Ελευθεροτυπία (2 Σεπτεμβρίου 2006)

Οι μύθοι της «Αριστεράς» των «ίσων αποστάσεων»

 

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

 

 

Ενώ οι κτηνώδεις βομβαρδισμοί του Λιβάνου (ακόμη και με βόμβες διασποράς[1] που μέχρι σήμερα θερίζουν ζωές!) σταμάτησαν με την απόφαση της αποστολής της «ειρηνευτικής δύναμης» της υπερεθνικής ελιτ και των κομπάρσων της, ένας άλλος πόλεμος μαίνεται. Αυτός είναι ο ιδεολογικός πόλεμος της υπερεθνικής ελιτ και των κομισάριων της που έχει στόχο ―με τη βοήθεια και του τρομοκρατικού μπαμπούλα― είτε να κερδίσει την υποστήριξη των δυτικών λαών στους πολέμους της  και τις Σιωνιστικές επιθέσεις, είτε τουλάχιστον να κερδίσει την ανοχή τους, δημιουργώντας μια «συναίνεση ίσων αποστάσεων». Στον ιδεολογικό αυτόν πόλεμο είναι στρατευμένοι όχι μόνο οι συνήθεις ιδεολογικοί κομισάριοι αλλά και η ρεφορμιστική Αριστερά και Οικολογία,  καθώς και κάποια «ελευθεριακά» ρεύματα. Φυσικά, η στράτευση αυτή δεν είναι πάντοτε ύποπτη αλλά μπορεί απλώς ν’ αποτελεί ιδεολογική επιλογή, αντίστοιχη, για παράδειγμα, με την επιλογή σοσιαλδημοκρατών στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο υπέρ του πολέμου, ή «ελευθεριακών» εναντίον αντιστασιακών κινημάτων όπως το ΕΑΜ ή το Βιετναμέζικο, με το αιτιολογικό ότι ο αγώνας τους δεν ήταν ταξικού χαρακτήρα!

 

Θ’ άξιζε λοιπόν να εξετάσουμε τους μύθους με βάση τους οποίους η «Αριστερά» αυτή τήρησε μια στάση «ίσων αποστάσεων» ανάμεσα στον θύτη (Σιωνιστικό Ισραήλ) και το θύμα (λαός του Λιβάνου), καταδικάζοντας τόσο τους πρώτους (για την «δυσανάλογη» βία) όσο και τους δεύτερους (για την «αναίτια» επίθεση τους) και καταλήγοντας με το αίτημα της  κατάπαυσης των εχθροπραξιών και της αποστολής «ειρηνευτικής δύναμης» στον Λίβανο ―όπου η υπερεθνική ελιτ ελπίζει με τη βοήθεια των Λιβανέζων Χριστιανών και την αχρήστευση της Χεζμπολλάχ να θέσει τις βάσεις ενός νέου προτεκτοράτου. Σημειωτέο ότι η Αριστερά αυτή δεν επέμενε καν στην αποστολή ειρηνευτικής δύναμης και στην Γάζα, όπου συνεχίζονται οι Σιωνιστικές αγριότητες, έμμεσα αναγνωρίζοντας ότι η Παλαιστίνη είναι εσωτερική υπόθεση του Ισραήλ, δηλαδή  Σιωνιστικό «τσιφλίκι». 

 

Μύθος πρώτος: ο αντισιωνισμός είναι συγκεκαλυμμένος αντισημιτισμός. Όμως, εάν ο προπολεμικός αντισημιτισμός με τις ρατσιστικές και θρησκευτικές αποχρώσεις που οδήγησαν στη θηριωδία των Γερμανών εθνικοσοσιαλιστών, ήταν, όπως εύστοχα τον χαρακτήρισε ο August Bebel, ο «σοσιαλισμός των ηλιθίων», σήμερα, ο χαρακτηρισμός αυτός κατ’ εξοχήν διακρίνει τον φιλοσιωνισμο της Αριστεράς των ίσων αποστάσεων. Και αυτό, διότι η Αριστερά αυτή, έπειτα από σχεδόν 60 χρόνια εγκληματικής βίας στη Μέση Ανατολή, προφανώς, δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει ότι η άμεση η έμμεση αιτία του κύκλου της βίας είναι ο Σιωνισμός ―δηλαδή η ρατσιστική ιδεολογία δημιουργίας ενός «καθαρού» Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Όμως, την εξέλιξη αυτή την είχε προβλέψει από την αρχή η αντισιωνιστική Εβραϊκή Αριστερά (Hannah Arendt  κ.α.) και επιβεβαιώνει η αντίστοιχη σημερινή (Oren Ben-Dor κ.α.). Αντίθετα, η ρεφορμιστική Αριστερά και Οικολογία χαρακτηρίζει, μέσα από δήθεν αντί-μανιχαιστικές «αναλύσεις», τον αντισιωνισμό ως αντισημιτισμό, και απορρίπτει την μόνη δίκαιη λύση για την Παλαιστίνη, τη δημιουργία ενός ενιαίου Άραβο-εβραϊκού κράτους, αποδεχόμενη τη λύση των «δυο κρατών». Πράγμα που σημαίνει τη συνύπαρξη του Σιωνιστικού κράτους με ένα Παλαιστινιακό προτεκτοράτο.

 

Μύθος δεύτερος: η σύγκρουση Σιωνιστών και Αράβων δεν αφορά την  διεθνιστική Αριστερά, η οποία ενδιαφέρεται μόνο για ταξικούς-κοινωνικούς αγώνες και όχι για συγκρούσεις αντιδραστικών εθνικισμών. Όμως, όπως είχε τονίσει ένας σημαντικός Μαρξιστής Εβραίος ιστορικός,[2] «ο εθνικισμός των λαών σε ημί-αποικιακές ή αποικιακές χώρες που παλεύουν για την ανεξαρτησία τους δεν πρέπει να μπαίνει στο ίδιο ηθικό-πολιτικό επίπεδο με τον εθνικισμό των κατακτητών και των καταπιεστών, διότι ο πρώτος έχει ιστορική δικαίωση, ενώ ο δεύτερος όχι, και προφανώς ο Αραβικός εθνικισμός, αντίθετα με τον Ισραηλινό,  ανήκει στη  πρώτη κατηγορία». Ο ίδιος μάλιστα τόνιζε ότι ακόμη και το Άουσβιτς (όπου είχε χάσει μέλη της οικογένειας του) δεν θα έπρεπε να επηρεάζει τη σχετική κρίση μας. Αντίστοιχα, στην ελευθεριακή Αριστερά, ο Μπακουνιν υποστήριζε ότι οι αναρχικοί έπρεπε να υποστηρίξουν τον εθνικιστικό αγώνα των Πολωνών κατά της Τσαρικής αυτοκρατορίας, όχι βέβαια διότι συμφωνούσε με τον εθνικισμό τους που ρητά καταδίκαζε, αλλά διότι έβλεπε ότι κοινός εχθρός τους ήταν η Τσαρική αυτοκρατορία, η καταστροφή της οποίας προηγειτο κάθε κοινωνικού αγώνα[3]. Φυσικά, ο Μπακουνιν δεν μπορούσε να προβλέψει ότι μετά σχεδόν ενάμισι αιώνα οι σημερινοί αυτό-αποκαλούμενοι «αναρχικοί» θα τηρούσαν μια στάση ίσων αποστάσεων, αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουν ότι ο κύριος εχθρός κάθε αντισυστημικου κοινωνικού κινήματος σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι η υπερεθνική ελιτ και το Σιωνιστικό παρακλάδι της ―τα βασικά στηρίγματα της Νέας Τάξης…

 

Μύθος τρίτος: ο ανορθολογικός χαρακτήρας θρησκευτικών κινημάτων όπως της Χαμάς και της Χεζμπολλάχ δεν έχει σχέση με τον αγώνα για την ατομική και συλλογική αυτονομία, εφόσον η θρησκεία αποτελεί βασικό στοιχείο της ετερονομίας. Έτσι, με βάση τον μύθο αυτό, κάποιοι στην ελευθεριακή Αριστερά υιοθετούν μια πολιτική «ίσων αποστάσεων», αν όχι και υποστήριξης της υπερεθνικής ελιτ, ως εκπρόσωπου του δυτικού ορθολογισμού! Και αυτό, παρά το γεγονός ότι, όπως πρόσφατα δήλωσε ο ηγέτης της Χεζμπολλάχ,[4] τα Ισλαμικά κινήματα είναι αναπόσπαστο τμήμα του γενικότερου αντί-ιμπεριαλιστικού κινήματος και όχι απλά θρησκευτικά κινήματα. Αντί, επομένως, η Αριστερά αυτή να συστρατευθει στον αγώνα εναντίον του κύριου σημερινού εχθρού κάθε κοινωνικού κινήματος, της υπερεθνικής ελιτ, και του κοινωνικό-οικονομικού συστήματος που εκπροσωπεί  ―θέτοντας το θέμα του θρησκευτικού ανορθολογισμού μετά την εκδίωξη του κατακτητή από το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη κ.λπ.― επιλέγει να συστρατευεται με αυτήν στον αγώνα κατά της «ανορθολογικής» τρομοκρατίας, δηλαδή ενάντια στην αντίσταση των λαών στην Νέα Τάξη!

 

Μύθος τέταρτος: ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή είναι ενδο-ιμπεριαλιστικός  και όχι αντί-ιμπεριαλιστικός, αφού το Ιράν και η Συρία που στηρίζουν την Χαμας και τη Χεζμπολλαχ αποτελούν…υπό-ιμπεριαλισμούς που επιδιώκουν αναδιανομή της οικονομικής και πολιτικό-στρατιωτικής δύναμης προς όφελος τους στην ευρύτερη περιοχή. Έτσι, αυτές οι ουσιαστικά υπανάπτυκτες οικονομικά αλλά και στρατιωτικά χώρες αναβαθμίζονται σε ιμπεριαλιστικές χώρες, που μαζί με τις απόλυτα εξαρτημένες από την  διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς Κίνα και Ρωσία, δικαιώνουν την στάση των ίσων αποστάσεων.

 

Μύθος πέμπτος (υποστηριζόμενος από «οικολόγους»): κάθε βία (συμπεριλαμβανομένης της επαναστατικής) αναπαράγει την κουλτούρα της βίας και τις εξουσιαστικές σχέσεις. Έτσι, οι λαοί, σύμφωνα με την άποψη αυτή, πρέπει να μην αντιστέκονται στη βία των κατακτητών ή στη συστημικη βία, διαιωνίζοντας τις σημερινές εξουσιαστικές σχέσεις…

 

[2] Isaac Deutscher,  «On the Israeli-Arab War», New Left Review I/44 (Ιούλης- Αύγουστος 1967).
 [3] G.P. Maximoff, The Political Philosophy of Bakunin (1953), σελ. 38-43,
 [4] βλ. συνέντευξη Nasrallah που αναδημοσιεύτηκε στο Counterpunch (17/8/2006).