Γενική επίθεση στη Μέση Ανατολή - ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Στη Μέση Ανατολή έχει ξεσπάσει μια γενικευμένη κρίση, ως αποτέλεσμα της συστηματικής προσπάθειας της υπερεθνικής ελίτ, της οποίας ηγείται το Αμερικανό-αγγλικό τμήμα της, να ενσωματώσει πλήρως την περιοχή στη Νέα Διεθνή Τάξη της καπιταλιστικής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και να εξασφαλίσει τις αναγκαίες ενεργειακές πρώτες ύλες για τη συνέχιση της επέκτασης της οικονομίας της αγοράς, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη εποχή που τα πετρελαϊκά αποθέματα οδεύουν προς εξάντληση. Η κρίση στη Μέση Ανατολή που έχει ήδη αποκορυφωθεί, μετά την ληστρική εισβολή στο Ιράκ και Αφγανιστάν και την κτηνώδη κατοχή των χωρών αυτών από τα στρατεύματα της υπερεθνικής ελίτ, αναμένεται να χειροτερεύσει ακόμη περισσότερο. Αυτό φανερώνει σειρά από πρόσφατες ενδείξεις, όπως:

Σε όλες αυτές τις κρίσιμες περιπτώσεις η Αμερικανοαγγλική ηγεσία της υπερεθνικής ελίτ, παρά τους ενδοιασμούς κάποιων από τα υπόλοιπα μέλη της για την ακολουθητέα τακτική, υιοθέτησε τον συγκρουσιακο δρόμο, ο οποίος, μέσα από την ενίσχυση των εμφυλιοπολεμικων τάσεων σε κάθε χώρα, έχει δυο βασικούς επιμέρους στόχους:

Πρώτον, την επιβολή ενός προτεκτοράτου στο Ιράκ που ―ουσιαστικά τριχοτομημένο― θα κυβερνάται από μια κυβέρνηση απόλυτα εξαρτημένη, την οποία θα στηρίζουν οι Ιρακινοί Κούρδοι, οι συντηρητικοί Σιίτες του Αγιατολάχ Σιστανί (Ali al-Sistani) (αφού υποταχθούν οι Σιίτες του Σάντρ [Muqtada al-Sadr]) και οι αντί-Μπααθικοί Σουνίτες. Βασικό μέσο για την επίτευξη του στόχου αυτού είναι η οριστική διάλυση του Μπααθικού κόμματος (Baath Party) για την οποία το Αμερικανικό Κογκρέσο είχε διαθέσει $128 εκ. για την καταδίωξη των στελεχών του[1]. Και αυτό, όχι μόνο διότι το Μπάαθ είχε εισάγει ευρείες μεταρρυθμίσεις στη δεκαετία του '70, μεταξύ των οποίων και η κρίσιμη εθνικοποίηση της Ιρακινής Εταιρίας Πετρελαίου που χρηματοδότησε επενδύσεις στη βιομηχανία, την εκπαίδευση και την υγειονομική περίθαλψη, ανεβάζοντας το βιοτικό επίπεδο του Ιράκ σε ένα από τα υψηλότερα στον Αραβικό κόσμο. Αλλά και διότι το εκκοσμικευμενο αυτό κόμμα ήταν βασικό θεμέλιο για ένα ενιαίο πολυπολιτισμικό Ιράκ που εμπόδιζε την ανάπτυξη ανορθολογικών θρησκευτικών διαμαχών, οι οποίες σήμερα έχουν οδηγήσει στην αλληλοσφαγή. Η Αμερικανό-Αγγλική ελίτ, μετά από τη συστηματική αποδιάρθρωση του Μπααθικού κόμματος που αποκορυφώθηκε με το λιντσάρισμα του Σαντάμ (Saddam Hussein), θεωρεί ότι ο δρόμος είναι ανοικτός για την περιέλευση του ελέγχου του πετρελαίου στην ίδια. Ετσι, με σχέδιο νόμου που έχει καταστρωθεί από την ελίτ αυτή, σε συνεργασία (μέσω του Δ.Ν.Τ.) με την υπόλοιπη υπερεθνική ελίτ, ετοιμάζεται η ουσιαστική ανατροπή της νομοθεσίας της δεκαετίας ‘70, και, μέσω «συμφωνιών μερισμού της παραγωγής», το Ιράκ να διατηρεί τυπικά την ιδιοκτησία αλλά οι πολυεθνικές να εισπράττουν αφορολόγητα μέχρι 75% των κερδών έως ότου να αποσβέσουν τα έξοδα των νέων διατρήσεων, και κατόπιν το 20%![2]

Δεύτερον, η υποταγή του Ισλαμικού καθεστώτος στο Ιράν ή, ως έσχατο μέσο, η ανατροπή του. Έτσι, ενώ οι Αμερικανικές ενισχύσεις καταφθάνουν στο Ιράκ και τον Περσικό Κόλπο, ο νέος Αμερικανός Υπουργός Άμυνας δηλώνει ότι οι Η.Π.Α. είναι αποφασισμένες να συνεχίσουν «μια ισχυρή παρουσία σε αυτή τη περιοχή για παρά πολύ καιρό στο μέλλον».[3] Ήδη φαίνεται ότι η συγκρουσιακη τακτική αποδίδει καρπούς και το Ισλαμικό καθεστώς ζητεί την διαμεσολάβηση της Σαουδικής Αραβίας, ενώ ο θεωρούμενος «αδιάλλακτος» πρόεδρος Αχμαντινετζάντ (Mahmoud Ahmadinejad) πέφτει σε δυσμένεια ως υπαίτιος των χειρισμών που οδήγησαν στις οικονομικές κυρώσεις από την υπερεθνική ελίτ (μέσω του Συμβουλίου Ασφαλείας) και ήδη συζητείται στο Ιράν η αντικατάσταση του.[4] Φυσικά, εάν το καθεστώς δεν επιδείξει την απαιτούμενη από την υπερεθνική ελίτ διάθεση «προσαρμογής» τότε είναι πολύ πιθανό, με πρόσχημα το θέμα των πυρηνικών, να επιχειρηθεί σε κάποια στιγμή βομβιστική επίθεση από τη Σιωνιστική ελίτ, με άμεση Αμερικανική στήριξη, που σχεδιάζεται να λειτουργήσει ως καταλύτης για μια σύγκρουση «τύπου Γιουγκοσλαβίας», η οποία ελπίζεται ότι στο τελικό της στάδιο θα στρέψει την «εκσυγχρονιστική» ελίτ κατά της Ισλαμικής με στόχο την επιβολή ενός εξαρτημένου από την υπερεθνική ελίτ καθεστώτος.

Από τη στιγμή που οι δυο παραπάνω στόχοι θα έχουν επιτευχθεί, η υπερεθνική ελίτ ελπίζει ότι θα έχει ανοιχτεί ο δρόμος για την πλήρη επιβολή της Νέας Τάξης στη Μέση Ανατολή, η οποία θα κυριαρχείται πια από άτυπα προτεκτοράτα (Ιράκ, Αφγανιστάν), και εξαρτημένα από αυτή καθεστώτα, είτε άμεσα (Ιορδανία, Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία, εμιράτα κ.λπ.), είτε έμμεσα (Ιράν, Συρία, Λίβανος κ.λπ.). Οι ελίτ όλων αυτών των καθεστώτων πήραν άλλωστε ένα σαφέστατο μήνυμα από την δολοφονία του Σαντάμ, η οποία βέβαια δεν είχε στόχο την τιμωρία ενός συνηθισμένου τοπικού δυνάστη. Έτσι, σε μια πλήρη αντιστροφή της δίκης της Νυρεμβέργης, στη «δίκη της Βαγδάτης» δεν δικάστηκαν οι υπεύθυνοι ενός επιθετικού διεθνούς εγκληματικού πόλεμου που ήδη οδήγησε στον θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες Ιρακινούς, δεκάδες χιλιάδες Αφγανούς και χιλιάδες στις ίδιες τους τις χώρες (βλ. Νέα Υόρκη, Λονδίνο, Μαδρίτη κ.λπ.), δηλαδή, οι Μπους, Τσενι, Μπλερ και κομπανία, αλλά ένας τοπικός εθνικιστής δεσπότης ―μολονότι και ο ίδιος πολιτικός εγκληματίας, σε πολύ μικρότερη βέβαια κλίμακα (και πάντα τοπική), σε αντίθεση με τους Ναζιστές χθες, και την υπερεθνική ελίτ σήμερα.

Φυσικά, όλα τα παραπάνω σχέδια της υπερεθνικής ελίτ μπορούν να αποδειχθούν «ασκήσεις επί χάρτου», εφόσον αγνοούν την αντίσταση των λαών...

[1] Rory Carroll, The Guardian (19/10/2005).
[2] Danny Fortson κ.α., The Independent (7/1/2007).

[3] Julian Borger, “We are not leaving, Gates warns Iran as troop surge begins”, The Guardian (16/1/2007).

[4] Robert Tait, “President's future in doubt as MPs rebel and economic crisis grows”, The Guardian (16/1/2007).