Η κατ’ εξακολούθηση εξαπάτηση για τα μέτρα

Η κατ’ εξακολούθηση εξαπάτηση για τα μέτρα

Η κατ’ εξακολούθηση ΠΑΣΟΚική εξαπάτηση του λαού συνεχίζεται και εντείνεται, προφανώς σε αναλογία με το καθημερινά διογκούμενο κύμα της λαϊκής αγανάκτησης κατά του προγράμματος «σταθερότητας και ανάπτυξης». Και αυτό, παρά τα επικοινωνιακά τρικ τελευταίας κοπής που χρησιμοποιούν οι δεκάδες συμβουλάτορες του Πρωθυπουργού, τα οποία επαναλαμβάνουν στη συνέχεια τα καλοθρεμμένα παπαγαλάκια στα κανάλια, ιδιαίτερα τα κρατικά. Όσο δηλαδή τα «μέτρα» φθάνουν και στην τελευταία λαϊκή τσέπη και θα αποκαλύπτεται σταδιακά το μέγεθος της απάτης για τις δήθεν καλύτερες μέρες που έρχονται, τόσο η αγανάκτηση θα διογκώνεται και θα πάρει μαζικότερες διαστάσεις, προϋποτιθεμένου, βέβαια, ότι θα ξεπεραστούν «από κάτω» οι ελεγχόμενες από το κόμμα συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι οποίες σήμερα αποσυντονίζουν τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Θα άξιζε όμως να δούμε συστηματικότερα τους άξονες στους οποίους στηρίζεται η σημερινή εξαπάτηση.

Η αρχική εξαπάτηση αφορούσε την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου πριν μερικούς μήνες, με κατάφωρα ψευδείς υποσχέσεις, και ενώ η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος, όπως και η πολιτική ελίτ γενικότερα, είχαν πλήρη γνώση για την κρίση, η οποία ήταν από καιρό έτοιμη να εκραγεί. Δηλαδή, από τη στιγμή που έγινε κοινή συνείδηση αυτό που από παλαιότερα υποστηρίζαμε[1] ότι το μεταπολιτευτικό «αναπτυξιακό μοντέλο» της Ελλάδας ήταν μια «φούσκα» που βασικά στηριζόταν, πρώτον, στον δανεισμό, ο οποίος έγινε φθηνότερος με την ένταξη στο Ευρώ, και δεύτερον, στις Κοινοτικές επιχορηγήσεις, που στην πραγματικότητα δινόντουσαν από τις Ευρωπαϊκές ελίτ όχι για να βοηθήσουν την «ανάπτυξη» μας (ευκαιρία που, σύμφωνα με τη ρεφορμιστική Αριστερά και τμήμα της «ελευθεριακής», απλώς σπατάλησε η δική μας «διεφθαρμένη και ανίκανη» ελίτ) αλλά για να συγκαλυφθεί η αναπόφευκτη παράλληλη αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας. Αναπόφευκτη, διότι η δομή αυτή ήταν βασικά δασμοβίωτη, εφόσον ο ιδιωτικός τομέας μας, για ιστορικούς λόγους που δεν είναι του παρόντος, δεν δημιούργησε ποτέ μια παραγωγική και ανταγωνιστική ―με βάση τα διεθνή καπιταλιστικά πρότυπα― παραγωγική δομή στη μεταποίηση και τη γεωργία. Έτσι, όταν ο δανεισμός έγινε πολύ πιο δύσκολος, εξαιτίας των συνεπειών της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 (η οποία ήδη μετατρέπεται σε δημοσιονομική κρίση, αφού πρώτα υποχρεώθηκε ο δημόσιος τομέας να «πληρώσει τα σπασμένα» του ιδιωτικού), ενώ παράλληλα οι Κοινοτικές επιχορηγήσεις άρχισαν να στερεύουν, εξαιτίας της επέκτασης της Ε.Ε στην Ανατολική Ευρώπη, τότε ήλθε η ώρα να σκάσει η Ελληνική «φούσκα» (όπως πρόβλεψε και η στήλη προεκλογικά).

Στη συνέχεια, ακολούθησε η εξαπάτηση για την δικαιολόγηση των μέτρων. Έτσι, για να αιτιολογηθεί το αρχικό ψέμα της δήθεν άγνοιας για τα μέτρα (που και τα δυο κόμματα εξουσίας ήξεραν πολύ καλά ότι θα έπαιρνε οποιοδήποτε κόμμα εκλεγόταν, αφού άλλωστε όλες οι εκθέσεις των θεσμών της υπερεθνικής ελίτ ―ΔΝΤ, ΟΟΣΑ κ.λπ.― από καιρό μιλούσαν γι’ αυτά) ξεκίνησε μια εκστρατεία πατριδοκαπηλίας στην οποία μόνο χούντες συνήθως καταφεύγουν. Έπρεπε λοιπόν να συστρατευθούν «όλοι, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο πολίτη» για να σωθεί δήθεν η «πατρίδα» που κινδύνευε, και να δεχτούν τα άγρια μέτρα που καμιά άλλη χώρα της Ευρωζώνης δεν εισήγαγε ή σχεδιάζει να εισαγάγει. Όμως, όχι μόνο εξαιρέθηκαν, ουσιαστικά, τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα από τη συστράτευση, αλλά και αν κινδυνεύει σήμερα η χώρα, κινδυνεύει από τους «εταίρους» της στην ΟΝΕ που της αφαίρεσαν και το τελευταίο ίχνος οικονομικής κυριαρχίας, ενώ ο Πρωθυπουργός θρασύτατα βαφτίζει «απελευθέρωση» της χώρας την απαρέγκλιτη εφαρμογή των ληστρικών μέτρων που μας επέβαλε το διευθυντήριο στις Βρυξέλλες ―όπως ακριβώς στο Οργουελικό «1984» ο δικτάτορας βάφτιζε τον πόλεμο ειρήνη! Αντίθετα, όπως πρότεινε η στήλη, αλλά και διεθνείς οικονομολόγοι, με την έξοδο από την Ευρωζώνη και ένα συμπληρωματικό πακέτο μέτρων που θα υποχρέωνε τα προνομιούχα στρώματα να πληρώσουν το χρέος θα αποφευγόταν τόσο η μαζική ανεργία όσο και η αντίστοιχη φτώχεια, όπου καταδικάζουν τα μέτρα αυτά την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Ακόμη και η Βρετανία που διαθέτει νόμισμα πολύ πιο ευάλωτο από την δραχμή στην κερδοσκοπία (γιατί είναι αποθεματικό νόμισμα) δεν είχε πρόβλημα να αγνοήσει τις «συστάσεις» της Κομισιόν για (σημαντικά μικρότερο) πετσόκομμα των δημοσίων δαπανών, ακριβώς γιατί δεν είχε τον «κορσέ» της Ευρωζώνης να την εμποδίζει στις κινήσεις της. Είναι όμως χαρακτηριστικό της εξάρτησης της Ελληνικής ελίτ από τις Ευρω-ελίτ ότι, ενώ θεωρεί καταστροφή την εθελούσια έξοδο από την Ευρωζώνη (που θα γινόταν με τους όρους μας), θα δεχόταν ασυζητητί (όπως τώρα δέχεται ακόμη και την παραπομπή στο ΔΝΤ!) την αποπομπή μας από την ΟΝΕ, αν την επέβαλαν (με τους δικούς τους όρους βέβαια) οι ελίτ αυτές, όπως ήδη συζητούν.[2]

Τέλος, ήλθε η εξαπάτηση για τη δήθεν «φορολογική επανάσταση» που επικαλείται η (συστηματικά και ασύστολα) ψευδόμενη ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, την οποία μάλιστα παρουσίασε και σαν «αντιστάθμισμα» για το πετσόκομμα των εισοδημάτων. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που κάνει το φορολογικό νομοσχέδιο είναι κάποια «αναδιανομή» του φορολογικού βάρους από τα χαμηλά στρώματα στα μεσαία, αφήνοντας στο απυρόβλητο μεγάλα εισοδήματα και περιουσίες. Δηλαδή, τα μεσαία στρώματα, τα οποία στην Ελλάδα, λόγω της απουσίας ισχυρού ιδιωτικού τομέα, ανήκουν είτε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, είτε στα αλληλοπλεκόμενα με αυτόν ιδιωτικά επαγγέλματα, όχι μόνο κτυπιούνται αλύπητα απο τα δημοσιονομικά μέτρα, αλλά καλούνται να πληρώσουν και επιπλέον φόρους. Από την άλλη μεριά, οι δήθεν σημαντικές φορολογικές επιβαρύνσεις για τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα αποτελούν στη πραγματικότητα θεωρητικές ασκήσεις επί χάρτου. Και αυτό, διότι η απόκρυψη των μεγάλων εισοδημάτων και περιουσιών είναι σήμερα δυνατή όχι μόνο στην Ελλάδα, με το γνωστό χάλι του φορολογικού μηχανισμού, αλλά και σε κάθε καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, λόγω των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών κεφαλαίου που προσφέρουν δεκάδες, νομότυπους ή μη, τρόπους ―καθώς και χιλιάδες θέσεις εργασίας σε σχετικά ειδικευμένους φοροτεχνικούς κ.λπ. Ο μόνος, επομένως, αποτελεσματικός τρόπος για την πραγματική σύλληψη της πελώριας φοροδιαφυγής των οικονομικών ελίτ και των προνομιούχων στρωμάτων, που είναι άλλωστε οι κυρίως ωφελημένοι από την αναπτυξιακή «φούσκα» και έπρεπε κατ’ αρχήν να πληρώσουν αντί για τα συνήθη «υποζύγια», είναι αυτός που δεν θα επιχειρήσουν ποτέ τα κόμματα εξουσίας, τα οποία άμεσα η έμμεσα χρηματοδοτούνται από τις ίδιες ελίτ. Δηλαδή, αρχικά, η γενική απογραφή της μεγάλης ακίνητης και κινητής περιουσίας (σκάφη, πολυτελή αυτοκίνητα κ.λπ.), καθώς και των καταθέσεων, επενδύσεων σε ομόλογα, μετοχές, τίτλους κ.λπ. στην Ελλάδα ή το εξωτερικό και, στη συνέχεια, η επιβολή έκτακτου δραστικού φόρου περιουσίας.

Σε όλα αυτά, ήλθε να προστεθεί και η εξαπάτηση για τη δήθεν λαϊκή νομιμοποίηση των μέτρων. Εδώ το θράσος της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ ξεπερνά κάθε όριο. Όχι μόνο εξαπάτησε τον λαό για να κερδίσει τις εκλογές, αλλά και αγνόησε τις προτάσεις για δημοψήφισμα πάνω στα μέτρα, παρόλο που επανειλημμένα προκλήθηκε γι’ αυτό. Όμως το κυβερνών κόμμα είναι το κατ’ εξοχήν κόμμα που στηρίχθηκε στα μεσαία στρώματα, τα οποία δεν κατεβαίνουν μεν συνήθως στους δρόμους, αλλά είναι σίγουρο ότι, αν τους δοθεί η ευκαιρία, θα κάνουν το ελάχιστο που μπορούν να κάνουν για την κατ’ εξακολούθηση εξαπάτηση τους: να τιμωρήσουν με εξοστρακισμό από τα κόμματα εξουσίας το κόμμα αυτό, στη σημερινή τουλάχιστον μορφή του. Γεγονός που, με δεδομένο τον παρόμοιο ρόλο που παίζει ολόκληρη η πολιτική ελίτ, οδηγεί σε ριζική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στο μέλλον…

[1] Βλ. Τ. Fotopoulos, “Economic restructuring and the debt problem: The Greek Case,” International Review of Applied Economics, Vol. 6, No. 1 (1992). http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/english/brvarious/restruct_irae_92.htm

[2] Wolfang Munchau, “Shrink the eurozone, or create a fiscal union,” The Financial Times (14/3/2010). http://www.ft.com/cms/s/0/3afdea12-2fd3-11df-9153-00144feabdc0.html