Ενώ τα δυτικά ΜΜΕ, με πρωτοστατούντα αυτά της
Ευρωπαϊκής κεντρο-«αριστεράς», έχουν αποδυθεί σε μια
μαζική επιχείρηση πλύσης εγκέφαλου του απληροφόρητου
κοινού για την ανάγκη «ανθρωπιστικής» χρήσης των
Νατοϊκών βομβών(!), με δήθεν στόχο την αποτροπή της
τραγωδίας στο Κόσοβο, (που βασικά δημιούργησαν οι
δυτικές ελίτ, παρόλη την αρχική ευθύνη για την
εθνοκάθαρση της Γιουγκοσλαβικής ελίτ), στην Ελλάδα,
οι «εκσυγχρονιστές» όλων των παρατάξεων καλλιεργούν
επίμονα ένα νέο μύθο. Ότι, δηλαδή, για το Νατοϊκό
κακούργημα φταίνε οι «κακοί» Αμερικανοί εφόσον
στόχος δεν είναι μόνο η αναδιάταξη στα Βαλκάνια αλλά
και η ίδια η Ευρώπη που πρέπει να εμποδιστεί από το
να γίνει οικονομική και πολιτικοστρατιωτική
υπερδύναμη σε αντίβαρο της Αμερικανικής
μονοκρατορίας. Έτσι, ουσιαστικά αθωώνονται οι
«αριστερές» κυβερνήσεις και τα χρεοκοπημένα Πράσινα
κόμματα που συμμετέχουν σε αυτές (με τα οποία ακόμη
συνεργάζονται οι δικοί μας Πράσινοι!) που σήμερα
διεξάγουν, σε απόλυτη συμφωνία με τους Αμερικανούς,
τον πόλεμο. Για όλα φταίνε οι κακοί επαγγελματίες
πολιτικοί που έτυχε να βρίσκονται επί κεφαλής των
κομμάτων αυτών (πού είσαι Ντε Γκολ, Kολ κ.λπ.) και η
έλλειψη κοινής Ευρωπαϊκής πολιτικής, και όχι ένα
σύστημα το οποίο διαιωνίζει και σήμερα
πολλαπλασιάζει τις ανισότητες για τις οποίες
μάχονται η Αμερικανική αλλά και οι Ευρωπαϊκές ελίτ,
σε αγαστή σύμπνοια στόχων και μέσων.
Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι ο μύθος αυτός
καλλιεργείται βασικά μόνο στην Ελλάδα ―ίσως γιατί οι
κουτόφραγκοι δεν αντιλαμβάνονται, όπως οι
εκσυγχρονιστές μας, ότι είναι μαριονέτες του
πλανητάρχη. Ούτε θα σταθώ στο γεγονός ότι στη
λυσσώδη εκστρατεία των Ευρωπαϊκών ΜΜΕ να πείσουν για
τον «δίκαιο» χαρακτήρα του πόλεμου αυτού
πρωταγωνιστικό και κατάπτυστο ρόλο παίζουν βασικές
εφημερίδες της Ευρωπαϊκής κεντρο-«αριστερας» όπως ο
Γκαρντιαν, ο Ομπσερβερ κ.λπ. Αντίθετα, θα προσπαθήσω
να εξετάσω τους στόχους του πόλεμου για να δούμε αν
πράγματι υπάρχει διαφοροποίηση των Ευρωπαϊκών σε
σχέση με τα Αμερικανικά συμφέροντα, πράγμα που θα
δικαίωνε τη θέση ότι η ΕΕ θα ακολουθούσε διαφορετική
πολιτική εάν είχε επιτύχει την πολιτική ένωση.
Η
υπόθεση που είχα κάνει στο
προηγούμενο άρθρο
αναφορικά με τους γεωπολιτικούς στόχους του πολέμου
ήταν ότι πρώτος στόχος είναι η διάλυση της
Γιουγκοσλαβίας, η επιβολή της δυτικής τάξης στη
περιοχή και η πλήρης ενσωμάτωση της χώρας στην
οικονομία της αγοράς. Ο στόχος αυτός βέβαια κάθε
άλλο παρά «Αμερικανικός» είναι όταν ήταν η ηγεμονική
δύναμη της ΕΕ, η Γερμανία, που άρχισε την πολιτική
διαδικασία διάλυσης της τ. Γιουγκοσλαβίας με την
αναγνώριση της Κροατίας. Ακόμα, ήταν οι δυτικές ελίτ
συλλήβδην που, μέσω του ΔΝΤ, έθεσαν σε εφαρμογή τη
διαδικασία οικονομικής διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.
Έτσι, με την πτώση του τείχους του Βερολίνου, το
ΔΝΤ, σε αντάλλαγμα οικονομικής βοηθείας, επέβαλε
«διαρθρωτικό» πρόγραμμα που υποχρέωνε την τ.
Γιουγκοσλαβία σε διακοπή των μεταβιβάσεων
εισοδημάτων στις ομόσπονδες δημοκρατίες και σε
παράλληλη κατάργηση των αυτοδιαχειριζόμενων
επιχειρήσεων και αντικατάσταση των εργατικών
συμβουλίων με συμβούλια των ιδιοκτητών και
δανειστών. Με την διακοπή των μεταβιβάσεων σαρώθηκε
ο συνεκτικός δεσμός και οικονομική βάση της
Ομοσπονδίας, πράγμα που συνέβαλε αποφασιστικά στη
διαδικασία διάλυσης της.[1]
Συγχρόνως, η κατάργηση των αυτοδιαχειριζόμενων
επιχειρήσεων σηματοδοτούσε την ένταξη της χώρας στην
διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Είναι δε
χαρακτηριστικό ότι μολονότι εργάτες όλων των
εθνοτήτων αντέδρασαν μαζικά στο προγραμμα αυτό ήταν
κυρίως οι Σέρβοι που προσπάθησαν να το ματαιώσουν,
αναγκάζοντας την κυβέρνηση τους να το απορρίψει.[2]
Ο
δεύτερος στόχος που είχα αναφέρει ήταν η παγίωση
μιας διαφορετικής εθνοκαθάρσης από αυτή που
επιδιώκει η Σέρβικη ελίτ, η οποία θα ήταν συμβατή με
τον παραπάνω στόχο. Αυτό σημαίνει τη δημιουργία ενός
καθαρού Αλβανικού Κόσοβο, σε πρώτο στάδιο με την
μορφή ενός διεθνούς (δηλ. Νατοϊκού) προτεκτοράτου
και, σε δεύτερο στάδιο, με την προσάρτηση του στην
Αλβανία. Το στόχο αυτό συμμερίζονται απόλυτα οι
κυρίαρχες ελίτ στην ΕΕ (Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία)
και προωθούν, παρά τις αντιρρήσεις της εξαρτημένης
ελληνικής ελίτ. Έτσι, η αλλαγή των συνόρων, που
σήμερα ήδη άρχισε να υποστηρίζει ανοικτά η Ευρωπαϊκή
κέντρο-«αριστερά» απαιτώντας την επιβολή της ακόμη
και με χερσαία επιθεση,[3]
θα είναι το τελικό αποτέλεσμα του σημερινού
κακουργήματος. Πράγμα που κάνει φανερή την υποκρισία
της κυβέρνησης των εκσυγχρονιστών μας, που προσπαθεί
να συγκαλύψει τη συμμετοχή της σ’ αυτό, με το
πρόσχημα ότι έτσι θα αποφευχθεί η αλλαγή συνόρων στα
Βαλκάνια! Όλα αυτά, για χάρη της προστασίας των
δικαιωμάτων των Αλβανών και ανεξάρτητα από το
γεγονός ότι πολλοί από αυτούς έχουν ήδη εκδηλώσει
την επιθυμία τους να ζουν σε μια πολύ-πολιτισμική
κοινωνία. Γι’ αυτό, όμως, φωνές σαν του Ρουγκόβα (Ibrahim
Rugova) πνίγονται, και όχι μόνο σήμερα. Δεν
είναι τυχαίο ότι ο Ρουγκόβα όπως τονίζει ο καθηγητής
για τις εθνοτικές συγκρούσεις του Παν. Μπραντφορντ
T. Gallagher,[4]
δεν είχε καν προσκληθεί στις διαπραγματεύσεις του
Ντειτον (Dayton) για τη
Βοσνία.
Πέρα όμως από τους συγκεκριμένους γεωπολιτικούς
στόχους υπάρχει ένας γενικότερος στρατηγικός
στόχος, ο οποίος θα μπορούσε να εξηγήσει τη σημερινή
βαρβαρότητα. Η σφαγή στο Ιράκ, που ακόμη στοιχίζει
τις ζωές 5.000 παιδιών τον μήνα, και η αντίστοιχη
επιδίωξη ΙΡΑΚοποιησης της Γιουγκοσλαβίας έχουν ένα
κοινό γενικότερο στόχο: την πολιτικοστρατιωτική
στήριξη της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς, η
οποία επιφέρει τεραστία συγκέντρωση πλούτου και
πρωτόγνωρη ανισότητα. Πράγμα που οδηγεί σε
εξεγέρσεις (Ινδονησία) και κινήματα που θέτουν σε
αμφισβήτηση την οικονομική τάξη. Κάτι που επιβάλλει
την ανάγκη παραδειγματισμού ώστε να
συνειδητοποιήσουν όλοι την αδυναμία τους ν’ αλλάξουν
το στάτους κβο. Η πρόκληση μαζικής καταστροφής σε
κάθε αμφισβητία της Νέας Τάξης, που είναι τελείως
δυσανάλογη προς τους υποτιθέμενους στόχους και
επιφέρει μηδαμινές απώλειες στους εγκληματίες,
αποτελεί βασικό στοιχείο στη διαδικασία αυτη.[5]
Τον γενικό αυτό στόχο βέβαια συμμερίζονται οι
Ευρωπαϊκές ελίτ, όπως δείχνει η από μέρους τους
αποδοχή της μετατροπής του ΝΑΤΟ από αμυντικό
οργανισμό σε περιφερειακή αστυνομική δύναμη. Και
αυτό, διότι αναγνωρίζουν ότι μόνο οι ΗΠΑ έχουν τη
στρατιωτική ισχύ να στηρίξουν την διεθνοποιημένη
οικονομία της αγοράς, η οποία εξασφαλίζει τα
προνόμια τους. Τα συμφέροντα, άλλωστε, των
πολυεθνικών που ελέγχουν την οικονομία της αγορας
είναι τόσο αλληλένδετα ώστε λίγο νόημα έχουν πια οι
συγκρούσεις εθνικών καπιταλισμών, ή ακόμη και
καπιταλισμών που στηρίζονται σε μπλοκ, οι δε
σημερινές οικονομικές αψιμαχίες μεταξύ ΕΕ και NAFTA
είναι απλώς κατάλοιπα περασμένων ρυθμίσεων που
γρήγορα θα ξεπεραστούν. Το Πεντάγωνο, σε μια ανάλυση
της παγκόσμιας στρατηγικής του, ήταν σαφές για το
θεμελιακό αυτό στόχο όταν δήλωνε ότι μια ευημερούσα,
δημοκρατική και προσανατολισμένη στην αγορά ζώνη
ειρήνης, που θα περιλαμβάνει περισσότερο από 2/3 της
παγκόσμιας οικονομίας, απαιτεί τη σταθερότητα, που
μόνο η αμερικανική «ηγεσία» μπορεί να παρεχει.[6]
Ο ίδιος ο Κλίντον σε λόγο του στο Σαν Φραντσισκο
στις 26 Φεβρουάριου αποσαφήνισε ότι συγκρούσεις
γίνονται σε πολλά μέρη του κόσμου αλλά εκεί που
χρειάζονται επεμβάσεις είναι «όταν διακυβεύονται οι
αξίες και τα συμφέροντα μας».
Συμπερασματικά, οι «προοδευτικοί» εγκληματίες «της
αριστεράς και της οικολογίας» εάν ενδιαφερόντουσαν
πραγματικά για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Σέρβων
και των Αλβανών είχαν λύση. Θα μπορούσαν τα 2 με 4
δις δολ.[7]
που αναμένεται να στοιχίσει η Νατοϊκή κτηνωδία να τα
διαθέσουν στη προσπάθεια για τη δημιουργία μιας
πολυπολιτισμικής κοινωνίας στη Γιουγκοσλαβία (και
αργότερα σε ολόκληρη τη Βαλκανική) στη βάση μιας
συνομοσπονδίας που θα εξασφάλιζε την αυτονομία όλων
των λαών. Ομως τότε θα έπρεπε να στραφούν εναντίον
της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και των
ελίτ που την ελέγχουν. Πράγμα βέβαια που δεν
διανοούνται οι «προοδευτικοί» εγκληματίες που είναι
άμεσα υπεύθυνοι για το αιματοκύλισμα των Σέρβων
και έμμεσα για τον ξεριζωμό των Αλβανών …
[1]
A. Gunder Frank, “War is
Peace,” Znet (26/3/1999).
[2]
M. Chossudovsky,
“Dismantling former Yugoslavia,” Znet
(Μάρτης 1999).
[3]
Βλ. ανοικτή επιστολή στον
Observer
(4/4/1999) του τ. αρχηγού του Εργατικού
κόμματος M. Foot.
[4]
The Guardian
(30/3/1999).
[5]
E. Said “Protecting the
Kosovars,” Znet (Μάρτης
1999).
[6]
C. Lane, Β
Schwarz, Los Angeles Times
(2/4/1999).
[7]
Pine & Richter, Los
Angeles Times (6/4/1999).