Η εκστρατεία για την άλωση του Ιράν, ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ, Ελευθεροτυπία (2 Γενάρη 2010)

Ελευθεροτυπία (2 Γενάρη 2010)

Η εκστρατεία για την άλωση του Ιράν

Οι ελίτ, τα ΜΜΕ και η «Αριστερά»

Όπως είχα αναφέρει σε σειρά άρθρων μου για το Ιράν από τη στήλη αυτή με αφορμή τις διαδηλώσεις για τις δήθεν «κλεμμένες εκλογές», η υπερεθνική ελίτ (χονδρικά, τα μέλη της «G7»), με επικεφαλής την ηγεμονική Αμερικάνικη ελίτ, είχε βάλει ως ορόσημο το τέλος του χρόνου που μόλις έληξε για να προχωρήσει στο τελικό στάδιο της εκστρατείας της για την αλλαγή καθεστώτος. Και πράγματι, ακόμη δεν είχε τελειώσει το 2009, όταν σειρά γεγονότων επιβεβαίωσαν ότι η εκστρατεία της υπερεθνικής ελίτ για την αντικατάσταση του ισλαμικού καθεστώτος, που μάχεται για την πολιτική ανεξαρτησία της χώρας και ενάντια στην επιβολή ενός πελατειακού καθεστώτος, μπήκε στην τελική ευθεία. Έτσι, από τη μια μεριά, η υπερεθνική ελίτ ετοιμάζεται να επιβάλλει (χωρίς τη συμμετοχή, όπως φαίνεται, της Κινέζικης και Ρώσικης ελίτ) νέες εξοντωτικές οικονομικές κυρώσεις για τα δήθεν πυρηνικά όπλα που σχεδιάζει να παράγει το Ιράν, χωρίς να υπάρχει καμιά απόδειξη γι’ αυτό ―όπως δεν υπήρχε και για το Ιράκ αλλά αυτό δεν εμπόδισε τη ληστρική επιδρομή και συνακόλουθη καταστροφή της χώρας! Και, από την άλλη, ο θάνατος ενός ρεφορμιστή ιμάμη έδωσε την αφορμή να ξεσπάσουν νέες μαχητικές διαδηλώσεις από μια ανίερη συμμαχία ρεφορμιστών Ισλαμιστών και αστών εκσυγχρονιστών, οι οποίες τώρα ―και για πρώτη φορά― ήταν σαφώς αντικαθεστωτικές, σε αντίθεση με τις διαδηλώσεις του Ιούνη.

Τα διεθνή ΜΜΕ, όπως και τον Ιούνη, επιδόθηκαν σε μια συστηματική προπαγανδιστική εκστρατεία διαστρέβλωσης των γεγονότων και παραπλάνησης του κοινού με στόχο τη δημιουργία της εικόνας της βίαιης καταστολής μιας λαϊκής εξέγερσης, αν όχι επανάστασης. Φυσικά, δεν υπάρχει αμφιβολία για τον βίαιο χαρακτήρα της κρατικής καταστολής, αλλά η βία, όπως τα ίδια τα ΜΜΕ παραδέχονται, δεν ήταν απλώς μονομερής κρατική βία, όπως για παράδειγμα ήταν η ωμή βια που χρησιμοποιήθηκε από τις αστυνομίες «πολιτισμένων» χωρών στο Λονδίνο κατά τη Συνδιάσκεψη των 20, στη Κοπεγχάγη στη διάσκεψη για το κλίμα, ή στην Αθήνα στην επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου. Η βία ήταν αμοιβαία και είναι πολύ πιθανό οι νεκροί να ήταν πολύ περισσότεροι από ό,τι στην Τεχεράνη αν οι διαδηλωτές στις παραπάνω χώρες έκαναν καθαρά αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις και χρησιμοποιούσαν ανάλογα μέσα κατά των αντίστοιχων αστυνομιών, με συνθήματα «αυτός θα είναι ο μήνας του αίματος».[1] Αντίστοιχα, και παρά τη συστηματική προσπάθεια διαστρέβλωσης των γεγονότων από τα διεθνή ΜΜΕ σχετικά με τις αντι-διαδηλώσεις των οπαδών των φονταμενταλιστών της Ισλαμικής επανάστασης, ενάντια στις διαδηλώσεις των ρεφορμιστών και αστών εκσυγχρονιστών, δεν υπάρχει αμφιβολία για την ασύγκριτα μεγαλύτερη μαζικότητα των πρώτων σε σχέση με τις δεύτερες ―γεγονός που ανάγκαζε τα ίδια ΜΜΕ να μιλούν για «οργανωμένες» από τη κυβέρνηση διαδηλώσεις, σε αντίθεση με τς «αυθόρμητες» διαδηλώσεις των ρεφορμιστών που τις παρομοίαζαν με αυτές που έριξαν το καθεστώς του Σάχη πριν 30 χρόνια.

Όμως, για οποιοδήποτε γνώστη της Ιστορίας, είναι σαφές ότι κανένα αυταρχικό καθεστώς δεν μπορεί να συγκεντρώσει εκατομμύρια στους δρόμους αν δεν απολαύει μεγάλης λαϊκής υποστήριξης (όπως π.χ. το ναζιστικό καθεστώς). Ούτε βέβαια ο Σάχης με τα δισεκατομμύρια που διέθετε για προπαγάνδα κατάφερε ποτέ να συγκεντρώσει τα εκατομμύρια Ιρανών που σάρωσαν το καθεστώς του και σήμερα αποτελούν τους συνεχιστές της Ιρανικής επανάστασης του 1979. Παρόλα αυτά, θρασείς ρεφορμιστές όπως ο Karroubi και ο Ιρανός σκηνοθέτης Makhmalbaf, που σήμερα παίζει το ρόλο φερέφωνου του γνωστού καιροσκόπου επαγγελματία πολιτικού Μουσαβί, δεν διστάζουν να δηλώνουν ότι το σημερινό καθεστώς αντιμετωπίζει χειρότερα τους διαδηλωτές από το καθεστώς του Σάχη![2] Να πως περιγράφει, όμως, ένας έγκυρος ιστορικός της Ιρανικής επανάστασης την αντίδραση ταυ Σάχη στην πραγματική επανάσταση του 1979 και ο καθένας μπορεί να συνάγει τα συμπεράσματα του για τη σημερινή παρωδία επανάστασης, υπό τις ευλογίες της υπερεθνικής ελίτ: Μόλις (τον Ιανουάριο του 1978) ξέσπασαν οι πρώτες, σχετικά μικρές διαδηλώσεις από μερικές εκατοντάδες Ισλαμιστών φοιτητών και θρησκευτικών ηγετών στην πόλη του Κουόμ, εστάλη ο στρατός για να τις διαλύσει, σκοτώνοντας δεκάδες φοιτητών. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν κατά τη διάρκεια όλης εκείνης της χρονιάς σε όλες τις μεγάλες πόλεις του Ιράν και κλιμακώθηκαν με τις εκδηλώσεις του Δεκεμβρίου του 1978, όπου στις 10 και 11 Δεκεμβρίου, «έξη με εννέα εκατομμύρια» διαδηλωτές κατά του Σάχη ξεχύθηκαν στους δρόμους σε όλο το Ιράν, ―γεγονός που, σύμφωνα με τον ιστορικό αυτό, «ακόμη κι αν αφαιρούσαμε τις υπερβολές, μπορεί να είναι η μεγαλύτερη εξέγερση στην ιστορία».[3] Και αυτό γιατί, όπως γράφει, ακόμα και στις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην Ευρώπη, στη Γαλλική Επανάσταση του 1789 και στη Ρωσική Επανάσταση του 1917, δεν είχαν συμμετάσχει πολύ περισσότεροι από το 1% του πληθυσμού, ενώ στο Ιράν εκείνες τις δύο μέρες του Δεκέμβρη πάνω από το 10% του πληθυσμού της χώρας μετείχε στις διαδηλώσεις κατά του Σάχη.[4]

Όπως προσπάθησα να δείξω αλλού σε σχετικό δοκίμιο[5], η σημερινή εκστρατεία έχει τεράστια σημασία για τις ελίτ και το σύστημα της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», δεδομένου ότι η εγκατάσταση ενός πελατειακού καθεστώτος στο Ιράν όχι μόνο θα αλλάξει ολόκληρο το χάρτη της Μέσης Ανατολής και ακόμη πιο πέρα, αλλά και θα ανοίξει τον δρόμο για την επιβολή της Νέας Τάξης Πραγμάτων, από τη Λατινική Αμερική (η υποδομή γι’ αυτό ήδη στήνεται στην Κολομβία) έως τη Βόρειο Κορέα. Η θέση λοιπόν της αντισυστημικής Αριστεράς δεν μπορεί να έχει σχέση με παραπλανητικά συνθήματα του τύπου «ούτε με τον ιμπεριαλισμό, ούτε με τη θεοκρατία - Αλληλεγγύη στην εξέγερση του ιρανικού λαού» που υιοθετεί η ρεφορμιστική Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ, Δίκτυο για τα δικαιώματα, Znet κ.λπ.) καθώς και διάφοροι ελευθεριακοί» («αντιεξουσιαστες», Καστοριαδικοι, Τσόμσκι, Άλμπερτ κ.α.) ―συνθήματα που σπρώχνουν τους λαούς σε αδράνεια μπροστά στο σχεδιαζόμενο έγκλημα κατά του Ιρανικού λαού. Η αναγκαία προϋπόθεση για το άνοιγμα του δρόμου προς μια γνήσια δημοκρατία και αυτονομία είναι η πολιτική (και αν είναι δυνατόν και η οικονομική) ανεξαρτησία μιας χώρας από την υπερεθνική ελίτ. Και είναι αυτή ακριβώς η πολιτική ανεξαρτησία ενός λαού που διακυβεύεται αυτή τη στιγμή και όχι η παραβίαση κάποιων ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το θεοκρατικό καθεστώς, που δεν ειναι βέβαια ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο. Το γεγονός ότι οι «εξεγερμένοι» στο Ιράν δεν διανοήθηκαν ποτέ όχι να εγείρουν αντισυστημικά αιτήματα (σε αντιδιαστολή με τα αντικαθεστωτικά) αλλά ούτε καν να απαιτήσουν την ανεξαρτησία της χώρας από την υπερεθνική ελίτ, κάνει φανερό τον ρόλο συσκότισης της πραγματικότητας που παίζει όλη αυτή η «Αριστερά», η οποία αγωνίζεται για τα δικαιώματα των «εξεγερθέντων», σε αγαστή σύμπνοια με την υπερεθνική ελίτ…

[1] Βλ. π.χ. Robert Tait, The Guardian (28/12/2009).

[2] Robert Tait, The Guardian (30/12/2009).

[3] Charles Kurzman, The Unthinkable Revolution in Iran (Harvard University Press, 2004), σελ. 122

[4] Στο ίδιο. σελ.121.

[5] Βλ. «Η ροζ επανάσταση στο Ιράν, η ‘Αριστερά’ και η εκστρατεία αλλαγής καθεστώτος», στο υπό έκδοση περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία, #20-21 (Καλοκαίρι 2009-Χειμώνας 2010).