Παλαιστίνη: Η ώρα της αλήθειας - ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Το Παλαιστινιακό πρόβλημα πράγματι εισήλθε στην κρίσιμη ―και ίσως τελική― του φάση. Και αυτό, όχι τόσο λόγω της φυσικής αποχώρησης από την πολιτική ζωή των δυο «πρωταγωνιστών» του (Αραφάτ & Σαρον / Yasser Arafat & Ariel Sharon) αλλά λόγω του ότι η υπερεθνική ελιτ πάντα επιδίωκε, μετά την σχετική παγίωση της Νέας Τάξης στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, να δημιουργήσει συνθήκες για αντίστοιχη σταθεροποίηση της και στην Παλαιστίνη. Για να εξετάσουμε όμως την κατάσταση όπως διαμορφώνεται σήμερα στην Μέση Ανατολή θα πρέπει ν' αναφερθούμε στις τρεις κύριες παραμέτρους του προβλήματος που θα καθορίσουν και την έκβαση του Παλαιστινιακού: δηλαδή, την υπερεθνική ελιτ, το Σιωνιστικό κίνημα και το εθνικοαπελευθερωτικο Παλαιστινιακό κίνημα.

Όσον αφορά την υπερεθνική ελίτ, οι στόχοι των στρατιωτικών της επεμβάσεων στον Κόλπο και το Αφγανιστάν τα τελευταία 15 χρόνια, καθώς και των πιθανών επιθετικών ενεργειών κατά του Ιράν και της Συρίας, είναι όχι μόνο ο έλεγχος του πετρελαίου αλλά, κυρίως, η εξάπλωση και στήριξη της Νέας Τάξης που στηρίζεται στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και ένα είδος αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Στον βαθμό που η ελίτ αυτή πετυχαίνει τους δυο αυτούς στόχους, κυρίως μέσω της εκμετάλλευσης των εσωτερικών συγκρούσεων μεταξύ Σιιτών, Σουνιτών, Κούρδων (Ιράκ) η μεταξύ «εκσυγχρονιστών» και Ισλαμιστών (Αφγανιστάν, Ιράν), οι στρατιωτικές επεμβάσεις της «δικαιώνονται», παρά τις εκατόμβες των θυμάτων που άμεσα ή έμμεσα προκαλούν. Ιδιαίτερα μάλιστα αν οι επεμβάσεις αυτές κάνουν δυνατό τον μελλοντικό έλεγχο της περιοχής (όπως είναι το στρατηγικό σχέδιο του Πενταγώνου), με βάση την αεροπορική δύναμη της υπερεθνικής ελίτ και την υποστήριξη των χερσαίων κομπάρσων που στρατολογεί στα ελεγχόμενα προτεκτοράτα. Όσο βέβαια η Νέα Τάξη στη περιοχή παγιώνεται, τόσο ενισχύεται η θέση των προτεκτοράτων της ίδιας ελίτ, είτε παλιών (Σαουδική Αραβία, Εμιράτα, Αίγυπτος κ.λπ.), είτε νέων (Ιράκ, Αφγανιστάν, και πιθανώς Ιράν & Συρία στο μέλλον). Πέρα όμως από τους δυο βασικούς στόχους της υπερεθνικής ελιτ που ανάφερα, ένας δευτερογενής στόχος της είναι η «ειρηνοποίηση» της Παλαιστίνης, η οποία περνά μέσα από την ικανοποίηση των επιδιώξεων της Σιωνιστικής ελίτ που δυναστεύει την περιοχή, σχεδόν εδώ και 60 χρόνια.

Το Σιωνιστικό κίνημα, που είχε αρχίσει να δρα ήδη από το τέλος του 19^ου αιώνα, δεν ήταν ένα από τα συνηθισμένα εθνικιστικά και αντι-αποικιοκρατικα κινήματα της εποχής, με γεωγραφική βάση και στόχο την αναγνώριση της εθνικής τους ταυτότητας και την απαγκίστρωση από τις αυτοκρατορίες της εποχής (Οθωμανική, Άστρο-Ουγγρική, Βρετανική κ.λπ). Με τον Εβραϊκό πληθυσμό διασκορπισμένο ανά τα μήκη και πλάτη της γης και ελάχιστους να έχουν απομείνει στην ιστορική Παλαιστίνη (την οποία από εκατοντάδες χρόνια κατοικούσαν μη Εβραϊκοί πληθυσμοί), από τη στιγμή που το πρώτο συνέδριο του Σιωνιστικού κινήματος (First Zionist Congress / Basel Declaration) διακήρυξε το 1897 ότι η Παλαιστίνη ήταν η γη της επαγγελίας και η Βρετανική Διακήρυξη του Μπαλφουρ το 1917 (Balfour Declaration) υιοθετούσε το αίτημα αυτό, άνοιγε ο δρόμος για την εθνοκαθαρση της Παλαιστίνης και την δημιουργία εκατομμυρίων Παλαιστίνων προσφύγων. Αυτό ήταν αναπόφευκτη συνέπεια του Σιωνισμού που, απορρίπτοντας το αίτημα της προοδευτικής Ευρωπαϊκής Αριστεράς (συμπεριλαμβανομένης της Εβραϊκής) για μια πολυπολιτισμικη ομοσπονδία από ντόπιους Παλαιστίνιους, Εβραίους κ.λπ. ―γεγονός που θα επέτρεπε και την εγκατάσταση στην Παλαιστίνη των διωγμένων από τα αντισημιτικά κινήματα Εβραίων― επιδίωκε την δημιουργία ενός «καθαρού» Εβραϊκού κράτους, απόλυτα ελεγχόμενου από τους Σιωνιστές. Ο,τι επακολούθησε μετά την ίδρυση του Σιωνιστικού κράτους στην Παλαιστίνη στο τέλος του δεύτερου Παγκόσμιου πόλεμου ήταν μοιραία συνέπεια της επικράτησης του Σιωνισμού ανάμεσα στις Εβραϊκές κοινότητες ανά τον κόσμο. Η εθνοκαθαρση, αναπόφευκτα οδήγησε στη δημιουργία του εθνικοαπελευθερωτικου κινήματος των Παλαιστίνιων και σε όλη τη συνακόλουθη σφαγή ―κυρίως των αδυνάτων, δηλαδή των Παλαιστίνιων― στην άνιση αυτή σύγκρουση.

Όσον αφορά το εθνικοαπελευθερωτικο Παλαιστινιακό κίνημα, η επικράτηση στο κίνημα αυτό των εθνικιστών αρχικά, και των Ισλαμιστών σήμερα, ήταν άλλη μια αναπόφευκτη συνέπεια της επικράτησης του Σιωνισμού. Έτσι, το αίτημα των ακραίων ρευμάτων ανάμεσα στους εθνικιστές και τους ισλαμιστές κατέληξε να είναι μια αντίστροφη εθνοκάθαρση, με την εκδίωξη όλων των Εβραίων εποίκων από την ιστορική Παλαιστίνη και τον επαναπατρισμό των εκατομμυρίων Παλαιστίνιων προσφύγων από τα άθλια στρατόπεδα που τους έχουν εξωθήσει οι Σιωνιστές σε όλη την Μέση Ανατολή. Η «λύση» μάλιστα που πρότειναν οι Αραφάτ και Σαρον, στηριζόμενοι, ο μεν πρώτος στα εθνικιστικά ρεύματα και την εκκολαπτόμενη αστική τάξη, ο δε δεύτερος στον «μετριοπαθή» Σιωνισμό που καλλιεργούσαν τελευταία οι Σαρον/Περές (Shimon Peres) και ολόκληρο το Σιωνιστικό κατεστημένο συμπεριλαμβανομένης της Αριστεράς (εκτός από κάποιες ακραίες Σιωνιστικές τάσεις που απαιτούν την ολοκληρωτική εκδίωξη των Παλαιστίνιων … από την Παλαιστίνη!), ήταν η δημιουργία δυο εθνοκαθαρμενων κρατών, την οποία υποστηρίζει και η υπερεθνική ελιτ. Η «λύση» αυτή βέβαια σήμαινε, με δεδομένο τον συσχετισμό δυνάμεων, τη δημιουργία ενός Παλαιστινιακού Μπαντουσταν-προτεκτοράτου της υπερεθνικής ελίτ, δίπλα στο πανίσχυρο Σιωνιστικό κράτος που θα αναδεικνυόταν ο φύλακας-φρουρός της Νέας Τάξης στη περιοχή.

Σήμερα, όμως, η προφανής αποτυχία της λύσης των δυο κρατών (την ταφόπετρα την βάζει καθημερινά το Σιωνιστικό «Τοίχος του απαρτχάιντ»), οδηγεί στη ντε φάκτο εθνοκαθαρση του μεγαλύτερου μέρους της ιστορικής Παλαιστίνης και την συνακόλουθη ένταση της σφαγής των Παλαιστίνιων, καθώς και τον πολλαπλασιασμό των βομβιστών αυτοκτονίας. Η εξέλιξη αυτή ενισχύει τις τάσεις ανάμεσα τόσο στους προοδευτικούς Παλαιστίνιους[1] όσο και τους αντισιωνιστες Εβραίους[2] για μια πραγματική λύση. Μια λύση, η οποία περνώντας μέσα από την απόρριψη τόσο του Σιωνισμού, όσο και του θρησκευτικού ανορθολογισμού (Εβραϊκού και Παλαιστινιακού), θα στόχευε στη δημιουργία ενός πολυπολιτισμικου ενιαίου κράτους των λαών που ζουν σήμερα στην Παλαιστίνη, πέρα από την καταστροφική λύση των δυο κρατών. Παρόμοια λύση όχι μόνο θα οδηγούσε σε μια μορφή διακυβέρνησης που δεν θα είχε σχέση με τη σημερινή ρατσιστική Σιωνιστική «δημοκρατία» αλλά ούτε την αυταρχική Παλαιστινιακή Αρχή, όχι μόνο θα έλυνε το πρόβλημα των εκατέρωθεν προσφύγων, αλλά και θα έθετε τις βάσεις για μία μελλοντική συνομοσπονδία των λαών βασισμένη στην άμεση και οικονομική δημοκρατία, μια γνήσια Περιεκτική Δημοκρατία.

[1] Βλ. Ahmad Samih Khalidi, “A one-state solution,” The Guardian (29/09/2003). Retrieved 21/02/2014, και Conal Urquhart, “Gaza shifts to a new solution,” The Observer (14/09/2003). Retrieved 21/02/2014.

[2] Βλ. Esther Addley, “Lines in the sand,” The Guardian (25/07/2002). Retrieved 21/02/2014.