Ο Κάρατζιτς και οι θλιβεροί «υπερασπιστές ατομικών δικαιωμάτων»

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Η σύλληψη του Σέρβου εθνικιστή Κάρατζιτς και η άμεση φυγάδευση του στη Χάγη για να εκδικαστεί από το γνωστό  «δικαστήριο-καγκουρό» που έστησε εκεί η υπερεθνική ελίτ για την καταδίκη των εχθρών της--μετά από προφανή συναλλαγή με τους Σέρβους  «εκσυγχρονιστές»-- έδωσε την αφορμή για τον πανηγυρισμό μιας νέας νίκης της. Δηλαδή, της νίκης που σηματοδοτεί η κατάκτηση της εξουσίας στην Σερβία από μια ανίερη συμμαχία «εκσυγχρονιστών» στην οποία ανήκει και το κόμμα του Μιλόσεβιτς!

Όπως προσπάθησα να δείξω αλλού[1], ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας ήταν το αποτέλεσμα της πολιτικής της υπερεθνικής ελίτ (δηλαδή της Αμερικανικής πολιτικής ελίτ σε συνεργασία με τις ελίτ των ηγετικών  μελών της ΕΕ και των κομπάρσων όπως η Ελλάδα, καθώς και των αντιστοίχων οικονομικών ελίτ και αυτών στα διεθνή ΜΜΕ κλπ) με στόχο την πλήρη ενσωμάτωση της τ. Γιουγκοσλαβίας στη Νέα Διεθνή Τάξη της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς. Έτσι, δεδομένης της αναβίωσης του εθνικισμού στα Βαλκάνια μετά την κατάρρευση του τέως «υπαρκτού σοσιαλισμού» και του γεγονότος ότι η Γιουγκοσλαβία ήταν το ισχυρότερο Βαλκανικό κράτος , με μακρά ιστορία ανεξαρτησίας τόσο από το σοβιετικό όσο και το δυτικό μπλοκ , είναι φανερό ότι σε κάποιο στάδιο η υπερεθνική ελίτ έβγαλε το συμπέρασμα ότι οι «κανονικές» μέθοδοι οικονομικής ενσωμάτωσης ―που είχαν με επιτυχία εφαρμοστεί στα υπόλοιπα Βαλκάνια, σε εφαρμογή της από το 1984 απόφασης του Εθνικού Συμβούλιου των ΗΠΑ για την επανενσωματωση των χωρών της Αν. Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Γιουγκοσλαβίας, στη τροχιά της δυτικής οικονομίας της αγοράς[2]― δεν ήταν επαρκείς για την περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας. Η στρατηγική που υιοθετήθηκε από την υπερεθνική ελίτ ήταν η με κάθε μέσο ενθάρρυνση του διαμελισμού της και η δημιουργία μιας σειράς –ουσιαστικά—προτεκτοράτων, είτε εκουσίων (Κροατία, Σλοβενία, Μακεδονία)  είτε δια της βίας (Βόσνια, Κόσσοβο που μόλις απέκτησε την ανεξαρτησία του κατά παραβίαση κάθε διεθνούς δικαίου). Στην επιδίωξη αυτής της πολιτικής, η υπερεθνική ελίτ, σε ολόκληρη την προηγούμενη δεκαετία, εκμεταλλεύτηκε με κάθε δυνατό τρόπο τις εθνικές και εθνοτικές διαιρέσεις που ανέκυψαν μετά την κατάρρευση του τ. «υπαρκτού», σημαντικό ρόλο στην καλλιέργεια των οποίων έπαιξαν και οι Μιλοσεβιτς και Καρατζιτς.

Στη διαδικασία αυτή, η Σερβική ελίτ είχε μοιραστεί μεταξύ ενός εθνικιστικού τμήματος που υποτίθεται εξέφραζε το αίτημα των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων για κάποια μορφή κοινωνικής οικονομίας που θα βασιζόταν στο κράτος-έθνος, και ενός κοσμοπολίτικου εκσυγχρονιστικού τμήματος που εξέφραζε βασικά τα μεσαία στρώματα και το αίτημα τους για ένταξη στην ΕΕ , καθώς και τη συνακόλουθη πλήρη ενσωμάτωση της χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, ώστε να γίνει και αυτή μια «κανονική» χώρα όπως η υπόλοιπη Αν. Ευρώπη. Το εξοντωτικό εμπάργκο, το οποίο ακολούθησαν οι βάρβαροι βομβαρδισμοί από το ελεγχόμενο από την  υπερεθνική ελίτ ΝΑΤΟ (με την πλήρη υποστήριξη της Ευρωπαϊκής ρεφορμιστικής Αριστεράς και των Ευρωπαίων Πρασίνων —παράρτημα των οποίων είναι οι δικοί μας Οικολόγοι-Πράσινοι) και η συνακόλουθη καταστροφή της Σερβικής υποδομής είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα: την έξωση της εθνικιστικής ηγεσίας και την καθιέρωση από τότε της κυριαρχίας του εκσυγχρονιστικού τμήματος της ελίτ, το όποιο σήμερα οδηγεί στην άμεση ενσωμάτωση της χώρας στη Νέα Διεθνή Τάξη, που στην Ευρώπη εκφράζει η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Το Γιουγκοσλαβικό μάλιστα «μοντέλο» αλλαγής καθεστώτος μέσω βομβαρδισμών  και εμπάργκο, χωρίς την ανάγκη εισβολής και κατοχής που συνεπάγεται πολύ μεγαλύτερες απώλειες για την υπερεθνική ελίτ, ήταν τόσο επιτυχές ώστε σήμερα φαίνεται το πιο πιθανό σχέδιο για την επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος και στο Ιράν, κάτω από το πρόσχημα των δήθεν πυρηνικών όπλων (που «δικαιούται» να κατέχει μόνο το Σιωνιστικό Ισραήλ στην περιοχή!)

Η διαδικασία αυτή κατάργησης της οικονομικής κυριαρχίας, μέσω της ενσωμάτωσης ενός κράτους στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, καθώς και της πολιτικής κυριαρχίας, όπου απαιτείται και παράλληλη αλλαγή καθεστώτος, συνοδεύεται από την ανάπτυξη μίας νέας υπερεθνικής ιδεολογίας για τον περιορισμό, ή ακόμη και την κατάργηση, της εθνικής κυριαρχίας. Το σύνηθες πρόσχημα είναι η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ή η καταπολέμηση της «τρομοκρατίας», στην όποια σήμερα η υπερεθνική ελίτ κατατάσσει οποιαδήποτε  μορφή λαϊκής αντίστασης σε κάθε εισβολή και κατοχή που επιχειρεί αυτή και τα παρακλάδια της, όπως η Σιωνιστική ελίτ. Η ιδεολογία αυτή εκφράζει ένα είδος ιδεολογικής παγκοσμιοποίησης, η οποία συμπληρώνει την αντίστοιχη οικονομική παγκοσμιοποίηση. Οι άμεσοι υποστηρικτές της ιδεολογίας αυτής που κόπτονται, εντελώς επιλεκτικά, για την παραβίαση των ατομικών δικαιωμάτων είναι  τα διεθνή ΜΜΕ που ελέγχονται από την υπερεθνική ελίτ, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (τύπου Ηuman Rights Watch, Διεθνής Αμνηστεία κλπ) και φυσικά οι γνωστοί (κατά Τσόμσκι) «κομισάριοι» στο εξωτερικό και εδώ. Δηλαδή όλοι αυτοί  που χθες πανηγύριζαν για τον απαγχονισμό του Σαντάμ και σήμερα για την  σύλληψη του Κάρατζιτς αλλά δεν τους είδαμε ποτέ να απαιτούν  την καταδίωξη ως εγκληματιών πολέμου των υπεύθυνων για τα μαζικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στελεχών της υπερεθνικής ελίτ Μπους, Μπλερ, Σαρόν και των συνεργατών τους, οι οποίοι προχώρησαν αδίστακτα σε εγκληματικά εμπάργκο που στοίχισαν την ζωή εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών στο Ιράκ, ή σε κτηνώδεις βομβαρδισμούς κατά αμάχων στην Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ, ή σε μαζική εθνοκάθαρση στην Παλαιστίνη —κακουργήματα μπροστά στα όποια αποτελούν απλά «πλημμελήματα», σε έκταση και ένταση, τα εγκλήματα των Σαντάμ, Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς .

Είναι λοιπόν προφανές  ότι σήμερα υπάρχουν δυο κατηγορίες ατομικών δικαιωμάτων για την «διεθνή κοινότητα» (ευφημισμός για την υπερεθνική ελίτ). Πρώτον, τα δικαιώματα, για παράδειγμα, των Κοσοβάρων, η των Ιρακινών και Αφγανών στα χέρια του Σαντάμ και των Ταλιμπαν αντίστοιχα, ή των Ισραηλινών στα χέρια των «τρομοκρατών» της Χαμάς και της Χεζμπολλά, για την υπεράσπιση των οποίων η υπερεθνική ελίτ είναι έτοιμη να κάνει πολλαπλάσια εγκλήματα και για τα οποία οι «υπερασπιστές ατομικών δικαιωμάτων» απαίτησαν τα κεφάλια των Μιλόσεβιτς, Σαντάμ, Κάρατζιτς, και των Αράβων και Παλαιστίνιων μαχητών. Και, δεύτερον, τα δικαιώματα στη ζωή των αμάχων Σέρβων, Ιρακινών, Αφγανών και Παλαιστίνιων, τα οποία προφανώς μπορούν να καταπατώνται αδίστακτα ως δήθεν «παράπλευρες απώλειες» από τους Μπους, Μπλερ, Σαρον χθες και Μπράουν, Όλμερ κ.α. σήμερα, ενώ οι υπερασπιστές ατομικών δικαιωμάτων απλώς ψελλίζουν κάποιες ανώδυνες διαμαρτυρίες γι αυτά. Προφανώς, η παντελώς ασύμμετρη αυτή αντίδραση δικαιολογείται  για χάρη του «γενικότερου καλού» που «τυχαίνει» να είναι και το καλό της υπερεθνικής ελίτ...