Ελευθεροτυπία (05 Απριλίου 2003)
Η πρώτη ήττα της υπερεθνικής ελίτ
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Έκπληκτος παρακολουθεί ο κόσμος τις τελευταίες μέρες την ηρωική αντίσταση του ιρακινού λαού εναντίον των κτηνωδών εισβολέων της υπερεθνικής ελίτ, που, παρά το ότι διαθέτουν την ισχυρότερη δολοφονική μηχανή στην ανθρώπινη Ιστορία, δεν έχουν καταφέρει για δυο εβδομάδες να καταλάβουν ούτε μια σημαντική πόλη.
Συνακόλουθα, τα εγκλήματα των «απελευθερωτών» (για τα οποία οι ΜΚΟ, όπως η Διεθνής Αμνηστία, ζητούν απλώς «ανεξάρτητες έρευνες», ενώ ήταν λαλίστατες για την παραπομπή ως εγκληματιών πολέμου των Μιλόσεβιτς κ.λπ.) διαδέχονται το ένα το άλλο, όσο η αντίσταση εναντίον τους γιγαντώνεται, ακόμη και από πολίτες με... γκράδες. Βομβαρδίζουν και κομματιάζουν με παράνομες βόμβες (cluster bombs) μαθητές σε σχολεία, αρρώστους σε νοσοκομεία, γυναικόπαιδα σε αγορές και λεωφορεία, καταστρέφουν την υποδομή που είχε απομείνει από τους προηγούμενους κτηνώδεις βομβαρδισμούς και το εξοντωτικό εμπάργκο (που είχε εγκρίνει σύσσωμη η υπερεθνική ελίτ), καταδικάζοντας στη δίψα και τις επιδημίες τους πολιορκημένους της Βασόρας και αύριο της Βαγδάτης, σε παραβίαση κάθε διεθνούς κανόνα.
Και όλα αυτά, ως συνέπεια εσκεμμένων αποφάσεων και όχι ως «παράπλευρες απώλειες», όπως τα παρουσιάζουν εξαπατώντας τη διεθνή κοινή γνώμη. Άλλωστε, ο αρχιεγκληματίας πολέμου υπουργός Άμυνας Ράμσφελντ, ήταν σαφής για τους λόγους που τον παρακίνησαν να ξεκινήσει την εκστρατεία «σοκ και δέος», όταν δήλωνε πως «φαίνεται ότι αυτό που κάναμε ως τώρα δεν ήταν αρκούντως πειστικό».[1] Αλλά και τα «προοδευτικά» όργανα της πολυεθνικής ελίτ, όπως ο «Γκάρντιαν» και ο «Ομπσέρβερ» που έκαναν στροφή 180 μοιρών για να υποστηρίξουν τον εγκληματικό πόλεμο, δεν είχαν δισταγμούς για να αποκαλύψουν τους στόχους αυτής της τακτικής. Έτσι ο «Γκάρντιαν», σε κύριο άρθρο μετά την πρώτη νύχτα «σοκ και δέους», τόνιζε ότι «ο στόχος είναι να γίνει φανερό ότι η αντίσταση είναι μάταιη».[2]
Ελάχιστη βέβαια αμφιβολία μπορεί να υπάρξει για το ποιο θα είναι το τέλος της εγκληματικής αυτής εισβολής. Η πλιατσικολόγα εκστρατεία των πιο αδίστακτων μελών της υπερεθνικής ελίτ, με τη σαφή ανοχή των υπόλοιπων μελών της, θα στεφθεί σύντομα με την «επιτυχία» της καθεστωτικής αλλαγής, για την οποία και την ξεκίνησαν. Και φυσικά την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Μόλις η φονικότερη μηχανή στην Ιστορία κατατροπώσει το αποσυντεθειμένο τριτοκοσμικό Ιράκ, τα «νικηφόρα» στρατεύματα θα «ανακαλύψουν» τα δήθεν κρυμμένα όπλα ― οι ειδικές υπηρεσίες των εισβολέων ήδη εργάζονται για τον σκοπό αυτό[3] ― και θα γίνουν δεκτά ως «απελευθερωτές» με σκηνοθετημένες υποδοχές, ώστε να «δικαιωθεί» εκ των υστέρων η εγκληματική εκστρατεία της υπερεθνικής ελίτ.
Στο μεταξύ, τη στιγμή αυτή το κρίσιμο θέμα για την υπερεθνική ελίτ (και τα παραρτήματά της, όπως η ελληνική κυβέρνηση) δεν είναι βέβαια να σταματήσει αμέσως η σφαγή, αλλά το εάν η μεταβατική κυβέρνηση (μέχρι να στηθεί κάποια «ιρακινή» κυβέρνηση-μαριονέτα τύπου Αφγανιστάν) θα είναι υπό αμιγώς αμερικανική διοίκηση με πιθανώς κάποιο διακοσμητικό ρόλο (π.χ. ανθρωπιστικό) για τον ΟΗΕ, όπως πιέζουν οι αμερικανικές πολυεθνικές ή υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, όπως πιέζουν, αντίστοιχα, οι ευρωπαϊκές ελίτ. Η διαμάχη αυτή είναι σημαντική, γιατί από την έκβασή της θα κριθεί πού θα πάνε τα κερδοφόρα συμβόλαια για την ανοικοδόμηση του κατεστραμμένου (από την υπερεθνική ελίτ) Ιράκ ― τα οποία θα αναγκαστεί να χρηματοδοτήσει ο ίδιος ο ιρακινός λαός από τις εξαγωγές του πετρελαίου του!
Ακόμη, η έκβαση της ίδιας διαμάχης θα καθορίσει και τις μελλοντικές σχέσεις των μελών της οικογένειας (δηλαδή της υπερεθνικής ελίτ) και όχι η δήθεν διάθεση της «Ευρώπης» να ανεξαρτητοποιηθεί από την «Αμερική» και άλλες παρόμοιες ανοησίες που υποστηρίζει η ρεφορμιστική Αριστερά για να δικαιολογήσει την εγκατάλειψη των αντισυστημικών οραμάτων της. Δεν είναι άλλωστε περίεργο ότι ήδη οι γαλλογερμανικές ελίτ ανέκρουσαν πρύμναν. Ο «Πράσινος» Φίσερ (με τον οποίο συνεργάζονται και οι δικοί μας «ριζοσπάστες» Οικολόγοι-Πράσινοι) δηλώνει τώρα ότι «ευχή μας είναι να νικηθεί γρήγορα το καθεστώς Σαντάμ για να σταματήσει η αιματοχυσία», ενώ ταυτόχρονα ο Γάλλος πρωθυπουργός Ραφαρέν, συμπληρώνοντας τον κυβερνητικό εκπρόσωπό του, που δήλωσε ότι η Γαλλία ελπίζει πως «το καθεστώς του Σαντάμ θα πέσει», ξεκαθάριζε ότι «η αντίθεση της Γαλλίας στον πόλεμο δεν σημαίνει ότι θέλουμε η δικτατορία να νικήσει τη δημοκρατία».[4] Έτσι, τα προοδευτικά μέλη της υπερεθνικής ελίτ, συμπεριλαμβανόμενων των άθλιων Πρασίνων που ξέχασαν αυτά που έλεγαν στο παρελθόν για τον χαρακτήρα της σημερινής «δημοκρατίας», ταυτίζουν τη δημοκρατία με τις ελίτ που αποφασίζουν και διεξάγουν έναν κτηνώδη πόλεμο, χωρίς να ρωτούν ούτε τους ίδιους τους λαούς τους, που έχουν κατεβεί μαζικά στους δρόμους και εύχονται τη συντριβή της αντίστασης του λαού που αντιστέκεται! Ενώ δηλαδή μέχρι τώρα απλώς ανέχονταν τον παράνομο (κατ' αυτούς) πόλεμο, τώρα προχώρησαν άλλο ένα βήμα.
Αντί να επιβάλουν διπλωματικές, οικονομικές και στρατιωτικές κυρώσεις (π.χ. να στερήσουν τη χρήση των βάσεων των εισβολέων στις χώρες τους) για να σταματήσουν τον εγκληματικό πόλεμο που θα άνοιγε τον δρόμο για τη συνέχιση του αγώνα του ιρακινού λαού για την κοινωνική απελευθέρωσή του (τον οποίο, όπως δήλωνε η δημοκρατική αντιπολίτευση, είχε διακόψει το εμπάργκο και οι βομβαρδισμοί) τώρα πήραν και σαφή θέση υπέρ της νίκης των εισβολέων! Αυτό δεν είναι βέβαια περίεργο. Τα μέλη της υπερεθνικής ελίτ («προοδευτικά» ή μη) δεν θέλουν την κοινωνική απελευθέρωση του ιρακινού ή οποιουδήποτε άλλου λαού. Αυτό που θέλουν είναι η διαιώνιση της συγκέντρωσης εξουσίας στα χέρια τους, τόσο στις ίδιες τους τις χώρες όσο και παντού, μέσω της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ), που στηρίζεται στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία».
Όμως, η πιθανή «νίκη» της υπερεθνικής ελίτ είναι συγχρόνως και η πρώτη ήττα της, διότι η ηρωική αντίσταση του ιρακινού λαού έκανε πια φανερό σχεδόν σε όλους ότι:
* Οι στόχοι του πολέμου δεν είχαν σχέση με τη δήθεν «απελευθέρωση» του ιρακινού λαού από τη τυραννία (φυσικά, ο λαός δεν παλεύει για να στηρίξει τον Σαντάμ, όπως και ο ελληνικός λαός δεν πάλευε το 1940 για να στηρίξει τον Μεταξά!) ούτε, βέβαια, με τα μυθικά όπλα μαζικής καταστροφής, που όμως το καθεστώς ακόμη δεν χρησιμοποίησε, παρά το ότι κινδυνεύει η ίδια η ύπαρξή του!
* Η όλη εκστρατεία της στηριζόταν σε μια απάτη, εφόσον πουθενά δεν υποδέχτηκαν τους εισβολείς σαν απελευθερωτές και η εξέγερση των σιιτών της Βασόρας αποδείχτηκε γκεμπελική προπαγάνδα, ενώ όλα δείχνουν ότι στη Βαγδάτη ο λαός δεν θα τους υποδεχτεί με λουλούδια.
* Η πραγματική αντίθεση δεν είναι μεταξύ των «προοδευτικών» τμημάτων της υπερεθνικής ελίτ (Γαλλία, Γερμανία κ.λπ.) και των πιο αδίστακτων τμημάτων (ΗΠΑ, Βρετανία) αλλά μεταξύ των λαών και των ελίτ που διαχειρίζονται τη ΝΔΤ.
* Ο ΟΗΕ παίζει ρόλο διεκπεραιωτή της θέλησης της υπερεθνικής ελίτ και, όταν κάποια μέλη της διαφωνούν, τα ηγεμονικά μέλη της ελίτ απλώς τον παραμερίζουν.
* Η ρεφορμιστική Αριστερά με τις συμβολικές διαμαρτυρίες της απέτυχε παταγωδώς όχι να σταματήσει τον πόλεμο (ούτε οι ίδιοι το πίστευαν) αλλά και να πολιτικοποιήσει το πελώριο αντιπολεμικό κίνημα και, τέλος, το κυριότερο,
* η υπερεθνική ελίτ δεν είναι αήττητη. Μπορεί μεν να επιβάλει τελικά με την κτηνώδη βία τη θέλησή της, αλλά, εάν ένας λαός είναι αποφασισμένος να αντισταθεί και έχει υψηλό επίπεδο συνειδητοποίησης (πράγμα που δεν συμβαίνει στο Ιράκ, όπου η απόκρουση του εισβολέα ήταν το μόνο συνδετικό στοιχείο σιιτών, σουνιτών και όσων Κούρδων δεν έφτασαν στο κατάντημα να περιμένουν την απελευθέρωσή τους από τους κτηνώδεις βομβαρδισμούς της υπερεθνικής ελίτ) τότε καμία τεχνολογία και καμία οπλική υπεροχή δεν μπορεί μακροπρόθεσμα να τον υποτάξει.
[1] Βλ. Τ. Φωτόπουλος, Ο Πόλεμος στον Κόλπο (Εξάντας, 1991), κεφ. 1-2.
[2] Βλ. Ignacio Ramonet, Le Monde diplomatique (Μάρτιος 2003).
[3] Chris McGreal, The Guardian (17/03/2003) και (18/03/2003).
[4] Charlene Barshefsky, The New York Times (22/2/2003).