Μέση Ανατολή: Η δυτική "δημοκρατία" στην πράξη - ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Μέση Ανατολή: Η δυτική «δημοκρατία» στην πράξη

Ο χρόνος που πέρασε έκανε περισσότερο αποκαλυπτική παρά ποτέ άλλοτε την δυτική αντίληψη για την δημοκρατία, στο όνομα της οποίας μάλιστα εξαπολύθηκαν οι βάρβαροι πόλεμοι της υπερεθνικής ελίτ κατά του Αφγανιστάν και του Ιράκ, τους οποίους ακολούθησαν η κτηνώδης κατοχή των χωρών αυτών από τα στρατεύματα της που οδήγησαν στον σημερινό πολυαίμακτο εμφύλιο πόλεμο στο Ιράκ. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι οι λαοί των χωρών της υπερεθνικής ελίτ κάθε άλλο παρά συμφωνούσαν για την εξαγωγή αυτή της «δημοκρατίας» τους, όπως έδειξαν τόσο τα εκατομμύρια λαού που ξεχύθηκαν στους δρόμους των δυτικών μεγαλουπόλεων εναντίον τους, όσο και οι συνεχείς δημοσκοπήσεις από τότε —για να αγνοηθούν επιδεικτικά όλες αυτές οι εκφράσεις της βούλησης τους από τις κυβερνήσεις τους, με το επιχείρημα ότι είχαν κερδίσει τη «λαϊκή εντολή»― δηλαδή μια γενική και αόριστη εντολή που δεν περιλάμβανε καν την εξαπόλυση πόλεμου!

Παρόμοια είδαν την «απελευθέρωση» τους οι Ιρακινοί και οι Αφγανοί, όπως έδειξε ο τιτάνιος αντιστασιακός αγώνας τους μέχρι σήμερα, αλλά και φανερώνουν δημοσκοπήσεις, όπως αυτή που αναφέρει ακόμη και το πρόσφατο πόρισμα της Επιτροπής του Κογκρέσου, σύμφωνα με την οποία το 61% των Ιρακινών (συμπεριλαμβανόμενων και των Κούρδων που παίζουν σήμερα τον ρόλο σφουγγοκωλάριου των Αμερικανών) υιοθετούν τις αντιστασιακές πράξεις των «τρομοκρατών» ―όπως χαρακτηρίζει τους αντιστεκόμενους η υπερεθνική ελίτ. Στο ίδιο όνομα της «δημοκρατίας» είδαμε φέτος την ακόμη εκτυλισσομενη τραγική φάρσα στην Παλαιστίνη και τον Λίβανο όπου —κατά σύμπτωση!— οι αντίστοιχες επεμβάσεις της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ οδηγούν επίσης σε εμφύλιους πολέμους.

Πιο συγκεκριμένα, στη Παλαιστίνη, οι Σιωνιστές («προοδευτικοί» και μη) δεν είχαν βέβαια ποτέ τη διάθεση να επιτρέψουν τη δημιουργία δυο βιώσιμων κρατών όπως πρόβλεπε η αρχική απόφαση του ΟΗΕ το 1948. Μια απόφαση, η οποία και αυτή αποδείχτηκε ιστορικά εγκληματική εφόσον επέβαλε, σε μια πολυπολιτισμική Μέση Ανατολή, το «καθαρό» Εβραϊκό κράτος που ζητούσαν οι Σιωνιστές, πράγμα βέβαια που προϋπέθετε την μαζική εθνοκάθαρση της κυριαρχούσας Μουσουλμανικής πλειονότητας. Και αυτό, αντί για την ενιαία πολυπολιτισμικη ομοσπονδία που από τότε πρότεινε η ριζοσπαστική Αριστερά, συμπεριλαμβανομένης της Εβραϊκής. Μετά μάλιστα την πελώρια επέκταση του Σιωνιστικού Ισραήλ, ως συνέπεια των κατακτητικών πόλεμων του και ιδιαίτερα αυτού του 1967, οι Σιωνιστές δεν δέχονται τώρα την επιστροφή όλων των κατειλημμένων εδαφών στα οποία έχουν κτίσει εκατοντάδες παράνομους εποικισμούς, ούτε καν συζητούν την επιστροφή των εκατομμυρίων Παλαιστίνιων προσφύγων που ξεριζώθηκαν εξαιτίας της μαζικής συστηματικής εθνοκαθαρσης από το 1948 μέχρι σήμερα.

Ο «ιστορικός συμβιβασμός», επομένως, της υπό τον Αραφάτ Φατάχ ν’ αναγνωρίσει το δικαίωμα ύπαρξης του Σιωνιστικού Ισραήλ ήταν ιδιαίτερα σημαντικός, και για πολλούς Παλαιστίνιους προδοτικός. Και αυτό, όχι μόνο διότι νομιμοποιούσε έμμεσα τον ξεριζωμό των Παλαιστίνιων αλλά και διότι δεν στηριζόταν σε ανάλογη αναγνώριση από τους Σιωνιστές ενός Παλαιστινιακού κράτους στα εδάφη του 1948, ή έστω του 1967. Τα Ανατολίτικα μάλιστα παζάρια που επακολούθησαν έκαναν σε όλους φανερό, ακόμη και στον Αραφάτ που κατέληξε από μυστηριώδη «ασθένεια» πολιορκημένος στη Ραμάλα, ότι οι Σιωνιστές απλώς ενδιαφερόντουσαν για τη δημιουργία Νοτιοαφρικανικών Μπαντουστάν και όχι ενός βιώσιμου Παλαιστινιακού κράτους. Στο μεταξύ όμως η Φατάχ είχε δημιουργήσει ένα διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό ο οποίος, με δεδομένη την συστηματική καταστροφή της Παλαιστινιακής οικονομίας από τους Σιωνιστές, πρόσφερε ουσιαστικά τη μόνη διέξοδο σταθερής απασχόλησης —ιδιαίτερα στα μέλη της Φατάχ.

Με αυτά τα δεδομένα, όταν περίπου πριν ένα χρόνο ο Αμπάς ―που διαδέχτηκε τον Αραφάτ και φαινόταν διατεθειμένος να δεχτεί πολύ πιο εύκολα τις εντολές της υπερεθνικής ελίτ― προκήρυξε εκλογές για το νομοθετικό σώμα, δεν ήταν περίεργη η θεαματική νίκη της Χαμάς. Ιδιαίτερα όταν, παρά τον ανόητο θρησκευτικό ανορθολογισμό της, όχι μόνο είχε να επιδείξει σημαντικότατο κοινωνικό έργο αλλά και μια αταλάντευτη γραμμή μη αναγνώρισης του Σιωνιστικού Ισραήλ. Τη γραμμή αυτή υποστήριζε η πλειοψηφία των Παλαιστίνιων, μετά τη πικρή συνειδητοποίηση, ότι οι συμβιβαστικές τακτικές των Αραφάτ και Αμπάς απλώς έκαναν θρασύτερους τους Σιωνιστές. Έτσι, οι Ισραηλινοί συνέχισαν να επεκτείνουν μαζικά τους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη, αφού προηγούμενα εκκένωσαν την άχρηστη και πολυέξοδη γι’ αυτούς Γάζα και τη μετέτρεψαν σε ένα μεγάλο γκέτο ―παρόμοιο με το γκέτο στο οποίο είχαν εγκλειστεί από τους ναζί οι πρόγονοι τους στη Βαρσοβία― όπου τα 2/3 του λαού επιβιώνουν κάτω από τη γραμμή της φτώχειας. Ήταν μάλιστα ιδιαίτερα σημαντικό ότι η Χαμάς επέτυχε αυτή την περιφανή νίκη όχι μόνο τηρώντας πιστά τους κανόνες της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» αλλά και αντιμετωπίζοντας μια συστηματική εκστρατεία εναντίον της από την υπερεθνική ελίτ που έφθασε ακόμη και στην οικονομική ενίσχυση της Φατάχ.[1]

Η εκλογή της Χαμάς σηματοδότησε την έναρξη μιας συστηματικής εκστρατείας οικονομικού στραγγαλισμού του Παλαιστινιακού λαού («πρόγραμμα δίαιτας» αποκάλεσε θρασυτατα Ισραηλινός αξιωματούχος το πρόγραμμα που έχει οδηγήσει στο κλείσιμο ακόμη και νοσοκομείων[2]) από την υπερεθνική και τη Σιωνιστική ελίτ, μέσω της μη αναγνώρισης της εκλεγείσας κυβέρνησης. Παράλληλα, ενώ οι Σιωνιστές παρακρατούν παράνομα εκατομμύρια δολάρια από τα νόμιμα έσοδα της κυβέρνησης Χαμάς, με αποτέλεσμα γιατροί, δάσκαλοι κ.λπ. να είναι απλήρωτοι από τον Μάρτιο, η Αμερικανική ελίτ διοχετεύει, μέσω φιλικών ΜΚΟ, εκατομμύρια δολάρια για την οργάνωση και εξοπλισμό στρατιωτικών δυνάμεων φιλικών στον Αμπάς αλλά και για την οργάνωση του σημερινού εκλογικού πραξικοπήματος από τον ίδιο[3]. Το σκηνικό επομένως έχει ήδη στηθεί. Ή θα αποδειχθεί αποτελεσματική η υποχρεωτική «δίαιτα» του Παλαιστινιακού λαού και θα επιλέξει τους εκλεκτούς των ελίτ, ή, εαν δεν το πράξει, οι αντικειμενικές συνθήκες που ήδη έχουν δημιουργηθεί από την υπερεθνική και τη Σιωνιστική ελίτ στη Παλαιστίνη θα οδηγήσουν σε ένα εμφύλιο πόλεμο που, όπως ελπίζουν, θα αχρηστεύσει για πολλά χρόνια το Παλαιστινιακό κίνημα.

Τέλος, στο Λίβανο, όταν εκατομμύρια λαού, Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί ενωμένοι, κατεβαίνουν στο δρόμο και ζητούν κυβέρνηση εθνικής ενότητας στη θέση της σημερινής κυβέρνησης των εκλεκτών της υπερεθνικής και της τοπικής ελίτ, και ενώ έγκυρες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 73% του Λιβανέζικου λαού εγκρίνουν το αίτημα αυτό,[4] οι ελίτ μιλούν για απόπειρα «πραξικοπήματος» και ενθαρρύνουν με κάθε τρόπο ένα νέο καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο.

Αυτή είναι η δυτική «δημοκρατία» που επιδιώκουν οι ελίτ στη Μέση Ανατολή…

[1] DPA, “Report: U.S. funding Fattah in Palestinian elections”, Ha'aretz (23/1/2006).

[2] Johann Hari, “If Israel and its Western allies break Hamas, they will face an even deadlier foe”, The Independent (18/12/2006).

[3] Inigo Gilmore, “US 'plot to force out Hamas'”, The Observer (15/10/2006).
[4] Robert Fisk, “Who's running Lebanon?”, The Independent (15/12/2006).