Ελευθεροτυπία

H «αριστερή» μπότα του συστήματος

Όπως προσπάθησα να δείξω προηγουμένως,^[1] η πελώρια προπαγανδιστική εκστρατεία, η οποία εξαπολύθηκε πριν τέσσερα περίπου χρόνια από την υπερεθνική ελίτ και τους Σιωνιστές και τα ελεγχόμενα από αυτούς διεθνή ΜΜΕ, για την αποσταθεροποίηση του Ιρανικού καθεστώτος και την δαιμονοποίηση του λαϊκού κινήματος που το στηρίζει, ήδη εισήλθε στην τελική κρίσιμη φάση της. Στη φάση δηλαδή που θα οδηγήσει τελικά στην αντικατάσταση του καθεστώτος με ένα «πελατειακό» καθεστώς ―είτε από πραξικόπημα εκ των έσω, είτε από στρατιωτικό κτύπημα «απέξω», είτε από συνδυασμό και των δύο― γεγονός που θα σηματοδοτήσει την αλλαγή του χάρτη σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή και θα ανοίξει τον δρόμο για την παγκόσμια επιβολή της Νέας Τάξης, από την Ασία και την Αφρική μέχρι τη Λατινική Αμερική.

Στην εκστρατεία όμως αυτή, δεν μετέχουν μόνο, όπως θα περίμενε κανείς, τα συστημικά όργανα και οι αντίστοιχοι κονδυλοφόροι αλλά επίσης, εσκεμμένα ή μη, και ένα πελώριο τμήμα της σημερινής μεταμοντέρνας «Αριστεράς» που συμπεριλαμβάνει όχι μόνο την ρεφορμιστική Αριστερά και τους ενσωματωμένους από καιρό στο σύστημα Οικολόγους-Πράσινους, αλλά και την «αντιεξουσιαστική» Αριστερά (που δεν ταυτίζεται με την αναρχική). Παρόμοια άλλωστε στάση είχε τηρήσει η Αριστερά αυτή, κατά κανόνα, και σε σχέση με τους άλλους πρόσφατους εγκληματικούς πολέμους της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ, κρατώντας συνήθως «ίσες αποστάσεις» για τους κτηνώδεις βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία και τις σφαγές στην Παλαιστίνη, το δολοφονικό εμπάργκο και στη συνέχεια τη καταστροφή του Ιράκ, τη συνεχιζόμενη σφαγή στο Αφγανιστάν κ.λπ. Πρόκειται για την «Αριστερά» (τύπου Ζιζεκ, Τσόμσκι, Αλμπερτ, Znet και το εδώ παρακλάδι του στην «αντιεξουσιαστική» «Βαβυλωνία» κ.λπ.) που, συμπλέοντας απόλυτα με την υπερεθνική ελίτ, σήμερα χαιρετίζει ως ριζοσπαστική την ροζ επανάσταση των αστών εκσυγχρονιστών και των ρεφορμιστών ισλαμιστών ―δηλαδή την «Αριστερά» που πολύ εύστοχα χαρακτηρίζουν Ρώσοι αναρχοκομμουνιστές^[2] ως την αριστερή μπότα του «ιμπεριαλισμού», ή θα προτιμούσα, του «συστήματος»...

Εντούτοις, το γεγονός ότι το καθήκον σήμερα της αντισυστημικής αριστεράς είναι πράγματι να υποστηρίζει πλήρως κάθε εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα που η υπερεθνικη ελίτ και οι Σιωνιστές ονομάζουν «τρομοκρατικό» (Χαμας, Χεζμπολλα κ.λπ.) καθώς και κάθε αντιστασιακή οργάνωση στις κατεχόμενες από την υπερεθνική ελίτ χώρες (Ιράκ, Αφγανιστάν) και φυσικά κάθε κίνημα ανεξαρτησίας από την ίδια ελίτ, δεν σημαίνει άκριτη υποστήριξη των καθεστώτων και κινημάτων αυτών, όπως κάνει τμήμα της αντισυστημικής Αριστεράς (Monthly Review, James Petras κ.α.) Έτσι, το Ισλαμικό καθεστώς στο Ιράν στηρίζεται βέβαια σε ένα πελώριο κίνημα που απαιτεί την ανεξαρτησία από την Δύση και αποτελεί συνέχεια του κινήματος που επάνδρωσε την επανάσταση του 1979. Το κίνημα αυτό σήμερα στηρίζει τους φονταμενταλιστές της επανάστασης στον αγώνα που διεξάγουν ενάντια στους αστούς εκσυγχρονιστές και τους ρεφορμιστές μέσα στο καθεστώς, οι οποίοι με την υποστήριξη της υπερεθνικης ελίτ, εσκεμμένα ή μη, οδηγούν σε πελατειακό καθεστώς ελεγχόμενο από αυτή. Όμως, όλα αυτά δεν αναιρούν το γεγονός ότι το καθεστώς αυτό ―έστω και αν παίζει τον ρόλο κάποιου είδους «απελευθερωτικής θεολογίας», όπως έγραψα στη στήλη αυτή― δεν παύει να είναι ένα ανορθολογικό θεοκρατικό καθεστώς. Τις συνέπειες τις είδαμε για παράδειγμα στις «ανίερες» συμμαχίες του με τους Σιίτες στο Ιράκ εναντίον των Σουνιτών, (δίνοντας τη δυνατότητα στην υπερεθνική ελίτ να εφαρμόσει άνετα την δοκιμασμένη μέθοδο «διαίρει και βασίλευε» που τελικά επέτρεψε την μετατροπή του Ιράκ σε πελατειακό καθεστώς), καθώς και στις αντίστοιχες συμμαχίες στο Αφγανιστάν, που επίσης μετατράπηκε σε πελατειακό καθεστώς, για να μην αναφερθώ στους θρησκευτικούς περιορισμούς ως προς τις γυναίκες, τους γκέι κ.λπ. που παραβιάζουν κατάφωρα την ατομική αυτονομία.

Όμως, όλα αυτά απλώς σημαίνουν ότι ο αγώνας των Ιρανών Ισλαμιστών κατά της παγκοσμιοποίησης, στη πραγματικότητα, δεν στρέφεται κατά της οικονομικής (καπιταλιστικής) παγκοσμιοποίησης αλλά μόνο κατά της πολιτικής και πολιτιστικής παγκοσμιοποίησης, όπως άλλωστε συμβαίνει και με κάθε παρόμοιο ανορθολογικό κίνημα (π.χ. το δικό μας αντίστοιχο κίνημα των «Ελληνορθόδοξων» στρέφεται μόνο κατά της πολιτιστικής παγκοσμιοποίησης!)^[3]. Αναμφισβήτητα, το Ισλαμικό καθεστώς, όπως κάθε θεοκρατικό και θρησκευτικό καθεστώς, είναι ασύμβατο με την αυτονομία και την πραγματική δημοκρατία. Άλλωστε, η θεοκρατία και η θρησκεία γενικότερα, όπως προσπάθησα να δείξω αλλού,^[4] αποτελούν πρωταρχικά παραδείγματα ετερονομίας και απόλυτης ασυμβατότητας με μια γνήσια δημοκρατία όπως η Περιεκτική Δημοκρατία. Παρόλα αυτά, όμως, η αναγκαία προϋπόθεση για ν’ ανοίξει ο δρόμος προς μια πραγματική δημοκρατία είναι η πολιτική και ―αν είναι δυνατόν και οικονομική― ανεξαρτησία από την υπερεθνική ελίτ. Και είναι ακριβώς αυτή η πολιτική ανεξαρτησία του Ιρανικού λαού που διακυβεύεται σήμερα και όχι κάποια ανθρώπινα δικαιώματα που παραχωρούν τα κράτη (έστω κατόπιν αιματηρών αγώνων) και εύκολα ανακαλούν τα ίδια, όπως συμβαίνει σήμερα στη Νέα Τάξη, ακόμη και σε σχέση με κράτη-κοιτίδες παρόμοιων δικαιωμάτων όπως η Βρετανία! Η σύγχυση επομένως που δημιουργεί η ρεφορμιστική Αριστερά σε συνεργασία με μεταμοντέρνους «αναρχικούς» για την ανάγκη πάλης για τα ατομικά δικαιώματα σε κάθε χώρα, στη πραγματικότητα, μετατοπίζει το κέντρο της Κοινωνικής Πάλης από το αντισυστημικό στο ρεφορμιστικό πεδίο.^[5]

Με άλλα λόγια, ο αγώνας για την ανεξαρτησία του Ιράν που διεξάγει το Ισλαμικό καθεστώς με την υποστήριξη του λαϊκού κινήματος που το στηρίζει είναι διπλά αντισυστημικός: πρώτον, διότι η πολιτική ανεξαρτησία αποτελεί την αναγκαία (όχι όμως και την επαρκή) συνθήκη για την ανάπτυξη ενός αντισυστημικού αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση και, δεύτερον, διότι η ανατροπή του συστήματος δεν προυποθέτει βέβαια την ανατροπή των...μουλάδων, αλλά της ίδιας της υπερεθνικής ελίτ που το ελέγχει! Ο ιστορικός άλλωστε ρόλος της αντισυστημικής Αριστεράς, όταν ανέκυπταν παρόμοιες συγκρούσεις με τις σημερινές στο Ιράν ή στην Παλαιστίνη, δεν ήταν να συντάσσεται με τις ροζ «επαναστάσεις» των αστών ή να καταδικάζει εξίσου θύτη και θύμα αντίστοιχα, αποπροσανατολίζοντας και αδρανοποιώντας εκατομμύρια ακτιβιστές σε όλο τον κόσμο ―όπως κάνει σήμερα η «αριστερή» μπότα του συστήματος που ουσιαστικά παίζει τον ρόλο του συνοδοιπόρου του― αλλά να στηρίζει κριτικά εκείνα τα κινήματα και «καθεστώτα-παρίες» που αντιτάσσονταν στις διεθνείς ελίτ που εκπροσωπούσαν το ίδιο το σύστημα. Για κάθε συνεπή αντισυστημικό αριστερό είναι επομένως προφανές ότι η πτώση των αγιατολλάδων, που αναγκαστικά θα οδηγήσει στην αντικατάστασή τους με ένα πελατειακό καθεστώς της υπερεθνικής ελίτ, όχι μόνο δεν πρόκειται να έχει την παραμικρή αντισυστημική σημασία, αλλά αντίθετα θα έχει κατακλυσμιαίες πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες σε όλο τον κόσμο, αφού, μέσα από την εξάλειψη κάθε σημαντικής αντίστασης ενάντια στην υπερεθνικη ελίτ, μπορεί να οδηγήσει στην καθιέρωση της ηγεμονίας της για πολλά χρόνια στο μέλλον.

[5] βλ. Βιβλιογραφία στο βιβλίο The pink revolution in Iran and the “Left” & "Βαβυλωνία" (Ιουλ.-Αυγ. 2009).