Ο «πόλεμος» και η «δημοκρατία» - Τάκης Φωτόπουλος

Η υπερεθνική ελίτ την εβδομάδα αυτή έδειξε, όχι απρόσμενα, την ωμή περιφρόνησή της προς τη λαϊκή βούληση, αποκαλύπτοντας συγχρόνως το είδος φαρσοκωμωδίας που αποτελεί η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία». Έτσι, σε επιβεβαίωση όλων των δημοσκοπήσεων, που δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού είναι εναντίον της επίθεσης που ετοιμάζει η υπερεθνική ελίτ κατά του ιρακινού λαού, ήρθαν οι μεγαλειώδεις αντιπολεμικές εκδηλώσεις του περασμένου Σαββατοκύριακου. Στις εκδηλώσεις αυτές, που μετείχαν εκατομμύρια πολιτών σε όλο τον κόσμο ―συμπεριλαμβανομένου του Λονδίνου (όπου είδαμε τη μεγαλύτερη διαδήλωση στη βρετανική Ιστορία, όπως παραδέχονται ακόμη και τα κατεστημένα ΜΜΕ) και των άλλων κέντρων της υπερεθνικής ελίτ, καθώς και του Νότου― διατρανώθηκε η αγανάκτηση των λαών κατά των «προληπτικών» πολέμων. Δηλαδή, των εγκληματικών επιθέσεων (δεν πρόκειται καν για πολέμους, καθώς αυτοί προϋποθέτουν περίπου ισοδύναμους αντιπάλους) που έχει ξεκινήσει η υπερεθνική ελίτ με πρόσχημα την «τρομοκρατία» εναντίον των λαών που στέκονται εμπόδια στην εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης. Είτε γιατί οι λαοί αυτοί είχαν την «ατυχία» να γεννηθούν σε περιοχές όπου βρίσκονται (ή γειτονεύουν) πετρελαιοπηγές, τις οποίες θέλει να ελέγξει απόλυτα η ελίτ αυτή (Αφγανιστάν, Ιράκ, Ιράν κ.λπ.) είτε γιατί δεν ενσωματώνονται στη Νέα Τάξη (Γιουγκοσλαβία χθες, Βόρεια Κορέα αύριο).

Η απάντηση της υπερεθνικής ελίτ σε όλο αυτό το πελώριο λαϊκό κίνημα ήταν να το αγνοήσει πλήρως γιατί, όπως κάθε ελίτ, «αυτή ξέρει καλύτερα». Έτσι, ο μεν πλανητάρχης αποφάνθηκε ότι «ο ρόλος του ηγέτη είναι να αποφασίζει την ακολουθητέα πολιτική», ανεξάρτητα από το μέγεθος των συγκεντρώσεων,[1] ο δε ανθυπολοχαγός του, ο Μπλερ, διά του εκπροσώπου του, δήλωσε ότι η μεγαλειώδης συγκέντρωση του Λονδίνου «δεν αλλάζει απολύτως τίποτα. Όσο γρηγορότερα γίνει (η δουλειά) τόσο καλύτερα. Το να υποχωρήσουμε τώρα, θα είναι το χειρότερο αποτέλεσμα». Προχωρώντας μάλιστα ένα βήμα παραπέρα από την υποκρισία των υπόλοιπων στην Ε.Ε., ο ίδιος δήλωσε καθαρά ότι «δεν θα έχουμε καμία αξιοπιστία εάν ο Σαντάμ παραμείνει στη θέση του».[2] Με άλλα λόγια, τα περί αφοπλισμού του Ιράκ είναι παραμύθια για τους αφελείς, εφόσον τόσο η αμερικανική όσο και η βρετανική ελίτ δηλώνουν καθαρά ότι στόχος τους είναι η αλλαγή καθεστώτος στο Ιράκ. Και φυσικά, τα υπόλοιπα μέλη της υπερεθνικής ελίτ στην Ε.Ε. (αντίθετα με την προπαγάνδα των κυβερνήσεων και της ρεφορμιστικής Αριστεράς) επανέλαβαν, έστω συγκεκαλυμμένα, ακριβώς το ίδιο πράγμα. Έτσι, η σύνοδος των «15» (που χαρακτηρίστηκε από τα ΠΑΣΟΚικά ΜΜΕ αλλά και από αναλυτές της ρεφορμιστικής Αριστεράς ως «λαμπρή επιτυχία της ελληνικής προεδρίας»)[3] ομόφωνα κατέληξε σε μια απόφαση που εξασφάλιζε την ενότητα της Ε.Ε. μέσω της κατ' ουσίαν υιοθέτησης της γραμμής Μπους-Μπλερ.

Ας δούμε όμως λεπτομερέστερα το ανακοινωθέν των 15, που αποτελεί την αποθέωση της εξαπάτησης των λαών από τις ελίτ, οι οποίες πράγματι ταρακουνήθηκαν από το μέγεθος της λαϊκής οργής. Το «κείμενο των 15», αφού τονίζει ότι η απόφαση για πόλεμο πρέπει να ληφθεί μέσα από τον ΟΗΕ, δηλώνει ότι: «Στόχος της Ένωσης όσον αφορά το Ιράκ παραμένει ο πλήρης και ουσιαστικός αφοπλισμός σε συμμόρφωση με τις σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και ειδικότερα με την απόφαση 1441». Και για να μην αφήσει καμία αμφιβολία για τον υπεύθυνο του πολέμου, ορίζει στη συνέχεια «εναπόκειται στο καθεστώς του Ιράκ να τερματίσει την κρίση αυτή συμμορφούμενο προς τα αιτήματα του Συμβουλίου Ασφαλείας. (...) Η Βαγδάτη δεν θα πρέπει να έχει αυταπάτες: πρέπει να αφοπλιστεί». Όμως, ο στόχος του αφοπλισμού του Ιράκ (που είναι βέβαια και ο φανερός στόχος των Αγγλοαμερικανών) δεν είναι παρά κωδική ονομασία για την αλλαγή καθεστώτος, όπως θα δείξω στη συνέχεια. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί έκπληξη, διότι τα ευρωπαϊκά τμήματα της υπερεθνικής ελίτ δεν διαφωνούν με την υπερατλαντική ελίτ ως προς τον στόχο (την αλλαγή καθεστώτος για την εξασφάλιση του απόλυτου ελέγχου των πετρελαιοπηγών) αλλά μόνο ως προς την τακτική. Δηλαδή ως προς το εάν ο στόχος θα επιτευχθεί με στρατιωτική επέμβαση έστω και χωρίς έγκριση του ΟΗΕ (ΗΠΑ, Βρετανία) ή αν θα επιδιωχθεί με άλλα μέσα και οπωσδήποτε μέσω απόφασης του Συμβουλίου Ασφαλείας, αφού προηγούμενα θα έχουν «πείσει» τους λαούς τους για τη δήθεν εξάντληση των ειρηνικών μέσων (Ε.Ε., Ιαπωνία). Και οι διαφορές τακτικής απορρέουν βέβαια από τις διαφορές ως προς τη λαϊκή πίεση που αντιμετωπίζει η υπερεθνική ελίτ στην κάθε χώρα.

Όμως, για ποιον αφοπλισμό μιλά η υπερεθνική ελίτ, όταν ο Scott Ritter, που ήταν επιθεωρητής στην επιτροπή του ΟΗΕ για την καταστροφή των όπλων στο Ιράκ από το 1991 μέχρι το 1998, δηλώνει κατηγορηματικά ότι «τα προγράμματα του Ιράκ για βιολογικά όπλα αποσυναρμολογήθηκαν, κατεστράφησαν ή κατέστησαν ακίνδυνα στη διάρκεια εκατοντάδων απροειδοποίητων επιθεωρήσεων, κάτω από το πιο αυστηρό καθεστώς επιθεώρησης στη ιστορία του ελέγχου των εξοπλισμών»[4] και όταν ο ίδιος, σε ντοκιμαντέρ του που μόλις προβλήθηκε σε λονδρέζικο κινηματογράφο,[5] αποκάλυψε όλη την απάτη των επιθεωρήσεων, οι οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν μοναδικό στόχο την ενοχοποίηση του Ιράκ με κάθε τρόπο, ώστε να γίνει εφικτός ο πόλεμος της υπερεθνικής ελίτ; Ακόμη για ποιον αφοπλισμό μιλά όταν μια πρόσφατη επισκόπηση[6] των απόψεων πολλών δυτικών στρατιωτικών και διπλωματικών ειδικών έδειξε ότι οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν πως οι επιθεωρητές κατέστρεψαν το 95% των όπλων μαζικής καταστροφής του Ιράκ, και ότι το υπόλοιπο 5% έχει ήδη γίνει άχρηστο από την έλλειψη ανταλλακτικών που επιβάλλει το εμπάργκο;

Το Συμβούλιο Ασφαλείας επομένως θα είναι απλώς το φύλλο συκής της υπερεθνικής ελίτ. Όταν σε μερικές εβδομάδες οι επιθεωρητές θα επαναλάβουν ότι υπάρχει μεν κάποια συνεργασία του καθεστώτος αλλά ο αφοπλισμός δεν έχει ακόμη επιτευχθεί, τότε η υπερεθνική ελίτ, πιθανότατα σύσσωμη, θα ανάψει το πράσινο φως σε ψήφισμα-τελεσίγραφο για να αρχίσει η εισβολή, «με τη βούλα» μάλιστα του ΟΗΕ. Πράγμα που θα αυξήσει απότομα τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων υπέρ του πολέμου, ο οποίος σχεδιάζεται να είναι αστραπιαίος, ώστε να ελαχιστοποιηθεί το πολιτικό κόστος. Και φυσικά την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Μόλις η φονικότερη μηχανή στην Ιστορία κατατροπώσει το αποσυντεθειμένο τριτοκοσμικό Ιράκ, τα «νικηφόρα» στρατεύματα θα «ανακαλύψουν» τα κρυμμένα όπλα (που θα έχουν βέβαια «φυτεύσει» στο μεταξύ οι μυστικές υπηρεσίες της υπερεθνικής ελίτ), ενώ οι σκηνοθετημένες υποδοχές των «απελευθερωτών» θα δικαιώσουν εκ των υστέρων την υπερεθνική ελίτ. Φυσικά, η «απελευθέρωση» θα μοιάζει πολύ με αυτή του Αφγανιστάν. Ένα εξίσου αυταρχικό καθεστώς θα αντικαταστήσει το σημερινό, το οποίο ―δεν θα είναι παρά μαριονέτα της υπερεθνικής ελίτ― όπως το καθεστώς Καρζάι στο Αφγανιστάν.

Όμως, γιατί η υπερεθνική ελίτ είναι τόσο αποφασισμένη για το νέο μακελειό με στόχο την αλλαγή του καθεστώτος στο Ιράκ; Την απάντηση μας την έδωσε προς ημερών ένα βασικό στέλεχος της υπερεθνικής ελίτ, ο Rupert Murdoch, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης 175 εφημερίδων (που «κατά σύμπτωση» όλες υποστηρίζουν τη γραμμή του για τον πόλεμο) σε τρεις ηπείρους, με κυκλοφορία 40 εκατομμύρια φύλλα τη βδομάδα ―εκτός από την αυτοκρατορία του στα τηλεοπτικά κανάλια. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στο αμερικανικό περιοδικό «Fortune», ο Murdoch ήταν αποκαλυπτικός: «Για το μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο διάστημα είμαι πολύ αισιόδοξος, αλλά τα πράγματα θα είναι δύσκολα μέχρι να τελειώσουμε με το Ιράκ. Όταν όμως έχει τελειώσει η υπόθεση του Ιράκ, όλος ο κόσμος θα ωφεληθεί από το φτηνότερο πετρέλαιο. (...) Το σημαντικότερο πράγμα που θα προκύψει για τη διεθνή οικονομία (από τον πόλεμο) θα είναι μια τιμή 20 δολαρίων το βαρέλι. Αυτό είναι μεγαλύτερο κίνητρο από οποιαδήποτε περικοπή φόρων σε οποιαδήποτε χώρα».[7]

[1] New York Times, 19/2/03.

[2] The Guardian, 17/2/03.

[3] π.χ. Κ. Βεργόπουλος στους «Πρωταγωνιστές» (ΝΕΤ, 19/2/03).

[4] Scott Ritter The Guardian 19/10/2001.

[5] Scott Ritter «In shifting sands: the truth about UNSCOM and the disarming of Iraq» (US 2002).

[6] Julian Borger κ.ά. The Guardian, 15/3/2002.

[7] Julia Day The Guardian 12/2/2003 και Roy Greenslade, The Guardian 17/2/2003.