Ιδού το ‘Πράσινο’ στήριγμα της Νέας Τάξης

Ιδού το ‘Πράσινο’ στήριγμα της Νέας Τάξης

Εάν τη στιγμή αυτή το αίμα εξακολουθεί να ρέει άφθονο στη Γιουγκοσλαβία ίσως τη μεγαλύτερη ευθύνη φέρνουν οι Γερμανοί ‘Πράσινοι’ και οι συνεργοί τους στη Γαλλική και την Ιταλική κυβέρνηση. Και αυτό διότι, εάν πάρουμε δεδομένο τον εγκληματικό ρόλο της κέντρο-αριστεράς στον οποίο αναφέρθηκα σε προηγούμενα άρθρα, οι Πράσινοι ήταν οι μόνοι που ενώ είχαν την δυνατότητα να μην αφήσουν τον πόλεμο αυτό ούτε καν ν αρχίσει, αποχωρώντας από τις κυβερνήσεις που μετείχαν την πρώτη μέρα των βομβαρδισμών, δεν το έπραξαν. Όμως η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στους συναυτουργούς Πράσινους που μετέχουν στις κυβερνήσεις αλλά και στα απλά μέλη των κομμάτων αυτών. Όταν το κόμμα σου κατά πλειοψηφία μετέχει σε κάτι που θεωρείς ως έγκλημα και κατάφωρη παραβίαση των αρχών σου, η μόνη επιλογή που έχεις είναι να καταγγείλεις το κόμμα σου και ν’ αποχωρήσεις αμέσως από αυτό, όπως έκαναν οι 250 περίπου Γερμανοί Πράσινοι που έσκισαν τη κομματική κάρτα τους μόλις άρχισαν οι βομβαρδισμοί. Εκτός βέβαια αν την απόφαση συμμετοχής στο έγκλημα την θεωρείς απλώς ‘λάθος πολιτικής’ και εξακολουθείς να συμμετέχεις στο κόμμα ελπίζοντας ν’ ανατρέψεις την πολιτική του.

Ακόμη, αντίστοιχα συνεργός στο έγκλημα είναι και η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Πράσινων Κομμάτων η οποία εξέφρασε την αντίθεση της στη Νατοϊκή επιχείρηση (βασικά, διότι δεν βλέπει ‘πως θα μπορούσε να επιλύσει την κρίση!)[1] κάνοντας ‘έκκληση’ στους Πράσινους βουλευτές και υπουργούς ‘να ζητήσουν τον τερματισμό των βομβαρδισμών’ για να επιτευχθεί πολιτική λύση. Προφανώς, ούτε για την Ομοσπονδία υπάρχει θέμα παραβίασης αρχών, οπότε θα έπρεπε βέβαια να καταδικάσει αμέσως τα κόμματα που συμμετέχουν στο έγκλημα και να επιβάλλει την άμεση αποβολή τους από την Ομοσπονδία. Αντίστοιχα, δεν είναι άμοιρη ευθύνης και η δική μας ‘Πράσινη Πολιτική’, η οποία ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία. Η οργάνωση αυτή όταν ξέσπασε ο πόλεμος δεν βρήκε ούτε μια λέξη να καταδικάσει τους εγκληματίες Πράσινους στις δυτικές κυβερνήσεις,[2] ούτε βέβαια διανοήθηκε ν’ απαιτήσει από την Ομοσπονδία την άμεση αποβολή αυτών και των κομμάτων που τους στηρίζουν, είδ’ άλλως ν’ αποχωρούσε η ίδια αμέσως από την Ομοσπονδία.[3] Αντίθετα, επέρριψε όλη την ευθύνη στη ‘κακή’ Αμερική που παρέσυρε την ‘καλή’ αλλά εξαρτημένη Ευρώπη των αξιών κλπ. Γι’ αυτό και καλούσε τους Πράσινους να πιέσουν τις κυβερνήσεις στις όποιες συμμετέχουν να σταματήσουν τις ‘πολεμικές δραστηριότητες’ (sic!) απευθύνοντας και δημόσια έκκληση στον Φίσερ ‘ν αλλάξει την πολιτική του’.

Όμως ο Φισερ είναι συνεπής με την πολιτική του. Δεν έχει δηλώσει ποτέ αντι-καπιταλιστής και, επομένως, με τον πόλεμο απλώς κάνει ‘διαχείριση κρίσεων‘ κατά το νέο-Νατοϊκό ορισμό. Άλλωστε μόλις είχε αναλάβει καθήκοντα είχε δηλώσει ότι δεν υπάρχει ‘πράσινη’ εξωτερική πολιτική, αλλά Γερμανική. Ποια είναι όμως η συνέπεια των μελών της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας που δηλώνουν αντι-καπιταλιστές αλλά συμφωνούν με την θέση της που ουσιαστικά χαρακτηρίζει το σημερινό έγκλημα ‘λάθος’ πολιτικής και όχι απόρροια της λογικής του συστήματος της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και της πολιτικής του έκφρασης στο νέο ΝΑΤΟ; Δεν έχουν λοιπόν άδικο τα Τροτσκιστικά και άλλα κρατικιστικά-σοσιαλιστικά κινήματα, (που είχαν υποσκελισθεί από το Πράσινο κίνημα), όταν σήμερα μπορούν και εξευτελίζουν συλλήβδην το Πράσινο κίνημα ότι ‘με τη στάση τους στον πόλεμο απέδειξαν ότι απλώς επικρίνουν μερικές πλευρές του καπιταλιστικού συστήματος, όπως τον τρόπο με τον οποίο οδηγεί στη περιβαλλοντική καταστροφή, αλλά δεν απορρίπτουν το ίδιο το σύστημα, δημιουργώντας απλώς την εικόνα εναλλακτικού ριζοσπαστισμού μέχρι να έλθουν στην εξουσία και ν’ αγκαλιάσουν τη λογική του συστήματος’.[4]

Όμως, η στάση αυτή των Πράσινων είναι περίεργη μόνο γι αυτούς που δεν έχουν παρακολουθήσει την εξέλιξη του Πράσινου κινήματος. Διότι η διαίρεση μεταξύ ριζοσπαστών Πράσινων, που πάντα έθεταν καθαρά θέμα αμφισβήτησης της οικονομίας της αγοράς και των πολιτικών εκφράσεων της, και ‘ρεαλιστών’ οικολόγων που παίρνοντας δεδομένο όλο το θεσμικό πλαίσιο ασχολούνται με μπαλωματικές λύσεις για το ξεπέρασμα της οικολογικής κρίσης, είναι παλιά.[5] Όμως, σήμερα η διάκριση αυτή βάφτηκε με αίμα. Σήμερα δεν μπορούμε πια να μιλάμε για διαφορά μεταξύ ‘ρεαλιστών’ οικολόγων και ριζοσπαστών αλλά για διαφορά μεταξύ εγκληματιών ‘οικολόγων’ και ριζοσπαστών. Είναι φανερό ότι με την σημερινή παντελή χρεοκοπία των ‘ρεαλιστών’ πρασίνων και των αντίστοιχων ακτιβιστικών οργανώσεων τύπου Greenpeace το Πράσινο κίνημα βρίσκεται σε πραγματικό σταυροδρόμι: ή θα γίνει βασικό στήριγμα, (μαζί με τους σοσιαλφιλελεύθερους), της Νέας Τάξης, η θ αποτελέσει βασικό στοιχείο μιας νέας ριζοσπαστικής Αριστεράς[6] που θ αγωνιστεί για την ανατροπή της. Το γεγονός ότι σήμερα η επικρατούσα τάση στους ‘Πράσινους’ είναι να γίνει στήριγμα της Νέας Τάξης φαίνεται όχι μόνο από τη στάση των κυριότερων κομμάτων τους σε σχέση με τον πόλεμο αλλά ακόμη περισσότερο από την αιτιολόγηση της απόφασης τους που θεωρητικοποίησαν και γνωστοί ‘Πράσινοι’ ‘διανοούμενοι’, όπως ο αριβίστας Κον Μπεντιτ, ο Λιπιετζ κα. Η αιτιολόγηση αυτή έγινε με βάση τη νέα φιλοσοφία της ‘ανθρωπιστικής επέμβασης’, ακόμη και όταν καταλύεται η εθνική κυριαρχία μιας χώρας. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι και οι επικριτές της Νατοϊκής επέμβασης στην Ευρωπαϊκή Πράσινη Ομοσπονδία αποδέχονται την φιλοσοφία αυτή που ήδη γίνεται η ιδεολογία της Νέας πολιτικής και οικονομικής Τάξης, δηλαδή της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και του νέου ΝΑΤΟ. Είναι η ίδια φιλοσοφία που υποστηρίζουν οι σοσιαλφιλελεύθεροι ‘διανοούμενοι’ σήμερα στην Ευρώπη και εδώ[7] και τα κόμματα της κέντρο-αριστεράς—φιλοσοφία που ήδη ενσωματώθηκε στη ‘στρατηγική αντίληψη ‘ του νέου ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με τη φιλοσοφία αυτή, η εθνική κυριαρχία μπορεί να καταλύεται, όποτε η ‘διεθνής κοινότητα’ (δηλ. το Συμβ. Ασφάλειας του ΟΗΕ, αν εξασφαλίζεται η συμπόρευση των ελίτ όλων των μόνιμων μελών, η εναλλακτικά το ΝΑΤΟ) θ αποφασίζει ότι γίνονται παραβιάσεις των ατομικών δικαιωμάτων η συντρέχουν άλλοι κίνδυνοι ευρύτερης φύσεως που απειλούν την ασφάλεια, όπως τους ορίζει το άρθρο 20 του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ.

Η φιλοσοφία αυτή προϋποθέτει ότι υπάρχει ένα γενικό συμφέρον (στη προκείμενη περίπτωση το ανθρωπιστικό) που μπορεί να το προστατεύει οποιαδήποτε κυρίαρχη ελίτ. Όμως, δεν ζούμε σε μια κοινωνία ισοκατανομής δύναμης όπου το πού και πότε υπάρχει ‘παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων’ είναι κάτι που το βλέπουν με τον ίδιο τρόπο τόσο ο Μπίλ Γκεητς και ο Λάτσης όσο και ο τελευταίος άνεργος και άστεγος, όπως υποθέτουν οι εγκληματίες σοσιαλφιλελεύθεροι και ‘Πράσινοι’. Επομένως, η απελευθέρωση του ανθρώπου (π.χ. των Κοσοβάρων) δεν μπορεί να περνά από τις στρατιωτικές μηχανές που ελέγχουν οι ελίτ. Είναι φανερό ότι σε μια ριζοσπαστική προβληματική όταν γίνονται παραβιάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου, κατ’ αρχήν, αυτές πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον αγώνα μέσα στη κάθε χώρα, και το μόνο δικαίωμα που έχουν διεθνή κινήματα αλληλεγγύης είναι η αμέριστη οικονομική, πολιτική και ηθική βοήθεια που σε περίπτωση ένοπλης εμφύλιας σύγκρουσης θα μπορούσε να πάρει τη μορφή δημιουργίας διεθνών ταξιαρχιών (κατά το Ισπανο-εμφυλιακό πρότυπο). Είδ’ άλλως, με βάση την Νέα Τάξη που καθιερώνει το νέο ΝΑΤΟ και υιοθετούν οι δήθεν αγωνιζόμενοι για την απελευθέρωση του ανθρώπου Ευρωπαίοι Πράσινοι που μετέχουν στις εγκληματικές κυβερνήσεις, θα έπρεπε να ξεχάσουμε κάθε δυνατότητα ριζικής κοινωνικής αλλαγής, που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από τις ελίτ (με τη βοήθεια των ΜΜΕ που εξουσιάζουν) ως αντί-ανθρωπιστική για να εξαπολυθεί η δολοφονική μηχανή του ΝΑΤΟ προς εξόντωση της.

Ο κτηνώδης αυτός πόλεμος ίσως έχει και ένα θετικό αποτέλεσμα: να ξεχωρίσει μια για πάντα τα πραγματικά ριζοσπαστικά ρεύματα μέσα στην αριστερά και την οικολογία από τους σοσιαλφιλελεύθερους και τους ‘οικολόγους’ εγκληματίες, καθώς και τους συνεργάτες τους.

[1] Αυγή 14/5/99

[2] Ο Γ. Σχίζας, μάλιστα, στέλεχος της ‘Πράσινης Πολιτικής επετέθη εναντίον της αρθρογραφίας μου σχετικά με τον ρόλο των «Πράσινων» εγκληματιών (προσωπικά, βέβαια, όπως συνηθίζει, και όχι στην επιχειρηματολογία μου), «Ε»,5/5/99

[3] Εποχή, 10/4/99

[4] Paul McGarr, Socialist Worker,23/4/99

[5] βλ. Τ. Φωτόπουλος, Η Νέα Διεθνής Τάξη και η Ελλάδα, Καστανιώτης 1997, κεφ. 6

[6] βλ. άρθρο μου στην ‘Ε’ 8/5/99

[7] βλ. άρθρα Ν.Μουζελη & Δ. Δημητράκου στο Βήμα, 2/5/99.