Η τρομοκρατία της υπερεθνικής ελίτ, ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Όπως ήταν αναμενόμενο ― η Ιστορία το έχει επιβεβαιώσει χιλιάδες φορές ― όσο αναπτύσσεται η αντίσταση των καταπιεζόμενων, οι καταπιεστές καταφεύγουν ακόμη περισσότερο στην ωμή τρομοκρατία. Χωρίς βέβαια αυτό να τους εμποδίζει να έχουν το θράσος να κατηγορούν για τρομοκρατία τους αντιστεκόμενους λαούς! Οι εγκληματίες ναζί, οι αποικιοκράτες στις αποικίες τους, οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ και σήμερα η υπερεθνική ελίτ και τα παρακλάδια της (Σιωνιστές) αυτό ακριβώς κάνουν στο Ιράκ και την Παλαιστίνη για να συντρίψουν την αντίσταση των αντιστεκόμενων καταπιεσμένων.

Στο πρώτο στάδιο, βαφτίζουν κάθε αντιστεκόμενο στην κατοχή «τρομοκράτη». Στο δεύτερο στάδιο, καταφεύγουν σε ομαδικές ή ατομικές δολοφονίες των αντιστεκόμενων, διαδηλωτών ή «τρομοκρατών», που συνοδεύονται από συλλογικά αντίποινα. Στο τρίτο στάδιο (που μπορεί να είναι παράλληλο με το προηγούμενο), καταφεύγουν σε μαζικά βασανιστήρια και εξευτελισμούς των αιχμαλώτων. Στο τέταρτο στάδιο, τα ελεγχόμενα από αυτούς ΜΜΕ καταφεύγουν στη συγκάλυψη των κτηνωδιών τους. Το πέμπτο στάδιο ανήκει πάντα στους καταπιεσμένους: είναι το στάδιο της λύτρωσης, έστω και αν συνήθως η καταπίεση της ξένης ελίτ απλώς αντικαθίσταται από την ηπιότερη καταπίεση των ντόπιων ελίτ, που πολλές φορές ενεργούν για λογαριασμό των ίδιων ξένων ελίτ που εκδιώχθηκαν. Τόσο στο Ιράκ, όσο και στην Παλαιστίνη ήδη βρισκόμαστε στο προτελευταίο στάδιο.

Έτσι, η υπερεθνική ελίτ και το σιωνιστικό της παρακλάδι, αμέσως μετά τα γεγονότα της 11/9, δεν σπατάλησαν τον χρόνο τους να αναλύσουν τα αίτια της τρομοκρατίας (που άλλωστε τα ήξεραν πολύ καλά αφού ανάγονται στην ίδια τη βάση της εξουσίας τους) που ώθησαν τόσους ανθρώπους να θυσιάζουν την ίδια τη ζωή τους για ν’ αντισταθούν, με τον μόνο τρόπο που έβλεπαν στη διάθεσή τους απέναντι στις πιο φονικές μηχανές της Ιστορίας. Αντίθετα, εξαπολύσανε μια μαζική προπαγανδιστική εκστρατεία κατασυκοφάντησης των καταπιεσμένων ως τρομοκρατών. Το αιτιολογικό, που χρησιμοποίησε και ο εγκληματίας πολέμου Ράμσφελντ (Donald Henry Rumsfeld) για να εξαιρέσει από την προστασία κάθε διεθνούς συνθήκης τους αιχμαλώτους του Γκουαντανάμο (Guantanamo, Guantánamo, G-Bay, Gitmo), ήταν ότι δεν χρησιμοποιούσαν... κανονικές πολεμικές μεθόδους και ότι σκότωναν και πολίτες. Και αυτό, τη στιγμή που η ίδια η υπερεθνική ελίτ και τα παρακλάδια της ήταν υπεύθυνα, με τα οικονομικά τους εμπάργκο και την ωμή στρατιωτική βία, για τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων Ιρακινών και Παλαιστινίων!

Παράλληλα, τα ίδια τα γεγονότα της 11/9 και τα όσα επακολούθησαν στον αιματηρό κύκλο της βίας-αντιβίας (Μαδρίτη κ.λπ.) έδωσαν την ευκαιρία στην υπερεθνική ελίτ να εισαγάγει σειρά αντι-«τρομοκρατικών» νόμων στο εσωτερικό των χωρών που ελέγχει, οδηγώντας στην καθιέρωση ημι-ολοκληρωτικών καθεστώτων, όπου όλοι και όλα παρακολουθούνται και οι υπηρεσίες ασφάλειας αποκτούν δρακόντειες εξουσίες να συλλαμβάνουν και να φυλακίζουν (πολλές φορές χωρίς δίκη, π.χ. ΗΠΑ, Βρετανία) κατά το δοκούν τους «ύποπτους» τρομοκρατίας. Ο προφανής στόχος είναι να τρομοκρατήσουν και τους δικούς τους πληθυσμούς και να φιμώσουν κάθε αποτελεσματική αντίσταση κατά των πολέμων της υπερεθνικής ελίτ.

Το δεύτερο στάδιο, στη μεν Παλαιστίνη άρχισε πολύ πιο πριν από τα γεγονότα της 11/9, με τις δήθεν τυχαίες δολοφονίες αμάχων διαδηλωτών και ακτιβιστών κατά της κατοχής, καθώς και τις σχεδιασμένες δολοφονίες (που θρασύδειλα εκτελούνται από αέρος) υπόπτων τρομοκρατίας, οι οποίες συνοδεύονται από «παράπλευρες απώλειες» αμάχων πολιτών. Στο Ιράκ, τα στρατεύματα κατοχής άρχισαν να δολοφονούν αμάχους διαδηλωτές αμέσως μετά την εισβολή, δολοφονώντας 17 πολίτες στη μαρτυρική Φαλούτζα (Fallujah) πέρυσι τον Απρίλη, ενώ δεν δίστασαν τον περασμένο μήνα να πολυβολήσουν από τα ελικόπτερα τους διαδηλωτές σιίτες στην Σαντρ (Sadr City), με αποτέλεσμα να σκοτώσουν 32 διαδηλωτές και να τραυματίσουν εκατοντάδες άλλους, που διαμαρτύρονταν για το κλείσιμο της εφημερίδας τους από τις αρχές κατοχής.[1] Και φυσικά ποτέ δεν μαθεύτηκαν τα αποτελέσματα της τελευταίας σφαγής στη Φαλούτζα, όπου οι Αμερικανοί, αφού την απέκλεισαν, πολυβολούσαν αδιακρίτως γυναικόπαιδα, ακριβώς όπως οι ναζί στο γκέτο της Βαρσοβίας.

Και φυσικά οι Σιωνιστές συνεχίζουν ανενόχλητοι τα εγκλήματα πολέμου στη Ράφα (Rafah) και αλλού: από τις μαζικές δολοφονίες αόπλων διαδηλωτών μέχρι τα συλλογικά αντίποινα και τις κατεδαφίσεις σπιτιών ― μόνο στη Ράφα έχουν κατεδαφίσει 1.200 σπίτια τα τρία τελευταία χρόνια, κάνοντας πάλι αστέγους το 10% του πληθυσμού της.[2] Το «προοδευτικό» τμήμα της υπερεθνικής ελίτ, η Ε.Ε., δεν διανοείται βέβαια ούτε καν να επιβάλει οικονομικές κυρώσεις που θα πονούσαν τους Σιωνιστές εγκληματίες, με την καθοδήγηση μάλιστα των οποίων οι τακτικές αυτές εισήχθησαν και στο Ιράκ.[3]

Το τρίτο στάδιο, των βασανιστηρίων, δεν άρχισε βέβαια τώρα που δημοσιεύθηκαν οι γνωστές φωτογραφίες που, όπως αποκαλύφθηκε, έβγαζαν οι ειδικές δυνάμεις για να εκβιάζουν τους κρατούμενους, καθώς και να τρομοκρατούν γενικότερα τον ιρακινό λαό. Ήδη από το 2001 η Επιτροπή Βασανιστηρίων του ΟΗΕ είχε καταδικάσει το Ισραήλ για τον βασανισμό και κακομεταχείριση κρατουμένων.[4] Στο Ιράκ τα βασανιστήρια ξεκίνησαν αμέσως μόλις άρχισε να φουντώνει η αντίσταση, με βάση συστηματικές μεθόδους και ειδικά εγχειρίδια.[5] Τα βασανιστήρια είναι άλλωστε «συστημική» πολιτική της υπερεθνικής ελίτ: από το Βιετνάμ και τη Λατινική Αμερική μέχρι σήμερα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.[6]

Σήμερα βρισκόμαστε στο τέταρτο στάδιο, της συγκάλυψης. Η οργανωμένη εκστρατεία από το αγγλοαμερικανικό τμήμα της υπερεθνικής ελίτ παρουσιάζει τα βασανιστήρια ως μεμονωμένες περιπτώσεις κάποιων «κακών» στρατιωτών, ενώ η βρετανική ελίτ δεν δίστασε, με ατεκμηρίωτους ισχυρισμούς, να επιδιώξει και επιτύχει την εκπαραθύρωση του διευθυντή σύνταξης της Ντέιλι Μίρορ (Daily Mirror) (που ήταν η μόνη βρετανική εφημερίδα με σαφή αντιπολεμική γραμμή) όπως ακριβώς έκανε πέρυσι με δημοσιογράφο του BBC. Το έγκλημά τους ήταν ότι αποκάλυψαν πως οι εισβολείς ψεύδονταν ασύστολα όταν υποστήριζαν αρχικά ότι εισέβαλαν στο Ιράκ για να καταστρέψουν τα (ανύπαρκτα) όπλα μαζικής καταστροφής και κατόπιν για να προστατεύσουν τα ατομικά δικαιώματα και τις ζωές των Ιρακινών πολιτών από το τυραννικό σανταμικό καθεστώς. Μέχρι σήμερα η «προστασία» αυτή έχει στοιχίσει τη ζωή σε 11 με 15 χιλιάδες Ιρακινούς πολίτες (εκτός από τους χιλιάδες στρατιώτες) και τη σωματική και ψυχική ακεραιότητα δεκάδων χιλιάδων άλλων...

[1] Haifa Angina, The Guardian (10/4/2004).

[2] Chris McGreal, The Guardian (18/5/2004)

[3] Julian Borger, The Guardian (09/12/2003).

[4] Βλ. κοινή ανακοίνωση των οργανώσεων LAW, PCATI και OMCT (24/11/2001).

[5] David Leigh, The Guardian (08/05/2004).

[6] Βλ. το βιβλίο του υπογράφοντος, Ο Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας (Αθήνα: Γόρδιος, 2003) και για το Ιράκ, Luke Harding, The Guardian (17/05/2004).