(Ελευθεροτυπία, 3 Σεπτεμβρίου 2005)
Από τη σοσιαλδημοκρατία στον σοσιαλφασισμό
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
«Κάποτε, στα πρώτα χρόνια της Δεύτερης Διεθνούς, [η σοσιαλδημοκρατία] στόχευε στην ανατροπή του καπιταλισμού. Στη συνέχεια, στόχος της έγιναν οι μερικές μεταρρυθμίσεις, ως σταδιακά βήματα προς το σοσιαλισμό. Τέλος, περιορίστηκε στο κράτος-πρόνοιας και την πλήρη απασχόληση μέσα στο καπιταλιστικό θεσμικό πλαίσιο. Αν τώρα αποδεχτεί την υποβάθμιση του πρώτου και την εγκατάλειψη της δεύτερης, σε τί είδους κίνημα μετατρέπεται;[1]
Την απάντηση στο παραπάνω καίριο ερώτημα, που τέθηκε πριν δέκα περίπου χρόνια από στέλεχος της πάλαι ποτέ Νέας Αριστεράς, την έδωσε η πρακτική των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην εξουσία τα οποία, στο μεσολαβήσαν διάστημα, παντού, από τη Σουηδία μέχρι τη Γερμανία ―με πρωτοπόρο το Βρετανικό Εργατικό κόμμα― μετατράπηκαν σε σοσιαλφιλελευθερα. Ο κατήφορος όμως φαίνεται ότι δεν σταματά πουθενά και σήμερα το ίδιο κόμμα είναι πάλι πρωτοπόρο στην μετατροπή του σοσιαλφιλελευθερισμου σε σοσιαλφασισμό —κατάληξη η οποία δεν ήταν βέβαια αναπάντεχη εφόσον η ένταση της οικονομικής καταπίεσης στο εσωτερικό και το εξωτερικό, στην οποία διακρίνεται το υπό τον Μπλερ «νέο» Εργατικό κόμμα, συνεπάγεται και την αντίστοιχη ένταση της πολιτικής καταπίεσης, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό.
Με αφορμή τις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο, το τ. σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ενέτεινε τον αντιτρομοκρατικό αγώνα του, εισάγοντας ημί-φασιστικές ρυθμίσεις για την αυθαίρετη σύλληψη και κράτηση ύποπτων (συζητείται να διαρκεί μέχρι και 3 μήνες!), πράγμα που, όπως γράφει ο Tim Owen[2], καταστρέφει 800 χρόνια σεβασμού της σχετικής ατομικής ελευθερίας. Παράλληλα, εντείνεται περισσότερο το κράτος ηλεκτρονικής αστυνόμευσης των πάντων, όπου οι υπηρεσίες ασφαλείας έχουν οπλιστεί ακόμη και με δικαίωμα να εκτελούν επιτόπου οποιονδήποτε θεωρούν ύποπτο για τρομοκρατική ενέργεια ―με πρώτη εφαρμογή τον Βραζιλιανό εργάτη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και ο επί κεφαλής της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας τη δεκαετία του ‘80-αρχες ‘90 υποστηρίζει τώρα ότι «η Βρετανία ολισθαίνει προς ένα αστυνομικό κράτος»![3] Σήμερα, η ίδια «Εργατική» κυβέρνηση προχωρά στον πλήρη εκφασισμό της κοινωνίας με την ποινικοποίηση της σκέψης, φέρνοντας την γενέτειρα του φιλελευθερισμού στην κατάσταση της μετεμφυλιακης ημιφασιστικης Ελλάδας, Νότιας Κορέας και συναφών καθεστώτων!
Συγκεκριμένα, μόλις πριν λίγες μέρες, ο Βρετανός Υπ. Εσωτερικών ανακοίνωσε τον κατάλογο των «απαράδεκτων συμπεριφορών» που αφορά «κάθε μη Βρετανό υπήκοο στη Βρετανία η στο εξωτερικό του οποίου μπορεί ν' απαγορευθεί η είσοδος στη χώρα ή να διαταχθεί η απέλαση, διότι χρησιμοποιεί μέσα όπως… η συγγραφή ή δημοσίευση υλικού, ομιλίες, ιστοσελίδες, ή, τέλος, η διδασκαλία (σε σχολεία κλπ) για να εκφράσει απόψεις που η κυβέρνηση (δηλαδή ο «Μεγάλος Αδελφός») θεωρεί ότι…δικαιολογούν η εκθειάζουν την «τρομοκρατία» (όπως την ορίζει, πάλι, ο Μεγάλος Αδελφός)…ή υποστηρίζουν την «τρομοκρατική» βία για την προώθηση συγκεκριμένων πεποιθήσεων» κλπ.[4] Έτσι, όπως τονίζουν οι «νέοι» Εργατικοί, η δικαιολόγηση της «τρομοκρατικής» (διάβαζε αντιστασιακής) βίας στο Ιράκ η ακόμη και στην Παλαιστίνη (σημειωτέο, ότι μέχρι πριν λίγα χρόνια, η Παλαιστινιακή αντίσταση δεν εθεωρείτο «τρομοκρατία» αλλά μετά την 11/9 το Σιωνιστικό τμήμα της υπερεθνικής ελιτ πέτυχε και αυτό τον στόχο) συνιστά υποστήριξη της τρομοκρατίας και καθιστά όλους όσους έχουμε κατά καιρούς εκφραστεί υπέρ της αντιστασιακής βίας κατά της στρατιωτικής κατοχής ένοχους, σύμφωνα με τις καθαρά φασιστικές ρυθμίσεις του. Κατ’ αναλογία, οι Κύπριοι, Αλγερινοί η Νοτιοαφρικανοι βομβιστές στους αντιστοίχους απελευθερωτικούς αγώνες, τώρα θα εταξινομούντο ως «τρομοκράτες», και κάθε συγγραφέας η δημοσιογράφος που δικαιολογούσε τις πράξεις τους ως συνοδοιπόρος. Έτσι, στη θέση των «κομμουνιστικών μιασμάτων και των συνοδοιπόρων» τους της εποχής του Μακαρθισμού (δηλαδή του Αμερικανικού συγκεκαλυμμένου φασισμού), μπαίνουν τα «Ισλαμοφασιστικα μιάσματα και οι συνοδοιπόροι τους» στην εποχή του σοσιαλφασισμου –δηλαδή, του μίγματος σοσιαλφιλελευθερισμού και συγκεκαλυμμένου φασισμού που ανατέλλει στην Ευρώπη.
Φυσικά, όπως και στα γνήσια φασιστικά καθεστώτα, απαιτείται παράλληλα ένα τελειοποιημένο σύστημα προπαγάνδας που θα εξασφαλίζει την απαιτούμενη λαϊκή υποστήριξη. Ένα σύστημα δηλαδή που θα καλλιεργεί τον φόβο στον πολίτη για τον διπλανό του, ο οποίος μπορεί να ανήκει στους «προδότες» που συνεργάζονται με τον εξωτερικό εχθρό ―ο Όργουελ ήταν προφητικός σχετικά στο ‘1984’, παρόλο που έπεσε έξω στην χρονολογία. Το BBC για παράδειγμα πρωτοστατεί στο ‘κυνήγι των μαγισσών’, όπου καλός Μουσουλμάνος είναι μόνο αυτός που δέχεται ειρηνικά την κατάπνιξη κάθε ελευθερίας στο Ιράκ, την Παλαιστίνη η αλλού.[5] Δεν είναι λοιπόν περίεργο σε αυτό το κλίμα που καλλιεργούν τα ΜΜΕ ότι τα ¾ σχεδόν των Βρετανών είναι πρόθυμα να θυσιάσουν τώρα τις ατομικές ελευθερίες τους για χάρη της «ασφάλειας». Ούτε βέβαια είναι περίεργο ότι η έννοια του εχθρού επεκτείνεται σταδιακά για να περιλάβει οποιοδήποτε ο Μεγάλος Αδελφός χαρακτηρίζει «τρομοκράτη».
Έτσι, τώρα ακόμη και ακτιβιστες του Μετώπου γα την απελευθέρωση των ζώων, που καταστρέφουν εργαστήρια, φάρμες κλπ όπου βασανίζονται ζώα, χαρακτηρίζονται τρομοκράτες και έχουν την ανάλογη μεταχείριση. Ταυτόχρονα, απαγορεύεται η είσοδος στη Βρετανία σε διακριμένους Πανεπιστημιακούς όπως ο Αμερικανός Steve Best[6] (συγγραφέας σημαντικών βιβλίων για τον μεταμοντερνισμο και συνεργάτης του περιοδικού Democracy & Nature) διότι υποστηρίζουν, για παράδειγμα, ότι «θέλουμε να εξαφανίσουμε από προσώπου γης αυτούς που κάνουν ζωοτομία» (μπορεί κανένας να φανταστεί τι θα έκαναν οι σημερινοί σοσιαλφασιστες στον Μαρξ ή τον Μπακούνιν που υποστήριζαν ότι πρέπει να εξαφανιστούν από προσώπου γης οι καπιταλιστές και τα όργανα τους;) Μια άλλη κατηγορία που απαγγέλθηκε κατά του Best αναφέρεται στην από μέρους του υποστήριξη της θέσης ότι οι «επιθέσεις εναντίον άψυχων αντικειμένων (βανδαλισμοί, σαμποτάζ κλπ) δεν συνιστούν βία». Στη σημερινή, επομένως, «δημοκρατία», οι υποστηρικτές των επιθέσεων κατά της περιουσίας πολυεθνικών (πχ των επιθέσεων στις διαδηλώσεις της αντιπαγκοσμιοποίησης εναντίον ΜακΝτόναλτς κ.λπ.) μπορούν ν' απελαύνονται, σήμερα από την Βρετανία, και αύριο πολύ πιθανώς από ολόκληρη την ΕΕ εφόσον η Βρετανική προεδρία ήδη πιέζει για την καθιέρωση σχετικής Ευρωπαϊκής νομοθεσίας!
Στο μεταξύ, εγχώριοι αναλυτές βολεμένοι από τον σοσιαλφιλευθερισμο υποστηρίζουν ότι η σοσιαλδημοκρατία δεν έχει καταρρεύσει…