή ως του αναγκαίου πολιτικό-στρατιωτικού συμπληρώματος της Νέας Οικονομικής Τάξης. Το Νατοϊκό έγκλημα δεν είναι επομένως ένα απλό «λάθος» της «αριστεράς» και της «οικολογίας» αλλά λογική συνέπεια της πλήρους ένταξης τους στη Νέα Οικονομική Τάξη.

[1] Ν. Μουζελης, Το Βήμα της Κυριακής (4/4/1999).

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=109677&dt=04/04/1999

[2] Liberation (13/4/1999).

[3] Liberation (6/4/1999).

[4] Δήλωση διεθνούς Greenpeace για το Κοσοβο.

[5] ΝΕΤ, «Απέναντι» (16/4/1999).

[6] Τ. Φωτόπουλος, Περιεκτική Δημοκρατία (υπό έκδοση από τις εκδ. Καστανιώτη), κεφ.

[7] ‘Ε’ (16/4/1999).

[8] Immanuel Wallerstein, “Bombs away,” Znet (5/4/1999).

[9] Τ. Φωτόπουλος, Η Νέα Διεθνής Τάξη και η Ελλάδα (Καστανιώτης, 1997), κεφ. 7.

[10] N. Kristof, The New York Times (15-19/2/1999).