Ελευθεροτυπία (8 Ιουλίου 2006)
Οι Τρομοκράτες της Μέσης Ανατολής
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Τις μέρες αυτές ο κόσμος ξαναείδε στην Μέση Ανατολή την εφαρμογή καθαρά ναζιστικών μεθόδων που όλοι νόμιζαν ότι είχαν καταδικαστεί για πάντα στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας. Έτσι, η αιχμαλωσία ενός Ισραηλινού στρατιώτη από την Παλαιστινιακή αντίσταση σε μάχη με τον Ισραηλινό στρατό (αφού τις προηγούμενες μέρες ο ίδιος στρατός ήταν υπεύθυνος για τους θανάτους πολλαπλάσιων γυναικόπαιδων και δεν δεχόταν καμία ανεξάρτητη έρευνα γι’ αυτούς) πληρώνεται με συλλογικά αντίποινα από ολόκληρο τον λαό της Γάζας. Το μοναδικό εργοστάσιο ηλεκτρικής παραγωγής στην Γάζα που παρείχε το 60% της ενέργειας βομβαρδίστηκε, γεγονός που, σε συνδυασμό με τον βομβαρδισμό άλλων έργων υποδομής (γέφυρες κ.λπ.) —εκτός από το Πανεπιστήμιο!— στέρησε εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους από το ζωτικό ηλεκτρικό και νερό. Και αυτά, με το αζημίωτο, αφού για πολύ καιρό οι κάτοικοι της Γάζας θα εξαρτώνται τώρα από Ισραηλινή ηλεκτρική εταιρεία (που παρείχε το υπόλοιπο 40% της ενέργειας), η οποία αναμένεται τώρα να κάνει «πλούσια κέρδη» από τη καταστροφή του εργοστάσιου.[1]
Φυσικά, οι βομβαρδισμοί αυτοί αποτελούν άλλη μια κατάφωρη Ισραηλινή παραβίαση του διεθνούς δικαίου που απαιτεί να γίνεται σαφής διάκριση μεταξύ στρατιωτικών στόχων και αμάχων πολιτών (άρθρο 48 της προσθήκης στη συνθήκη της Γενεύης του 1948), όπως τόνισε σε σχετική καταδικαστική δήλωση η ουδέτερη Ελβετία που έχει αναλάβει την επίβλεψη της τήρησης της συνθήκης. Ο Ισραηλινός στρατός (όπως άλλωστε ιστορικά κάθε στρατός κατοχής) βάφτισε «τρομοκρατική» ενέργεια την αιχμαλωσία του στρατιώτη, ενώ οι εγκληματικοί βομβαρδισμοί, οι υπερηχητικές καθημερινές πτήσεις πάνω από την Γάζα και οι πράγματι τρομοκρατικές απαγωγές των μισών Παλαιστίνιων υπουργών και του ενός τέταρτου των βουλευτών εγκρίνονται σιωπηρά από την υπερεθνική ελίτ (Η.Π.Α., Ε.Ε. κ.λπ.). Και αυτό, παρά το γεγονός ότι όλοι αυτοί εκλέχτηκαν με τους κανόνες της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» που στηρίζει η υπερεθνική ελίτ —εφόσον βέβαια δεν δίνει «λάθος» αποτελέσματα οπότε στραγγαλίζεται οικονομικά, αν δεν εξοντώνεται φυσικά!
Τα γεγονότα αυτά δεν είναι ούτε συμπτωματικά, ούτε υποδηλώνουν ότι η «Ισραηλινή κοινωνία φαίνεται να 'χει απολέσει την ψυχή της»[2]. Από τη στιγμή που αποφασίστηκε από τον Ο.Η.Ε., χωρίς να ερωτηθούν καν οι κάτοικοι της ιστορικής Παλαιστίνης, η δημιουργία ενός κράτους από ένα λαό που είχε εγκαταλείψει τα εδάφη αυτά από χιλιάδες χρόνια, για να ικανοποιηθεί το αίτημα των Σιωνιστών που ήταν πρόθυμοι να παίξουν τον ρόλο του χωροφύλακα της Δύσης στην περιοχή, ο,τι συμβαίνει σήμερα ήταν αναπόφευκτο. Τα φωτεινότερα άλλωστε μυαλά της Εβραϊκής Αριστεράς από τότε καταδίκαζαν το εγχείρημα αυτό ότι θα οδηγούσε ακριβώς σε ένα φαύλο κύκλο ολοκληρωτικής βίας από τους Σιωνιστές και λαϊκής αντιβίας από τους Παλαιστίνιους. Αυτό που δεν είχαν προβλέψει ήταν ότι ο Σιωνιστικός επεκτατισμός θα φρόντιζε να αλλάξει ριζικά τον Χάρτη του 1948, οδηγώντας εκατομμύρια Παλαιστίνιων στα άθλια προσφυγικά στρατόπεδα της Μέσης Ανατολής. Παρόλα αυτά, η διεθνής (και εγχώρια) ρεφορμιστική Αριστερά δεν διστάζει να βάζει στο ίδιο τσουβάλι την Σιωνιστική βία και την λαϊκή αντιβία…
Είναι όμως χαρακτηριστικό της πελώριας δύναμης της Σιωνιστικής προπαγάνδας, που αναμεταδίδουν τα Μ.Μ.Ε. της υπερεθνικής ελίτ, ότι σήμερα εμφανίζονται οι Σιωνιστές ως τα θύματα και όχι ως οι φρικτοί θύτες, επειδή στην Ιστορία ήταν πράγματι τα θύματα συστηματικών διωγμών. Ακόμη και δήθεν «ελευθεριακοι» Γερμανοί (προφανώς λόγω του κόμπλεξ της νέας γενιάς για τα εγκλήματα των ναζιστών πατεράδων τους) —αλλά και κάποιοι μιμητές τους στη χώρα μας (προφανώς λόγω άκρατης ανοησίας)— δεν διστάζουν να υιοθετήσουν την Σιωνιστική προπαγάνδα και να υποστηρίζουν το «επιχείρημα» ότι το θύμα είναι πάλι ο Εβραϊκός λαός, ο οποίος εδικαιούτο μιας ασφαλούς πατρίδας που σήμερα απειλούν με εξαφάνιση οι Ισλαμιστές φονταμενταλιστες.
Όμως, οι Παλαιστίνιοι μόλις τα τελευταία χρόνια στράφηκαν στους Ισλαμιστές, όχι βέβαια γιατί έγιναν ξαφνικά φονταμενταλιστες, αλλά απλώς γιατί αντελήφθησαν ότι η πολιτική των συμβιβασμών που ακολουθούσε η Φατάχ τους οδηγούσε στην εκρίζωση από τη δική τους πατρίδα. Ούτε βέβαια μπορεί ν’ αρνηθεί κανένας το δικαίωμα των καταδιωγμένων Εβραίων για μια ασφαλή πατρίδα, όπως το ίδιο εδικαιουντο πατρίδας και οι από εκατοντάδες χρόνια εγκατεστημένοι εκεί Άραβες. Η λύση και τότε και τώρα ήταν επομένως μια ενιαία πατρίδα που θα μπορούσε να χωρέσει όλους τους διωγμένους Εβραίους (όχι βέβαια και τους εκατοντάδες χιλιάδες —κυρίως Αμερικανούς— που μετακομίζουν εκεί, χωρίς να τους καταδιώκει κανένας αλλά απλώς για να προστατεύσουν τη γη που «τους χάρισε ο Θεός τους»!) καθώς και τους Παλαιστίνιους, συμπεριλαμβανόμενων των προσφύγων. Η λύση όμως αυτή απορρίπτεται όχι μόνο από τους Σιωνιστές που θέλουν να επιβάλουν ένα «καθαρό» πανίσχυρο Εβραϊκό κράτος δίπλα σε κάποιο είδος Παλαιστινιακού Μπαντουστάν, αλλά και από την πλειοψηφία των Παλαιστίνιων που αδυνατούν ακόμη ν’ αντιληφθούν ότι μια λύση δυο ισότιμων κρατών δεν είναι πια δυνατή στην Μέση Ανατολή.
Όπως όμως ανάφερα σε πρόσφατο άρθρο, σήμερα πληθαίνουν οι φωνές για ενιαίο κράτος όχι μόνο μεταξύ προοδευτικών Εβραίων και Παλαιστίνιων, αλλά ακόμη και από τα ελεγχόμενα από την υπερεθνική ελίτ ΜΜΕ που βλέπουν τη χρεοκοπία της λύσης των δυο κρατών. Πολύ πρόσφατο άρθρο, για παράδειγμα, του Mathias Mossberg σε περιοδικό του Αμερικανικού κατεστημένου,[3] αφού ομολογεί την ολοκληρωτική χρεοκοπία τη λύσης αυτής, προτείνει την λύση ενός ενιαίου «δυαδικού» κράτους για μια Παλαιστίνη από την Μεσόγειο μέχρι την Ιορδανία, κατά το πρότυπο των Ελβετικών καντονίων, στο οποίο θ’ ανήκαν όλες σχεδόν οι αρμοδιότητες ενός ομοσπονδιακού κράτους, ενώ τα καντόνια κατά πλειοψηφία θα αποφάσιζαν αν θα ανήκαν στην Εβραϊκή ή Παλαιστινιακή πολιτεία του δυαδικού κράτους και θα διαχειριζόντουσαν τις τοπικές υποθέσεις. Παλαιστίνιοι και Εβραίοι θα είχαν ελευθερία μετακίνησης σε όλο το κράτος, ελευθερία επιλογής ιθαγένειας ανεξάρτητα από τόπο διαμονής κ.λπ. Φυσικά, ο Mossberg, για να μην δυσαρεστήσει τους Σιωνιστές, δεν προβλέπει επιστροφή των Παλαιστίνιων προσφύγων που θα μετέτρεπε σε μειοψηφία τον Εβραϊκό πληθυσμό.
Όμως, δεδομένης της τεραστίας οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας μεταξύ των δυο λαών, μόνο η πληθυσμιακή υπεροχή των Παλαιστίνιων θα μπορούσε κάπως να αντισταθμίσει την υπεροχή σε όλους τους άλλους τομείς των Εβραίων. Οι πραγματικά επομένως προοδευτικές δυνάμεις μέσα στους Εβραίους και τους Παλαιστίνιους θα μπορούσαν να συνενώσουν δυνάμεις για μια βραχυπρόθεσμη λύση βασισμένη σε ένα παρόμοιο δυαδικό κράτος, με επιστροφή όλων των προσφύγων, σαν βάση για μια μελλοντική αμεσοδημοκρατικη συνομοσπονδία των λαών
[1] Chris McGreal, “Israeli tanks turn screw on besieged Gaza Strip”, The Guardian, (29/6/2006).
[2] Μωυσής Λίτσης, Ελευθεροτυπία (3/7/2006).