(Ελευθεροτυπία, 2007/03/17)
Η Δημοκρατία της κάμερας και του κλομπ
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Οι ιστορικές κινητοποιήσεις φοιτητών και πανεπιστημιακών για την ματαίωση της εμπορευματοποίησης της παιδείας και της συνακόλουθης υπονόμευσης του ακαδημαϊκού ασύλου που επιβάλλει ο νόμος-πλαίσιο συνεχίστηκαν και αυτή την εβδομάδα, παρά τη συστηματική επίθεση των ελίτ (πολιτική-οικονομική, δικαστική, ΜΜΕ). Και θα μείνουν ιστορικές οι κινητοποιήσεις αυτές διότι αποτελεί μέγιστο επίτευγμα η βαθμιαία απεξάρτηση του φοιτητικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος από τα κόμματα εξουσίας, τα οποία προσπάθησαν συστηματικά όλο αυτό το διάστημα, επιστρατεύοντας και τη ρεφορμιστική Αριστερά στην πορεία (ΑΡ.ΣΗ. κ.λπ.), να υπονομεύσουν και να καταπνίξουν τις κινητοποιήσεις αυτές και ιδιαίτερα την αποκορύφωση τους στις φοιτητικές καταλήψεις. Η επίθεση των ελίτ είναι δυαδική, όπως διεξάγεται μέσα απο τους μηχανισμούς φυσικής και ιδεολογικής καταστολής στα χέρια τους σήμερα, που στην χώρα μας συνοψίζονται επιγραμματικά απο τα ΜΑΤ και ΜΜΕ.
Η φυσική καταστολή κλιμακώνεται συνεχώς εδώ και εβδομάδες. Η μαζική βία στις 8/3 δεν προήλθε βέβαια από τους διαδηλωτές, οι οποίοι στη συντριπτική πλειοψηφία τους διαδήλωναν ειρηνικά, πέρα από κρούσματα μικρό-βίας κάποιων θερμόαιμων ανάμεσα τους οι οποίοι προστάτευαν την ταυτότητα τους με κράνη κ.λπ. — οι γνωστοί ¨”κουκουλοφοροι” που έχουν αναδειχτεί από τα ΜΜΕ (αλλά και τα κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς) ως κάποιο είδος πολιτικών γκάνγκστερ! Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η επιθετική βία δεν έχει λόγο ύπαρξης σε ένα πολίτευμα που έστω στοιχειωδώς τηρεί κάποια δημοκρατικά προσχήματα, οπωσδήποτε, τα περιστατικά αυτά μικρό-βίας δεν δικαιολογούσαν την μαζική κρατική βία που εξαπολύθηκε με αφορμή τους. Όπως άλλωστε ομολόγησαν επί κεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων υπήρχε συγκεκριμένη διαταγή άνωθεν “να διαλυθεί η πορεία”.[1] Ακολούθησε ένα όργιο βιαιοπραγιών από πάνοπλους αστυνομικούς, οι οποίοι έφεραν όλα τα χαρακτηριστικά των «κουκουλοφόρων» (κράνη κλπ) που οδήγησε —όπως δήλωσε το Σωματείο Εργαζομένων Ερυθρού Σταυρού μέλη του οποίου έγιναν μάρτυρες στη διάρκεια της εφημερίας του νοσοκομείου τους— σε “τριάντα και πλέον τραυματίες (που) προσήλθαν με τραύματα στον αυχένα και στο κεφάλι στα επείγοντα (ενώ) το είδος των χτυπημάτων και η σοβαρότητα των κακώσεων, που υπέστησαν, αποδεικνύει ότι πρόκειται για μεθοδευμένη δολοφονική επίθεση”,[2] γεγονός που επιβεβαιώθηκε και από άλλες μαρτυρίες. Οι ξυλοδαρμοί και η κάθε είδους καταπάτηση των στοιχειωδών δημοκρατικών προσχημάτων συνεχίστηκε και μετά τη σύλληψη τους, ακόμη και στην αίθουσα του δικαστηρίου την οποία δεν δίστασαν να βομβαρδίσουν με χημικά. Και φυσικά θα επακολουθήσουν καταδίκες που προβλέπονται παραδειγματικές, ιδιαίτερα για ένα οικοδόμο, ο οποίος βέβαια, ως εργάτης, δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται για την παραπέρα ταξικοποιηση της εκπαίδευσης των παιδιών του!
Η πολιτική ελίτ, δια στόματος του Υπ. Δημ. Τάξεως, δεν δίστασε να μιλήσει για “πολιτική βία”, εννοώντας την βία των διαδηλωτών. Φυσικά, για τις ελίτ και τους κονδυλοφόρους της, αποτελούν εξωτικές έννοιες οι καθιερωμένες θεωρητικές διακρίσεις μεταξύ πολιτικής βίας —στην οποία ανήκει η κρατική βία— που θεμελιώνεται στην συστημική βία, δηλαδή την θεσμοποίηση σε μια ετερόνομη κοινωνία της άνισης κατανομής της πολιτικής και οικονομικής δύναμης, και πολιτικής αντιβίας που θεμελιώνεται στην αμφισβήτηση της συστημικής βίας των ελίτ.[3]
Την ιδεολογική διάσταση της καταστολής ανέλαβαν κυρίως τα τηλεοπτικά ΜΜΕ, με πρωτοστατούντα τα κρατικά («αν δεν παινέψεις το σπίτι σου»...) που διακρίθηκαν στην παρουσίαση «στημένων» εκπομπών όπου δεν ετηρούντο ούτε και τα στοιχειώδη προσχήματα μιας (έστω φαινομενικά) αμερόληπτης παρουσίασης των εκατέρωθεν απόψεων.[4] Η πεμπτουσία της ιδεολογικής επίθεσης των ελίτ εκφράστηκε από τον ίδιο τον πρωθυπουργό όταν δήλωνε:[5] «Κάποιοι έχουν την αντίληψη ότι το κράτος τούς ανήκει. Είναι οι μειοψηφίες περιθωριακών που δεν σέβονται τη Δημοκρατία…. Το κράτος ανήκει σε όλους τους πολίτες”. Είναι σαφές επομένως ότι για την πολιτική ελίτ βρισκόμαστε ακόμη στον Χρυσούν Αιώνα του Περικλέους, όπου πράγματι το κράτος ανήκε στους πολίτες, εφόσον δεν είχε καθιερωθεί ο διαχωρισμός κοινωνίας οπό την πολιτεία που θεσμοποίησε η Αμερικανική εφεύρεση της αντιπροσωπευτικής “δημοκρατίας”. Το ίδιο σαφές είναι ότι, για τους ίδιους, δεν υπάρχει ούτε διαχωρισμός της σύγχρονης κοινωνίας από την οικονομία, όπως θεσμοποιήθηκε μετά την καθιέρωση του συστήματος της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, σχεδόν ταυτόχρονα με την καθιέρωση της αντιπροσωπευτικής “δημοκρατίας”, δυο περίπου αιώνες πριν.[6]
Για τους υποστηρικτές του συστήματος αυτού, επομένως, δεν υπάρχουν πολιτικές και οικονομικές ελίτ που μονοπωλούν την πολιτική και οικονομική εξουσία αντίστοιχα, με τους πολλούς απλώς να έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν κάθε τέσσερα χρόνια μεταξύ διαφόρων τμημάτων της πολιτικής ελίτ, τα οποία μάλιστα στη σημερινή νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση παρουσιάζουν βασικά διακοσμητικές προγραμματικές διαφοροποιήσεις μεταξύ τους. Έτσι, το εκλεγόμενο τμήμα της πολιτικής ελίτ μπορεί για παράδειγμα να κηρύσσει πολέμους όπου στέλνει προς πιθανή εξόντωση τους πολίτες του, όχι μόνο χωρίς να τους έχει καν ρωτήσει γι αυτό αλλά περιφρονώντας προκλητικά και την έκφραση της αντίθετης βούλησης εκατομμυρίων πολιτών τους δρόμους (Βρετανία 2003), ή, αντίστοιχα, μπορεί ν αγνοεί ακόμη και την μαζική αποδοκιμασία των επιλογών της κυβέρνησης για το ίδιο θέμα από μεταγενέστερο εκλογικό αποτέλεσμα (εκλογές Αμερικανικού Κογκρέσου 2006). Παρόμοια, η δική μας ελίτ δεν ρώτησε βέβαια κανένα εκ των προτέρων ούτε για την εμπορευματοποίηση της παιδείας ούτε για την ουσιαστική κατάργηση του ασύλου, αλλά παρόλα αυτά δεν διστάζει να χαρακτηρίζει “φασιστική” την λαϊκή αντίδραση στις μονομερείς αποφάσεις της!
Μια άλλη παραλλαγή του ίδιου “επιχειρήματος” των ελίτ είναι ότι οι καταλήψεις υποστηρίζονται από μειοψηφίες φοιτητών και πανεπιστημιακών, δεδομένου ότι οι πλειοψηφίες που έχουν κερδίσει στις αντίστοιχες συνελεύσεις είναι μειοψηφίες στο σύνολο των φοιτητων/πανεπιστημιακων. Και αυτά υποστηρίζονται σοβαρά, όταν οι μεν φοιτητές μπορούν να ψηφίζουν ακόμη και καθημερινά για κάθε συγκεκριμένο σημαντικό θέμα ενώ οι πολίτες-υπήκοοι έχουν απλά δικαίωμα κάθε 4 χρόνια να δίνουν μια “εν λευκώ” εντολή στην πολιτική ελίτ, και όταν η ίδια η κυβερνώσα ελίτ (καθώς και γραφικοί επαγγελματίες πολιτικοί της αξιωματικής αντιπολίτευσης που βρίσκονται στο απυρόβλητο λόγω των σημαντικών υπηρεσιών που προσέφεραν στην υπερεθνική ελίτ στο παρελθόν) εκλέχτηκαν με λιγότερο από το ένα τρίτο του συνόλου των πολιτών!
Η αναπόφευκτη συνέπεια, επομένως, της προκλητικής παραβίασης ακόμη και των στοιχειωδών δημοκρατικών προσχημάτων και της συνακόλουθης οικοδόμησης μιας “δημοκρατίας” ηλεκτρονικής παρακολούθησης και καταστολής, ώστε ν' αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η αυξανόμενη ένταση της κοινωνικής πάλης που επιβάλλει η καπιταλιστική νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, είναι η ακόμη μεγαλύτερη συνειδητοποίηση και μαζικοποίηση του φοιτητικού και του γενικότερου λαϊκού κινήματος για μια πραγματική δημοκρατία.