Ελευθεροτυπία (13 Μάρτη 2010)
Η Λατινοαμερικανοποίηση της Ελλάδος μέσα στην ΟΝΕ
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ο κοινοβουλευτικός λόχος του ΠΑΣΟΚ προχώρησε (με κάποιες… φανταρομουρμούρες) στην κατεπείγουσα ―σχεδόν «εν νυκτί»― υπερψήφιση των ληστρικών μέτρων που επέβαλλαν οι ξένες και ντόπιες ελίτ, μέσα από ένα όργιο παραπλανητικής προπαγάνδας για την ανάγκη δήθεν σωτηρίας της «πατρίδας» που κινδυνεύει, δηλαδή, των ελίτ και των προνομιούχων στρωμάτων, καθώς και του συστήματος που τα εξέθρεψε!
Την ίδια στιγμή, κάποιες πραγματικές δημοσκοπήσεις που άρχισαν να βγαίνουν στο φως δείχνουν συντριπτική καταδίκη των μέτρων και η κυβέρνηση ήδη καταφεύγει στην βία για να τα επιβάλει. Όμως, όταν μια κυβέρνηση επιβάλλει μέτρα που κτυπούν κατά πρωτοφανή τρόπο τα λαϊκά στρώματα, χωρίς τη παραμικρή λαϊκή έγκριση, εφόσον το κυβερνών κόμμα συνειδητά εξαπάτησε τον λαό για να κερδίσει τις εκλογές (όπως είχε καταγγείλει προεκλογικά η στήλη[1]), ενώ συγχρόνως αγνοεί τα εκατομμύρια των εργαζομένων που απεργούν και τους χιλιάδες που κατεβαίνουν στους δρόμους, τότε βέβαια δεν έχει καμιά σχέση με οποιαδήποτε μορφή «δημοκρατίας». Και όταν η ίδια κυβέρνηση προκαλείται δημόσια (από τη στήλη αυτή και δυνάμεις της Αριστεράς) να προχωρήσει σε άμεσο δημοψήφισμα για την έγκριση ή απόρριψη των μέτρων και το αγνοεί, τότε μόνο μορφή «κοινοβουλευτικής χούντας» μπορεί να χαρακτηριστεί!
Και αυτό, διότι βέβαια είναι φανερό ότι οι τωρινοί δικολαβισμοί του διοικητή του κοινοβουλευτικού λόχου, ότι ο λαός τον επέλεξε για να κάνει «τομές», στις οποίες αυτός περιλαμβάνει τώρα (προφανώς επειδή έτσι τον βολεύει!) δομικά μέτρα που πετσοκόβουν το εισόδημα των λαϊκών στρωμάτων, μοναδικό στόχο έχουν την παράκαμψη ενός κρίσιμου διλήμματος. Δηλαδή: ή πιστεύει πραγματικά ότι ο λαός εγκρίνει τα μέτρα, οπότε πρέπει να προχωρήσει σε άμεσο δημοψήφισμα για να τον επιβεβαιώσει η λαϊκή ετυμηγορία, ή ψεύδεται (πάλι) ασύστολα για ν’ αποφύγει την λαϊκή καταδίκη ―ακριβώς όπως έκανε και η Ισλανδική ελίτ μέχρι να αναγκαστεί από τη λαϊκή οργή στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, με αποτέλεσμα την απόρριψη παρόμοιων μέτρων από το 93% του λαού! Και φυσικά αποτελεί άλλη μια Γκεμπελική διαστρέβλωση της αλήθειας ο ισχυρισμός που επαναλαμβάνουν οι ελίτ και τα καλοθρεμμένα παπαγαλάκια τους ότι μετά την απόρριψη των μέτρων θα ακολουθήσει ο ...κατακλυσμός. Στο προηγούμενο άρθρο, όπου πρότεινα δημοψήφισμα για την καταψήφιση των μέτρων που οδηγούν στην μαζική αύξηση της ανεργίας και της φτώχειας, πρότεινα επίσης συμπληρωματικό πακέτο συγκεκριμένων εναλλακτικών μέτρων που περνούν μέσα από την έξοδο από την ΟΝΕ. Φυσικά, η πρόταση αυτή «αγνοήθηκε» από κάποιους αναλυτές, που είτε τη ταύτισαν με την γραμμή του ΚΚΕ, (προφανώς κατατάσσοντας στους… κρυφοκουκουέδες Αμερικάνους οικονομολόγους στο Χάρβαρντ και καθηγητές στην Μπολόνια ―που επίσης καταλήγουν, με άλλο βέβαια σκεπτικό, στην λύση εξόδου από το Ευρώ)[2]― είτε μας θύμισαν ότι έξοδος από την ΟΝΕ σημαίνει Αργεντινή, «ξεχνώντας» ότι ήδη γινόμαστε ...περήφανοι Λατινοαμερικάνοι μέσα στην Ε.Ε., όπως το Μεξικό στη NAFTA!
Έτσι, στο πολιτικό επίπεδο, ο διοικητής του λόχου ήδη έδωσε πρώτα δείγματα της διαδικασίας λατινοαμερικανοποίησης. Όταν για παράδειγμα, Γερμανοί δημοσιογράφοι δεν δίστασαν να του επαναλάβουν κατάμουτρα την άκρως προσβλητική ερώτηση αν θα πούλαγε κάποια νησιά για να λυθεί το πρόβλημα του χρέους, αυτός δεν δίστασε να δώσει μια απάντηση που μόνο ο πρωθυπουργός μιας λατινοαμερικάνικης Μπανανίας θα έδινε, ότι δηλαδή «υπάρχουν πιο ευφάνταστοι και αποτελεσματικοί τρόποι αντιμετώπισης του χρέους», και αντιπροτείνοντας αντί να αγοράσουν, να εκμεταλλευθούν οικονομικά τα νησιά! Την ίδια εικόνα κατώτερου έπαρχου της αυτοκρατορίας έδωσε στις ΗΠΑ, όταν δήλωνε πλήρη συμπαράσταση στον «αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή τυραννίας και καταπίεσης» ―δηλαδή στα μαζικά εγκλήματα των ΗΠΑ σε Ιράκ, Αφγανιστάν κ.λπ.! Στο οικονομικό επίπεδο, ήδη υπάρχει η υποδομή για να εφαρμοστούν τα μέτρα που θα οδηγήσουν στην πλήρη λατινοαμερικανοποίηση της χώρας, χωρίς να χρειάζεται πια (όπως στο παρελθόν) στρατιωτική χούντα γι’ αυτό (όπως άλλωστε και στην ίδια τη Λατινική Αμερική σήμερα!). Η κοινοβουλευτική χούντα θα «αποφασίζει και διατάζει» παίρνοντας όλα τα μέτρα που θα επιβάλλουν οι ξένες και ντόπιες ελίτ, με την αποφασιστική βοήθεια του κοινοβουλευτικού λόχου της, των κομματικά ελεγχόμενων συνδικάτων που θα δίνουν «μάχες» για την τιμή των όπλων, των ΜΜΕ και ιδιαίτερα των κρατικών, που ήδη συναγωνίζονται αυτά του …Τσαουσέσκου στην προβολή του «έργου» του περιπλανώμενου «Ηγέτη», της «ανεξάρτητης δικαιοσύνης» που θα χαρακτηρίζει «παράνομες και καταχρηστικές» τις απεργίες που δεν βολεύουν τις ελίτ, και των σωμάτων καταστολής που θα παίζουν ρόλο εσωτερικής κατοχής, σύμφωνα με τις εντολές των ελίτ. Με δεδομένο λοιπόν ότι η κοινοβουλευτική χούντα του ΠΑΣΟΚ δεν τολμά να προχωρήσει σε δημοψήφισμα (γιατί ξέρει πως αυτό θα σήμαινε το τέλος της) δυο είναι τα σενάρια για το μέλλον.
Στο πρώτο σενάριο, η Ελλάδα θα λατινοαμερικανοποιηθεί πλήρως, πολιτικά και οικονομικά, ενώ η φτώχεια θα μεγαλώνει, καθώς τα άμεσα και έμμεσα (πολλαπλασιαστικά) αποτελέσματα από το πετσόκομμα μισθών και δημοσίων δαπανών θα ενεργούν πάνω στη συνολική ζήτηση. Η ανεργία θα γίνει μαζική, εφόσον ο μεν καταβαραθρωμένος, μετά την ένταξη της χώρας στην ΕΕ/ΟΝΕ, ιδιωτικός παραγωγικός τομέας δεν έχει σχεδόν καμιά δυνατότητα απορρόφησης της ανεργίας, ενώ τώρα θα αδυνατεί να παίζει τον ιστορικό απορροφητικό ρόλο του ακόμη και ο δημόσιος τομέας. Ο συνδυασμός της ανεργίας και φτώχειας, με τα ανισομερή αποτελέσματα που θα έχουν οι έμμεσοι φόροι πάνω στα χαμηλά εισοδήματα, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε αναγκαστικά ακόμη μεγαλύτερη ανισότητα, στην οποία ήδη είμαστε πρωταθλητές στην ΟΝΕ. Το αποτέλεσμα θα είναι η δημιουργία οάσεων για τους πλουσίους (ξένους και ντόπιους), ανάμεσα στις ερήμους της ανέχειας σε τερατουπόλεις όπως η Αθήνα, όπου παιδικές συμμορίες θα αλληλοσκοτώνονται στους δρόμους για τα ναρκωτικά, όπως ακριβώς γίνεται σήμερα στο Μεξικό ή την Αργεντινή. Αυτά όλα δεν σημαίνουν βέβαια ότι «το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολιτικό (που) οφείλεται στους διεφθαρμένους και άχρηστους πολιτικούς, καθώς και στο θεσμικό πλαίσιο που τους αναδεικνύει», όπως υποστηρίζει μια εντελώς αποπροσανατολιστική άποψη του συρμού[3], η οποία δεν θέτει καν θέμα κοινωνικοοικονομικού συστήματος, παγκοσμιοποίησης, Ε.Ε κ.λπ.! Ούτε βέβαια η έξοδος από την χρόνια κρίση μπορεί να έλθει με την ανυπακοή, όπως υποστήριζε ο Αμερικάνος «αντιεξουσιαστής» Ζινν και κάποιοι «αντισυστημικοί», η οποία, από μόνη της, μπορεί να οδηγήσει σε κάποια «μερεμέτια» στο σύστημα και, το πολύ, σε εύκολα καταπνίξιμες εξεγέρσεις.
Αντίθετα, σύμφωνα με το δεύτερο σενάριο, για να ξεπεράσουμε την τωρινή κρίση, αλλά και να βάλουμε τις βάσεις για οριστική έξοδο από τη χρόνια κρίση του ελληνικού συστήματος, πρέπει να ξεκινήσει μια διαδικασία αυτό-οργάνωσης σε όλα τα επίπεδα εδώ και τώρα: από τις γειτονιές και τα χωριά μέχρι τα εργοστάσια και τα γραφεία. Βραχυπρόθεσμα, οι συνελεύσεις των πολιτών, των εργαζόμενων, των αγροτών κ.λπ., θα μπορούσαν, συνομοσπονδιούμενες σε εθνικό επίπεδο, να οργανώσουν τον τρόπο αχρήστευσης των ληστρικών μέτρων με συντονισμένες απεργίες που θα κατέληγαν σε μια γενική απεργία διαρκείας, μέχρι να εξαναγκαστούν οι ελίτ σε δημοψήφισμα για τα μέτρα. Το κρίσιμο σημείο όμως είναι να μην διαλυόντουσαν οι συνελεύσεις αυτές την επομένη της απόρριψης των μέτρων, αλλά να έβαζαν τις βάσεις για μια εντελώς διαφορετική οργάνωση της οικονομίας και της πολιτείας, μέσα από νέες οικονομικές και πολιτικές δομές που θα εξασφάλιζαν τον άμεσο από μέρους των πολιτών έλεγχό τους ―δηλαδή την ισοκατανομή της πολιτικής, οικονομικής, αλλά και γενικότερα της κοινωνικής, δύναμης.[4]
[1] Βλ. «Εκλογές, κρίση και λαϊκή παγίδευση», “Ε” (26/9/2009).
[2] Βλ. Martin Feldstein, The Financial Times (16/2/2010) & Erik Jones, The Financial Times (11/3/2010).
[3] Βλ. π.χ. Γιώργος Ν. Οικονόμου, “Ε” (5/3/2010).
[4] Βλ. Τάκης Φωτόπουλος, Η Παγκόσμια Κρίση, η Ελλάδα και το Αντισυστημικο Κίνημα (2009), κεφ. 14.