Ο εγκληματικός Σιωνισμός και η υπερεθνική ελίτ - ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ο εγκληματικός Σιωνισμός και η υπερεθνική ελίτ

Ένα βασανιστικό ερώτημα γεννιέται σε όλους τους ανθρώπους που βλέπουν τους Σιωνιστές να μετατρέπονται καθημερινά σε νεοναζιστές, οι οποίοι δεν διστάζουν να τιμωρούν συλλογικά εκατοντάδες αμάχων που θάβονται κάτω από τα ερείπια των σπιτιών τους διότι είχαν την ατυχία να μένουν σε πόλεις από τις οποίες ξεκινούν οι ρουκέτες των Χεζμπολλάχ: Πως εξηγείται η εξαχρείωση αυτή ενός ολόκληρου λαού που χθες ήταν καταδιωκομενος και σήμερα εγκρίνει με σχεδόν παμψηφία (90%) —όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις— την δολοφονία πολλαπλάσιων αμάχων από την «τρομοκρατική» Χεζμπολλάχ;[1] Και πως εξηγείται ότι η «Αριστερά» των διαφόρων «ειρηνιστικών» οργανώσεων και διανοουμένων τύπου Άμος Οζ, Νταβίντ Γκρόσμαν κ.α. θεωρεί «ηθικό» αυτόν τον εγκληματικό «πόλεμο», ενώ άλλα στελέχη της μετέχουν στη κυβέρνηση (π.χ. Isaac Herzog); Από την άλλη μεριά, μόνο κάποιοι αναλυτές της ρεφορμιστικής Αριστεράς και οικολογίας ακόμη προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν γιατί η υπερεθνική ελίτ, με επικεφαλής την Άγγλο-αμερικανική στρατιωτική ηγεσία της και την σιωπηρή ανοχή των υπόλοιπων, στηρίζει αυτή την κτηνωδία. Για πολλούς, όμως, υπεύθυνοι δεν είναι μόνο οι «κακοί» Μπους και Μπλερ αλλά ένα σύστημα που έχει ανάγκη να εξασφαλίσει τον απόλυτο έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής. Και αυτό είναι αδύνατον χωρίς την σταθεροποίηση των πελατειακών καθεστώτων της Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας, Αιγύπτου, καθώς και των παλιών και νέων προτεκτοράτων της περιοχής (Ιράκ-Αφγανιστάν). Δηλαδή, χωρίς την συντριβή των αντιστασιακών οργανώσεων και των υποστηρικτών τους στα «καθεστώτα-ταραξίες» (Συρία-Ιράν).

Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δεν δίνεται βέβαια από την Γκεμπελική Σιωνιστική προπαγάνδα περί αυτό-άμυνας ενός φιλήσυχου λαού που «ξαφνικά» δέχθηκε την επίθεση των «τρομοκρατών» της Χεζμπολλάχ από τον Λίβανο. Ιδιαίτερα όταν αυτό το «ξαφνικά» λησμονεί την προηγούμενη κατοχή για πολλά χρόνια Λιβανικού εδάφους, τη συνεχιζόμενη κτηνώδη κατοχή της Δυτικής Όχθης και της δήθεν «απελευθερωμένης» Γάζας, τη σταδιακή εθνοκαθαρση της Ιερουσαλήμ, την συνεχιζόμενη κατοχή του Γκολάν κ.λπ. Ούτε βέβαια αποτελεί επαρκή εξήγηση η άποψη που υποστηρίζει τελευταία σύσσωμη η ρεφορμιστική Αριστερά, με βάση την έρευνα δυο Αμερικανών καθηγητών,[2] ότι το Ισραηλινό «λόμπι» ουσιαστικά χαράζει την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. ακόμη και σε βάρος των πραγματικών εθνικών συμφερόντων.

Μολονότι η έρευνα αυτή μεθοδικά φανερώνει τους επιμέρους μηχανισμούς που χρησιμοποιεί το λόμπι αυτό στον καθορισμό της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής μέσω του έλεγχου που ασκεί στο Κογκρέσο και την Κυβέρνηση, στην πραγματικότητα, απλώς εξηγεί το πως λειτουργεί ένα όργανο της Αμερικανό-Σιωνιστικής ελίτ. Οι ίδιοι οι μηχανισμοί που περιγράφονται θα ήταν αδύνατον να λειτουργήσουν χωρίς τον έλεγχο κρίσιμων θέσεων-κλειδιά στον οικονομικό και τον πολιτιστικό τομέα (Μ.Μ.Ε. κ.λπ.) από στελέχη της ίδιας ελίτ —γεγονός που το διαφοροποιεί ριζικά από τα συνηθισμένα λόμπι σαν το Ελληνικό. Γι’ αυτο και ο Τσόμσκι (ο οποίος παρά την αυστηρή κριτική του για την Σιωνιστική πολιτική εναντίον των Παλαιστίνιων ποτέ δεν αμφισβήτησε το ίδιο το Σιωνιστικό κράτος, όπως έκανε πάντα η ριζοσπαστική Εβραϊκή Αριστερά) συσκότισε την αλήθεια όταν υποστήριξε παρόμοια άποψη, περί ενoς «συνηθισμένου λόμπι», σωστά επισύροντας την μήνιν της Αμερικανικής ριζοσπαστικής Αριστεράς.[3 ] Ακόμη, οι συγγραφείς της έρευνας αυτής, έμμεσα υιοθετώντας την μεταμοντέρνα θεωρία ότι δεν υπάρχουν ταξικές διαιρέσεις σήμερα, αδυνατούν ν’ αντιληφθούν ότι η εξωτερική πολιτική ενός κράτους δεν προσδιορίζεται από κάποια αφηρημένα «εθνικά» συμφέροντα αλλά από τα συμφέροντα της άρχουσας ελίτ και των υποστηρικτών της. Και μπορεί εύκολα να δειχτεί ότι τα συμφέροντα της Αμερικανικής ελίτ στην Μέση Ανατολή όχι μόνο είναι απόλυτα συμβατά με τα συμφέροντα της Αμερικανό-σιωνιστικής ελίτ αλλά και εξυπηρετούνται άριστα από την πολιτική του Στεητ Ντιπάρτμεντ —ας σκεφτούμε για λίγο που θα βρισκόντουσαν σήμερα οι αμερικανικές πολυεθνικές και ιδιαίτερα η πετρελαιοβιομηχανια αν η περιοχή κυβερνιόταν από Νασερικά ή Μπααθικά καθεστώτα!

Η εξήγηση επομένως τόσο της σημερινής εξαχρείωσης του Ισραηλινού λαού, όσο και της Αριστεράς του, πρέπει ν’ αναζητηθεί στην υιοθέτηση από μέρους τους της εγκληματικής Σιωνιστικής ιδεολογίας, η οποία δεν είναι απλώς μια εθνικιστική ιδεολογία όπως την παρουσιάζουν οι Σιωνιστές και φιλοΣιωνιστες αλλά μια καθαρά ρατσιστική ιδεολογία που προϋποθέτει την εθνοκαθάρση της ιστορικής Παλαιστίνης με τον ξεριζωμό των Παλαιστίνιων και την μαζική μετανάστευση από όλο τον κόσμο οπαδών της ιδεολογίας αυτής. Με βάση αυτή την ιδεολογία εποικίστηκε η περιοχή και, στη συνέχεια, με την αμέριστη υποστήριξη των Αγγλο-Αμερικανων και το γνωστό ψήφισμα του ΟΗΕ δημιουργήθηκε το Σιωνιστικό κράτος, το οποίο επεκτεινόταν μαζικά μετά από κάθε νίκη σε βάρος των γειτονικών Αραβικών κρατών. Οι νίκες βέβαια αυτές δεν οφειλόντουσαν στην απαράμιλλη γνώση της τέχνης του πόλεμου από του Ισραηλινούς αλλά στην μαζική οικονομική και στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ που από το 1973 μέχρι το 2003 έφθασε τα 140 δις. δολ. —η υψηλότερη βοήθεια που δόθηκε σε κράτος από τις ΗΠΑ μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.[4]

Όπως θέτει το ζήτημα ο Oren Ben-Dor, ένα φωτεινό Εβραϊκό μυαλό και πραγματικός πολιτικός φιλόσοφος, (σε αντίθεση με τους δικούς μας «φιλόσοφους» με πατέντα που ταυτίζουν συλλήβδην τον αντισιωνισμο με τον αντισημιτισμό!), η ωμή βία που χρησιμοποιούσε όλα αυτά τα χρόνια το Ισραηλινό κράτος δεν αποσκοπούσε στη προστασία των πολιτών του αλλά της φύσης του Ισραηλινού κράτους: «η κρατική υπόσταση του Ισραήλ στηρίζεται σε μια άδικη ιδεολογία που είναι η αιτία της δυστυχίας αυτών που δεν θεωρούνται Εβραίοι με βάση θρησκευτικά η εθνικά κριτήρια. Για να κρύψει αυτή την αρχέγονη ανηθικότητα το Ισραήλ προβάλλει την εικόνα του θύματος (…) το Ισραήλ δημιουργήθηκε μέσω του τρόμου και χρειάζεται τον τρόμο για να συγκαλύψει τη βασική του ανηθικότητα.»[5] Και συνεχίζει ο Ben-Dor με μια καταδίκη της ρεφορμιστικής «Αριστεράς» για τη «λύση» που προτείνει των δυο κρατών: «Πολλοί από αυτούς που επιθυμούν να κρύψουν την ανηθικότητα του Ισραηλινού κράτους συγκεντρώνουν την προσοχή τους στις κτηνωδίες της μετά το 1967 κατοχής και μιλούν για μια λύση δυο κρατών…υιοθετώντας έμμεσα την ιδεολογία πίσω από το Εβραϊκό κράτος». Και αυτό, παρά το γεγονός, θα προσθέταμε εμείς, ότι με τον σημερινό συσχετισμό δυνάμεων το Παλαιστινιακό κράτος δεν θα ήταν παρά ένα Σιωνιστικό προτεκτοράτο με τη μορφή Μπαντουσταν…

[1] Όχι μόνο απόλυτα αλλά και σχετικά. Σύμφωνα, με επίσημα στοιχεία, [βλ. Robert Fisk, “Entire Lebanese family killed in Israeli attack on hospital”, The Independent, (3/8/2006)] τα θύματα των Ισραηλινών βομβαρδισμών είναι 87% άμαχοι πολίτες έναντι 33% από την Χεζμπολλάχ.
[2] John Mearsheimer & Stephen Walt, “The Israel Lobby and US Foreign Policy”, London Review of Books (March 2006).
[3] Βλ. James Petras, “Noam Chomsky and the Pro-Israel Lobby: Fourteen Erroneous Theses”, Canadian Dimension (April 2006). http://lahaine.org/petras/articulo.php?c=1&more=1&p=7
[4] J. Mearsheimer & S. Walt, ο.π.
[5] Oren Ben-Dor, «Who are the real terrorists in the Middle East?», The Independent (26/7/2006).