Υπάρχει διέξοδος από την κρίση των ελίτ!; - Τάκης Φωτόπουλος

* Μια σημαντικά μικρότερη εκδοχή του άρθρου αυτού (λόγω των περιορισμών χώρου της στήλης) δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία της 24/9/2011.

Οι ξένοι τοκογλύφοι που εκπροσωπεί η Τρόικα των γκαουλάιτερ, σε αγαστή σύμπνοια με τους κλεπτοκράτες που παριστάνουν τους «καπιταλιστές» στη χώρα μας, και με τυφλό όργανο την αδίστακτη Κοινοβουλευτική Χούντα που παριστάνει την «κυβέρνηση», εισάγουν, με καταιγιστικούς ρυθμούς, μέτρα που αλλάζουν ριζικά τον κοινωνικο-οικονομικό χάρτη της Χώρας προς όφελος των ξένων και ντόπιων ελίτ που δημιούργησαν την κρίση. Τα εξοντωτικά αυτά μέτρα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων που θεσμοθετούνται χωρίς τη παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση, με τη βοήθεια των άβουλων δωσίλογων που παριστάνουν τους «βουλευτές», έχουν ένα και μοναδικό απώτερο στόχο: την ελαχιστοποίηση των ζημιών των ελίτ από την χρεοκοπία που σήμερα είναι θέμα χρόνου –παρά τα χονδροειδή ψέματα της Χουντικής «κυβέρνησης» ότι τα κτηνώδη μέτρα τους θα την αποτρέψουν– και την παράλληλη μεγιστοποίηση των ωφελημάτων τους από αυτή. Το πρόβλημα επομένως των ξένων και ντόπιων ελίτ είναι πώς θα αναβάλλουν την αναπόφευκτη πια χρεοκοπία (2/3 των ανεξάρτητων διεθνών οικονομολόγων και, φυσικά, οι αγορές αυτό πιστεύουν[1]), μέχρι να οργανώσουν μια απόλυτα ελεγχόμενη από αυτούς χρεοκοπία, που θα ελαχιστοποιούσε τις ζημιές τους και θα μεγιστοποιούσε τα οφέλη τους, σε βάρος πάντα των λαϊκών στρωμάτων.

Οι πιθανές ζημιές τους προέρχονται βασικά από το αναπόφευκτο «κούρεμα» που το υπολογίζουν στο τουλάχιστον 50% της αξίας των τίτλων τους. Τα πιθανά οφέλη τους είναι τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα και είναι πολλαπλάσια των ζημιών. Βραχυπρόθεσμα, μας εξαναγκάζουν να ξεπουλήσουμε στις σημερινές εξευτελιστικές (λόγω της κρίσης) τιμές ολόκληρο τον κοινωνικό μας πλούτο, πράγμα που σημαίνει ότι μόνο από τα κέρδη, που θα αποκομίσουν αν μετάσχουν στη λεία αυτή, θα καλύψουν πολλές φορές τη χασούρα από το «κούρεμα». Μακροπρόθεσμα, παρά το κούρεμα, δεν θα πάψουμε να έχουμε ανάγκη νέων δανείων από τους ίδιους τοκογλύφους στο μέλλον, αν παραμείνουμε στην ΕΕ και ΟΝΕ —δομές που μας οδήγησαν στην αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, η οποία είναι η απώτερη αιτία της σημερινής κρίσης.[2] Ακόμα χειρότερα εάν, μαζί με την ελεγχόμενη χρεωκοπία ,φύγουμε η μας διώξουν προσωρινά από την Ευρωζώνη, αλλά όχι και απο την ΕΕ, η σήμερα συντελούμενη μετατροπή της Ελλάδος στο «Μεξικό της ΕΕ» θα παγιωθεί για χάρη των ξένων και ντόπιων ελίτ –παρά τα αντίθετα παραπλανητικά επιχειρήματα της ρεφορμιστικής «Αριστεράς»– εφόσον οι καταστροφικές συνθήκες Μάαστριχτ κ.λπ. θα εξακολουθούν να ισχύουν. Έτσι, η άκρατη ελαστικοποίηση της εργασίας, οι μαζικές απολύσεις, οι κουτσουρεμένοι μισθοί και συντάξεις, η καρτελοποίηση των τ. ελευθέρων επαγγελμάτων, και η τελική ιδιωτικοποίηση της Υγείας και Παιδείας (που τώρα ‘μπαίνει από την πίσω πόρτα’), θα γίνουν πια μόνιμες καταστάσεις, με βάση τις συνθήκες της ΕΕ που υπέγραψαν οι ελίτ μας πριν να μπούμε στην Ευρωζώνη!

Υπάρχει διέξοδος από αυτό το ζοφερό μέλλον; Ναι, αλλά καμία διέξοδος από την καταστροφική κρίση δεν είναι δυνατή χωρίς την επανάκτηση ενός ελάχιστου βαθμού οικονομικής κυριαρχίας. Αυτό όμως προϋποθέτει ότι πρέπει να αμφισβητήσουμε όλα αυτά που θεωρούμε δεδομένα και κατ’ αρχήν την συμμετοχή μας στην ΕΕ και την ΟΝΕ που συνεπάγονται μηδαμινό έλεγχο στη νομισματική πολιτική μας (αφού δεν ελέγχουμε ούτε το νόμισμά μας), και οριακό έλεγχο στη δημοσιονομική. Όμως, καμιά άλλη χώρα στην Ιστορία δεν βγήκε από παρόμοια κρίση (που είναι ανύπαρκτη για τον θρασύτατο Γκεμπελίσκο που παριστάνει τον «Υπουργό» Οικονομικών!) χωρίς τον ελάχιστο αυτό βαθμό οικονομικής κυριαρχίας. Η έξοδος από την ΕΕ δεν σημαίνει ούτε τοπικισμό ούτε απομονωτισμό, όπως αποπροσανατολιστικά υποστηρίζει η εκφυλισμένη «Αριστερά», που τώρα συμμετέχει και στα εγκλήματα της «διεθνούς κοινότητας», όπως στη Λιβύη. Σημαίνει την δυνατότητα οικοδόμησης μιας νέας διεθνούς κοινότητας αλληλεγγύης που θα θεμελιώνεται στις αυτοδύναμες (όχι αυτάρκεις) οικονομίες, οι οποίες θα αυτοδιευθύνονται ως οικονομικές δημοκρατίες, και όχι στις σημερινές οικονομίες της αγοράς, που έχουν οδηγήσει τον κόσμο σε μια πρωτόγνωρη παγκόσμια κρίση (οικολογική, κοινωνική αλλά και αξιών).

Με βάση τα παραπάνω, δεν είναι επομένως περίεργο ότι όταν τα κατεστημένα διεθνή και Ελληνικά μίντια κάνουν «συζητήσεις» για την Ελληνική κρίση το πάνελ αποτελείται κατά κανόνα μόνο από Πανεπιστημιακούς του νεο/σοσιαλφιλελεύθερου χώρου (συνήθως μάλιστα από ακαδημαϊκούς που παριστάνουν τους «αντικειμενικούς» αναλυτές ενώ βέβαια είναι γνωστοί τρόφιμοι ερευνητικών και άλλων κονδυλίων της ΕΕ[3]), ακριβώς για να συσκοτίζεται η προβληματική για την έξοδο από την ΕΕ/ΟΝΕ με καταστροφολογικές ανοησίες που ακόμη και διεθνώς αναγνωρισμένοι ορθόδοξοι οικονομολόγοι δεν υιοθετούν! Μπροστά βέβαια σε τέτοια μεροληψία, οι διάλογοι μεταξύ, από τη μια μεριά, νεο/σοσιαλφιλελευθέρων και, από την άλλη, μελών της Ρεφορμιστικής «Αριστεράς» και οπαδών του Λογιστικού Ελέγχου (οι οποίοι αναγκαστικά ασκούν ανώδυνη και επομένως εύκολα εξοστρακίσιμη κριτική στους πρώτους, εφόσον δεν αμφισβητούν καν την ΕΕ),[4] φαντάζουν ...επαναστατικοί!

Φυσικά και υπάρχουν τρόποι[5] να βγούμε από την κρίση, μέσα από την άμεση έξοδο όχι μόνο από την Ευρωζώνη (που από μόνη της θα ήταν πράγματι καταστροφική) αλλά και από την ίδια την ΕΕ, χωρίς να πάψουν να πληρώνονται μισθοί/συντάξεις (αντίθετα θα επανέλθουν στο προ της Χούντας επίπεδο), χωρίς να χάσουν οι μικροκαταθέτες την αγοραστική δύναμη των καταθέσεών τους στην Ελλάδα, χωρίς να γίνουν απολύσεις στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, χωρίς να καρτελοποιηθούν, δήθεν για να «ανοίξουν», τα κλειστά επαγγέλματα, με δωρεάν κοινωνικοποιημένη Υγεία και Παιδεία, αλλά και με τη δημιουργία των προϋποθέσεων για μια αυτοδύναμη οικονομία στο μέλλον, χωρίς Χρέη και τη Λατινοαμερικανοποίηση της χώρας.

Για όλα αυτά, όμως, απαιτείται εκτός από την άμεση μονομερή έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη (που οι δωσίλογοι παρουσιάζουν σαν «μπαμπούλα!), η ακύρωση των συνθηκών της Χούντας με την τρόικα και η συνακόλουθη στάση πληρωμών και διαγραφή ολόκληρου του Χρέους (σήμερα δεν έχει πια νόημα η μερική διαγραφή και συνακόλουθη επαναδιαπραγμάτευση, εφόσον χωρίς την αναγκαστική απαλλοτρίωση άνευ αποζημιώσεως και την κοινωνικοποίηση κάθε δημόσιου αγαθού που αρπάζουν οι ληστρικές ελίτ μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις, δεν μπορεί να δημιουργηθεί οποιαδήποτε βάση αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης που θα μας απαλλάσσει οριστικά από τα Χρέη και την εξάρτηση. Παρεπόμενο των παραπάνω στόχων είναι οι αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι των αγορών κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων (μέχρις ότου η κοινωνία αποφασίσει στο μέλλον τι μορφή θα πάρει η οικονομική οργάνωσή της π.χ. κρατικοσοσιαλιστική ή οικονομική δημοκρατία), η εθνικοποίηση του Τραπεζικού συστήματος, η ίδρυση ενός πραγματικού κοινωνικού κράτους για την ικανοποίηση των αναγκών Υγείας, Παιδείας και άλλων κοινωνικών αναγκών και, προπαντός, η δημιουργία ενός νέου παραγωγικού και καταναλωτικού προτύπου που θα στηρίζεται βασικά στους δικούς μας παραγωγικούς πόρους, οι οποίοι θα οργανώνονται γύρω από συλλογικά ελεγχόμενες επιχειρήσεις (συνεταιρισμοί, νέου τύπου «δημοτικές επιχειρήσεις» ελεγχόμενες από τις συνελεύσεις πολιτών και εργαζομένων κ.λπ.).

Το κρίσιμο ερώτημα που παραμένει είναι ποιο είναι το πολιτικό και κοινωνικό υποκείμενο που θα μπορούσε σήμερα να ξεκινήσει στην Ελλάδα ένα αγώνα με παρόμοιους στόχους και πώς μπορεί να τους πραγματοποιήσει —θέμα που λόγω χώρου θα προσπαθήσω να αναπτύξω στο επόμενο άρθρο.

[1] David Prosser, “Εurozone in no mood for Geitner’s mercy mission”, Independent, 17/9/2011

[2] βλ. Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, (Γόρδιος, Νοεμ. 2011) Μέρος Τρίτο

[3] Χαρακτηριστικό παράδειγμα μεροληψίας η άθλια εκπομπή της ΝΕΤ, “ΝΕΤ3”, με πάνελ ακραιφνών νεο/σοσιαλφιλελεύθερων εγχώριων Πανεπιστημιακών που “έβλεπαν” τη καταστροφή του …Νώε αν φεύγαμε ακόμη και από την Ευρωζώνη, τη στιγμή που τα εγκυρότερα ονόματα ορθόδοξων οικονομολόγων στον διεθνή χώρο υποστηρίζουν το αντίθετο, δηλαδή ότι η σημερινή καταστροφή δεν συγκρίνεται με τα προβλήματα που θα δημιουργούσε η έξοδος από την Ευρωζώνη . Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι τα μέλη του πάνελ ήταν ΟΛΟΙ τρόφιμοι προγραμμάτων της ΕΕ. Δηλαδή οι: Λουκάς Τσούκαλις, ειδικός σύμβουλος του ...Μπαρόζο, του Προέδρου της Κομισιόν, Νίκος Χριστοδουλάκης, Υφυπουργός Οικονομικών αρμόδιος για τον Προϋπολογισμό και τη διαχείριση του… Δημόσιου Χρέους (1996-2000) και στη συνέχεια “Τσάρος της Οικονομίας” (Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, 2001-2004), Ναπολέων Μαραβέγιας κάτοχος της Ευρωπαϊκής έδρας Jean Monnet (1995) και τιμηθείς με παράσημο από τη Γαλλική δημοκρατία καθώς και γνωστός, από την αρθρογραφία του, υμνητής της ΕΕ, και ο Αρίστος Δοξιάδης, Διαχειριστής επιχειρηματικών συμμετοχών που “έχει εργαστεί σε προγράμματα της ΕΕ για την καταπολέμηση της φτώχειας, και ως σύμβουλος βιομηχανικής πολιτικής της ελληνικής κυβέρνησης”!

[4] βλ. για τυπικό παράδειγμα παρόμοιου διαλόγου αυτόν μεταξύ των Κ. Λαπαβίτσα (φανατικού υπέρμαχου του Λογιστικού Ελέγχου και μέλους του γνωστού δίκτυου της Αμερικανικής ρεφορμιστικής Αριστεράς, Znet, και Δ. Δημητρακόπουλου , συγγραφέα ορθόδοξων βιβλίων γα την ΕΕ, την Κομισιόν κ.λπ. (Guardian, 20/9/2011), και μεταξύ του πρώτου και του Τ. Κολλίνζα, τ. μέλους του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων του Προέδρου της Κομισιόν και αναμεμιγμένου σε πολλά ερευνητικά προγράμματα της ΕΕ , Ανιχνεύσεις (ΕΡΤ3, 20/9/2011)

[5] Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο κεφ. 10 & 14