Ελευθεροτυπία (18 Ιουλίου 2009)
Η «Νέα Τάξη Ομπάμα» και το Ιράν
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Η εκστρατεία δυσφήμησης και αποσταθεροποίησης του Ισλαμικού καθεστώτος δεν άρχισε με τη δήθεν «κλοπή» της εκλογικής νίκης από τα χέρια των ρεφορμιστών Ισλαμιστών, όπως υποστηρίζει η υπερεθνική ελίτ και τα ΜΜΕ της χωρίς να έχει παρουσιάσει το παραμικρό αμάχητο τεκμήριο, πέρα από την απλή εικοτολογία, για το πως ακριβώς εκλάπησαν...11 εκ. ψήφοι. Ούτε, βέβαια, με τις πρόσφατες διαδηλώσεις που, ενώ υποτίθεται εκπροσωπούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία του Ιρανικού λαού, σταμάτησαν μετά από ολιγοήμερες συγκρούσεις και χωρίς να χρειαστεί να κατεβεί ούτε ένα τανκ στους δρόμους. Και αυτό, ενώ σε αντίστοιχη περίπτωση που είχε πράγματι κατεβεί ολόκληρος ο Ιρακινός λαός στους δρόμους, το 1979, το ασύγκριτα σκληρότερο καθεστώς του Σάχη δολοφόνησε με τον στρατό του χιλιάδες διαδηλωτές, χωρίς να καταφέρει τελικά να τους σταματήσει. Στη πραγματικότητα, σήμερα έχουμε απλώς την κορύφωση μιας εκστρατείας που ξεκίνησε μόλις οι Ισλαμιστές φονταμενταλιστές της επανάστασης κέρδισαν τις εκλογές το 2005, μετά από μια περίοδο μακράς διακυβέρνησης από κυβερνήσεις ρεφορμιστών (τις οποίες, βέβαια, ποτέ δεν αμφισβήτησαν η υπερεθνική ελίτ και τα διεθνή ΜΜΕ!) που κατέλαβαν την εξουσία μετά τον θάνατο του αγιατολάχ Χομεινί, πατέρα της Ισλαμικής επανάστασης, το 1989, παρά το γεγονός ότι ο σημερινός αρχηγός που τον διαδέχθηκε, Χαμεινί, εκπροσωπούσε τους φονταμενταλιστές.
Η εκστρατεία ξεκίνησε με τη δημιουργία ενός νέου «μπαμπούλα», που έμοιαζε πολύ με τον αντίστοιχο μπαμπούλα που δημιούργησε η υπερεθνική ελίτ για να εισβάλλει (και να καταστρέψει) το Ιράκ. Στο Ιράκ , ήταν η απειλή από τα όπλα μαζικής καταστροφής που δήθεν κατείχε το Ιρακινό καθεστώς. Στο Ιράν, η απειλή απόκτησης πυρηνικών όπλων από ένα Ισλαμικό καθεστώς που θα μπορούσε να εξολοθρεύσει το Ισραηλινό κράτος. Φυσικά, η προπαγάνδα αυτή «ξεχνά» δυο βασικά στοιχεία. Πρώτον, ότι ακόμη και εάν έφθανε το καθεστώς στο στάδιο να μπορεί να παράγει και μεταφέρει πυρηνικά όπλα ―που κανένας ειδικός δεν τολμά να προβλέψει ότι είναι πιθανό σύντομα― ποτέ δεν θα μπορούσε να εξολοθρεύσει το Σιωνιστικό κράτος, αφού η ίδια η σημερινή Υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρυ Κλίντον μόλις πρόσφατα έκανε σαφές ότι οι ΗΠΑ θα εξολόθρευαν ολοκληρωτικά το Ιράν σε περίπτωση που θα απειλούσε με πυρηνικά το Σιωνιστικό καθεστώς.[1] Και, φυσικά, οι ΗΠΑ έχουν πράγματι τη δύναμη (και όλη τη διάθεση!) να υλοποιήσουν παρόμοια απειλή ανά πάσα στιγμή. Δεύτερον, η Σιωνιστική προπαγάνδα ότι το Ισλαμικό καθεστώς, αν αποκτήσει παρόμοια όπλα, θα «πετάξει τους Εβραίους στη θάλασσα», αποτελεί (ανεξάρτητα από την ρητορική του Αχμαντινετζαντ), μαύρη προπαγάνδα Γκεμπελικού τύπου ―από την οποία φαίνεται οι Σιωνιστές διδάχθηκαν πολλά, όπως το να απευθύνουν άμεσα την συκοφαντία του αντισημίτη ενάντια σε οποιοδήποτε αριστερό, είτε Εβραίο είτε όχι, που τολμά να επικρίνει το ρατσιστικό καθεστώς τους, παρόλο που ο Σιωνισμός είναι μια σαφώς ρατσιστική ιδεολογία[2]! Και είναι μαύρη η προπαγάνδα αυτή γιατί προσπερνά το γεγονός ότι το Ιράν όχι μόνο φιλοξενεί την μεγαλύτερη Εβραίικη κοινότητα από κάθε άλλη χώρα στη Μέση Ανατολή μετά το Ισραήλ, (η οποία μάλιστα πρόσφατα αρνήθηκε υλικές προσφορές από τους Σιωνιστές να μετακομίσει στο Ισραήλ!),[3] αλλά και το γεγονός ότι το Σιωνιστικό Ισραήλ είναι η μόνη χώρα στην Μέση Ανατολή που, όχι απλώς σχεδιάζει, αλλά κατέχει σημαντικές ποσότητες πυρηνικών όπλων. Και όλα αυτά, ενώ βέβαια το θέμα των πυρηνικών όπλων στη περιοχή θα μπορούσε εύκολα να λυθεί με την αποδοχή της πρότασης πυρηνικού αφοπλισμού όλων των πυρηνικών χωρών στην ευρύτερη περιοχή (Ισραήλ, Ινδία, Πακιστάν), σαν τμήμα μιας διαδικασίας γενικότερου πυρηνικού αφοπλισμού ―πρόταση που φυσικά οι Σιωνιστές δεν τη συζητούν καν!
Η σημερινή, επομένως, πελώρια προπαγανδιστική προσπάθεια της υπερεθνικής ελίτ (που πολιτικά εκφράζεται από την «Ομάδα των 7») και των Σιωνιστών, καθώς και των διεθνών ΜΜΕ που ελέγχονται από αυτούς, για την παραπέρα δυσφήμηση και αποσταθεροποίηση του Ισλαμικού καθεστώτος στο Ιράν, αποτελεί πιθανώς την τελική φάση της εκστρατείας, με στόχο την αλλαγή του καθεστώτος, είτε «από μέσα», είτε ―εάν αυτό δεν είναι δυνατό― «απέξω. Η εκστρατεία αυτή είναι κρίσιμης σημασίας για την υπερεθνική ελίτ και το ίδιο το σύστημα της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», εφόσον η εγκαθίδρυση ενός πελατειακού καθεστώτος στο Ιράν όχι μόνο θα παγιώσει τα αντίστοιχα καθεστώτα στο Ιράκ και Αφγανιστάν, αφού περάσει από τη συντριβή των εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων στην Παλαιστίνη και τον Λίβανο, αλλά και θα ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για την επιβολή της «Νέας Τάξης Ομπάμα» σε όλο τον κόσμο: από την Β. Κορέα μέχρι τη Λατινική Αμερική. Δηλαδή, της ίδιας ακριβώς Νέας Διεθνούς Τάξης που άρχισε να επιβάλλεται από τη δεκαετία του 1980 μέσα από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και την καθολίκευση της σημερινής ημι-ολοκληρωτικής «δημοκρατίας» που περνά για δημοκρατία[4]. Η μόνη διαφορά της «Τάξης Ομπαμα» από αυτή των Μπους είναι ότι τώρα η ενσωμάτωση στη Νέα Διεθνή Τάξη γίνεται από ένα Αμερικάνο Πρόεδρο αριστοτέχνη της επικοινωνίας που, εκμεταλλευόμενος το χρώμα του, επιβάλλει ―αρχικά προσποιούμενος τον διαλλακτικό και στη συνέχεια με την ίδια βία όπως οι προκάτοχοι του― τις ίδιες ακριβώς αρχές, συγκαλυπτόμενες σαν καινούριες και συνοδευόμενες με περισσότερο «πολιτικά ορθή» ρητορική!
Μολονότι, όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο τελικός στόχος της εκστρατείας αυτής είναι ένα πελατειακό καθεστώς ελεγχόμενο από τους αστούς εκσυγχρονιστές, στη θέση του Ισλαμικού, σήμερα, φαίνεται πως η στρατηγική που επέλεξε η ηγεμονική Αμερικάνικη ελίτ, μέσα στην υπερεθνική, ―εκμεταλλευόμενη το «φαινόμενο Ομπάμα― στηρίζεται σε μια διαδικασία «αλλαγής καθεστώτος με δόσεις». Σύμφωνα με τη στρατηγική αυτή, στη πρώτη φάση, η υπερεθνική ελίτ θα ήταν ικανοποιημένη με μια μεταβατική περίοδο κάτω από ένα Ισλαμικό ρεφορμιστικό καθεστώς που θα υιοθετούσε θέσεις όπως αυτές του Μουσαβί (του ρεφορμιστή υποψηφίου Πρόεδρου) που θ’ απέκλειαν την παραγωγή πυρηνικών όπλων από την σημερινή πυρηνική διαδικασία και το κυριότερο θα υποβάθμιζαν, μέχρι ουσιαστικής παύσης, τη στήριξη των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων Χαμάς, Χεζμπολλα, Τζιχάντ κ.λπ. (όπως υπαινίχθηκε ο ίδιος[5]), με την βάσιμη ελπίδα ότι η φθορά ενός παρόμοιου καθεστώτος θα άνοιγε τελικά τον δρόμο για ένα αστικό εκσυγχρονιστικό καθεστώς στην επομένη φάση. Στη περίπτωση όμως που η στρατηγική αυτή αποδεικνυόταν αναποτελεσματική μέχρι το τέλος του 2009 ―το οποίο βάζουν ορόσημο διότι δήθεν μετά από αυτό η πυρηνική προετοιμασία του Ιράν θα ξεπεράσει το σημείο μη επιστροφής[6]― θα προχωρούσαν σε μαζικούς βομβαρδισμούς της υποδομής (όπως στη Γιουγκοσλαβία). Το αιτιολογικό θα ήταν ότι ένα τυραννικό καθεστώς (όπως υποτίθεται έδειξαν οι εκλογές και οι διαδηλώσεις) απειλεί με πυρηνικά την Μέση Ανατολή και τον κόσμο ολόκληρο...
[1] Ewen MacAskill, “«Obliteration» threat to Iran in case of nuclear attack,” The Guardian (23/4/2008).
http://www.guardian.co.uk/world/2008/apr/23/hillaryclinton.iran
[2] Βλ. «Ιράν-Παλαιστίνη: Πάμε για την ολοκλήρωση του νέου Χάρτη της Μ. Ανατολής;», Περιεκτική Δημοκρατία, τ. 12 (Μάιος 2006).
http://www.inclusivedemocracy.org/pd/is12/issue_12_Iran_Palestine.htm
[3] Robert Tait, “Iran's Jews spurn cash lure to emigrate to Israel,” The Guardian (13/7/2007).
[4] Βλ. Τ. Φωτόπουλος, «Η Παγκόσμια Κρίση, η Ελλάδα και το Αντισυστημικό Κίνημα: Ημι-ολοκληρωτική «Δημοκρατία» ή Περιεκτική Δημοκρατία;» (Κουκκίδα 2009), κεφ. 14.
http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grbooks_koukida_2009/grbooks_koukida_2009.htm
[5] Seumas Milne, “These are the birth pangs of Obama's new regional order,” The Guardian (18/6/2009).
http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2009/jun/18/iran-elections-us-foreign-policy
[6] Jonathan Freedland, “Seismic events in Iran and Israel have set a critical test of Obama's resolve,” The Guardian (15/6/2009).
http://www.guardian.co.uk/global/2009/jun/15/obama-iran-israel-middle-east