Το νέο έγκλημα της υπερεθνικής ελίτ, Τάκης Φωτόπουλος (Ελευθεροτυπία, 20-10-2001)

Η υπερεθνική ελίτ που διαχειρίζεται την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας της αγοράς προχώρησε, όπως ήταν αναμενόμενο, στον νέο εγκληματικό «πόλεμο», τον τρίτο κατά σειρά στο ενεργητικό της μετά από αυτούς εναντίον των λαών του Ιράκ και της Γιουγκοσλαβίας. Αυτή τη φορά μάλιστα, έχοντας υποτίθεται στόχο να τιμωρήσει τους συνεργούς (την ηθική αυτουργία του εγκλήματος της 11 Σεπτέμβρη την φέρει ακέραια η ίδια η ελίτ) προχωρά ασύδοτα σε ένα ακόμη μεγαλύτερο έγκλημα. Στη χρησιμοποίηση της κτηνώδους βίας που διαθέτει για να συντρίψει έναν από τους πιο φτωχούς και κατατρεγμένους λαούς της γης, σε μια χώρα όπου ο μέσος κάτοικος δεν προσδοκά να ζήσει πάνω από 46 χρόνια (στις ΗΠΑ το αντίστοιχο όριο είναι μεταξύ 74 και 80) και το 65% του πληθυσμού είναι αγράμματοι![1]

Πέρα όμως από αυτή τη διαφορά, που έχει δυσκολέψει σημαντικά την δουλειά των σαμουράι της εγκληματικής υπερεθνικής ελίτ οι οποίοι αναγκάζονται, ελλείψει σημαντικών στόχων υποδομής, να ισοπεδώνουν «κατά λάθος» χωριά και νοσοκομεία, οι ομοιότητες μεταξύ όλων των μέχρι τουδε πόλεμων της είναι κτυπητή και αποτελεί μάθημα προς γνώση και συμμόρφωση σε όσους αντιστέκονται στο νέο «δόγμα Μπους». Δηλαδή, στο δόγμα σύμφωνα με το οποίο ο πολιτικό-στρατιωτικός βραχίονας της υπερεθνικής ελίτ που εκπροσωπείται από την Αμερικανική ελίτ θα κρίνει, καταδικάζει και εκτελεί οποιαδήποτε μέλη οργανώσεων θεωρεί ύποπτα «τρομοκρατίας» και θα προβαίνει σε συλλογικά αντίποινα κατά των λαών που τους υποθάλπουν. Με άλλα λόγια, οποιονδήποτε παρεμβάλλει εμπόδια στην ομαλή λειτουργία της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και τα συμφέροντα της υπερεθνικής ελίτ. Είτε πρόκειται σήμερα για την οργάνωση του Μπιν Λαντεν, είτε στο μέλλον, όπως έκανε φανερό η Washington Post[2] πριν ακόμη από τη δολοφονία του Αραβοφάγου υπουργού, τους Παλαιστίνιους «τρομοκράτες» που αντιστέκονται τώρα στην κατοχή των Σιωνιστών και αύριο στην παρωδία Παλαιστινιακού κράτους που πιθανόν να υιοθετήσει η δικιά τους ελίτ υπό τον Αραφάτ.

Ας δούμε όμως συγκεκριμένα τις ομοιότητες μεταξύ των πολέμων της υπερεθνικής ελίτ.

Πρώτον. Οι πόλεμοι αυτοί αποφασίζονται από τα ανώτερα στελέχη της υπερεθνικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, με προεξάρχοντα τον ρόλο της Αμερικανικής που διαθέτει και τον απαραίτητο οπλικό μηχανισμό, ενώ τα «παραρτήματα» της (όπως π.χ. η ελληνική ελίτ) απλώς εκτελούν τις αποφάσεις. Παρά τις επαγγελίες για δημοκρατία κ.λπ. ποτέ, κανένας λαός δεν ερωτάται σχετικά, ούτε ακόμη και οι επαγγελματίες πολιτικοί στην βουλή που απλώς καλούνται ενίοτε να εγκρίνουν εκ των υστέρων την ειλημμένη απόφαση.

Δεύτερον. Οι πόλεμοι αυτοί γίνονται πάντοτε σε κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, έστω και αν υπάρχει τυπική κάλυψη από τον ΟΗΕ (Ιράκ) κάτι που σήμερα (όπως και στο Κοσοβο) δεν υπάρχει καν.[3] Το άρθρο 51 του Χάρτη του ΟΗΕ για παράδειγμα μιλά για αυτοάμυνα σε περίπτωση επίθεσης και όχι για αντεκδίκηση, ούτε βέβαια δίνει άδεια για επίθεση εναντίον ενός λαού που προσφέρει καταφύγιο στους εχθρούς της υπερεθνικής ελίτ.

Τρίτον. Οι πόλεμοι αυτοί διεξάγονται βασικά από τον στρατιωτικό βραχίονα της υπερεθνικής ελίτ, τη φονική Αμερικανική μηχανή, με τη συμβολική στην ουσία συμμετοχή των στρατών των άλλων τμημάτων και παραρτηματων της.

Τέταρτον. Οποιαδήποτε διαπραγμάτευση που προσφέρεται πριν ή κατά τη διάρκεια της εγκληματικής εκστρατείας από τα υποψήφια θύματα αποκλείεται εφόσον η υπερεθνική ελίτ είτε θέτει όρους που καμία άλλη κυρίαρχη χώρα δεν θα μπορούσε να δεχτεί, είτε απαιτεί την άνευ όρων παράδοση. Η Γιουγκοσλαβική ελίτ, για παράδειγμα, έπρεπε να κάνει τη χώρα ουσιαστικά Νατοϊκό προτεκτοράτο και η Αφγανική αντίστοιχο προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ, εάν ήθελαν να σταματήσουν τον αφανισμό τους.

Πέμπτον. Ο πολιτικοστρατιωτικος στόχος των πολέμων είναι η καταστροφή της υποδομής και η τρομοκράτηση των λαών (δολοφονώντας χιλιάδες στη διαδικασία ως δήθεν «παράπλευρες απώλειες») για να «ενθαρρυνθούν» άλλες ελίτ, φιλικές προς την υπερεθνική, να πάρουν την εξουσία. Όλα αυτά με την παράλληλη ελαχιστοποίηση των απωλειών από μέρους τους ώστε να περιορίζονται οι αντιδράσεις στο εσωτερικό των χωρών τους («μάθημα» Βιετνάμ).

Έκτον. Η δικαιολόγηση των πόλεμων από τη υπερεθνική ελίτ γίνεται με βάση κάποια ανώτερη ηθική αρχή. Στο Κουβέιτ για να προστατευθεί η εθνική κυριαρχία. Στο Κόσοβο όμως παραβιάζεται η αρχή αυτή για να προστατευθούν τ’ ατομικά δικαιώματα. Σήμερα, παραβιάζονται και αυτά για να «προστατευθούμε» από την «τρομοκρατία»! Ενδεικτικά, οι Μπους και Μπλερ μιλούν περί της μάχης για την προστασία της ελευθερίας και του πλουραλισμού, ενώ συγχρόνως λογοκρίνουν τα ΜΜΕ στις χώρες τους να μην μεταδίδουν τα επιχειρήματα της αντίθετης πλευράς και απειλούν το Κατάρ, το οποίο φιλοξενεί τον Αραβικό σταθμό που τα αναμεταδίδει (δυστυχως οι Αφγανοί δεν διαθέτουν τηλεοπτικό σταθμό για να βομβαρδιστεί πάραυτα μαζί με το προσωπικό του!)

Έβδομον. Τα ΜΜΕ παίζουν κρίσιμο ρόλο στη χειραγώγηση των λαών, είτε με την αποσιώπηση των εγκλημάτων της ελίτ, είτε με τη διαστρέβλωση των γεγονότων, τόσο πριν όσο και κατά τη διεξαγωγή των πόλεμων. Όπως παρατηρεί ο συγγραφέας σχετικού βιβλίου[4] η μέθοδος είναι πια πάγια. Στο πρώτο στάδιο δημιουργείται η ατμόσφαιρα της «κρίσης» που υποτίθεται απαιτεί στρατιωτική δράση για να ξεπεραστεί. Στο δεύτερο στάδιο ακολουθεί η δαιμονοποιηση της ελίτ του «κράτους-ταραξία»: o Σανταμ παρομοιάζεται με τον Χίτλερ, η Σέρβικη ελίτ με τους ναζί, ο Μπιν Λαντεν και οι γύρω του με μανιακούς ισλαμιστές. Στο τρίτο στάδιο δαιμονοποιουνται οι λαοί που δέχονται την επίθεση ως άτομα: οι Σέρβοι ως απολίτιστοι, οι Αφγανοί (αν όχι όλοι οι Άραβες), ως φανατικοί θρησκόληπτοι κ.λπ. Στο τέταρτο στάδιο απεικονίζονται οι «αγριότητες» των Ιρακινών, Σέρβων κ.λπ. (τώρα μόλις ανακάλυψαν και την καταπίεση των γυναικών στο Αφγανιστάν!) Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι οι κυβερνητικοί εγκάθετοι στην ΝΕΤ διακηρύσσουν ευθαρσώς ότι «το καλό για εμάς τους Έλληνες ως Ευρωπαίους είναι να νικήσει η Αμερική»![5]

Όγδοον. Οι κομισάριοι–αναλυτές αναλαμβάνουν την θεωρητική εξιδανίκευση του εκάστοτε πόλεμου της υπερεθνικής ελίτ, επαναλαμβάνοντας και «θεωρητικοποιώντας» τη γραμμή της. Παράλληλα, οι «διανοούμενοι» της κέντρο-αριστεράς και οι αντίστοιχοι οικολόγοι υιοθετούν πλήρως τα «επιχειρήματα» που δήθεν δικαιολογούν τις εγκληματικές εκστρατείες της ελίτ, οι οποιες καταλήγουν πάντα στη καταστροφή της υποδομής της χώρας και την δολοφονία χιλιάδων αθώων θυμάτων, πολλαπλάσιων αυτών της Ν. Υόρκης. Είναι μάλιστα ειρωνικό ότι πολλοί από αυτούς μιλούν για πόλεμο των ανορθολογιστών κατά των ...ορθολογιστών Αμερικανών (των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει ακόμη στα θεία θαύματα!). Από την άλλη μεριά, οι σχολιαστές και πολιτικοί της ρεφορμιστικής Αριστεράς στο εξωτερικό και εδώ[6] είτε δυσφημούν κάθε ορθολογική ανάλυση που αποπειράται να διαπεράσει την παραπληροφόρηση της ελίτ, με βάση το μεταμοντέρνο «επιχείρημα» οτι στην σημερινή εποχή της αβεβαιότητας αυτό μυρίζει... απολυτότητα, είτε υιοθετούν αναφανδόν την επιχειρηματολογία του Αμερικανικού κατεστημένου ότι η «τρομοκρατική» ενεργεια της 11 Σεπτέμβρη ήταν «φασιστικό» ή «ναζιστικό» έγκλημα. Και αυτό, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τα θύματα ουσιαστικά εξαναγκάζονται να δείχνουν την ίδια περιφρόνηση στην ανθρώπινη ζωή όπως και οι ελίτ, σε μια πράξη απελπισίας που (αντίθετα με τις ελίτ και τα όργανα της) συμπαρασύρει την ίδια τους τη ζωή...

[1] World Bank, World Development Report 2000/2001, Πι. 2 & 1α.

[2] Karen DeYoung, Washington Post (16/10/2001).

[3] Βλ. σχετικά Τ. Φωτόπουλος, Ο Πόλεμος στον Κόλπο (Εξάντας, 1991) & Η Νέα Τάξη στα Βαλκάνια (Στάχυ, 1999).

[4] Phillip Knightley, “The disinformation campaign,” The Guardian (04/10/2001).

[5] Π.χ. Στ. Θεοδωράκης στην εκπομπή του «Πρωταγωνιστές», ΝΕΤ (10/10/2001).

[6] Π.χ. Christopher Hichens, Π. Κοροβέσης, Μ. Δαμανάκη κ.α.