Η Νέα Τάξη και η πολιτική του φόβου

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Ελευθεροτυπία, 2004/10/02)

 

Ένα βασικό χαρακτηριστικό της Νέας Τάξης που συχνά περνά απαρατήρητο είναι η από μέρους των ελίτ, και κυρίως της υπερεθνικής ελίτ που δίνει και το παράδειγμα, χρησιμοποίηση του φόβου για την επιβολή της πολιτικής τους και την καθιέρωση της εσωτερικής και παγκόσμιας πελώριας ανισότητας που αποτελεί την πεμπτουσία της Τάξης αυτής. Οι βομβαρδισμοί ξένων χωρών (πχ Γιουγκοσλαβία) και οι κτηνώδεις κατοχές των αντιστεκόμενων λαών (Ιράκ, Αφγανιστάν κ.λπ.) αποτελούν την ορατή κορυφή του παγόβουνου. Λιγότερο ορατές είναι οι ομαδικές συλλήψεις, καθώς και τα βασανιστήρια και η αγρία κακομεταχείριση των φυλακισμένων που επίσης αποτελούν βασικό τμήμα της τρομοκράτησης των λαών —της πολιτικής του φόβου. Και φυσικά αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στην …Ασία αλλά και στις χώρες της υπερεθνικής ελίτ και τις χώρες της ημιπεριφέρειας όπως η δική μας.

 

Έτσι, οι τρομονομοι, που δήθεν μας προστατεύουν από την «τρομοκρατία», αποτελούν βασικό στοιχείο της πολιτικής του φόβου, ενώ η ίδια η απειλή «τρομοκρατικών» ενεργειών που καλλιεργούν οι ελίτ διαιωνίζει την εξουσία τους και την πολιτική φόβου που ασκούν. Οι συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές όπου συνωστίζονται όσοι θεωρούνται ύποπτοι τρομοκράτες, ή έχουν καταδικαστεί ως τρομοκράτες, αποτελούν άλλο ένα στοιχείο της ίδιας πολιτικής του φόβου που στηρίζει τη Νέα Τάξη. Είτε πρόκειται για το Γκουαντάναμο, είτε για τις φυλακές- φρούρια στις ΗΠΑ και αλλού, είτε για τα δικά μας «λευκά κελιά». Τέλος, οι μαζικές συλλήψεις και οι βαριές καταδίκες των αντιστεκόμενων, (όπως στη περίπτωση των συλληφθέντων διαδηλωτών στη περσινή σύνοδο κορυφής της ΕΕ στη Θεσσαλονίκη), ή ακόμη και των αντιρρησιών συνειδήσεως, είναι επίσης τμήμα της ίδιας πολιτικής του φόβου. Ας δούμε όμως συνοπτικά μερικά στοιχεία της πολιτικής αυτής.

 

Το φυτώριο όπου πρωτοδοκιμάστηκαν οι νέες μέθοδοι της πολιτικής του φόβου είναι βέβαια η κατεχόμενη από τους Σιωνιστές Παλαιστίνη. Σύμφωνα με Ισραηλινές πηγές, πάνω από 650.000 (δηλαδή το 40% του ανδρικού πληθυσμού των κατεχόμενων) έχουν περάσει από τις Ισραηλινές φυλακές σε κάποιο στάδιο της ζωής τους –οι περισσότεροι χωρίς καν να περάσουν από δίκες και παρόμοιες «πολυτέλειες». Οι συνθήκες κράτησης τους δεν διαφέρουν πολύ από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και πολύ πρόσφατα προκάλεσαν τη μαζική απεργία 4.000 φυλακισμένων για τους οποίους ο Σιωνιστής Υπ. Υγείας δεν δίστασε να αρνηθεί νοσοκομειακή περίθαλψη στα Ισραηλινά νοσοκομεία με τη φασιστική δήλωση «δεν θέλουμε αυτούς τους δολοφόνους στα νοσοκομεία μας» (Karma Nabulsi, The Guardian, 28/8/04). Το Ισραήλ έκτισε και το πρώτο σύγχρονο Γκουαντάναμο εδώ και μια δεκαετία περίπου, το οποίο είναι μάλιστα ακόμη τελειότερο από αυτό διότι είναι απόρρητο —ένα τσιμεντένιο φρούριο με την ονομασία ”facility 1391” (Jonathan Cook, Le Monde diplomatique, Νοέμβρης 2003). Φυσικά, δεν υπάρχουν  φωτογραφίες των φυλακισμένων, παρά μόνο μαρτυρίες των σεξουαλικών και άλλων βασανιστηρίων που πρόσφατα άρχισαν να διαρρέουν, αλλά ούτε καν το ίδιο το κολαστήριο αναγνωρίζεται, αφού ούτε ο Ερυθρός Σταυρός δεν μπορούσε να το επιθεωρήσει!

 

Οι ιδεολογικοί κομισάριοι της Νέας Τάξης, αμέσως μετά τα γεγονότα της 11/9, επιχειρηματολογούσαν υπέρ των βασανιστηρίων για τους ύποπτους τρομοκρατίας, Σήμερα, οι τεχνικές των ψυχολογικών, σεξουαλικών και σωματικών βασανισμών είναι και συστηματοποιημένες με τον κωδικό R21 (David Leigh, The Guardian, 8/5/04). Ο σύγχρονος «διαρκής πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» δεν επιτρέπει μόνο την απεριόριστη κράτηση ύποπτων (σύμφωνα με τον Ερυθρό Σταυρό 70-90% των κρατούμενων στο Αφγανιστάν και το Ιράκ δεν έχουν διαπράξει κανένα αδίκημα, Susan Sontag, The Guardian, 24/5/04) αλλά και την «δαιμονολόγηση» τους, η οποία κάνει ανεκτό κάθε βασανισμό τους. Τα Αμπου Γκραιμπ και Γκουαντάναμο, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, εφάρμοζαν ρητές εντολές από την πολιτική ελίτ που αποβλέπανε στην μέσω της τρομοκράτησης των φυλακισμένων δημιουργία φόβου γενικότερα στους αντιστεκόμενους λαούς. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι το ένα έκτο των φυλακισμένων στο Γκουαντάναμο είναι υπό παρακολούθηση για ψυχολογικές διαταραχές, ενώ οι απόπειρες αυτοκτονίας είναι πολύ συχνές (Augusta Conchiglia, Le Monde diplomatique, Ιανουάριος 2004).

 

Αλλά και στο εσωτερικό των χωρών της υπερεθνικής ελίτ οι τεχνικές ψυχολογικής εξόντωσης των φυλακισμένων τελειοποιούνται. Στις ΗΠΑ, οι φυλακές με supermax σωφρονιστικό σύστημα —που στηρίζεται στη δημιουργία «ζωντανών τάφων»— πολλαπλασιάζονται. Οι φυλακισμένοι στις φυλακές αυτές περνούν 23 ώρες την ημέρα συνήθως απομονωμένοι σε μικρά μεταλλικά κλουβιά, με τα φώτα μόνιμα αναμμένα, και με προαυλισμό για 60 λεπτά σε… κλειστό χώρο (Julian Borger, The Guardian, 12/1/02).

 

Στην Ελλάδα, δεν έχουμε ακόμη φθάσει στα επίπεδα αυτά οργάνωσης και συστηματοποίησης της ψυχολογικής εξόντωσης των φυλακισμένων και γενικότερα συστηματικής εφαρμογής της πολιτικής του φόβου, αλλά τα σημάδια ήδη υπάρχουν. Για παράδειγμα, δεν ήταν βέβαια περίεργο ότι ένας επαγγελματίας οπλίτης (Γιώργος Μοναστηριώτης) κηρύχτηκε λιποτάκτης όταν δεν παρουσιάστηκε στην μονάδα του. Εκείνο που ήταν περίεργο είναι ότι  με δημόσια δήλωση του καταδίκασε ταυτόχρονα την εισβολή στο Ιράκ (κάτι με το οποίο συμφωνούσε το 95% του λαού, αγνοούμενο από την πολιτική ελίτ του!) και αρνήθηκε να συμμετάσχει στην αποστολή της μονάδας του —μιας φρεγάτας— στον Κόλπο. Δεν είναι λοιπόν εκπληκτικό ότι όταν εκουσίως παρουσιάστηκε πρόσφατα στο Ναυτοδικείο του Πειραιά καταδικάστηκε, με έκτακτες συνοπτικές διαδικασίες, στην παραδειγματική ποινή των 3 ετών και 4 μηνών —σχεδόν πενταπλάσια της ποινής που εισέπραξαν Αμερικανοί στρατιώτες στο Ιράκ για τα βασανιστήρια τους! Η απόπειρα εκφοβισμού και αποτροπής παρομοίων κρουσμάτων είναι φανερή και έγινε σαφέστερη από την  αστυνομοκρατία που θύμιζε παλιές …Καραμανλικές εποχές η οποία επιβλήθηκε στην Κόρινθο την περασμένη Κυριακή για ν αποτραπεί οποιαδήποτε μαζικοποίηση των εκδηλώσεων συμπαράστασης στον αντιρρησία συνείδησης. Το μάθημα είναι φανερό: οι λαοί πρέπει να υπακούν τυφλά τις ελίτ, έστω και αν διαφωνούν ριζικά με τις εγκληματικές επιλογές τους.

 

Τέλος, οι απαράδεκτες συνθήκες κράτησης των φυλακισμένων της 17Ν (που συχνά δεν συγκρίνονται ούτε με αυτές της «επάρατης» χούντας —την πτώση της οποίας γιορτάζουμε ετησίως) ήδη οδήγησαν σε απεργία πείνας 43 ημερών ένα κρατούμενο (Τζωρτζάτος), η οποία σήμερα επεκτάθηκε σε κυλιόμενη απεργία πείνας διαρκείας των υπόλοιπων πολιτικών κρατούμενων. Η άνιση, σε σύγκριση με τους άλλους κρατούμενους, μεταχείριση τους κάνει εξίσου φανερό ότι η πρακτική αυτή αποτελεί τμήμα της ίδιας πολιτικής του φόβου, η οποία αποτελεί θεμελιακό συστατικό στοιχείο της Νέας Τάξης.