Ελευθεροτυπία (7 Μαϊου 2011)

Κρατική τρομοκρατία και εκφυλισμένη «Αριστερά»*

 

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

Τα συγκλονιστικά γεγονότα των τελευταίων ημερών, με τις αλλεπάλληλες επιθέσεις της κρατικής τρομοκρατίας, έδειξαν σαφώς το αληθινό πρόσωπο της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» που επαίρεται για την προσήλωση στο δίκαιο, την διαφάνεια κ.λπ. Έτσι, αρχικά, γίνεται μια απόπειρα κρατικής δολοφονίας του Καντάφι από την υπερεθνική ελίτ που καταλήγει στη δολοφονία του γιου του και ανήλικων παιδιών. Και αυτό, ενώ η απόφαση του Συμβ. Ασφαλείας μιλούσε απλά για «ανθρωπιστική επέμβαση» με στόχο τη «προστασία πολιτών», και οι ίδιοι οι απατεώνες επαγγελματίες πολιτικοί της υπερεθνικής ελίτ, λίγες μέρες πριν, διαβεβαίωναν ότι οι «στοχευμένες» δολοφονίες δεν ήταν μέρος των κτηνωδών Νατοϊκών βομβαρδισμών ― οι οποίοι, τώρα που εξαντλήθηκαν οι στρατιωτικοί στόχοι, μετά από 160 αεροπορικά κτυπήματα την ημέρα, στρέφονται κατά ορφανοτροφείων[1] και παρόμοιων στόχων. Αμέσως μετά, (πιθανότατα όχι συμπτωματικά!), ακολουθεί η ανακοίνωση της εκτέλεσης του Μπιν Λάντεν με μια σφαίρα στο κεφάλι και κάποιων «παράπλευρων απωλειών»! Και οι δύο αυτές πράξεις κρατικής τρομοκρατίας, χωρίς βέβαια την παραμικρή δικαστική διαδικασία, όταν ακόμη και οι Ναζί εγκληματίες πέρασαν από δίκη! Παρόλα αυτά ο «προοδευτικός» πρώτος έγχρωμος Πρόεδρος, ο οποίος παρακολουθούσε την εκτέλεση δορυφορικά σαν Ρωμαίος Αυτοκράτορας, επάξια καταλαμβάνοντας περίοπτη θέση στο Πάνθεον των πιο αδίστακτων εγκληματιών Αμερικάνων Πρόεδρων, δεν δίστασε να δηλώσει ότι «αποδόθηκε δικαιοσύνη!», συμπληρώνοντας «δημοκρατικότατα» ότι «η Αμερική μπορεί να κάνει ό,τι θέλει»...

 

Στο μεταξύ, τα ελεγχόμενα από την υπερεθνική και τη Σιωνιστική ελίτ διεθνή ΜΜΕ (ακολουθούμενα βέβαια από τα δικά μας) οργιάζουν στη «κατασκευή συναινέσεων» με σκηνοθετημένα βίντεο και εντελώς ψευδείς πληροφορίες για την δήθεν νέα «επανάσταση κατά τυράννου» στη Συρία[2], κατά το επιτυχημένο πρότυπο της προηγούμενης μαζικής πλύσης εγκεφάλου για την «επανάσταση κατά τυράννου» στη Λιβύη, σε προετοιμασία νέας επιχείρησης «αλλαγής καθεστώτος» και στη χώρα αυτή ― με τελικό βέβαια στόχο την περιπόθητη (από την υπερεθνική και τη Σιωνιστική ελίτ) αλλαγή καθεστώτος στο Ιράν.[3] Ίσως, η σημερινή εποχή της δήθεν πολλαπλής διαφάνειας, στην πραγματικότητα, να συγκαλύπτει τη μεγαλύτερη αδιαφάνεια στη σύγχρονη Ιστορία, ιδιαίτερα όσον αφορά στον ρόλο των ΜΜΕ στη κατασκευή συναινέσεων με χονδροειδή ψέματα για τους πολέμους της υπερεθνικής ελίτ (οι οποίοι έχουν στοιχίσει μέχρι σήμερα τουλάχιστον 1 εκ. ανθρώπινες ζωές), που στηρίχθηκαν όλοι στα ασύστολα και χονδροειδή ψέματα των ελίτ που επαναλάμβαναν τα διεθνή ΜΜΕ, όπως υποστήριξε πρόσφατα και ο πρωταγωνιστής των Wikileaks, Assange[4].

 

Όμως, εάν οι ελίτ και τα διεθνή ΜΜΕ «κάνουν τη δουλειά» τους, πολύ χειρότερος είναι ο αποπροσανατολιστικός ρόλος του μεγαλύτερου μέρους της «Αριστεράς» σήμερα. Έτσι, ενώ στους προηγούμενους πολέμους της υπερεθνικής ελίτ και κυρίως αυτόν κατά της Γιουγκοσλαβίας ήταν βασικά η ρεφορμιστική «Αριστερά» και οι Ευρωπαίοι «Οικολόγοι–Πράσινοι» που υποστήριξαν αναφανδόν το Νατοϊκό έγκλημα κατά του Γιουγκοσλαβικού λαού και κατόπιν τον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας» (ενώ τηρούσαν ίσες αποστάσεις από τον «τύραννο» Σαντάμ με τα δήθεν όπλα του μαζικής καταστροφής και τους δυτικούς εισβολείς που κατέστρεψαν το Ιράκ, όπως ακριβώς και από τους Σιωνιστές εγκληματίες και τους Παλαιστίνιους «τρομοκράτες»), σήμερα σημειώθηκε κάτι πρωτόγνωρο. Όχι μόνο η ρεφορμιστική «Αριστερά» και «Οικολογία», αλλά και η πλειοψηφία της δήθεν αντισυστημικής «Αριστεράς», είτε «αντιεξουσιαστικής», είτε Μαρξιστικής, πήρε θέση για το νέο Νατοϊκό έγκλημα κατά του λαού της Λιβύης, (ο οποίος καταδικάζεται να έχει την ίδια τύχη με τους λαούς που «έσωσαν» οι προηγούμενες «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις), η οποία, είτε άμεσα, είτε έμμεσα το στηρίζει:

  • Άμεσα, με την ανοικτή υποστήριξη της ίδιας της «ανθρωπιστικής» επέμβασης για την δήθεν προστασία των διαδηλωτών από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς του Καντάφι (που ήδη αποδείχθηκαν... κορμοράνοι) και την αποτροπή της δήθεν επαπειλούμενης «σφαγής» της Βεγγάζης, τη στιγμή που ο Καντάφι απέδειξε ότι, ακόμη και πριν την Νατοϊκή επέμβαση (όταν δεν είχε εξεγερθεί κάθε πατριώτης Λίβυος κατά των «επαναστατών» και των Νατοϊκών αφεντικών τους), δεν μπορούσε να καταλάβει πλήρως ούτε την πολύ μικρότερη πόλη Μισράτα![5] Σήμερα, η επέμβαση αυτή (μετά την αδρανοποίηση της αεροπορίας και την πελώρια καταστροφή της στρατιωτικής υποδομής του καθεστώτος) έχει καταντήσει ένα Νατοϊκό ανηλεές κυνηγητό για την εξόντωση κάθε Λιβύου που αντιστέκεται στο έγκλημα της καθυπόταξης της χώρας του στους «σωτήρες» του.

  • Έμμεσα, με την υποστήριξη των ψευτο-επαναστατών της Βεγγάζης και την παράλληλη υποκριτική καταδίκη της Νατοϊκής επέμβασης, στην οποία ειδικεύονται διάφοροι «αντιεξουσιαστές» (Τσόμσκι, Μαϊκλ Άλμπερτ κ.α.) αλλά και Μαρξιστές (Βάλλερσταϊν, Τάρικ Αλί και διάφορες Τροτσκιστικές φράξιες, π.χ. SWP, CRFI), καθώς και οι εδώ εκπρόσωποι όλων αυτών. Και αυτό, σαν να μην είναι οι ίδιοι οι «επαναστάτες» της Βεγγάζης που, μέσω του Εθνικού Προσωρινού Συμβουλίου τους (στο οποίο έχει αποδειχθεί ότι ηγετικό ρόλο παίζει πράκτορας της CIA!), προσκάλεσαν το ΝΑΤΟ και χόρευαν με Νατοϊκές σημαίες για τους βομβαρδισμούς του. Όμως, όχι μόνο δεν βγήκε καμιά από τις επαναστατικές «λαϊκές συνελεύσεις» να αποκηρύξει τη «ξένη επέμβαση» (την οποία καταδικάζουν μόνο στα συνθήματα… των τοίχων της Βεγγάζης), αλλά σήμερα Νατοϊκοί στρατιωτικοί «σύμβουλοι» τους εκπαιδεύουν, καθοδηγούν και έμμεσα εξοπλίζουν, με χρήματα που ανήκουν στον λαό της Λιβύης,[6] χρησιμοποιώντας τους, δηλαδή, ανοικτά όπως τους «κόντρας» στη Νικαράγουα.


Δεν είναι άλλωστε περίεργο ότι, σήμερα, που οι λαϊκές πολιτοφυλακές και υπόλοιπες στρατιωτικές δυνάμεις του καθεστώτος πολεμούν επί ίσοις όροις με τους «επαναστάτες» (αδυνατώντας, εξαιτίας των ανηλεών Νατοϊκών βομβαρδισμών, να χρησιμοποιήσουν βαριά όπλα), όχι μόνο δεν έχουν ηττηθεί από τη μαζική επίθεση της μεγαλύτερης στρατιωτικής δύναμης στον κόσμο αλλά και έχουν περιορίσει τους «επαναστάτες» βασικά στη Βεγγάζη και τα περίχωρά της, με την προφανή συμπαράσταση του αντιστεκόμενου λαού. Γι αυτό και τώρα το ΝΑΤΟ συζητά κανονική εισβολή![7] Έτσι, καταρρίπτεται και ο άθλιος μύθος της εκφυλισμένης «Αριστεράς», που παπαγαλίζει τον αντίστοιχο μύθο των διεθνών ΜΜΕ, ότι πρόκειται για σύγκρουση «λαού κατά τυράννου». Και αυτό, όχι βέβαια γιατί είναι όλοι οι αντιστεκόμενοι «Κανταφικοί» αλλά γιατί καταλαβαίνουν ότι η εθνική ανεξαρτησία προηγείται της πραγματικής κοινωνικής απελευθέρωσης ― κάτι που προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει η εκφυλισμένη «Αριστερά»...

 
Μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει ούτε μια μεγάλη διαδήλωση κατά του νέου εγκλήματος της υπερεθνικής ελίτ, παρόμοια με αυτές εναντίον των προηγούμενων εγκλημάτων της. Ούτε στην Ευρώπη ή την Αμερική, ούτε και στην Ελλάδα, όπου βέβαια η χρεοκοπία της χώρας κάθε άλλο παρά άσχετη είναι με την ίδια υπερεθνική ελίτ και το σύστημα που αυτή διαχειρίζεται. Κατά τη γνώμη μου, αυτό οφείλεται, βασικά, στην εκφυλισμένη «Αριστερά» που, εσκεμμένα ή μη, συγχέει πραγματικές λαϊκές εξεγέρσεις κατά πελατειακών καθεστώτων (Αίγυπτος, Τυνησία κ.λπ.) με ροζ «επαναστάσεις» καθοδηγούμενες από την υπερεθνική και τη Σιωνιστική ελίτ, που επιδιώκουν ν’ ανατρέψουν μη πελατειακά καθεστώτα (Ιράν, Λιβύη, Συρία), κατά τα επιτυχημένα παραδείγματα του παρελθόντος στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Η στάση αυτή της «διεθνούς Αριστεράς» (όπως την ονομάζει ο Βάλλερσταϊν) ή της εκφυλισμένης «Αριστεράς» (όπως την αποκαλώ), σηματοδοτεί το τέλος της Αριστεράς αυτής ως ριζοσπαστικού, αντισυστημικού κινήματος, ανεξάρτητα από την αντικαπιταλιστική ρητορική που χρησιμοποιεί σαν ένα logo για να θυμίζει το παρελθόν, ακριβώς όπως το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιεί ακόμη τον τίτλο του «σοσιαλιστικού» για να εφαρμόζει τον πιο «άγριο καπιταλισμό», ενώ ο πρόεδρος του είναι και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς που μέχρι πρότινος είχε επίλεκτα μέλη και τους Μουμπάρακ και Μπεν Αλί!

 

Εντούτοις, τα μέλη της εκφυλισμένης «Αριστεράς» που υποστηρίζουν τη δήθεν «επαναστατική» θέση «Δεν μπορείς να πολεμήσεις τον ιμπεριαλισμό χωρίς να παλεύεις τον Καντάφι και δεν μπορείς να παλεύεις τον Καντάφι χωρίς να πολεμάς τον ιμπεριαλισμό»,[8] δεν μας εξηγούν πως άραγε μπορείς να πετύχεις τον διπλό αυτο στόχο με συμμάχους τους... ιμπεριαλιστές, όπως κάνουν οι ψευτο-επαναστάτες της Βεγγάζης τους οποίους υποστηρίζουν, οι οποίοι ποτέ δεν καταδίκασαν το Εθνικό Συμβούλιο που καθοδηγεί η CIA, ούτε φυσικά την (πάντα εγκληματική) στρατιωτική «παρέμβαση» του ΝΑΤΟ και των πελατειακών καθεστώτων των Εμίρηδων. Το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι, κάτω από την δήθεν αντι-ιμπεριαλιστική ρητορική, είτε συστηματικά αποπροσανατολίζουν και εξαπατούν είτε, στη καλύτερη περίπτωση, βάζουν πρωταρχικό στόχο την ανατροπή του Καντάφι και αναβάλλουν την κοινωνική απελευθέρωση μέχρι να εγκατασταθεί η δυτική «δημοκρατία» που δήθεν ανοίγει τον δρόμο για κοινωνική απελευθέρωση...

 

Στη πραγματικότητα, όμως, υπάρχει ένας πραγματικά επαναστατικός τρόπος για την επίτευξη του διπλού αυτού στόχου. Οι πραγματικοί επαναστάτες της Λιβύης θα έπρεπε, πρώτον, να διαχωρίσουν τη θέση τους τόσο από το Εθνικό Προσωρινό Συμβούλιο που κατευθύνει η CIA όσο και από το σαφώς αντεπαναστατικό αίτημα για στρατιωτική βοήθεια από τον ελεγχόμενο από την υπερεθνική ελίτ ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ και, δεύτερον, αφού καταδίκαζαν κάθε Νατοϊκή επέμβαση στα εσωτερικά της χώρας, θα μπορούσαν στη συνέχεια να ζητήσουν από τον ΟΗΕ να στείλει μια μη στρατιωτική ειρηνευτική δύναμη για να επιβλέψει μια πραγματική κατάπαυση του πυρός και από τις δυο μεριές, καθώς και ένα δημοψήφισμα για το πολίτικο μέλλον της χώρας που θα διεξαγόταν με συνθήκες που θα εξασφάλιζαν την ελεύθερη έκφραση της βούλησης των πολιτών της Λιβύης. Το δημοψήφισμα αυτό θα μπορούσε να ελέγχει διεθνής επιτροπή από μέλη χωρών με μη πελατειακά καθεστώτα (π.χ. Ρωσία, Κίνα, Βενεζουέλα, Κούβα κ.λπ.). Το καθεστώς Καντάφι δεν θα είχε κανένα λόγο να απορρίψει την πρόταση αυτή αφού άλλωστε είχε δεχθεί σχετική πρόταση της Αφρικανικής Ένωσης, που μποϊκοτάρισε όμως η υπερεθνική ελίτ και οι ψευτο-επαναστάτες της Βεγγάζης, βάζοντας όρους που προϋπέθεταν ποιο πρέπει να είναι το μελλοντικό πολιτικό καθεστώς της χώρας, σε έμπρακτη απόδειξη της αναγνώρισης του δικαιώματος των λαών για αυτοδιάθεση! Σε περίπτωση βέβαια που το καθεστώς Καντάφι θ’ απέρριπτε παρόμοια πρόταση, τότε οι πραγματικοί αυτοί Λίβυοι επαναστάτες θα μπορούσαν να ζητήσουν τη βοήθεια παρόμοιων επαναστατών από τις γειτονικές χώρες και ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο (αλλά και παραπέρα) για να σχηματισθεί μια διεθνής ταξιαρχία που θα πάλευε για να εξαναγκάσει το καθεστώς να τη δεχτεί.

 

Μόνο έτσι θα μπορούσε να εξασφαλιστεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του λαού της Λιβύης και συνακόλουθα η κοινωνική του απελευθέρωση και όχι με τους ψευτο-επαναστάτες της Βεγγάζης και τους Νατοϊκούς συμμάχους τους, όπως υποστηρίζει η εκφυλισμένη «Αριστερά»!

 

*  Μια σημαντικά μικρότερη εκδοχή του άρθρου αυτού δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία (7/5/2011).

 

[1] David Randall, “Nato air strike 'kills Gaddafi's son,” The Independent (1/5/2011).

[2] Βλ. το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της Ρωσικής τηλεόρασης “Western media lie about Syria – eyewitness reports,” RT (29/4/2011).

[3] T. Fotopoulos, “The pseudo-revolution in Libya and the Degenerate «Left»,” The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 7, No. 1 (υπό δημοσίευση στο περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία).

[5] Seumas Milne, “There's nothing moral about Nato's intervention in Libya,” The Guardian (23/3/2011).

[8] Σάββα Μιχαήλ, «Η Αραβική Άνοιξη: Η Επανάσταση στις πύλες της Ευρώπης», Νέα Προοπτική (EEK), αρ. 499 (2 Απρίλη 2011), σελ. 8-9.