Ελευθεροτυπία (6 Οκτωβρίου 2001)

Οι πραγματικοί στόχοι του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας»

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

 

Μολονότι τα ΜΜΕ έχουν βασικά επιδοθεί σε μια εκστρατεία συσκότισης της πραγματικής σημασίας του «πόλεμου κατά της τρομοκρατίας» που ξεκίνησε η υπερεθνική ελίτ, η εικόνα είναι σήμερα αρκετά σαφής ώστε να μπορούμε να προσδιορίσουμε τους πραγματικούς στόχους της. Αρχικά, είναι σαφές ότι ο πραγματικός στόχος δεν είναι αυτός που επικαλείται η ελίτ, δηλαδή η εξάλειψη της «τρομοκρατίας», πράγμα που δεν είναι δυνατό, στο επίπεδο μάλιστα απελπισίας που έχουν σπρωχτεί ολόκληροι λαοί σήμερα, όπως έκαναν φανερό τα ίδια τα φοβερά γεγονότα της 11 Σεπτέμβρη αλλά και οι αντίστοιχες πράξεις-αυτοκτονίας των Παλαιστινίων. Εφόσον η υπερεθνική ελίτ, εξ αντικειμένου, δεν μπορεί ν' αντιμετωπίσει τα πραγματικά αίτια της «τρομοκρατίας» και καταφεύγει βασικά στην πάγια μέθοδο της καταστολής, η αποτυχία της είναι εξασφαλισμένη, όπως άλλωστε συνέβαινε πάντοτε: από τους Παλαιστίνιους μέχρι τους Ιρλανδούς και από τους Βάσκους μέχρι τους Τσετσένους. Εάν όμως πάρουμε δεδομένο ότι και η ίδια η υπερεθνική ελίτ δεν έχει βέβαια αυταπάτες για το πόσο αποτελεσματικός είναι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, τότε ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι αυτής της πελώριας εκστρατείας που ξεκίνησε; Μιας εκστρατείας, που κατευθύνεται μεν απο τα κέντρα της υπερεθνικής ελίτ (ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνία) αλλά έχει και την αποδοχή περιφερειακών ελίτ όπως η Ρωσική και η Κινεζική, με φανερό αντάλλαγμα τα «στραβά μάτια» στη σφαγή των Τσετσένων, στη καταπίεση των Θιβετιανων κ.λπ.;

Κατά τη γνώμη μου, οι στόχοι της εκστρατείας αυτής, η οποία σχεδιάστηκε μεθοδικά με κατάλληλη προετοιμασία της κοινής γνώμης μέσα από μια πρωτοφανή εκστρατεία εκφοβισμού της που παρόμοια της δεν είχε δει ο κόσμος από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, είναι πολλαπλοί. Ο γενικός στόχος είναι η διασφάλιση της ίδιας της Νέας Τάξης, της οποίας όμως η δυναμική οδηγεί σε ολοένα μεγαλύτερη συγκεντρωση οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης και συνακόλουθη κλιμάκωση της οργής, αν όχι απελπισίας, των θυμάτων της. Πέρα όμως από τον γενικό αυτό στόχο υπάρχουν και διάφοροι επιμέρους στόχοι, όπως είναι η διαφύλαξη των πηγών ενέργειας στη Μέση Ανατολή και την κεντρική Ασία από τις οποίες εξαρτάται καθοριστικά η οικονομία της αγοράς στον Βορρά. Αυτό ομως προϋποθέτει καθεστώτα απόλυτα εξαρτημένα τύπου Σαουδικής Αραβίας, Εμιράτων κ.λπ., ή κάτω από διαρκή εμπάργκο και βομβαρδισμούς (Ιράκ), καθώς και τη συντριβή του Παλαιστινιακού κινήματος. Aκόμη υπάρχει μια σειρά οικονομικών στόχων που κυμαίνονται από την αύξηση των αμυντικών δαπανών (ο αντιτρομοκρατικός «πόλεμος» πρόσφερε άλλη μια δικαιολογία στο Πεντάγωνο για τον «πόλεμο των άστρων»!) και τη συνακόλουθη συμπίεση των κοινωνικών δαπανών, μέχρι την παραπέρα περικοπή του φόρου πάνω στα εταιρικά κέρδη που σχεδιάζουν μερικοί στην Αμερικανική κυβέρνηση, επωφελούμενοι του «πατριωτικού» κλίματος που καλλιέργησαν οι ίδιοι![1]

Οι στόχοι αυτοί αφορούν σε τελική ανάλυση κάθε υπαρκτό ή δυνητικό αντίπαλο της Νέας Παγκόσμιας Τάξης στην οποία θεμελιώνεται η σημερινή νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση που, με τη σειρά της, αποτελεί το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της δυναμικής της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» — θεσμών που έχουν ιστορία μόλις δύο αιώνων. Και οι αντίπαλοι αυτοί βρίσκονται όχι μόνο στο Νότο, απειλώντας άμεσα το πολιτικοστρατιωτικό και έμμεσα το οικονομικό περιεχόμενο της Νέας Τάξης (π.χ. τα κινήματα των Παλαιστινίων, φονταμενταλιστών, αυτονομιστών κ.λπ.) αλλά και στον ίδιο τον Βορρά, απειλώντας άμεσα το οικονομικό της περιεχόμενο (π.χ. τα ριζοσπαστικά ρεύματα μέσα στο κίνημα της αντιπαγκοσμιοποιησης).

Τους στόχους αυτούς διατύπωσε πολύ επιγραμματικά ο πλανητάρχης: «ή είστε μαζί μας (εννοώντας την υπερεθνική ελίτ που εκπροσωπεί) ή είστε με τους τρομοκράτες» (εννοώντας κάθε πραγματικό αντίπαλο της στα κινήματα που ανέφερα). Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι η υπερεθνική ελίτ χρησιμοποιεί ένα συνδυασμό μαστιγίου και καρότου που ουσιαστικά «κόβει τα πόδια» της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Έτσι, η ελίτ αυτή δεν αρκείται μόνο στις μεταρρυθμίσεις που προτείνουν τα στελέχη της «Αριστεράς» αυτής στο εξωτερικό και εδώ,[2] τις οποίες τωρα συζητά και η ίδια, π.χ. την ίδρυση κάποιας παρωδίας Παλαιστινιακού κράτους, την εισαγωγή κάποιας εκδοχής του φόρου Tobin, την μαζική οικονομική βοήθεια στο διάδοχο καθεστώς που ετοιμάζουν στο Αφγανιστάν κ.λπ. Αντίθετα, εχοντας πλήρη συνείδηση οτι παρόμοιες μεταρρυθμίσεις, ακόμη και αν εισαχθούν, δεν πρόκειται να σταματήσουν τα κινήματα αυτά, εφόσον αποτελούν απλώς εξωραιστικά μπαλώματα στη Νέα Τάξη, προχωρεί στην παράλληλη χρήση του μαστίγιου. Στο κλίμα αυτό, όπου καλούνται όλοι να πάρουν θέσεις με βάση το δίλημμα του πλανητάρχη, δεν είναι περίεργο ότι πολλά στελέχη της «Αριστεράς» αυτής ήδη συμμορφώνονται. Για παράδειγμα, ο Michael Ignatieff, γνωστός «προοδευτικός» κομισάριος της υπερεθνικής ελίτ και νυν καθηγητής στο Χάρβαρντ, μας καλεί να πολεμήσουμε τον «μηδενισμό της Αποκάλυψης» που αποτελεί συνέχεια του φασισμού και του κομμουνισμού.[3] Αντίστοιχα ο Χόρχε Σεμπρούν ενθουσίασε προ ημερών την δική μας ελίτ όταν μας κάλεσε και αυτός να συστρατευθουμε για να υπερασπίσουμε τη σημερινή «δημοκρατία» και τον δυτικό «ορθολογισμό», που θρασύτατα ταύτισε με την κλασσική δημοκρατία και τον κλασσικό ορθολογισμό![4]

Τα μέσα που χρησιμοποιούνται στον «πόλεμο» αυτό είναι βασικά δυο. Πρώτον, η μόνιμη στρατιωτική παρουσία της υπερεθνικής ελίτ στη περιοχή (Αραβική θάλασσα, Κόλπος, πιθανές βάσεις στο Αφγανιστάν) που θα εξασφαλίζει την εξωτερική κρατική τρομοκρατία, δίνοντας τη δυνατότητα συνεχών επιθέσεων εναντίον κινημάτων και «κρατών-ταραξιών», τα οποία θα χαρακτηρίζει η ίδια ως «τρομοκρατικά» ή ως παραβιάζοντα τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έτσι, μετά το Αφγανιστάν, όπως αποκαλύπτεται, έρχεται η σειρά των Ιράκ, Ιράν, Συρίας, Λίβανου και των Παλαιστινιακών οργανώσεων, ενώ ο Μπλαιρ ζητά η εκστρατεία να φθάσει μέχρι τη... Ζιμπάμπουε για χάρη των Βρετανών αποίκων. Περιττό να σημειωθεί ότι το μεγαλύτερο τρομοκρατικό κράτος, το Σιωνιστικό Ισραήλ, δεν είναι στη λίστα εφόσον η τρομοκρατία του βαφτίζεται «αυτοάμυνα» από την υπερεθνική ελίτ. Είναι ακόμη σχεδόν βέβαιο ότι η δική μας ελίτ μάταια ελπίζει σε «κάποιο κόκαλο» από την συμμετοχή της στην εκστρατεία εφόσον η Τουρκία είναι το μόνο κράτος, πέρα απο τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, που έχει μόνιμο πρωταγωνιστικό ρόλο στα σχέδια του Πεντάγωνου.[5]  

Δεύτερον, το νομικό καθεστώς που εισάγεται παντού για χάρη του πόλεμου που θα εξασφαλίζει την εσωτερική κρατική τρομοκρατία. Έτσι, πέρα από τους «τρομονομους» που έχουν ήδη εισαχθεί σε πολλά κράτη, σήμερα εισάγονται διάφορες ρυθμίσεις με στόχο όχι μόνο το κτύπημα των ριζοσπαστικών ρευμάτων μέσα σε κινήματα, όπως αυτό της αντιπαγκοσμιοποίησης, αλλά και της παράνομης μετανάστευσης από χώρες του Νότου. Σε αυτό αποβλέπει για παράδειγμα το νομοσχέδιο που συζητά η Αμερικανική γερουσία το οποίο, μεταξύ άλλων, δίνει τη δυνατότητα παρακολούθησης ακόμη και της ηλεκτρονικής επικοινωνίας όποιου πολίτη θεωρούν ύποπτο. Ο εκπρόσωπος μάλιστα του Λευκού Οίκου ήταν σαφής όταν δήλωνε ότι οι Αμερικανοί πρέπει να προσέχουν τι λένε και τι κάνουν, εννοώντας καθαρά, όπως παρατηρεί η Maureen Dowd, ότι όποιος αμφισβητεί την ελίτ δεν είναι πατριώτης.[6] Παράλληλα, η «δημοκρατική» Ευρώπη σχεδιάζει αντίστοιχες ρυθμίσεις, μέσω της δημιουργίας ενός Ευρωπαϊκού Δικαστικού Χώρου (Eurojust), της διεύρυνσης των αρμοδιοτήτων της Europol, της ενισχυμένης αστυνόμευσης, της ανάμιξης του στρατού στην εσωτερική ασφάλεια (όπως στην Ελλάδα) κ.λπ.

Συμπερασματικά, πράγματι όλοι σήμερα καλούμαστε να πάρουμε θέση. Όχι βέβαια στο ψευτο-δίλημμα της υπερεθνικής ελίτ, «με τη Νέα Τάξη ή με την τρομοκρατία». Αλλά, στο πραγματικό δίλημμα, που προσπαθεί να προσπεράσει η ρεφορμιστική Αριστερά: υποταγή στη Νέα Τάξη, ή πάλη για το κτίσιμο ενός μαζικού δημοκρατικού κινήματος με στόχο μια άλλη, πραγματικά δημοκρατική, «τάξη».


[1] Paul Krugman, The Guardian (1/10/2001).

[2] Βλ. π.χ. Μιχ. Παπαγιαννάκη και Περ. Κοροβέση, ΝΕΤ-Πρωταγωνιστές (24 & 25/9/2001).

[3]M. Ignatieff, The Guardian (1/10/2001).

[4] Eλευθεροτυπία (2/10/2001).

[5] Ed Vulliamy, The Observer (30/9/2001).

[6] New York Times/Guardian (1/10/2001).