(Ελευθεροτυπία, 3 Μαρτίου 2007)
Φοιτητικό κίνημα: Αντίσταση και καταστολή
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ενώ ο αξιοθαύμαστος αγώνας των φοιτητών και των περισσότερων Πανεπιστημιακών δεν πτοήθηκε από το γεγονός ότι είχαν ν’ αντιμετωπίσουν σύσσωμη την πολιτική και οικονομική ελίτ η οποία, μέσω της παραπληροφόρησης των ελεγχόμενων από αυτήν ΜΜΕ, ήδη φαίνεται να μεταστρέφει την κοινή γνώμη, η Υπ. Παιδείας δεν δίσταζε με περισσό θράσος να δηλώνει «για τις καταλήψεις δεν φταίμε εμείς. Αυτοί που τις κάνουν, αυτοί να τις λύσουν». Στη στάση της αυτή άλλωστε συμφωνεί και σημαντικό τμήμα «προοδευτικών» (δήθεν αντικειμενικών) Πανεπιστημιακών που θεωρούν «πράξη αυταρχισμού» τις καταλήψεις, έμμεσα παίρνοντας την θέση των ελίτ όταν συγχέουν την επιτακτική ανάγκη της αποτροπής της εμπορευματοποίησης της παιδείας ―από την οποία κρίσιμα εξαρτάται το περιεχόμενο κάθε μεταρρύθμισης― με την ιδια την ανάγκη κάποιων ριζικών μεταρρυθμίσεων, που είναι βέβαια μια μακροπρόθεσμη διαδικασία.
Αυτή άλλωστε είναι η λογική του κάθε εξουσιαστή θύτη, είτε λέγεται κυβέρνηση, είτε, κατ’ αναλογία, Σιωνιστικές ή Αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις. Σύμφωνα με τη λογική αυτή, δεν φταίει ο αυταρχισμός του θύτη που δημιούργησε το πρόβλημα, είτε προσπαθώντας να εντείνει ακόμη περισσότερο τον ταξικό χαρακτήρα της παιδείας, όπως θα συμβεί εάν περάσει τελικά η εμπορευματοποίηση της (είτε επιβάλλοντας το δίκαιο του ισχυρότερου στην Παλαιστίνη, το Ιράκ ή το Αφγανιστάν) αλλά η αντίσταση του θύματος! Το επόμενο βήμα στην ίδια λογική είναι η θεσμοθέτηση των «κατακτημένων» από τον εξουσιαστή θύτη, με το πρόσχημα πάντα της «τάξης και ασφάλειας». Έτσι, εισάγεται ο «νόμος-πλαίσιο» που ουσιαστικά απονομιμοποιεί τις καταλήψεις ―το κυριότερο μέσο αντίστασης στα χέρια των φοιτητών κατά των αποφάσεων της εξουσίας― αφού είχε προηγηθεί η γνωστή τακτική του «καρότου και μαστίγιου», την οποία επίσης ακολουθούν απαρέγκλιτα οι ελίτ σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Το καρότο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν η δήθεν ματαίωση της αναθεώρησης του άρθρου 16 με στόχο την εμπορευματοποίηση της Ανωτάτης Παιδείας. Στη πραγματικότητα βέβαια δεν πρόκειται καν για ματαίωση αλλά γι’ απλή αναβολή, για την οποία μάλιστα την ευκαιρία πρόσφερε το «προοδευτικό» κομμάτι της πολιτικής ελίτ στην αντιπολίτευση. Οι σοσιαλφιλελεύθεροι του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο έχουν επίσης δεσμευθεί έναντι της υπερεθνικής ελίτ και του Ευρωπαϊκού τμήματος της για το άνοιγμα της παιδείας στην αγορά, αλλά και δεν έχουν άλλη επιλογή μέσα στο σύστημα των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών που επιβάλλει η σημερινή διεθνοποιημένη οικονομία την αγοράς, το οποίο θεωρούν δεδομένο.[1] Γεγονός που υποτίθεται αδυνατεί να κατανοήσει η ρεφορμιστική Αριστερά, η οποία κλαψουρίζει για την «αποκοινωνικοποίηση της κοινωνίας», ενώ σαν τον Καραγκιόζη ονειρεύεται να επαναφέρει στην πολιτική ατζέντα τα ζητήματα της κοινωνικής συνοχής, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής προστασίας! Έτσι, παίχθηκε από τα κόμματα εξουσίας ένα πολιτικαντικο παιχνίδι σε βάρος του λαού, με αποκλειστικό στόχο την υφαρπαγή της ψήφου του στις επόμενες εκλογές:
Από τη μια μεριά, το τμήμα της πολιτικής ελίτ στη κυβέρνηση να ριψοκινδυνεύει μια πρόωρη προσφυγή στις κάλπες με το ψευτοδίλημμα «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο ― η κυβέρνηση ή οι «κουκουλοφόροι».
Και, από την άλλη, το τμήμα της ίδιας ελίτ στην αντιπολίτευση, θολώνοντας τα νερά με την αποχώρηση του από την αναθεωρητική διαδικασία, να προσπαθεί να εξαπατήσει τον λαό ότι δήθεν έχει μια διαφορετική πολιτική από αυτή της σταδιακής εμπορευματοποίησης της παιδείας. Περιττό να σημειωθεί ότι εάν τυχόν οι σοσιαλφιλελεύθεροι του ΠΑΣΟΚ εξασφάλιζαν την ψήφο (πράγμα μάλλον απίθανο γιατί, όπως διαμορφώνονται σήμερα οι εκλογικές πλειοψηφίες φαίνεται να προτιμούν «το γνήσιο πράγμα» ψηφίζοντας από τη Σουηδία χθες, μέχρι την Ελλάδα αύριο, τους νεοφιλελεύθερους αντί για τους σοσιαλφιλελευθερους) θα είχε βασικά την ίδια πολιτική στην παιδεία, ακόμη και εαν συνοδευόταν απο κάποια αύξηση των σχετικών δημοσίων δαπανών.
Το μαστίγιο άρχισε να χρησιμοποιείται συστηματικά από την περασμένη εβδομάδα, όταν είχε ήδη επιτευχθεί ο στόχος της διαίρεσης των φοιτητών και Πανεπιστημιακών. Προηγήθηκε μια εκστρατεία παντοειδούς δυσφήμησης των «κουκουλοφόρων», οι οποίοι παρουσιάστηκαν από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και τα «προοδευτικά» ΜΜΕ ως ένα είδος παρακρατικών, ή τουλάχιστον ως ενεργούντων με τη συνέργια των ΜΑΤ. Και αυτό, όταν είναι γνωστό σήμερα πως δεν λειτουργούν οι ελίτ με παρακρατικούς μηχανισμούς, εφόσον η υπερεθνική και οι ντόπιες ελίτ δεν χρειάζονται πια παρόμοιους κατασταλτικούς μηχανισμούς που δυσφημίζουν την αντιπροσωπευτική «δημοκρατία», όπως στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Η βασική άλλωστε κοινωνική συνέπεια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης δεν είναι ότι μας… αποκόβει από τις (σκοταδιστικές) ρίζες μας στο Βυζάντιο και την ορθοδοξία κ.λπ. ―όπως υποστηρίζουν οι «Ελληναράδες» αναλυτές που υιοθετούν την τραγελαφική θέση μιας ιστορικής συνέχειας, από την Αθηναϊκή δημοκρατία η οποία αποτελούσε το απαύγασμα δημοκρατικού ορθολογισμού, μέχρι τον Βυζαντινό αυτοκρατορικό ανορθολογισμό και το νεότερο Ελληνικό κράτος του οποίου το Σύνταγμα επικαλείται στη προοίμιο του την Αγια Τριάδα! Η βασική κοινωνική συνέπεια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, που όπως προαναφέρθηκε σήμερα είναι μονόδρομος, είναι η πελώρια όξυνση της κοινωνικής και οικονομικής ανισότητας, η οποία εκδηλώνεται όχι μόνο με την πρωτοφανή συγκέντρωση εισοδήματος και πλούτου στα χέρια των ελίτ και των προνομιούχων στρωμάτων, αλλά και με την πλήρη ταξικοποιηση της εκπαίδευσης, της υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης, την οποία επιφέρει η άμεση η έμμεση ιδιωτικοποίηση τους που εισάγεται παντού, από την Γερμανία και την Γαλλία μέχρι τις δήθεν «σοσιαλδημοκρατικές» Σκανδιναβικές χώρες.
Μετά λοιπόν την κατασυκοφάντηση των διαδηλώσεων, όπου έφθασε να κατηγορούνται ότι επιτρέπουν την παρείσφρηση «μη φοιτητικών στοιχείων» σε αυτές, (φαίνεται η ιδιωτικοποίηση της παιδείας δεν αφορά κάθε πολίτη αλλά μόνο τους φοιτητές!), επακολούθησαν οι γνωστές από άλλες εποχές αστυνομικές βαρβαρότητες, οι οποίες ξεκινούσαν από το πνίξιμο της Αθήνας με επικίνδυνα για την υγεία χημικά και κατέληγαν στους άγριους ξυλοδαρμούς και τραυματισμούς διαδηλωτών, ακόμη και δημοσιογράφων, παρόμοιους με το λιντσάρισμα του Κύπριου φοιτητή στη Θεσσαλονίκη. Οι επιθέσεις αυτές που σημειώνονται αυξανόμενα τελευταία ήταν βέβαια απόλυτα αναμενόμενες, αφού η εμπορευματοποίηση είναι βασική επιλογή ολόκληρης της πολιτικής και οικονομικής ελίτ και αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όπως έχει περάσει μέσα από τις αποφάσεις της υπερεθνικής ελίτ και του Ευρωπαϊκού τμήματος της. Η καταστολή όμως αυτή, που συνεχώς θα εντείνεται όσο οξύνεται η αντίσταση των θυμάτων της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, βάζει και ένα άλλο κρίσιμο θέμα στο κίνημα αυτό: πως θα μετατραπεί η αντίθεση στις επιλογές των ελίτ σε θέση που θα έχει στόχο την υπέρβαση όχι μόνο των επιλογών των ελίτ αλλά και των ίδιων των ελίτ και των θεσμών που τις στηρίζουν…