(Ελευθεροτυπία, 12 Απριλίου 2008)
Από το Κόσσοβο στο… Θιβέτ
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ενώ η ανόητη εθνική ευφορία (επειδή η υπερεθνική ελίτ μας επέτρεψε ―γι’ αυτή μόνο τη φορά και όχι βέβαια και για τις επόμενες προτάσεις της για την «ονομασία» που θα είναι εξίσου κακές με την προηγούμενη― να ασκήσουμε το «δικαίωμα» μας για βέτο) αρχίζει να υποχωρεί, η εικόνα ξεκαθαρίζει για την δήθεν «ήττα» της Αμερικής. Και αυτό, διότι βέβαια η υπερεθνική ελίτ (που δεν αποτελείται μόνο από την «κακή» Αμερικανική ηγεσία, όπως απλοποιεί το θέμα για ευνόητους λόγους η ρεφορμιστική Αριστερά) ήδη έχει επιτύχει όλους τους γεωπολιτικούς και οικονομικούς στόχους που είχε σχεδιάσει με την εξαπόλυση των εγκληματικών πολέμων της τα τελευταία δέκα χρόνια (βομβαρδισμοί Γιουγκοσλαβίας, εισβολές στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ), καθώς και αυτούς που επιδιώκει σήμερα, δηλαδή:
την στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας, (η οποία αποτελεί, για την υπερεθνική ελίτ, ασταθή κρίκο στην Νέα Διεθνή Τάξη), μέσω της Νατοποίησης της Ανατολικής Ευρώπης και της εγκατάστασης πυραυλικών συστημάτων ακόμη και στα σύνορα της. Είναι δε πια γνωστό ότι το Εθνικό Συμβούλιο των ΗΠΑ, ήδη από το 1984, είχε πάρει απόφαση για την επανενσωμάτωση των χωρών της Αν. Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Γιουγκοσλαβίας, στη τροχιά της δυτικής οικονομίας της αγοράς.[1] Και αυτό, όχι βέβαια διότι η Δύση φοβάται την Ρωσική ελίτ, που είναι πρόθυμη να προσφέρει τα πάντα για να ενταχθεί στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και μέσω αυτού στην διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, αλλά διότι ανησυχεί για την άνοδο του εθνικισμού στη χώρα που, προς το παρόν, ελέγχει η πολιτική ελίτ γύρω από τον Πούτιν.
το αντίστοιχο πολιτικό «στραπατσάρισμα» της Κίνας, που επιχειρεί σήμερα η υπερεθνική ελίτ με αφορμή τους Ολυμπιακούς και το δικαίωμα των Θιβετιανών στον θρησκευτικό ανορθολογισμό τους και την φεουδαρχικη θεοκρατία. Και αυτό, πάλι, όχι διότι η υπερεθνική ελίτ φοβάται την οικονομική δύναμη της Κίνας, όταν γνωρίζει πολύ καλά ότι η οικονομία της αποτελεί ουσιαστικά την «αλυσίδα» συναρμολόγησης της υπερεθνικής ελίτ, με το 60% των εξαγωγών της και σχεδόν το 100% των εξαγωγών υψηλής τεχνολογίας να οφείλεται στις δυτικές πολυεθνικές[2] που εκμεταλλεύονται τους άθλιους μισθούς και συνθήκες εργασίας, ενώ στην πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση έγινε φανερή η στήριξη της Κινέζικης (και Ινδικής) «ανάπτυξης» σε ξύλινα πόδια. Αλλά, διότι οι στόχοι είναι σαφώς γεωπολιτικοί και αποβλέπουν στο να δοθεί μάθημα στην Κινεζική ελίτ για τη θέση της ως θεραπαινίδας της υπερεθνικής ελίτ και όχι ως ισότιμου μέλους της, όπως αυτή ονειρεύεται.
Παράλληλα, με την ανεξαρτοποίηση που χάρισε στο Κόσσοβο η υπερεθνική ελίτ, σε κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου και του ΟΗΕ, ολοκληρώθηκε ο διαμελισμός της πρώην Γιουγκοσλαβίας και η Σερβική ελίτ, με την υποστήριξη της ισχυρής μεσαίας τάξης της, αναμένεται να ενσωματωθεί πλήρως στο προσεχές μέλλον στη Νέα Διεθνή Τάξη, μέσα από την προσχώρηση της στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. Στο μεταξύ, χάρη στον οριστικό διχασμό του Ιρακινού λάου που επέτυχε η υπερεθνική ελίτ με επικεφαλής την Αμερικανική, έχει εξασφαλιστεί ο έλεγχος του πετρελαίου στην Μέση Ανατολή για τα προσεχή 20-30 χρόνια που αναμένεται να διαρκέσουν τα αποθέματα στη περιοχή, είτε χρειαστεί τελικά και η επίθεση κατά του Ιράν είτε όχι. Το ενδιαφέρον όμως στοιχείο δεν είναι η γνωστή στρατιωτική υπεροπλία της υπερεθνικής ελίτ, βασικό μέσο για την επίτευξη των παραπάνω στόχων, άλλα η ιδεολογία που χρησιμοποιεί για να κινητοποιεί τις ευφημιστικά αποκαλούμενες «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» (ΜΚΟ) και τα «κινήματα» της ρεφορμιστικής Αριστεράς και Οικολογίας.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η οικονομική και πολιτική παγκοσμιοποίηση συνοδεύεται αναπόφευκτα από ένα είδος «ιδεολογικής παγκοσμιοποίησης», δηλ. από μία υπερεθνική ιδεολογία που χρησιμοποιείται για να αιτιολογηθεί η μείωση της εθνικής κυριαρχίας, η οποία συμπληρώνει την αντίστοιχη μείωση της οικονομικής κυριαρχίας που επιφέρει η οικονομική παγκοσμιοποίηση. Ο πυρήνας της νέας αυτής ιδεολογίας είναι το δόγμα της «περιορισμένης» κυριαρχίας (σύμφωνα με το οποίο, ορισμένες καθολικές αξίες, όπως τα ατομικά δικαιώματα, έχουν προτεραιότητα έναντι άλλων αξιών, όπως αυτή της εθνικής κυριαρχίας) που χρησιμοποιείται για να «αιτιολογηθούν» στρατιωτικές επιθέσεις εναντίον κάθε καθεστώτος-«ταραξία» ή πολιτικής οργάνωσης και κινήματος. Ο γκουρού άλλωστε της εξωτερικής πολιτικής του Tony Blair, Robert Cooper, μιλούσε ρητά για «ένα νέο είδος ιμπεριαλισμού, που θα είναι συμβατός με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις παγκόσμιες αξίες».[3]
Έτσι, ΜΚΟ (όπως το Human Rights Waτch κ.λπ.) και «κινήματα», σε αγαστή σύμπνοια με την υπερεθνική ελίτ, κινητοποιούνται μαζικά για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Κοσσοβάρων, των ... γυναικών στο Αφγανιστάν ή των Ιρακινών (πριν τις εισβολές!) χθες, και των Θιβετιανών σήμερα, με τον Πράσινο βοηθό δήμαρχο του Παρισιού να δηλώνει ασύστολα «σταματήσαμε την Κίνα να προσποιείται ότι είναι μια χώρα όπως όλες οι άλλες, μια αξιοσέβαστη χώρα»! Προφανώς, γι’ αυτόν, όπως και για τους άθλιους Κον Μπεντίτ, Φίσερ και παρόμοιους «Ευρωπαίους –Πράσινους», η Γαλλία, η Βρετανία, οι ΗΠΑ κ.λπ. ανήκουν στις «αξιοσέβαστες χώρες», παρά τα μαζικά εγκλήματα τους στο παρελθόν, αλλά και σήμερα! Κατά «σύμπτωση», όμως, δεν είδαμε ποτέ όλους αυτούς να κινητοποιούνται αντίστοιχα μαζικά (πέρα από κάποιες εικονικές διαμαρτυρίες) για να επιτύχουν π.χ. την καταδίκη ως εγκληματιών κατά της ανθρωπότητας των Μπους, Μπλερ, Σαρόν, Ολμέρ κ.α., όπως έκαναν για τους Σαντάμ η Μιλόσεβιτς, ή για την στυγνή καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων από τους Σιωνιστές στη Γάζα, ή από τα τυραννικά καθεστώτα στην Αίγυπτο και την Σαουδική Αραβία. Προφανώς, για όλα αυτά τα «κινήματα» και ΜΚΟ της ρεφορμιστικής Αριστεράς και Οικολογίας, τα ανθρώπινα δικαιώματα κάποιων είναι «πιο ίσα» από αυτά κάποιων άλλων...
[1] M. Chossudovsky, “Dismantling Former Yugoslavia”, Znet (Απρίλιος 1999).
[2] Will Hutton, The Writing on the Wall: China and the West in the 21st Century (Λονδίνο, 2007)
[3] Robert Cooper, “Why we still need empires”, The Observer (7 Απριλίου 2002).