Το νέο «μοντέλο» της υπερεθνικής ελίτ στη Μ. Ανατολή

Οι δραματικές εξελίξεις στην Παλαιστίνη έδωσαν πάλι την αφορμή για μια απόπειρα τεράστιας συγκάλυψης των πραγματικών γεγονότων, με απώτερο στόχο την οριστική συντριβή της αντίστασης του Παλαιστινιακού λαού και το άνοιγμα του δρόμου —στο πλαίσιο της «λύσης» των δυο κρατών— για την εγκαθίδρυση ενός «Μπαντουστάν», δηλαδή μιας τυπικά ανεξάρτητης οντότητας, δίπλα σε ένα Σιωνιστικό γίγαντα.

Αρχικά, αντίθετα με την εντύπωση που πέτυχαν να δημιουργήσουν τα Μ.Μ.Ε., δεν επρόκειτο για εμφύλιο πόλεμο, ούτε για σύγκρουση για την εξουσία μεταξύ φατριών, από τις οποίες η μια είναι κάποιοι φονταμενταλιστές που ελέγχονται από το Ιράν[1]. Ο ίδιος άλλωστε ο Alvaro de Soto, απεσταλμένος του ΟΗΕ στη Μέση Ανατολή, επίσημα αναγνώρισε πριν λίγες μέρες ότι η υπερεθνική ελίτ, μέσω του «κουαρτέτου» για την Μέση Ανατολή (Η.Π.Α., Ε.Ε., Ρωσία, Ο.Η.Ε.), «ώθησε σε μια σύγκρουση μεταξύ Χαμάς και Φατάχ». Η διαδικασία αυτή που στόχευε στον χωρισμό των «μετριοπαθών» (δηλαδή των πειθήνιων στα κελεύσματα της υπερεθνικής ελίτ Παλαιστινιακών ελίτ και των οργάνων τους που είχαν πολλά να κερδίσουν από τη δημιουργία Μπαντουστάν) από τους «εξτρεμιστές» (δηλ. της λαϊκής αντίστασης που δεν είχε τίποτα να κερδίσει) είχε προαναγγελθεί στον λόγο του Μπους το 2002, ενώ αποκορυφωνόταν η δεύτερη ιντιφάντα. Τότε, η υπερεθνική ελίτ είχε βάλει στην καραντίνα τον Αραφάτ, ο οποίος έχοντας προηγούμενα διαπράξει το εγκληματικό λάθος να υιοθετήσει την λύση των δυο κρατών που μαθηματικά οδηγούσε στη δημιουργία ενός η περισσότερων Μπαντουστάν (αντί να επιμείνει, όπως το Νοτιοαφρικανικό κίνημα σε αντίστοιχες συνθήκες, για τη δημιουργία ενός ενιαίου πολυπολιτισμικού κράτους) έβλεπε πια στην πράξη που οδηγούσαν οι συμφωνίες του Όσλο με τους Σιωνιστές. Κάτω από την αδυσώπητη πίεση της υπερεθνικής ελίτ και τη Σιωνιστική πολιορκία, ο Αραφάτ (Yasser Arafat) συμφώνησε τότε να διορίσει τον Αμπάς (Mahmoud Abbas), γνωστό «μετριοπαθή», ως πρωθυπουργό, για να εφαρμόσει την πολιτική της υπερεθνικής ελίτ και των Σιωνιστών στην Παλαιστίνη. Με τον μυστηριώδη «φυσικό» θάνατο του Αραφάτ το 2004, άνοιξε ο δρόμος για την παντοκρατορία του Αμπάς και της διεφθαρμένης κλίκας του, ο οποίος με την άμεση και παντοειδή υποστήριξη της υπερεθνικής ελίτ κέρδισε τις προεδρικές εκλογές.

Όταν όμως ο Αμπάς, κάτω από τη λαϊκή πίεση, αναγκάστηκε στις αρχές του 2006 να διεξάγει κοινοβουλευτικές εκλογές, η Χαμάς, με την σταθερή στάση της ενάντια στο ξεπούλημα της Παλαιστίνης (που —πέρα από τη ρητορική της— ουσιαστικά, απαιτούσε την ίδρυση κράτους στα κατεχόμενα από το 1967 εδάφη), καθώς και το κοινωνικό έργο της, κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές, με όλες τις προδιαγραφές της υπερεθνικής ελίτ. Τότε, άρχισε μια συνδυασμένη πολιτική ωμής στρατιωτικής βίας και «στοχευόμενων» δολοφονιών από το Σιωνιστικό κράτος, και οικονομικού στραγγαλισμού από την υπερεθνική ελίτ, με στόχο την συντριβή της Παλαιστινιακής αντίστασης, την οποία η υπερεθνική ελίτ έχει βαφτίσει, όπως πάντα οι αποικιοκράτες στο παρελθόν, «τρομοκρατία». Παράλληλα, τέθηκε σε εφαρμογή ένα σχέδιο εξοπλισμού τμήματος της Φατάχ υπό το διαβόητο όργανο της υπερεθνικής ελίτ και των Σιωνιστών Νταχλάν (Mohammed Dahlan), ο οποίος ξεκίνησε ένα αιματηρό κύκλο βίας κατά της Χαμάς, ιδιαίτερα στην Γάζα που —λόγω της ταξικής της σύνθεσης— αποτελούσε πάντα το προπύργιο της.

Όπως επιβεβαιώνουν και ανεξάρτητοι παρατηρητές[2], η τελευταία σύγκρουση στη Γάζα δεν ήταν μια γενική επίθεση της Χαμάς κατά του Αμπάς και της Φατάχ γενικότερα, όπως παρουσιάστηκε από τα διεθνή Μ.Μ.Ε., αλλά μια επίθεση που στόχευε απλώς να εκκαθαρίσει την Φατάχ από τον Νταχλάν και παρόμοια στοιχεία. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι πολλά στελέχη της Φατάχ στη Γάζα συντάχθηκαν με την Χαμάς στη σύγκρουση αυτή, αλλά και το γεγονός πως, τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά τη σύγκρουση, η Χαμάς τόνιζε ότι μένει πιστή στην Παλαιστινιακή Αρχή του Αμπάς. Ο Αμπάς όμως και η κλίκα γύρω από αυτόν, σε απόλυτη συνεργασία με την υπερεθνική και την Σιωνιστική ελίτ, προχώρησαν πάραυτα στην οριστική ρήξη, απολύοντας την κυβέρνηση της Χαμάς και διορίζοντας νέα κυβέρνηση υπό τον Φαγιάντ (Salam Fayyad), έμπιστο της υπερεθνικής ελίτ που είχε χρηματίσει για πολλά χρόνια στέλεχος της Διεθνούς Τράπεζας και του Δ.Ν.Τ., ο οποίος στις περσινές εκλογές κέρδισε την υποστήριξη μόλις του 2,4% των Παλαιστινίων! Στη συνέχεια προχώρησαν να κόψουν κάθε γέφυρα με την Χαμάς.

O ενδιάμεσος στόχος της υπερεθνικής ελίτ είναι η δημιουργία ενός νέου «μοντέλου εμπλοκής», όπως το ονόμασε ανώτερος αξιωματούχος της Αμερικανικής κυβέρνησης[3], με την παγίωση στη Δυτική Όχθη του προτεκτοράτου της υπερεθνικής ελίτ, το οποίο, πέρα από την καθολική αναγνώριση του από την «διεθνή κοινότητα», θ’ απολαμβάνει παντοειδούς οικονομικής βοήθειας από την υπερεθνική ελίτ, καθώς και κάποιων «κινήσεων καλής θέλησης» από την Σιωνιστική ελίτ.

Ο απώτερος στόχος είναι η έναρξη διαπραγματεύσεων για το τελικό καθεστώς (από τις οποίες βέβαια θ’ αποκλειστεί η Χαμάς και η Παλαιστινιακή αντίσταση γενικότερα) που θα βασίζεται σε κάποια μορφή Μπαντουστάν, εφόσον οι κύριοι εποικισμοί των Σιωνιστών στη Δυτική Όχθη και τα Ιεροσόλυμα δεν πρόκειται να αποτελέσουν ποτέ, όπως οι ίδιοι δηλώνουν, τμήμα του Σιωνιστικού «πακέτου». Από την άλλη μεριά, η Γάζα, που ήδη αποκαλείται από την Σιωνιστική κυβέρνηση «τρομοκρατική οντότητα», θ’ απολαύει της αντίστοιχης μεταχείρισης, δηλαδή συνεχείς στρατιωτικές επιθέσεις και ανηλεή οικονομικό στραγγαλισμό, πέρα από κάποιες φιλανθρωπικές δωρεές από τη διεθνή κοινότητα, καθώς και την όποια βοήθεια θα προσφέρουν καθεστώτα όπως το Ιρανικό και ίσως το Συριακό. Η προσδοκία της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ, όπως την περιέγραψε ένας αξιωματούχος της Ισραηλινής κυβέρνησης, είναι πως σύντομα οι Παλαιστίνιοι «θα καταλάβουν ότι οι μετριοπαθείς πολιτικές φέρνουν στο τραπέζι το μπέικον ενώ ο άλλος δρόμος φέρνει μόνο οδύνη»[4] και ότι ο λαός στη Γάζα θα εξεγερθεί ν’ αποτινάξει τον «ζυγό της Χαμάς» που εκπροσωπεί τον δρόμο της αντίστασης στα σχέδια της υπερεθνικής ελίτ για Παλαιστινιακό Μπαντουστάν. Παράλληλα, η συνέχιση της βοήθειας προς τον Αμπάς θα εξαρτηθεί, όπως ήδη δήλωσε ο Σιωνιστής πρωθυπουργός, από την συνέπεια με την οποία θα διεξάγει στο μέλλον τον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας», δηλαδή της Παλαιστινιακής αντίστασης.

Συμπερασματικά, ο Παλαιστινιακός λαός έχει σήμερα να κάνει την πιο κρίσιμη επιλογή στον μακρό αγώνα του: συνέχιση του μάταιου αγώνα για την λύση των «δυο κρατών» που οδηγεί στην υποταγή στην υπερεθνική και τη Σιωνιστική ελίτ με αντάλλαγμα κάποιο Μπαντουστάν, ή αγώνα για ένα ενιαίο πολυπολιτισμικο κράτος, όπως αυξανόμενα απαιτούν τμήματα της Παλαιστινιακής αλλά και της Εβραϊκής ριζοσπαστικής Αριστεράς.

[1] Βλ. το σημαντικό άρθρο της fellow στο Παν. της Οξφόρδης Karma Nabulsi,

2007).

[2] Peter Beaumont κ.α. “How Hamas turned on Palestine’s «traitors»”, The Observer (17/6/2007).

[3] MSNBC (15/6/2007).

[4] Jonathan Freedland, “The scene of Fatahland flowering as Hamastan wilts is sheer fantasy”, The Guardian (20/6/2007).