Επόμενος στόχος: η συντριβή του Παλαιστινιακού κινήματος ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ (Ελευθεροτυπία, 2001/12/15)

Επόμενος στόχος: η συντριβή του Παλαιστινιακού κινήματος

Οι πραγματικοί στόχοι του ατελείωτου πόλεμου κατά της τρομοκρατίας αναφέρονται στη συντριβή κάθε κινήματος αντίστασης κατά της Νέας Τάξης που (μετά την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας της αγοράς) διαχειρίζεται η υπερεθνική ελίτ. Έτσι, η συντριβή του ‘κράτους-ταραξία’ των Αφγανών φονταμενταλιστων (που δεν ήταν καν στους αρχικούς στόχους) ακολουθείται τώρα από τον βασικό στόχο: την συντριβή του Παλαιστινιακού κινήματος[1]. Έτσι, ενώ στην αρχή της εκστρατείας η Αμερικανική ελίτ διαχώριζε (για λόγους τακτικής) το Παλαιστινιακό κίνημα από την Αλ Καίντα, με αφορμή τις επιθέσεις αυτοκτονίας κατά του Ισραήλ, κατέταξε και επίσημα τις Παλαιστινιακές οργανώσεις στις τρομοκρατικές και πάγωσε τα περιουσιακά τους στοιχεία. Ανάλογη στάση μονομερούς πίεσης κατά της Παλαιστινιακής ηγεσίας υιοθέτησε και η ΕΕ επιβεβαιώνοντας ότι ο στόχος της συντριβής του Παλαιστινιακού κινήματος αποτελεί γενικότερο στόχο της υπερεθνικής ελίτ και όχι μόνο της Αμερικανής. Εδώ θα έπρεπε όμως να τονιστεί ότι δεν είναι απλώς κάποιο ‘Σιωνιστικό λόμπι’ που καθορίζει την πολιτική αυτή της υπερεθνικής ελίτ. Στη πραγματικότητα, οι Σιωνιστές αποτελούν σήμερα συστατικά στοιχεία της υπερεθνικής ελίτ λόγω της οικονομικής, πολιτικής αλλά και γενικότερα κοινωνικής δύναμης τους. Θα αναφέρω εντελώς ενδεικτικά τα ακόλουθα τρία παραδείγματα.

Αντίθετα με τη κυβέρνηση Κλίντον, η σύνθεση της κυβέρνησης Μπούς χαρακτηρίζεται από την παντελή σχεδόν έλλειψη Σιωνιστών. Όπως όμως παρατηρούσε σχετικά γνωστός αρθρογράφος της Washington Ρost, ‘η αμερικανοεβραϊκή κοινότητα, που αποτελεί μία ελάχιστη μειοψηφία του συνολικού αμερικανικού πληθυσμού, λιγότερο από το 2%, έχει, κατά κάποιον τρόπο, κατορθώσει να αντιμετωπίζεται σαν να είναι η πλειονότητα του πληθυσμού. Όπως ακριβώς λοιπόν οι άνδρες δεν μετράνε πόσοι άνδρες υπάρχουν στην κυβέρνηση... έτσι ακριβώς και οι Εβραίοι δεν αναζητούν την επιβεβαίωση μέσω ενός εκπροσώπου που βρίσκεται πολύ κοντά στον πρόεδρο των ΗΠΑ.’[2] Δεν είναι άλλωστε περίεργο ότι ο πατέρας του σημερινού Προέδρου έχασε τις εκλογές επειδή απλώς απείλησε το Ισραήλ με οικονομικές κυρώσεις[3]. Αντίστοιχα στη Βρετανία, ο ειδικός διαπραγματευτής που διόρισε η κυβέρνηση Μπλερ για διαμεσολάβηση στην διαμάχη Ισραήλ-Παλαιστίνιων είναι ο πολυεκατομμυριούχος λόρδος Levy, αφοσιωμένος Σιωνιστής και μεγαλο-χρηματοδότης του Εργατικού κόμματος.[4] Και τέλος, η ακόλουθη απίστευτη περίπτωση. Για πρώτη φορά στα επιστημονικά χρονικά, όπως αποκάλυψε ο Ομπσερβερ, ερευνητικό άρθρο που δημοσιεύθηκε σε σημαντικό επιστημονικό περιοδικό (Human Immunology) αποσύρθηκε από τους έκδοτες ΜΕΤΑ την δημοσίευση του και οι συνδρομητές του κλήθηκαν να σκίσουν τις σχετικές σελίδες. Αιτία; Το γεγονός ότι το άρθρο αυτό αμφισβητούσε το Βιβλικό δόγμα που αποτελεί ιδεολογική βάση του Σιωνιστικού κράτους και ιδιαίτερα τον μύθο του περιουσίου και ανώτερου γενετικά Εβραϊκού λαού, αποδεικνύοντας ότι οι Παλαιστίνιοι και οι Εβραίοι είναι γενετικά ίδιοι![5]

Οι Σιωνιστές-μέλη της υπερεθνικής ελίτ δεν έκρυψαν ποτέ τις επιδιώξεις τους στη Μέση Ανατολή. Οι Παλαιστίνιοι, σύμφωνα με τα σχέδια αυτά, δεν θα έπρεπε ποτέ ν αποκτήσουν μια πραγματική κρατική οντότητα (πέρα από κάποια παρωδία κράτους απόλυτα ελεγχόμενου πολιτικο-στρατιωτικά και οικονομικά από το Ισραήλ) για ν αποτελούν μια μόνιμη πηγή φθηνής εργασίας στην Ισραηλινή οικονομία.[6] Παράλληλα το ίδιο το Σιωνιστικό κράτος, που αποτελεί μια μόνιμη παρουσία της δυτικής, και σήμερα της υπερεθνικής, ελίτ στη Μέση Ανατολή, η οποία το εξοπλίζει και το χρηματοδοτεί με 3 δις δολ το χρόνο, εξασφαλίζει τα συμφέροντα της υπερεθνικής ελίτ στη περιοχή. Ήταν η πολιτική αυτή που οδήγησε στη δημιουργία ενός επεκτατικού Σιωνιστικού κράτους, σε αντίθεση με τις προτάσεις προοδευτικών Εβραίων για τη δημιουργία μιας πολυπολιτισμικης συνομοσπονδίας των λαών της περιοχής. Το αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής ήταν ότι οι Σιωνιστές, ενώ στις αρχές του πρώτου παγκόσμιου πόλεμου έλεγχαν λιγότερο από το 2% της Παλαιστινιακής γης, σήμερα ελέγχουν σχεδόν το 90%, ενώ οι πιο ‘προοδευτικές’ προτάσεις της ελίτ για την επίλυση του Παλαιστινιακού προβλέπουν την μείωση στο 78%. Και αυτό, όταν ο αρχικός διαμελισμός της Παλαιστίνης από τον ΟΗΕ το 1958 πρόβλεπε τη παραχώρηση στους Ισραηλινούς του 55% της γης—πράγμα που ήταν και τότε κατάφωρη αδικία κατά των Παλαιστίνιων που αποτελούσαν πάνω από το 60% του συνολικού πληθυσμού!

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν για την εφαρμογή των σχεδίων αυτών ήταν αρχικά οι πόλεμοι όπου η συντριπτική τεχνολογική υπεροχή που απολάμβανε το Σιωνιστικό κράτος, ως παρακλάδι των δυτικών ελίτ, το οδήγησε στη συνεχή εξάπλωση του και την ωμή κατοχή και εποικισμό των Παλαιστινιακών εδαφών, σε κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου και των αποφάσεων του ΟΗΕ. Την περασμένη δεκαετία όμως, οι Σιωνιστές άρχισαν μια διαπραγματευτική διαδικασία με την Παλαιστινιακή ηγεσία που στόχο είχε τον εξαναγκασμό των Παλαιστίνιων στην εκούσια εφαρμογή των Σιωνιστικών σχεδίων. Δεν ήταν λοιπόν περίεργο ότι η λαϊκή πίεση ανάγκασε τελικά την Παλαιστινιακή ηγεσία να αποσυρθεί από ένα τελικό διακανονισμό στο Καμπ Ντειβιντ πέρυσι που επισημοποιούσε τη δημιουργία μιας παρωδίας Παλαιστινιακού κράτους. Συγχρόνως, οι Παλαιστινιακές αντιστασιακές οργανώσεις που ανέλαβαν τον αγώνα κατά των Σιωνιστών, τον οποίο είχε εγκαταλείψει πια η Παλαιστινιακή ηγεσία, δημιούργησαν μια παράλληλη διοίκηση (με την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών κλπ) και ήδη ελέγχουν μεγαλύτερο τμήμα του λαού από την Παλαιστινιακή αρχή. Ήταν αυτή η επικίνδυνη (για τους Σιωνιστές) εξέλιξη που επέβαλε την ανάγκη συντριβής των οργανώσεων αυτών ως ‘τρομοκρατικών’. Η επιλογή δηλαδή που δίνει σήμερα η υπερεθνική ελίτ στον Παλαιστινιακό λαό είναι: αποδοχή της υποταγής τους σε κάποια παρωδία κράτους που θα τους ‘παραχωρήσουν’ οι Σιωνιστές ή συντριβή της αντίστασης τους. Πράγμα που δεν αποκλείει και τη συντριβή της ίδιας της Παλαιστινιακής Αρχής (εάν δεν παίξει επιτυχώς τον ρόλο του χωροφύλακα που της επιβάλλεται), κατά τα πρότυπα της συντριβής κάθε κράτους-‘ταραξία’ (Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν) .

Είναι όμως χαρακτηριστική η στάση της κεντρο-‘αριστερας’ και των Πράσινων στο έγκλημα κατά του Παλαιστινιακού λαού που εκτυλίσσεται. Οι Μπλερ, Σρεντερ κλπ, ακολουθούμενοι από τους δικούς μας καρπαζοεισπρακτορες του ΠΑΣΟΚ και τα όργανα τους στα ΜΜΕ, υιοθετούν μια συσκοτιστικη πολιτική ‘ίσων αποστάσεων’, όπου οι Παλαιστίνιοι καλούνται να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να νομιμοποιήσουν τον εξανδραποδισμό τους, ενώ οι βομβαρδισμοί αμάχων με F-16, οι επίσημες κρατικές δολοφονίες ύποπτων, τα επίσημα βασανιστήρια, τα ομαδικά αντίποινα εναντίον ενός λαού υπό κατοχή και οι (ουσιαστικά) εκτελέσεις παιδιών που πετούν πέτρες στα στρατεύματα κατοχής εξομοιώνονται με τις ‘τρομοκρατικές’ επιθέσεις αυτοκτονίας ‘φανατικών ισλαμιστών’. Η λύση φυσικά υπάρχει. Αλλά αυτή δεν περνά μέσα από πιέσεις για να σταματήσει η υπερεθνική ελίτ την παντοειδή βοήθεια της προς το Σιωνιστικό κράτος, το ίδιο το παιδί της. Η λύση θα μπορούσε να βρεθεί μόνο μέσα από τη δημιουργία ενός μαζικού κινήματος από Εβραίους και Παλαιστίνιους για την δημιουργία μιας συνομοσπονδιακής πολυπολιτισμικης περιεκτικής δημοκρατίας στη Παλαιστίνη που θα ξερίζωνε από την περιοχή τους Σιωνιστές και την υπερεθνική ελίτ, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την μεγαλύτερη αδικία εναντίον ενός λαού τα τελευταία πενήντα χρόνια, καθώς και για τη συνακόλουθη αιματοχυσία.

[1] Βλ. περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία, αρ. 3 (Οκτώβριος 2001) και αρ. 1 (Φεβρουάριος 2001)

[2] Richard Cohen, Washington Ρost/ ΤΑ ΝΕΑ , 20-01-2001 ,

[3] Julian Borger, Γκαρντιαν, 25/10/2001

[4] Paul Foot, Γκαρντιαν, 11/12/01

[5] Robin McKie, Ομπσερβερ, 25/11/01

[6] George Szamuely, Ομπσερβερ, 12/8/ 2001.Βλ και Νόαμ Τσόμσκι, ‘Al-Aqsa Intifada’, Alternative Infdormation Centre, 20-10-00.