Η Σιωνιστική επίθεση κατά της διεθνούς αντίστασης στη Νέα Τάξη - Τάκης Φωτόπουλος, Ελευθεροτυπία (6 Ιούνη 2010)

Ελευθεροτυπία (6 Ιούνη 2010)

Η Σιωνιστική επίθεση κατά της διεθνούς αντίστασης στη Νέα Τάξη

Το κατάπτυστο Σιωνιστικό έγκλημα πάνοπλων και θρασύδειλων κρατικών δολοφόνων να επιτίθενται κατά άοπλων ακτιβιστών σε πλοία στα διεθνή ύδατα, να δολοφονούν πριν να κατεβούν από τα ελικόπτερα και κατόπιν να εκτελούν εν ψυχρώ, και στη συνέχεια να κακομεταχειρίζονται συλληφθέντες με χειροπέδες, δεν είναι ούτε καινούριο ούτε ανεπανάληπτο. Από τη στιγμή που μια εγκληματική ιδεολογία, η Σιωνιστική, άρχισε να υλοποιείται με την ίδρυση του Σιωνιστικού κινήματος στα τέλη του 19ου αιώνα και την αναγνώριση της Παλαιστίνης από την κοσμοκράτειρα Αγγλία ως της «Γης της Επαγγελίας», με τη Διακήρυξη του Μπαλφουρ στο τέλος του Α' Παγκ. Πολέμου, ξεκίνησε ο κύκλος ενός μαζικού εγκλήματος εναντίον ενός λαού, του Παλαιστινιακού, που παρόμοιο του σπάνια έχει δει η Ιστορία. Και είναι εγκληματική η Σιωνιστική ιδεολογία διότι δεν είναι απλώς άλλη μια εθνικιστική ιδεολογία, όπως την παρουσιάζουν οι (συνήθως καλοπληρωμένοι) απολογητές του Σιωνισμού, εφόσον, αντίθετα με κάθε άλλη εθνικιστική ιδεολογία, στηριζόταν στην ολοκληρωτική εθνοκάθαρση[1] μιας άλλης Γης, που διεκδικούσαν ―κυρίως με δικαιώματα από...την Βίβλο― άνθρωποι οι οποίοι την είχαν εγκαταλείψει για χιλιάδες χρόνια, ή είχαν βίαια εκδιωχτεί από αυτήν από άλλους λαούς που δεν είχαν σχέση με τους σημερινούς κατοίκους της. Έτσι, ενώ το 1914 μόνο 85.000 Εβραίοι ζούσαν στην Παλαιστίνη κατέχοντας 2% της γης, έναντι 750.000 Παλαιστινίων κ.α., μετά από μαζικές εξαγορές της γης από τους φτωχούς Παλαιστινίους, και άλλες βιαιότερες μεθόδους στην περίοδο του μεσοπολέμου, έφθασαν το 1939 να αποτελούν το 30% του λαού στην Παλαιστίνη. Μετά τη μαζική μετανάστευση που ακολούθησε τους συστηματικούς διωγμούς των ναζιστών δολοφόνων, το 1948 ―όταν οι δυτικές δυνάμεις, σε συνεργασία με μια καιροσκοπική Σταλινική γραφειοκρατία, πέρασαν στον ΟΗΕ το ψήφισμα που άναψε το πράσινο φως στην ίδρυση Σιωνιστικού κράτους― αποτελούσαν το 40% του πληθυσμού, αλλά ο «γενναιόδωρος» (με ξένα κόλλυβα!) ΟΗΕ του παραχώρησε το 55% της γης!

Από τότε οργανώθηκε συστηματικά η παραπέρα εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης και, με αφορμή τους πολέμους που διεξήγαγαν οι πάνοπλοι χωροφύλακες της Δύσης στη Μέση Ανατολή με τους Αραβικούς στρατούς, επεκτείνονται συνεχώς, έτσι ώστε σήμερα το Σιωνιστικό καθεστώς να κατέχει το 85% της Παλαιστινιακής γης και να ελέγχει απόλυτα το υπόλοιπο 15%. Τώρα, απλώς συζητούν την «γενναιόδωρη παραχώρηση» κάποιων αποκομμένων εδαφών (που δεν έχουν βέβαια καμιά σχέση σε έκταση ούτε με το 45% που παραχώρησε ο ΟΗΕ) για να ιδρυθούν σε αυτά Παλαιστινιακά Μπαντουσταν που θα αποτελέσουν το Παλαιστινιακό κράτος. Με άλλα λόγια, ένα προτεκτοράτο της Σιωνιστικής και της υπερεθνικής ελίτ (δηλαδή των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που εδράζονται στα μητροπολιτικά καπιταλιστικά κέντρα της Ομάδας των 7). Είναι επομένως φανερό ότι αν οι εκκλήσεις από εξέχοντα μελη της Εβραϊκής δημοκρατικής και σοσιαλιστικής Αριστεράς (Χάνα Άρεντ (Hannah Arendt), Ισαάκ Ντώυτσερ (Isaac Deutcher) κ.α.) είχαν εισακουσθεί και η Παλαιστινιακή γη δεν είχε μοιραστεί το 1948 για τη δημιουργία ενός «καθαρού» Εβραϊκού κράτους και ενός Παλαιστινιακού αλλά, αντίθετα, είχε χρησιμοποιηθεί σαν το θεμέλιο για ένα πολυεθνικό κοσμικό κράτος, εκατοντάδες χιλιάδες ζωές Παλαιστίνιων και μερικές χιλιάδες Εβραίων εποίκων θα είχαν σωθεί. Σήμερα, όμως, που η λύση των δυο κρατών έχει γίνει πια σχεδόν απίθανη (παρά τη σύμπραξη της Παλαιστινιακής αστικής τάξης στη Δυτική Όχθη με την υπερεθνική και τη Σιωνιστική ελίτ) εξαιτίας των Σιωνιστικών εγκλημάτων και σφαγών, η λύση του ενιαίου πολυεθνικού κράτους επανέρχεται στο προσκήνιο από πραγματικά προοδευτικούς (δηλαδή αντισιωνιστές) Εβραίους, και Παλαιστινίους.

Όμως, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Παλαιστινίων, μετά την 11/9 εντάχθηκε στη Νέα Διεθνή Τάξη και χαρακτηρίστηκε… «τρομοκρατικός». Όταν δε ο λαός της Γάζας τόλμησε στις πρώτες εκλογές μετά την παραχώρηση «αυτονομίας» στην περιοχή να μην ψηφίσει τον εκλεκτό της υπερεθνικής και της Σιωνιστικής ελίτ, τον Αμπάς, επιβλήθηκε ένας κτηνώδης αποκλεισμός για να στραγγαλιστεί η θέληση του γι’ αντίσταση. Σήμερα όμως, το εγκληματικό Σιωνιστικό καθεστώς προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, επιδιώκοντας τη συντριβή ακόμη και της διεθνούς αντίστασης στη Νέα Τάξη. Έτσι, η απόπειρα διεθνών ακτιβιστών να σπάσουν τον παράνομο και εγκληματικό αποκλεισμό αντιμετωπίσθηκε, όπως φανερώνουν τα στοιχεία που έρχονται καθημερινά στο φως, με μια απόλυτα προσχεδιασμένη (στρατιωτικά αλλά και το κυριότερο επικοινωνιακά)[2] επιχείρηση. Πρότυπο η περσινή σφαγή του λαού της Γάζας η οποία, παρά την προπαγάνδα του «προοδευτικού» τμήματος των Σιωνιστών ότι ήταν λάθος ή αποτυχία, στη πραγματικότητα πέτυχε το στόχο της να συντρίψει (προσωρινά) την αντίσταση του λαού της Γάζας. Σήμερα οι ίδιοι «προοδευτικοί» Σιωνιστικοί κύκλοι (που παίζουν τον ρόλο του «καλού μπάτσου») έναντι της κυβέρνησης Νετανιάχου ισχυρίζονται ότι η επιχείρηση ήταν φιάσκο, λάθος κ.λπ. Όμως ο στόχος ήταν σαφής και το μέλλον θα δείξει αν τον πέτυχαν ή όχι: να τρομοκρατήσουν ακόμη και τις διεθνείς φιλειρηνικές οργανώσεις ώστε στο μέλλον να περιοριστούν σε ανώδυνες για τoυς Σιωνιστές διαμαρτυρίες, που δεν θα επηρεάζουν τα στρατηγικά τους σχέδια για τον στραγγαλισμό της Παλαιστινιακής αντίστασης.

Η στάση της υπερεθνικης ελίτ απέναντι στο έγκλημα ήταν η αναμενόμενη: το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν καταδίκασαν σαν πειρατική την κατάληψη ξένων πλοίων σε διεθνή ύδατα, και σαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας τη δολοφονία των ακτιβιστών (ας φανταστούμε πως θα είχε ήδη κρεμαστεί ο Αχμαντινεντζαντ για κάτι παρόμοιο) αλλά και δεν επέτρεψαν καν μια διεθνή έρευνα αλλά, αντίθετα, ανέθεσαν σε ένα κράτος που έχει φθάσει τα όρια του ναζιστικού στη διαστρεβλωτική προπαγάνδα να κάνει την έρευνα ! Ανάλογη ―και απόλυτα προβλέψιμη!― στάση τήρησε και η δική μας κοινοβουλευτική χούντα,[3] η οποία μάλιστα (σύμφωνα με μη διαψευσθείσες πληροφορίες) δεν κινητοποίησε κανονιοφόρο του πολεμικού Ναυτικού που βρισκόταν σε απόσταση δράσης από το σημείο στο οποίο έγινε η γκανγκστερική επίθεση κατά του ελληνικού πλοίου, για να προστατεύσει τις ζωές Ελλήνων πολιτών ―που είναι ο μοναδικός σκοπός της ύπαρξης του― διαπράττοντας ουσιαστικά, μια πράξη εσχάτης προδοσίας. Αντίθετα το Υπ. Εξωτερικών είχε κατεβάσει τα τηλέφωνα για να μην απαντά στις απεγνωσμένες κλήσεις των υπό επίθεση ακτιβιστών που κατέφυγαν στα ΜΜΕ. Παράλληλα, η κοινοβουλευτική χούντα έδειξε και το πραγματικό σοσιαλφασιστικο πρόσωπο της την επομένη του εγκλήματος όταν στη διαδήλωση μπροστά στην Σιωνιστική πρεσβεία, στην οποία ήμασταν αυτόπτες μάρτυρες, εξαπέλυσε απρόκλητα τις ορδές των ΜΑΤ για να ματοκυλίσουν μια ειρηνική διαδήλωση, με μοναδικό στόχο να μην ενοχληθούν από τις διαμαρτυρίες μας τα αφεντικά της στην υπερεθνική ελίτ, την οποία ακολουθεί όσο δουλικότερα μπορεί: από την πρόσκληση του ΔΝΤ μέχρι την έμμεση υποστήριξη των Σιωνιστών εγκληματιών. Προφανώς κάτι ήξερε το AIPAC, το πασίγνωστο όργανο του διεθνούς Σιωνισμού (που επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι ουσιαστικά καθορίζει την Αμερικάνικη εξωτερική πολιτική[4]) όταν πρόσφατα υποδέχτηκε μετά...λαμπάδων τον ασύστολα ψευδόμενο αρχηγό της κοινοβουλευτικής μας χούντας που μιλά για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων...

[1] Τον ρόλο της εθνοκάθαρσης στην ίδρυση του Σιωνιστικού κράτους περιέγραψαν επακριβώς έντιμοι Εβραίοι ιστορικοί όπως ο Ιλαν Παπέ (Ilan Pappé), καταρρίπτοντας την Σιωνιστική διαστρέβλωση της Ιστορίας, την οποία όμως υιοθετεί απροκάλυπτα ένα άθλιο κείμενο του Μάρευ Μπούκτσιν (Murray Bookchin) του 1985 ―που ξετρυπώσαν κάποιοι φιλοσιωνιστες «ελευθεριακοί» και κυκλοφορούν σήμερα ευρέως στο διαδίκτυο για να δικαιολογήσουν έμμεσα το σημερινό έγκλημα.

[3] Ο κ. Δημήτρης Τσαρδάκης, «ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών», («Ε», 27/5/2010) με εγκαλεί αρχικά (προφανώς αντιμετωπίζοντας σοβαρό πρόβλημα κατανόησης της διαφοράς μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας από μια Λαϊκή Δημοκρατία) διότι δήθεν επιθυμώ η Ελλάδα να γίνει «μία χώρα του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού»(sic!). Στη συνέχεια με εγκαλέι για τον ορο «κοινοβουλευτική χούντα» που χρησιμοποιώ για να περιγράψω την κλίκα γύρω από τον Πρωθυπουργό που «κυβερνά» τη χώρα, με τη βοήθεια μιας αγέλης «σοσιαλιστών» βουλευτών, οι οποίοι προφανώς έχουν μοναδικό κίνητρο το «υπουργιλικι/βουλευτιλικι» και τα συναφή προνόμια. Όμως, τι άλλο άραγε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η κλίκα αυτή που εξαπατά κατά σύστημα τον ελληνικό λαό, πρώτα, υφαρπάζοντας τη ψήφο του με ένα εντελώς άσχετο πρόγραμμα, δεύτερον, αρνούμενη να διεξάγει δημοψήφισμα για τα εγκληματικά μέτρα και, τρίτον, ψευδώς ισχυριζόμενη ότι τα μέτρα αυτά είναι «μονόδρομος», όταν ακόμη και διεθνούς κύρους οικονομολόγοι του κατεστημένου δείχνουν το ακριβώς αντίθετο; Ελπίζω ο κοινωνικός εξοστρακισμός να θεραπεύσει την κοινοβουλευτική χούντα και τα παπαγαλάκια της από την ψιττακίαση ...

[4] John J. Mearsheimer (Παν. Σικάγου) και Stephen Walt (Παν. Χάρβαρντ) «Το Ισραηλινό Λόμπι». http://en.wikipedia.org/wiki/The_Israel_Lobby_and_U.S._Foreign_Policy