Ελευθεροτυπία (20 Μαρτίου 2004)
Η φασιστικοποίηση της υπερεθνικής ελίτ
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Τα γεγονότα στη Μαδρίτη αποτελούν ένα νέο ορόσημο στον κύκλο της βίας που οδηγεί κατευθείαν στον πλήρη εκβαρβαρισμό της ζωής σε ολόκληρο τον πλανήτη. Έτσι, από τη μια μεριά, οδηγεί στη πλήρη φασιστικοποίηση της υπερεθνικής ελίτ που κυβερνά τον κόσμο η οποία, αχαλίνωτη, επεκτείνει ακόμη περισσότερο το καθεστώς big brother (κάμερες παντού, παρακολουθήσεις των επικοινωνιών μας, αντιμετώπιση μας ως εγκληματιών όταν ταξιδεύουμε κ.λπ.) και ολοένα περιβάλλενται και νέες εξουσίες που υπονομεύουν ανεπανόρθωτα ο,τι έχει απομείνει από τις λαϊκές κατακτήσεις, για τις οποίες όμως υποτίθεται κάνει τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας! Ήδη ―δια στόματος Μπλέρ— ζητά την αναθεώρηση του διεθνούς δικαίου ώστε να γίνουν και νόμιμες οι εισβολές και η κατοχή κάθε χώρας όπου ο λαός αντιστέκεται στην εξουσία της, ενώ τα Γκουαντανάμο, σε διάφορες μορφές, πολλαπλασιάζονται. Από την άλλη μεριά, η απελπισία από τη μαζική οικονομική βία (που υφίσταται η πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού) και τη φυσική βία (που υφίστανται κυρίως οι Αραβικοί πληθυσμοί που έχουν καταδικαστεί όχι μόνο στη φτώχεια αλλά και στην καταπίεση καθεστώτων-προτεκτοράτων της Δύσης για χάρη της εκμετάλλευσης των φυσικών πλουτοπαραγωγικών πηγών τους) οδηγεί ολοένα και περισσότερο στη τυφλή αντιβία, με αποκορύφωμα τις επιθέσεις στα Ισπανικά τρένα.
Η Ιστορία βέβαια δεν άρχισε με την εισβολή και κατοχή του Ιράκ πέρυσι, ή ακόμη με τις επιθέσεις της 11/9. Ήταν ο πρώτος πόλεμος στον Κόλπο το 1991 και το συνακόλουθο εξοντωτικό εμπάργκο, καθώς και ο συνεχιζόμενος για μισό αιώνα συστηματικός εξανδραποδισμός του Παλαιστινιακού λαού στα χέρια των Σιωνιστών, που οδήγησαν σε σειρά πράξεων αντιβίας που κορυφώθηκαν με την επίθεση στις 11/9. Τότε, σε μια καταφανή αντιστροφή των νοημάτων, τύπου Οργουελιανού «1984», η υπερεθνική ελίτ κατορθώνει και πείθει τους πιο απολίτικους λαούς, όπως οι Αγγλοσαξονικοί, ότι οι επιθέσεις αυτές ήταν πράξεις κάποιων φανατικών Ισλαμιστών και όχι η αναπόφευκτη αντίδραση στο συνεχιζόμενο εξανδραποδισμό του Αραβικού έθνους. Συγχρόνως, η παράλληλη κατάρρευση του Αραβικού σοσιαλιστικού κινήματος οδήγησε τις Αραβικές μάζες στους φονταμενταλιστές. Το γεγονός αυτό ερμηνεύθηκε από κομισάριους διανοούμενους του συστήματος, όπως ο Χάντινγτον και τα παρ’ ημίν παπαγαλάκια, ως δήθεν «πόλεμος πολιτισμών». Στόχος ήταν βέβαια η παραπλάνηση των απολίτικων πλατιών στρωμάτων στη Δύση, των οποίων βασική πηγή πληροφόρησης είναι τα ελεγχόμενα από τις ελίτ τηλεοπτικά ΜΜΕ, για τους πραγματικούς στόχους των πολέμων που ετοίμαζαν από καιρό. Πρώτα κατά του Αφγανιστάν και μετά κατά του Ιράκ, ενώ παράλληλα εντεινόταν η ωμή βία κατά του Παλαιστινιακού λαού[1].
Σήμερα, στο Ιράκ, όπως και στη Παλαιστίνη, σκοτώνουν ακόμη και παιδιά που πετάν πέτρες για ν’ αντισταθούν στην κτηνώδη κατοχή, τα οποία τα βαφτίζουν τρομοκράτες. Παράλληλα, από το νέο Νταχάου του Γκουαντανάμο βγαίνουν καθημερινές ιστορίας ανθρώπινης κτηνωδίας των «απελευθερωτών» του Αφγανιστάν και του Ιράκ σε βάρος ανυπεράσπιστων «υπόπτων»[2]. Και όταν η αδικία πνίγει το Αραβικό έθνος και κάποιοι από αυτούς αποφασίζουν στην απελπισία τους να δώσουν τη ζωή τους για να εκδικηθούν, είτε στην Παλαιστίνη, είτε στη Μαδρίτη, τότε οι πληρωμένοι κοντυλοφόροι και ακαδημαϊκοί του συστήματος βγαίνουν να μας αναλύσουν ότι κινδυνεύει ο «δημοκρατικός» πολιτισμός μας από τον βάρβαρο Ισλαμικό φονταμενταλισμό που δήθεν θέλει να μας κατακτήσει.
Παράλληλα, η Αριστερά παίζει έναν απαράδεκτο ρόλο που σπρώχνει τα λαϊκά στρώματα σε συνεχή αδιέξοδα και ψευτο-επιλογές μεταξύ κομμάτων εξουσίας. Μεγάλα τμήματα της αντισυστημικής (κρατικιστικής) Αριστεράς βαφτίζουν την αντιβία «προβοκάτσια» που αποβλέπει στην παραπέρα φασιστικοποίηση. Και αυτό, διότι αδυνατούν (ή δεν θέλουν) να κατανοήσουν ότι η σημερινή αυξανόμενη παγκόσμια ανισότητα αποτελεί εγγενές στοιχείο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που αναγκαστικά οδηγεί στη φασιστικοποίηση. Ότι δηλαδή η τυφλή αντιβία παίζει απλώς τον ρόλο αφορμής στη διαδικασία αυτή ―αφορμής, που αναγκαστικά δημιουργεί ο αποτελεσματικός (στρατιωτικός και οικονομικός) στραγγαλισμός κάθε μορφής νόμιμης αντίστασης τον οποίο μπορεί και ασκεί σήμερα η υπερεθνική ελίτ. Από την άλλη μεριά, η ρεφορμιστική Αριστερά (όπως για παράδειγμα οι νικητές των Ισπανικών εκλογών) που εκμεταλλεύεται τη λαϊκή αγανάκτηση για το άδικο αίμα που χύνεται και από τις δυο πλευρές για χάρη του πόλεμου κατά της τρομοκρατίας, συντάσσεται με το «προοδευτικό» τμήμα της υπερεθνικής ελίτ (Γαλλία, Γερμανία) στην ανάγκη πάταξης της «τρομοκρατίας» με κάθε μέσο, χωρίς να θέτει βέβαια θέμα εξάλειψης των αιτίων της τρομοκρατίας ―πράγμα αδύνατο μέσα στο σύστημα της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» που γεννά την οικονομική και φυσική βία και την συνακόλουθη αντιβία.
Η συνέπεια είναι ο σημερινός φαύλος κύκλος της βίας που εντείνεται συνεχώς και μας καταδικάζει όλους στην αγωνία κάθε φορά που μπαίνουμε σε τρένο η αεροπλάνο. Και αυτό, για να μπορεί η υπερεθνική ελίτ και τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα να απολαμβάνουν τα αγαθά της καπιταλιστικής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης! Μπροστά στον πλήρη εκβαρβαρισμό και φασιστικοποίηση, οι λαοί βρίσκονται σε πλήρες αδιέξοδο όσο παγιδεύονται στα γρανάζια της παραδοσιακής «πολιτικής». Σε χώρες μεν όπου, έστω τυπικά, έχουν την επιλογή να ψηφίσουν αντιπολεμικά κόμματα, το κάνουν πανηγυρικά, όπως στην Ισπανία, δίνοντας χαστούκι στην υπερεθνική ελίτ, ενώ σε χώρες όπου δεν έχουν καν τέτοια επιλογή (ΗΠΑ, Βρετανία κ.λπ.) περιορίζονται σε μαζικές συγκεντρώσεις που, φυσικά, αγνοούνται από τις ελίτ τους. Τόσο όμως στη πρώτη όσο και στη δεύτερη περίπτωση μια μόνο διέξοδος υπάρχει. Βραχυπρόθεσμα, η ανάπτυξη ενός ριζοσπαστικού αντιπολεμικού κινήματος που με μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις θα αναγκάσει την υπερεθνική ελίτ να σταματήσει τους πολέμους της και ν’ αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και την Παλαιστίνη. Μακροπρόθεσμα, το κίνημα αυτό θα έπρεπε να μετεξελιχθεί σε ένα κίνημα για μια γνήσια δημοκρατία[3], όπου οι ίδιοι οι λαοί αποφασίζουν άμεσα, στο πλαίσιο μιας νέας διεθνούς τάξης που θα στηρίζεται πάνω στην αρχή της πολιτικής και οικονομικής ισότητας, η οποία (και μόνο) θα μπορούσε να εξαλείψει τα ίδια τα αίτια της «τρομοκρατίας», αντί να κτυπά απλώς τα συμπτώματα της, βυθίζοντας όλο τον κόσμο σε μια νέα βαρβαρότητα, μπροστά στην οποία ωχριά η Μεσαιωνική…
[1] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, Ο Πόλεμος κατά της «Τρομοκρατίας: η γενικευμένη επίθεση των ελίτ (Γόρδιος 2003)
[2] Βλ. τελευταίο παράδειγμα τις μαρτυρίες των Βρετανών αιχμάλωτων που μόλις επέτρεψαν από εκεί, The Observer (13/3/2004).