Οι μύθοι για την τρομοκρατία - Τάκης Φωτόπουλος

Με αφορμή τα γεγονότα του Λονδίνου αναπτύχθηκε σε διεθνές επίπεδο μια γιγάντια προπαγανδιστική εκστρατεία από την υπερεθνική ελίτ ―με συνοδοιπόρο, όπως πάντα, την ρεφορμιστική Αριστερά— για την κατασυκοφάντηση του αμυντικού αγώνα εναντίον της των αυτόκλητων «μαρτύρων» του Αραβικού έθνους. Δηλαδή, την ελίτ που, ήδη από τον πρώτο πόλεμο στον Κόλπο, δολοφονεί μαζικά για χάρη της ενσωμάτωσης των χωρών αυτών με τις πλούσιες πλουτοπαραγωγικές πηγές στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της καπιταλιστικής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Ο κύκλος αυτός της πολιτικής βίας, όπως άλλωστε πάντα στην Ιστορία, ξεκίνησε από την καπιταλιστική συστημική βία, είτε οικονομική, είτε πολιτικό-στρατιωτική. Αναπόφευκτα, η βία αυτή οδήγησε στην πολιτική αντιβία, που έχει πάρει μεγάλη έκταση σήμερα, σαν συνέπεια των πελώριων διαστάσεων που έλαβε η συστημική βία στην περίοδο της ΝΔΤ με την κατάρρευση του «υπαρκτού». Όποιο κίνημα ή καθεστώς θεωρείται ότι δεν ενσωματώνεται στην ΝΔΤ αντιμετωπίζει την ωμή στρατιωτική βία, χωρίς νομικά προσχήματα.

Μέσα σε αυτό τον κύκλο της συστημικής βίας και αντιβίας αναπτύχθηκε η αποκαλούμενη «τρομοκρατία», που συχνά καταλήγει και σε τυφλή βία, πράγμα που είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της σημερινής τρομερής ασυμμετρίας δύναμης μεταξύ των πολιτικών ελίτ και των αντιστεκόμενων. Όταν ο μέσος Άραβας βλέπει ότι άμαχοι ομοεθνείς του κομματιάζονται καθημερινά από την υπερεθνική ελίτ, εξαιτίας της κατοχής του Iράκ (34 πολίτες την ημέρα σύμφωνα με τελευταία έρευνα[1] ―για να μην αναφερθούμε στα 500.000 παιδιά που πέθαναν από το εμπάργκο) ή του Αφγανιστάν, ή της κατοχής των Σιωνιστών στην Παλαιστίνη, οι οποίοι για δεκαετίες διεξάγουν ανενόχλητοι την εθνοκαθαρση τους με εκατόμβες θυμάτων, παρά τις δεκάδες καταδικαστικές αποφάσεις του ΟΗΕ που ποτέ όμως δεν οδήγησαν σε εμπάργκο και εισβολές, είναι περίεργο ότι δεν έχει και αυτός κανένα δισταγμό να κάνει το ίδιο; Όπως το έθεσε Ιρακινός εξόριστος του Σανταμ και συνιδρυτης του αντικατοχικου Φόρουμ στο Λονδίνο[2], «η λογική είναι απλή: η ασφάλεια σας είναι συνάρτηση της δικής μας, εάν τα γυναικόπαιδα μας σκοτώνονται, τότε το ίδιο συμβαίνει και στα δικά σας».

Και ο «χορός της βίας» καλά κρατεί όσο οι ελίτ καταφέρνουν να αποπροσανατολίζουν τα λαϊκά στρώματα για τα πραγματικά αίτια της πολιτικής βίας. Στο πλαίσιο αυτό του μαζικού αποπροσανατολισμού αναπτύσσονται από τα διεθνή ΜΜΕ σειρά μύθων για την «τρομοκρατία» που αναμασούν και στη χώρα μας οι νεοφιλελεύθεροι, σοσιαλφιλελεύθεροι και αναλυτές της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Κοινός στόχος της εκστρατείας αυτής, όπως γράφει η Alibhai-Brown,[3] είναι, μέσα από τα θρηνολογήματα για τα θύματα των βομβιστών και την αδιαφορία για τα πολλαπλάσια θύματα των ελίτ, να καταδικαστεί η μια μορφή τρομοκρατίας και να υποστηριχτεί έμμεσα η κρατική τρομοκρατία.

Ένας συχνά επαναλαμβανόμενος μύθος είναι ότι οι τρομοκράτες της Αλ Καιντα δεν έχουν συγκεκριμένα πολιτικά αιτήματα αλλά κινούνται μόνο από μίσος για τις δυτικές αξίες, ελευθερίες και τρόπο ζωής, με βάση την Ισλαμική ιδεολογία τους που στοχεύει στην παγκόσμια κυριαρχία. Όμως, όπως τονίζουν οι μελετητές του Ισλάμ,[4] στη πραγματικότητα αυτό που ονομάστηκε «ισλαμικός φονταμενταλισμος» είναι μια μορφή εθνικισμού με θρησκευτικό προσωπείο. Τα αιτήματα άλλωστε της Αλ-Καιντα που συσπειρώνουν τους νέους Αραβικής καταγωγής δεν είναι (όπως παραδέχονται ειδικοί της αντιτρομοκρατίας) η …Ισλαμική κυριαρχία, αλλά η απόσυρση των στρατιωτικών δυνάμεων της υπερεθνικής ελίτ από τον Αραβικό κόσμο, το τέλος της υποστήριξης των Σιωνιστών στη Παλαιστίνη, και η άρση της δυτικής υποστήριξης προς τα πελατειακά Αραβικά καθεστώτα. Ο ίδιος ο Μπιν Λαντεν ρωτούσε σε μήνυμα του στις τελευταίες Αμερικανικές εκλογές, «αν η Αλ-Καιντα μισεί την δυτική ελευθερία, τότε γιατί άραγε δεν χτυπά την Σουηδία»;[5]

Ένας άλλος σχετικός μύθος (που αναμασά η ρεφορμιστική Αριστερά) είναι ότι η τρομοκρατία πλήττει τη δημοκρατία, βάλλοντας κατά των πλειοψηφιών.[6] Και αυτά υποστηρίζονται «σοβαρά», τη στιγμή που και αυτό το κακέκτυπο «δημοκρατίας» που απολαύουμε στο αντιπροσωπευτικό σύστημα εξευτελίστηκε όταν οι ελίτ, όχι μόνο δεν ρώτησαν τους λαούς για τους πολέμους τους κατά του Ιράκ, της «τρομοκρατίας» κ.λπ., αλλά και αγνόησαν επιδεικτικά τα εκατομμύρια των πολιτών στους δρόμους του Λονδίνου, της Ρώμης κλπ που απαιτούσαν τη ματαίωση της εισβολής στο Ιράκ. Το αποτέλεσμα είναι να πληρώνουν σήμερα οι πολίτες αυτοί το μακάβριο τίμημα, αφού τα μέλη των ελίτ έχουν στο μεταξύ φροντίσει, με τη τεχνολογία στη διάθεση τους, να γίνουν σχεδόν άτρωτα στα πλήγματα των αντιστεκόμενων.

Ένα άλλο ιδεολόγημα –που κάποτε συνοδεύεται από το ευφυολόγημα (που ούτε ο…Μπους δεν τόλμησε να ξεστομίσει) ότι η τρομοκρατία «αποτελεί μια ασύμμετρη και μονοσήμαντη υπερδύναμη» (sic!)[7] ―είναι ότι τις τρομοκρατικές επιθέσεις «δεν τις προωθούν οι φτωχές λαϊκές μάζες, ώστε να μιλά κανείς για «αντίσταση των λαών»! Έτσι, αφού οι ενέργειες αυτές δεν διεκπεραιώνονται από τους …πεινασμένους της Αιθιοπίας σίγουρα δεν αποτελούν αντίσταση των λαών, κατά τους φωστήρες αυτούς, οι οποίοι ανάλογα θα απέρριπταν και πολλούς επαναστάτες του 19ου αιώνα (μεταξύ των οποίων οι Μπακουνιν, Μαρξ κ.α.), καθώς και αγωνιστές του Αλγερινού και άλλων εθνικοαπελευθερωτικων κινημάτων τον περασμένο αιώνα, διότι δεν ανήκαν στις φτωχές λαϊκές μάζες!

Τέλος, ένα άλλο «επιχείρημα» (συνήθως της ρεφορμιστικής Αριστεράς) είναι ότι οι τρομοκρατικές ενέργειες θα πρέπει να κρίνονται με βάση το ποιος ωφελείται αντικειμενικά από αυτές. Φυσικά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ελίτ εκμεταλλεύονται παρόμοιες ενέργειες για να ισχυροποιήσουν ακόμη περισσότερο τον έλεγχο των πληθυσμών τους με τους διάφορους τρομονομους κλπ, με τους οποίους κτυπούν κάθε εσωτερική αντίσταση στη Νέα Τάξη. Όμως, μήπως το επιχείρημα αυτό σημαίνει ότι, επειδή η τρομοκρατία κατά αμάχων είναι κατ αρχήν πολιτικά και ηθικά απορριπτέα ―διότι, όπως έδειξα αλλού,[8] αποτελεί μια μορφή πολιτικά αδιέξοδης αντίστασης που χρησιμοποιεί την ίδια κτηνώδη βία των ελίτ― δεν θα πρέπει οι λαοί να αντιστέκονται με όποιο μέσο στη διάθεση τους, για να μην δίνουν… αφορμές στην υπερεθνική ελίτ;

[1] Terry Kirby & Elizabeth Davies, “Iraq conflict claims 34 civilian lives each day as 'anarchy' beckons”, The Independent (20/7/2005).
[2] Mundher al-Adhami, “Not hate, vengeance”, The Guardian (16/7/2005).

[3] Yasmin Alibhai-Brown, “The hypocrisy of Blair's call on Muslims”, The Independent (18/7/2005).
[4] Βλ. π.χ. το άρθρο της Karen Armstrong, συγγραφέα του βιβλίου Islam: a Short History (Weidenfeld & Nicholson 2001), “Fundamentalism is often a form of nationalism in religious disguise”, The Guardian (11/7/2005).
[5] Seumas Milne, “It is an insult to the dead to deny the link with Iraq”, The Guardian (14/7/2005).

[6] Ν. Παρασκευόπουλου, «Τρομοκρατία: το μυστήριο της πολιτικής στόχευσης. Βάλλονται πάντως οι πλειοψηφίες», Ελευθεροτυπία (13/07/2005).
[7] Βλ. το άρθρο του πρωτοσυμβουλου του Γιωργάκη στο Υπ. Εξωτερικών Ν. Κοτζια «Η υπερεθνική τρομοκρατία» (Ελευθεροτυπία, 17/7/2005), ο οποίος μιλά (υποτίθεται κατόπιν …ενδελεχούς μελέτης) για την ύπαρξη μιας υπερεθνικής τρομοκρατίας (μήπως άραγε για να δικαιολογήσει την αναμφίβολη ύπαρξη της υπερεθνικής ελίτ;) τη στιγμή που σοβαροί αναλυτές της διεθνούς κεντροαριστεράς στην οποία ανήκει, όπως ο καθηγητής της LSE John Gray, υποστηρίζουν ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή η τρομοκρατία παραμένει σχεδόν καθ ολοκληρία εθνική ή περιφερειακή όσον αφορά το αντικείμενο και τους στόχους της!, The Observer (10/7/2005).
[8] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, Ο Πόλεμος κατά της «Τρομοκρατίας», (Γόρδιος, 2003)