Ποιοι είναι αντισημίτες; - Τάκης Φωτόπουλος - Ελευθεροτυπία (28 Δεκεμβρίου 2002)

To άρθρο μου με τον τίτλο «Η ύποπτη ταύτιση αντισιωνισμού και αντισημιτισμού» («Ε», 30/11/2002) προκάλεσε την οργίλη αντίδραση του κ. Ιακώβ Σιμπή τ. ακόλουθου Τύπου της Ισραηλινής πρεσβείας που κατηγορεί τη στήλη για «άγνοια σχετικά με την ιστορία του σιωνιστικού κινήματος αλλά και από προκατάληψη για ότι σχετίζεται με τους Εβραίους και τον Σιωνισμό», δυο έννοιες που δήθεν συγχέω εσκεμμένα. Μολονότι όμως η επιστολή φιλοδοξεί να προσφέρει «σοβαρό αντίλογο» ―πράγμα βέβαια ευπρόσδεκτο― δυστυχώς, όπως θα προσπαθήσω να δείξω, όχι μόνο επαναλαμβάνει τη στερεότυπη σιωνιστική προπαγάνδα αλλά και δεν προσπαθεί καν να διερευνήσει την προβληματική πάνω στην οποία στηριζόταν το άρθρο. Και αυτό παρά το γεγονός ότι, όπως ρητά τονιζόταν σε αυτό, η προβληματική του στηρίζεται σε αυτήν μιας ολόκληρης παράδοσης, της ριζοσπαστικής Αριστεράς, την οποία, σαν ιστορικός που δηλώνει, όφειλε να γνωρίζει ―ιδιαίτερα μάλιστα όταν αρκετοί Εβραίοι (πολλοί περισσότεροι στο παρελθόν) την συμμερίζονται.

Θα προσπαθήσω λοιπόν να απαντήσω στα θέματα που θίγει ο επιστολογράφος σημείο προς σημείο. Αρχικά, αποτελεί βέβαια σοβαρή διαστρέβλωση ο ισχυρισμός του ότι το άρθρο «αποδεικνύει» και μάλιστα εσκεμμένα «την επικίνδυνη ταύτιση του αντισιωνισμού και του αντισημιτισμού». Ιδιαίτερα, όταν ρητός στόχος του ήταν ακριβώς το αντίθετο: να δείξει τις θεμελιακές διαφορές μεταξύ των δύο. Αντί όμως ο κ. Σιμπή να προσπαθήσει να δείξει τα κατά τη γνώμη του λάθη στις έννοιες/διακρίσεις που χρησιμοποίησα προτίμησε τους προκατειλημμένους (και ατεκμηρίωτους) χαρακτηρισμούς που δεν έχουν βέβαια σχέση με τον «σοβαρό» αντίλογο που επικαλείται. Έτσι, γράφει με απόλυτη σιγουριά ότι τα χαρακτηριστικά που αποδίδω στον σιωνισμό όταν μιλώ για υπερεθνικές σιωνιστικές ελίτ προέρχονται «αναμφισβήτητα» (sic!) από τα «πρωτόκολλα των Γερόντων της Σιών», ένα κείμενο που δεν αφιέρωσα ποτέ χρόνο να διαβάσω διότι όλη η προβληματική μου απορρίπτει τις συνωμοσιολογίες, ιδιαίτερα μάλιστα όταν είναι θρησκευτικού και φυλετικού χαρακτήρα. Εάν όμως η ιστορική μελέτη του κ. Σιμπή περιορίζεται σε ό,τι έχει σχέση με τον Ιουδαϊσμό και τους επικριτές του όφειλε πριν να κάνει παρόμοιους χαρακτηρισμούς να είχε φροντίσει να μάθει την έννοια της υπερεθνικής ελίτ[1] που δεν έχει σχέση με συνωμοσιολογίες αλλά με ένα κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο αναφέρεται στην πολιτική έκφανση της καπιταλιστικής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Η σιωνιστική ελίτ (για την οποία ανέφερα ότι παίζει κρίσιμο ρόλο στην υπερεθνική ελίτ λόγω της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής δύναμής της), δεν ορίζεται με βάση φυλετικά ή θρησκευτικά χαρακτηριστικά αλλά με βάση την ιδεολογία που ασπάζονται πολλοί Εβραίοι, δηλαδή την ιδεολογία του «καθαρού» εβραϊκού κράτους μέσω του εποικισμού της Παλαιστίνης από τους απανταχού Εβραίους και του συνακόλουθου ξεριζωμού των Παλαιστίνιων. Ιδεολογία, που όπως ανέφερα δεν την συμμερίζονταν φωτεινά Εβραϊκά μυαλά μεταξύ των οποίων η Χάνα Άρεντ (Hannah Arendt). Είναι όμως ενδιαφέρον ότι ο επιστολογράφος επικαλείται και το φωτεινότερο ίσως Εβραϊκό μυαλό, τον Αϊνστάιν (Albert Einstein), για να δείξει τη δήθεν μεροληπτικότητά μου τη στιγμή που είναι γνωστό (αλλά προφανώς καίτοι ιστορικός το «ξέχασε») ότι ο Αϊνστάιν μαζί με την Άρεντ και δεκάδες άλλους εξέχοντες Εβραίους είχε συνυπογράψει επιστολή στους New York Times το 1948, καταδικάζοντας το μόλις ιδρυθέν σιωνιστικό κράτος διότι απαρτιζόταν από εξτρεμιστές Εβραίους εθνικιστές «φασιστικής» φύσης που μόλις είχαν διαπράξει μια «σφαγή» Παλαιστίνιων αγροτών.[2] Ακόμη, όσον αφορά στον Ιάκωβο Καμπανέλλη που ανέφερα ότι καταδίκασε τα πρόσφατα σιωνιστικά εγκλήματα, δεν ήμουν εγώ που τον κατέταξα στα προοδευτικά μέλη της εβραϊκής κοινότητας. Απλώς στηρίχτηκα στην ακόλουθη πρόταση που εμπεριέχει η άθλια Έκθεση περί αντισημιτισμού στην Ελλάδα[3] ότι «o κ. Πάγκαλος συνιστά στους Έλληνες Εβραίους να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Vidal Naquet, Jules Dassin, και Ιάκωβου Καμπανέλλη καθώς και εκατοντάδων άλλων Εβραίων διανοουμένων στη Γαλλία που κατηγορηματικά καταδίκασαν τη φασιστική κυβέρνηση Σαρόν για αυτό που κάνει σήμερα».

Από την άλλη μεριά, προδίδει σημαντική ένδεια επιχειρημάτων η προσπάθεια του επιστολογράφου να αμφισβητήσει το γεγονός ότι ο Σιωνισμός, τόσο σαν θεωρία όσο και σαν πρακτική, στόχευε στην εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης με επιχειρήματα του τύπου «ο Τέοντορ Χερτζλ, πατέρας του σιωνιστικού κινήματος, υποστήριξε την ανάγκη της ανοχής και της καλλιέργειας καλών σχέσεων μεταξύ Εβραίων και Αράβων» ―πράγμα που κάθε καλός αποικιοκράτης επιθυμεί, με τους δικούς του όρους βέβαια. Ακόμη, είναι αναληθές ότι μόνο κάποιες ασήμαντες περιθωριακές ομάδες πρέσβευαν την εθνοκάθαρση όταν είναι γνωστό ότι ήδη από το 1925 οι Αναθεωρητές Σιωνιστές του Vladimir Jabotinsky, έχοντας πλήρη συνείδηση ότι ο στόχος του «Μεγάλου Ισραήλ» σε ολόκληρη την Παλαιστίνη (συμπεριλαμβανομένης της σημερινής Ιορδανίας) ήταν ασύμβατος με τους στόχους των Παλαιστίνιων Αράβων, σχημάτισαν τη στρατιωτική τους πτέρυγα, το Irgun Zvai Leumi, που ήταν υπαίτια για τις τρομοκρατικές ενέργειες κατά των Παλαιστινίων.[4] Το γεγονός ότι ενώ το 1914 οι Παλαιστίνιοι ήταν το 77% του πληθυσμού και οι Εβραίοι μόλις το 12% και ότι μόνο στην περίοδο 1947-9 κάτι μεταξύ 520.000 και 1 εκ. Παλαιστινίων ξεριζώθηκαν από τα εδάφη τους σαν συνέπεια των σιωνιστικών ενεργειών (τρομοκρατικές πράξεις, κατασχέσεις κ.λπ.), ενώ σήμερα στην εντός του Ισραήλ περιοχή οι Παλαιστίνιοι αποτελούν μόλις μια μειοψηφία του 20% ―η οποία μάλιστα με χίλιους θεσμοθετημένους και άτυπους τρόπους ουσιαστικά αποτελούν πολίτες δεύτερης κατηγορίας― είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της σιωνιστικής εθνοκάθαρσης. Μια εθνοκάθαρση, στον σχεδιασμό και τη θεσμοθέτηση της οποίας πήραν μέρος και οι «σοσιαλιστές» Σιωνιστές του Μπέν Γκουριον (David Ben-Gurion) κ.α.

Στη συνέχεια ο κ. Σιμπή με ψέγει για την παράλειψή μου να αναφέρω ότι η απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ το 1975 που χαρακτήριζε τον Σιωνισμό ρατσιστικό κίνημα (την οποία ο ίδιος αποδίδει «στην ισχυρή αραβική και μουσουλμανική πλειοψηφία της συνέλευσης») ανακλήθηκε τον Δεκέμβρη του 1991. Όμως, η παράλειψη ήταν σκόπιμη διότι βέβαια η ισχυρή αραβική/μουσουλμανική πλειοψηφία δεν άλλαξε μεταξύ 1977 και 1991. Αυτό που άλλαξε είναι η εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης πραγμάτων μετά την κατάρρευση τoυ «υπαρκτού» και τον πόλεμο στον Κόλπο που μετέβαλε άρδην τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων προς όφελος της υπερεθνικής ελίτ. Όσον αφορά στη Γενική Συνέλευση του 1947 που αποφάσισε τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης, ο επιστολογράφος πάλι «ξεχνά» να αναφέρει ότι ο λόγος που δεν έγινε δεκτή από τους Άραβες και Παλαιστίνιους ήταν διότι η Συνέλευση αυτή, σε παράβαση κάθε κανόνα δικαίου, αποφάσισε τη διχοτόμηση μιας χώρας εναντίον της βούλησης της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων της (το 1946 οι Άραβες ήταν 1.269.000 και οι Εβραίοι 678.000) παραχωρώντας μάλιστα το 55% της γης στη μειονότητα![5]

Είναι όμως αξιοσημείωτο ότι ψέγομαι διότι δεν αναφέρω πως από τις αρχές του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου ο Μουφτής της Ιερουσαλήμ είχε συμμαχήσει με τους Ναζί, τη στιγμή που είναι επίσης γνωστό ότι μια μερίδα των Αναθεωρητών Σιωνιστών, η Ομάδα Στερν (Stern Gang/Lehi), δεν είχε διστάσει το 1940-44 να ζητήσει τη βοήθεια των Ναζί για να τερματίσει τη Βρετανική αποικιοκρατία που αποτελούσε εμπόδιο στα σιωνιστικά σχέδια! Τέλος, απαιτεί ιδιαίτερη τόλμη να με επικρίνει διότι δεν μιλώ και για τα θύματα της Ισραηλινής πλευράς, «ξεχνώντας» ότι αιτία όλων αυτών των πολέμων και ενεργειών ήταν ο ίδιος ο Σιωνισμός. Και αυτό, διότι, όπως τόνισα στο άρθρο μου, εναλλακτική λύση υπήρχε (και υπάρχει) και την πρότειναν ανέκαθεν εξέχοντα μέλη της Εβραϊκής ριζοσπαστικής Αριστεράς: η πολυπολιτισμική συνομοσπονδία των λαών της περιοχής που θα περιλάμβανε και τους ξεριζωμένους Παλαιστίνιους πρόσφυγες και φυσικά τους Εβραίους που ζουν σήμερα στην Παλαιστίνη. Τη λύση όμως αυτή πάντα την απέρριπταν οι Σιωνιστές. Μήπως λοιπόν οι πραγματικοί αντισημίτες είναι οι Σιωνιστές που έχουν προκαλέσει το φοβερό αιματοκύλισμα Αράβων αλλά και Εβραίων τον τελευταίο μισό αιώνα;

[1] Βλ. για ανάλυση της έννοιας Τ. Φωτόπουλος, Παγκοσμιοποίηση, Αριστερά και Περιεκτική Δημοκρατία (Ελλην. Γράμματα, 2002), κεφ. 1 για ανάλυση της έννοιας αυτής καθώς και της αντίστοιχης Μαρξιστικής έννοιας της «υπερεθνικής καπιταλιστικής τάξης».

[2] Andy Beckett, “It's water on stone - in the end the stone wears out”, The Guardian (12/12/2002).

[3] Π. Δημητράς κ.α., Αnti-semitism in Greece - a current picture: 2001-2002, (Nοέμβ. 2002).

[4] «History of Palestine», Encyclopedia Britannica, CD ROM (2003).

[5] Στο ίδιο.