10 : Ο «ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ» ΚΑΙ Η ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ (Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΙΤ)

Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΙΤ

Η ανάγκη για άμεση έξοδο από την ΕΕ και για μια αυτοδύναμη Οικονομία

εκδόσεις Γόρδιος, Νοέμβριος 2010, σελ. 412, ISBN: 960-6826-18-Χ, ISBN 13: 978-960-6826-18-4

Η μετατροπή της Ελλάδος σε προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ

Ο «μονόδρομος» της κοινοβουλευτικής Χούντας

Η συστημική βία (οικονομική αλλά και αστυνομική) στην Ελλάδα σήμερα έχει πάρει διαστάσεις που έχουν οδηγήσει στην μετατροπή της μεταπολιτευτικής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» σε σαφή κοινοβουλευτική Χούντα ―ένα μόλις στάδιο πριν και την τυπική αναστολή βασικών διατάξεων του Συντάγματος. Οι λόγοι που εξηγούν αυτή την μετατροπή είναι οι εξής:

● η κυριολεκτική υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου τον Οκτώβρη του 2009 με απατηλό προεκλογικό πρόγραμμα, που εάν είχε κάποια σχέση με το συνηθισμένο κρατικιστικό «σοσιαλιστικό» πρόγραμμα, οπωσδήποτε δεν είχε καμιά σχέση με το αντίθετο νεο/σοσιαλφιλελεύθερο πρόγραμμα της δραστικής συρρίκνωσης του δημοσίου τομέα, που ξεδιάντροπα σήμερα ο πρόεδρος της «Σοσιαλιστικής» Διεθνούς τον ανάγει στον «μεγάλο ασθενή» που οδήγησε στην σημερινή χρεοκοπία. Και αυτό, όταν, όπως είδαμε στο Πρώτο Μέρος, ο δημόσιος τομέας είναι απλό σύμπτωμα της δομικής κρίσης ενός εξωστρεφούς μοντέλου «ανάπτυξης, όπως το Ελληνικό και όχι η αιτία του.

● η σαφής περιφρόνηση της βούλησης των εκατοντάδων χιλιάδων απεργών και διαδηλωτών, αλλά και του αιτήματος για δημοψήφισμα που θα μπορούσε, έστω εκ των υστέρων, να νομιμοποιήσει ή να απορρίψει τα εξοντωτικά μέτρα που επέβαλλε η κυβέρνηση. Δηλαδή, τα μέτρα που επέβαλλαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ, μόνο και μόνο για να αποφευχθεί η χρεοκοπία των πιστωτών «μας» (Γερμανικές, Γαλλικές, αλλά και Ελληνικές Τράπεζες ―π.χ. η Eurobank του Λάτση που αγωνιστηκε για να αποκρύψει την «έκθεσή» της στον κίνδυνο Ελληνικής χρεοκοπίας![1]) σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων ανάμεσα στα χαμηλά στρώματα στην Ελλάδα που καταδικάζονται, αντί αυτών, στη χρεοκοπία!

● η σχεδόν Χουντική χρησιμοποίηση των καναλιών, και ιδιαίτερα των κρατικών, για να αποκρύψουν τη λαϊκή οργή στη συστημική βία και να συσκοτίσουν (με τη βοήθεια γνωστών κομισαρίων του συστήματος και παπαγαλακιών) τις πραγματικές αιτίες της κρίσης για τις οποίες αποκλειστικά ευθύνονται οι ντόπιες και ξένες οικονομικές και πολιτικές ελίτ, οι οποίες όμως δεν θα αναγκαστούν να θυσιάσουν ούτε μια ...πισίνα από τις δεκάδες χιλιάδες που κοσμούν τις βίλες τους. Αντίθετα, πετσοκόβονται οι χαμηλοί (συγκριτικά με τα Ευρωπαϊκά επίπεδα) μισθοί και συντάξεις, καταργούνται χιλιάδες θέσεις εργασίας στον δημόσιο τομέα, διευκολύνονται οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, κ.λπ.. Τα κρατικά κανάλια έχουν μετατραπεί σε διαφημιστικά κανάλια της κοινοβουλευτικής Χούντας και του αρχηγού της, που μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα βλέπαμε. Χαρασκτηριστικά, όταν την Πρωτομαγιά όλα τα διεθνή κανάλια (BBC, AlJazeera κ.λπ.) είχαν πρώτη είδηση τις βίαιες συγκρούσεις στην Αθήνα, η ΕΡΤ τις παρουσίαζε σαν «μικροεπεισόδια» στα ψιλά των ειδήσεων, ενώ είχε σπαταλήσει μισή ώρα για να αναμεταδίδει τους ...δεκάρικους «πατριωτικούς» λόγους του αρχηγού της Χούντας και των παρακαθημένων του. Απο τότε, σχεδόν ολα τα δελτία ειδήσεων θα σπαταλήσουν συνήθως τον μισό διαθέσιμο χρόνο για να προβάλλουν καθε πολυδάπανο ταξίδι του Ηγέτη και της πολυπληθούς ακολουθίας του ανά τον κόσμο (που μέχρι σήμερα έχει κάνει αρκετές φορές τον γύρο της γης, με στόχο να πείσει τις ξένες ελίτ για την αποτελεσματικότητα των μέτρων που παίρνει...καθ’ υπαγόρευση τους! Και αυτό ενώ οι «υπήκοοι» του καταδικάζονται σε ανεργία και φτώχια και το μόνο που δεν λέει (δημόσια, τουλάχιστον ) γι αυτούς είναι το ιστορικό «ας φανε παντεσπάνι»!

● η αστυνομο-τρομοκρατία που επιβάλλεται δήθεν για την «προστασία» του πολίτη από την «τρομοκρατία», τους «κουκουλοφόρους» κ.λπ.. Στην πραγματικότητα, όμως, η αστυνομο-τρομοκρατία μοναδικό στόχο έχει την κατατρομοκράτηση των μεσαίων στρωμάτων, που για πρώτη φορά ίσως στη ζωή τους ξεπερνούν τους επαγγελματίες πολιτικούς που τους εξαπάτησαν, καθώς και τους κομματικούς εγκάθετους στα συνδικάτα. Ο χείμαρρος οργής έξω από την Βουλή στις 5 του Μαη, που δεν έκανε τις συνηθισμένες ανώδυνες (για τις ελίτ) πορείες, αποτελούσε εντελώς άλλο κόσμο από τον αμέριμνο κόσμο των ελίτ μέσα στη Βουλή και στα ΜΜΕ τους, καθώς και των οργανωμένων κομματόσκυλων ―γι’ αυτό και αντιμετωπίστηκε με τόνους χημικών: για να καταλάβουν όλοι ποιοι είναι τα πραγματικά αφεντικά στην «δημοκρατία» μας που μπορούν να παίρνουν τις όποιες αποφάσεις σε βάρος τους...

● το μεγαλύτερο όμως έγκλημα της κοινοβουλευτικής Χούντας είναι η κατάφωρη διαστρέβλωση της αλήθειας, χωρίς να δίνεται καν η δυνατότητα από τα ΜΜΕ, και ιδιαίτερα τα κρατικά, για οποιοδήποτε πραγματικό διάλογο ―κάτι που ούτε η Θάτσερ τόλμησε όταν ισχυριζόταν ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Έτσι, ο πρωθυπουργός και τα παπαγαλάκια του επαναλαμβάνουν συνεχώς το ασύστολο ψέμα ότι δήθεν τα κτηνώδη μέτρα του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης είναι «μονόδρομος» και ότι «η εναλλακτική πορεία θα ήταν καταστροφή, μεγαλύτερος πόνος για όλους». O Πρωθυπουργός της κοινοβουλευτικής Χούντας δεν δίστασε μάλιστα να δηλώσει στην Βουλή ότι «δεν έχει ακούσει εναλλακτική λύση», πράγμα που υποδηλώνει είτε ασχετοσύνη, είτε απόπειρα περαιτέρω εξαπάτησης. Όπως είναι γνωστο, σημαντικοί διεθνείς αναλυτές και οικονομολόγοι ―ακόμη και του Χαρβαρντ!― έχουν δείξει ότι είναι ακριβώς ο δήθεν μονόδρομος που είναι καταστροφικός για την Ελλάδα και όχι η εναλλακτική λύση. Ακόμη και την Αργεντινέζικη λύση υποστηρίζουν κάποιοι ξένοι Πανεπιστημιακοι[2] ως καλύτερη, δεδομένου ότι κάτω από τη λαϊκή πίεση, τμήμα της Αργεντινέζικης ελίτ έδιωξε το ΔΝΤ και μπόρεσε στη συνέχεια να πάρει και κάποια μέτρα, πέρα από αυτά που είχαν μοναδικό στόχο τη «σωτηρία των πιστωτών». Όμως, αυτό ακριβώς το έγκλημα διαπράττει σήμερα η κοινοβουλευτική («σοσιαλιστική») Χούντα για χάρη δήθεν του εθνικού συμφέροντος, «ξεχνώντας» τη βασική σοσιαλιστική αρχή ότι στα οικονομικά θέματα υπάρχει μόνον ταξικό συμφέρον, ειδάλλως ο σοσιαλισμός δεν έχει νόημα. Και μάλιστα, όταν ακόμη και (αστοί) έγκυροι διεθνείς αναλυτές τονίζουν ότι «αυτό που ζητούν σήμερα από την Ελλάδα (ΕΕ/ΔΝΤ) είναι αυτό που έκανε η Λατινική Αμερική στη δεκαετία του 1980 (και) οδήγησε σε δέκα χαμένα χρόνια, για χάρη των ξένων πιστωτών».[3]

Η ηγετική κλίκα στο κυβερνών κόμμα, αφού εξάντλησε κάθε μέθοδο εξαπάτησης του λαού για να πάρει την εξουσία, προσποιούμενη ότι δεν ήξερε το μέγεθος της επερχόμενης κρίσης, και αφού προχώρησε στη συνέχεια στην υιοθέτηση των (προσχεδιασμένων από τους διεθνείς οργανισμούς!) ληστρικών μέτρων, όχι μόνο χωρίς να διαθέτει την παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση γι’ αυτά, αλλά και αγνοώντας θρασύτατα το αίτημα για δημοψήφισμα, στη συνέχεια, εν πλήρη γνώσει της ύπαρξης εναλλακτικών λύσεων, παρέδωσε τη χώρα στο έλεος του ηγετικού ληστρικού θεσμού της υπερεθνικής ελίτ: το ΔΝΤ. Προφανώς, οι εναλλακτικές λύσεις, δεν κρίθηκαν... σοβαρές από τους συμβουλάτορες της κλίκας, όπως προκύπτει από δηλώσεις βουλευτών της Χουντας.[4] Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο λόγος της απόρριψης παρόμοιων εναλλακτικών λύσεων ήταν ότι θα θιγόντουσαν καίρια τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων ελίτ που ουσιαστικά επέλεξαν το ΠΑΣΟΚ, ακριβώς επειδή μόνο ένα δήθεν «σοσιαλιστικό» κόμμα, οπως είδαμε στο προηγούμενο κεφαλαιο, θα μπορούσε να εξαπατήσει αποτελεσματικά τον λαό και να περάσει τα σημερινά πρωτόγνωρα μέτρα που καταδικάζουν μεγάλα λαϊκά στρώματα σε πολύχρονη μαζική ανεργία και φτώχεια.

Επειδή, μάλιστα, το παραμύθι των «κακών» Γερμανών και κερδοσκόπων ξέφτισε, η κυβέρνηση της εξαπάτησης δεν δίστασε να καταφύγει (με τη βοήθεια των συστημικών ιδεολόγων[5]) στη δοκιμασμένη μέθοδο αποπροσανατολισμού του λαού από την πραγματική λαίλαπα: τον πόλεμο ―έστω και αν, ελλείψει πραγματικού, αυτός είναι ο «πόλεμος» κατά της «τρομοκρατίας». Παρόλα αυτά, ο πρωθυπουργός της εξαπάτησης δεν δίσταζε να μιλά συνεχώς για «σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και να δηλώνει «πιο σοσιαλιστής», τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος και ο κομματικός λόχος του, όχι μόνο δεν τόλμησαν να υιοθετήσουν εναλλακτικές λύσεις, αλλά ούτε καν είχαν την στοιχειώδη εντιμότητα να παραιτηθούν, όπως θα έκαναν αν είχαν την παραμικρή σχέση με τις «σοσιαλιστικές» αρχές που πρεσβεύουν.[6]. Αντίθετα, επέλεξαν τον ρόλο του άμεσου αυτουργού σε ένα από τα μεγαλύτερα ίσως εγκλήματα σε βάρος του Ελληνικού λαού: τη Λατινοαμερικανοποίηση της χώρας. Δηλαδή, την κατάσταση όπου οι ελίτ, αφού καταχρεώσουν τους λαούς τους, κλέβοντας ουσιαστικά το δημόσιο με τις μίζες, τις ύποπτες συμβάσεις και τα έργα βιτρίνας (π.χ. Ολυμπιακοί) ―αντί να επενδύσουν στην παραγωγική δομή της χώρας― ενώ συγχρόνως φοροδιαφεύγουν και εισφοροδιαφεύγουν ασύστολα, στη συνέχεια καλούν το ΔΝΤ (στη περίπτωσή μας, πασπαλισμένο με... Ευρωπαϊκή σάλτσα) να πετσοκόψει τα εισοδήματα των αδυνάτων και τις κοινωνικές υπηρεσίες, ενώ οι ίδιοι φυγαδεύουν τα κεφάλαια που συσσώρευσαν με παρόμοιους τρόπους στο εξωτερικό.

Έτσι, ενώ ο Ελληνικός λαός καλείται να «ματώσει», όσο ίσως ποτέ άλλοτε στην μεταπολεμική περίοδο, όχι μόνο με την καθίζηση των εισοδημάτων και των συντάξεων αλλά και με την κατεδάφιση κάθε μετα-Χουντικής κοινωνικής κατάκτησης, η αγυρτεία των ντόπιων ελίτ έχει ήδη εξάγει πάνω από 10 δις. ευρώ σε ξένες καταθέσεις και τώρα επιδίδεται στην αγορά ακινήτων αξίας εκατομμυρίων ευρώ σε Λονδίνο, Παρίσι και Ν. Υόρκη[7], με τις ευλογίες βέβαια της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης που δεν έπαιρνε κανένα μέτρο παρεμπόδισης της μαζικής φυγάδευσης κεφαλαίων. Και αυτό, ενώ τα κεφάλαια αυτά θα μπορούσαν κάλλιστα να χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή σημαντικού τμήματος του πελώριου Χρέους, το οποίο άλλωστε δημιουργήθηκε άμεσα ή έμμεσα από τις ίδιες ελίτ ―και όχι απλά από την παθολογική επέκταση του δημοσίου τομέα που κάποιοι φαίνεται θεωρούν προϊόν... παρθενογένεσης[8] και όχι ως αποτέλεσμα της αντίστοιχης παθολογίας του Ελληνικού ιδιωτικού τομέα! Επάξια, επομένως, η σημερινή πολιτική και οικονομική ελίτ θα περάσει στο πάνθεον της Ελληνικής Ιστορίας με τη διάκριση μιας μοναδικής επίδοσης στην πολιτική απάτη και την κλεπτοκρατία, αντίστοιχα.

Όμως, παρά τα ληστρικά μέτρα της ΕΕ και του ΔΝΤ, η χρεοκοπία απλώς αναβάλλεται, εφόσον ο «μηχανισμός» που συμφωνήθηκε με την τρόικα δίνει λύση μόνο στο άμεσο πρόβλημα της ρευστότητας, αλλά όχι και στο μακροπρόθεσμο πρόβλημα της φερεγγυότητας που δημιουργεί η δυναμική του υπέρογκου χρέους σε συνδυασμό με τα τοκογλυφικά επιτόκια (5%) που μας επέβαλαν οι «εταίροι» μας για να μας «βοηθήσουν» με το αζημίωτο! Αυτό συμπεραίνουν διεθνούς κύρους αναλυτές[9], οι οποίοι κάθε άλλο παρά «μπακαλίστικους» υπολογισμούς κάνουν, όπως τους παρουσίασαν κάποιοι ανυποψίαστοι υποστηρικτές της...αξιοπιστίας του κυβερνητικού Προγράμματος Σταθερότητας![10] Το ίδιο, άλλωστε, το ΔΝΤ ουσιαστικά επιβεβαιώνει τους υπολογισμούς αυτούς και φέρεται ότι δήλωσε στον σοβαροφανή υπάλληλο της τρόικας (που παριστάνει τον Υπουργό Οικονομικών της χώρας) ότι μέχρι το 2014 το Χρέος μας θα έχει φθάσει το 150% του ΑΕΠ (από 120% σήμερα) ―γεγονός που, όπως υπολογίζεται, σημαίνει πως τα επόμενα πέντε χρόνια θα πληρώσουμε για τοκοχρεωλύσια €240 δις. ευρώ, όσο περίπου το σημερινό μας ΑΕΠ![11] Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι σε δημοσκόπηση του Reuters, πολλοί οικονομολόγοι βλέπουν βέβαιη τη χρεοκοπία τα προσεχή χρόνια, ενώ ο Daniel Gros, διευθυντής του κέντρου Ευρωπαικών μελετών, δηλωνε ότι «κάποια μορφή χρεωκοπίας είναι σήμερα τόσο πιθανή που γίνεται το κεντρικό σενάριο».[12]

Φυσικά, η κατάσταση δεν άλλαξε από τότε, παρά το εντεινόμενο καθημερινά «μάτωμα» των λαϊκών στρωμάτων και τα περιφερόμενα τσίρκα του «Γιωργάκη» και του ανεκδιήγητου «υπουργού» των Οικονομικών στις πρωτεύουσες των μητροπολιτικών κέντρων, εκλιπαρώντας ξένες επενδύσεις. Έτσι, τα ‘spreads’ των ελληνικών ομολόγων στα τέλη Σεπτέμβρη ήταν ακόμη στα απίθανα επίπεδα του Μάη, πριν να γίνει η αποικιακή σύμβαση με την τρόικα, με τα 10χρονα ομόλογα να πληρώνουν επιτόκια σχεδόν 12% (όσο δηλαδή και τα ληστρικά επιτόκια που πολλοί καταναλωτές πληρώνουν στην πιστωτική κάρτα τους) και τα 2χρονα ομόλογα να πληρώνουν επιτόκια (πάνω από 10%, που δεν είχαν μεν καμμιά σχέση με επιτόκια «ισχυρών χωρών») (όπως αρέσκεται να αποκαλεί τη χώρα που «κυβερνά» ο «Γιωργάκης») , αλλά ήταν περίπου ίδια με αυτά του διαλυμένου από την υπερεθνική ελίτ...Πακιστάν! Παρά λοιπόν τις συνεχιζόμενες ψευδολογίες τους, η χρεοκοπία (με τη μορφή αναδιάρθρωσης του χρέους) απλώς αναβλήθηκε για δύο χρόνια, (εφόσον βέβαια η λαϊκή αντίδραση εξακολουθήσει να είναι υποτονική) ―μέχρις ότου εξαλειφθεί το πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα.[13]

Το πραγματικό, επομένως, δίλημμα για τον Ελληνικό λαό δεν είναι χρεοκοπία ή όχι. Το πραγματικό δίλημμα είναι: χρεοκοπία με βάση τους επαχθείς όρους που μας επιβάλλουν οι «εταίροι» μας, ή χρεοκοπία στην οποία θα επιβάλουμε τους δικούς μας όρους. Εάν η απόφαση αφεθεί στις ντόπιες και ξένες ελίτ, θα συνεχιστεί η σημερινή διαδικασία που θα γονατίσει κυριολεκτικά τον ελληνικό λαό με στόχο να μη χάσουν οι πιστωτές μας. Αντίθετα, η εντατικοποίηση της κοινωνικής πάλης και ο αγώνας για αυτο-οργάνωση, πέρα από τις ελίτ και τα ελεγχόμενα από αυτές συνδικάτα κ.λπ., μπορεί ν’ ανατρέψει αυτή τη διαδικασία και να οδηγήσει στην άμεση μονομερή έξοδο από την ΟΝΕ και την ΕΕ, η οποία θα πρέπει να συνοδευθεί από ένα ολοκληρωμένο «πακέτο» μέτρων σαν αυτό παρακάτω, που θα στοχεύει στην πραγματική φορολογική σύλληψη των ντόπιων ελίτ και στον παράλληλο εξαναγκασμό των ξένων ελίτ, που έχουν σημαντικό μέρος της ευθύνης για την έκρηξη του χρέους, να θυσιάσουν τμήμα του κεφαλαίου τους και να δεχτούν την μακροπρόθεσμη αποπληρωμή, με χαμηλά επιτόκια. Έτσι, θα άνοιγε ο δρόμος για τη δημιουργία των προϋποθέσεων μιας αυτοδύναμης (όχι αυτάρκους) οικονομίας χωρίς χρέη, (την οποία θα έλεγχαν άμεσα οι ίδιοι οι πολίτες (οι «δήμοι») και όχι οι ντόπιες και ξένες ελίτ), της «δημοτικοποίησης» των μέσων παραγωγής (δηλαδή του άμεσου συλλογικού τους ελέγχου από τους πολίτες, αντί της αποτυχημένης ιδιωτικοποίησης ή κρατικοποίησής τους) και, τέλος, της συνομοσπονδιακής κατανομής των οικονομικών πόρων σε μια αποκεντρωμένη Ελληνική συνομοσπονδία «δήμων».[14]

Η κατ’ εξακολούθηση εξαπάτηση της Χούντας και οι δύο κόσμοι στη σημερινή Ελλάδα

Η κοινοβουλευτική Χούντα του ΠΑΣΟΚ επιδόθηκε, περισσότερο από οποιαδήποτε ίσως άλλη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, σε μια πρωτοφανή, συστηματική και κατ’ εξακολούθηση εξαπάτηση του ελληνικού λαού, εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι όλα τα ελεγχόμενα από τις ελίτ ΜΜΕ ουσιαστικά τη στήριζαν όσον αφορά στο θέμα του «Μονόδρομου»―παρά τις μικροδιαφορές τακτικής που επικαλείτο η ΝΔ για ψηφοθηρικούς και μόνο λογους.

Η αρχική εξαπάτηση αφορούσε, όπως είδαμε, την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου, με κατάφωρα ψευδείς υποσχέσεις, και ενώ η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος, όπως και η πολιτική ελίτ γενικότερα, είχαν πλήρη γνώση για την κρίση, η οποία ήταν από καιρό έτοιμη να εκραγεί. Δηλαδή, από τη στιγμή που έγινε κοινή συνείδηση ότι το μεταπολιτευτικό «αναπτυξιακό μοντέλο» της Ελλάδας ήταν μια «φούσκα» που βασικά στηριζόταν, πρώτον, στον δανεισμό, ο οποίος έγινε φθηνότερος με την ένταξη στο ευρώ, και δεύτερον, στις Κοινοτικές επιχορηγήσεις, που στην πραγματικότητα δινόντουσαν από τις Ευρωπαϊκές ελίτ όχι για να βοηθήσουν την «ανάπτυξή» μας (ευκαιρία που, σύμφωνα με τη ρεφορμιστική Αριστερά και τμήμα της «ελευθεριακής», απλώς σπατάλησε η δική μας «διεφθαρμένη και ανίκανη» ελίτ!), αλλά για να συγκαλυφθεί η αναπόφευκτη παράλληλη αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής της χώρας. Αναπόφευκτη, διότι η δομή αυτή ήταν βασικά δασμοβίωτη, εφόσον ο ιδιωτικός τομέας μας δεν δημιούργησε ποτέ μια παραγωγική και ανταγωνιστική ―με βάση τα διεθνή καπιταλιστικά πρότυπα― δομή στη μεταποίηση και τη γεωργία. Έτσι, όταν ο δανεισμός έγινε πολύ πιο δύσκολος, εξαιτίας των συνεπειών της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 (η οποία ήδη μετατρέπεται σε δημοσιονομική κρίση, αφού πρώτα υποχρεώθηκε ο δημόσιος τομέας να «πληρώσει τα σπασμένα» του ιδιωτικού), ενώ παράλληλα οι Κοινοτικές επιχορηγήσεις άρχισαν να στερεύουν, εξαιτίας της επέκτασης της Ε.Ε στην Ανατολική Ευρώπη, τότε ήλθε η ώρα να σκάσει η Ελληνική «φούσκα».

Στη συνέχεια, ακολούθησε η εξαπάτηση για τη δικαιολόγηση των μέτρων. Έτσι, για να αιτιολογηθεί το αρχικό ψέμα της δήθεν άγνοιας για τα μέτρα (που και τα δυο κόμματα εξουσίας ήξεραν πολύ καλά ότι θα έπαιρνε οποιοδήποτε κόμμα εκλεγόταν, αφού άλλωστε όλες οι εκθέσεις των θεσμών της υπερεθνικής ελίτ ―ΔΝΤ, ΟΟΣΑ κ.λπ.― από χρόνια μιλούσαν γι’ αυτά) ξεκίνησε μια εκστρατεία πατριδοκαπηλίας στην οποία μόνο Χούντες συνήθως καταφεύγουν. Έπρεπε, λοιπόν, να συστρατευθούν «όλοι, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο πολίτη» για να σωθεί δήθεν η «πατρίδα» που κινδύνευε, και να δεχτούν τα άγρια μέτρα που καμιά άλλη χώρα της Ευρωζώνης δεν εισήγαγε ή σχεδιάζει να εισαγάγει. Όμως, όχι μόνο ουσιαστικά εξαιρέθηκαν τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα από τη συστράτευση, αλλά και αν κινδυνεύει σήμερα η χώρα, στην πραγματικότητα, κινδυνεύει από τους «εταίρους» της στην ΟΝΕ που της αφαίρεσαν και το τελευταίο ίχνος οικονομικής κυριαρχίας, ενώ ο Πρωθυπουργός θρασύτατα βαφτίζει «απελευθέρωση» της χώρας την απαρέγκλιτη εφαρμογή των ληστρικών μέτρων που μας επέβαλε το Διευθυντήριο στις Βρυξέλλες ―όπως ακριβώς στο Οργουελικό «1984» ο δικτάτορας βάφτιζε τον πόλεμο ειρήνη! Αντίθετα, με την έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, και ένα συμπληρωματικό πακέτο μέτρων που θα υποχρέωνε τα προνομιούχα στρώματα να πληρώσουν το χρέος, θα αποφευγόταν τόσο η μαζική ανεργία όσο και η αντίστοιχη φτώχια, όπου καταδικάζουν τα μέτρα αυτά την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Ακόμη και η Βρετανία που διαθέτει νόμισμα πολύ πιο ευάλωτο από τη δραχμή στην κερδοσκοπία (γιατί είναι αποθεματικό νόμισμα) δεν είχε πρόβλημα να αγνοήσει τις «συστάσεις» της Κομισιόν για (σημαντικά μικρότερο) πετσόκομμα των δημοσίων δαπανών, ακριβώς γιατί δεν είχε τον «κορσέ» της Ευρωζώνης να την εμποδίζει στις κινήσεις της. Είναι όμως χαρακτηριστικό της εξάρτησης της Ελληνικής ελίτ από τις Ευρω-ελίτ ότι, ενώ θεωρεί καταστροφή την εθελούσια έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη (που θα γινόταν με τους όρους μας), θα δεχόταν ασυζητητί (όπως τώρα δέχεται ακόμη και την παραπομπή στο ΔΝΤ!) την αποπομπή μας από την ΟΝΕ, αν την επέβαλαν (με τους δικούς τους όρους βέβαια) οι ελίτ αυτές, όπως ήδη συζητούν.[15]

Κατόπιν, ήλθε η εξαπάτηση για τη δήθεν «φορολογική επανάσταση» που επικαλείται η (συστηματικά και ασύστολα) ψευδόμενη ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, την οποία μάλιστα παρουσίασε και σαν «αντιστάθμισμα» για το πετσόκομμα των εισοδημάτων. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που έκανε το φορολογικό νομοσχέδιο ήταν κάποια «αναδιανομή» του φορολογικού βάρους από τα χαμηλά στρώματα στα μεσαία, αφήνοντας στο απυρόβλητο μεγάλα εισοδήματα και περιουσίες. Δηλαδή, τα μεσαία στρώματα, τα οποία στην Ελλάδα, λόγω της απουσίας ισχυρού ιδιωτικού τομέα, ανήκουν είτε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, είτε στα αλληλοπλεκόμενα με αυτόν ιδιωτικά επαγγέλματα, όχι μόνο κτυπιούνται αλύπητα από τα δημοσιονομικά μέτρα, αλλά κλήθηκαν να πληρώσουν και επιπλέον φόρους. Από την άλλη μεριά, οι δήθεν σημαντικές φορολογικές επιβαρύνσεις για τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα αποτελούσαν στη πραγματικότητα θεωρητικές ασκήσεις επί χάρτου. Και αυτό, διότι η απόκρυψη των μεγάλων εισοδημάτων και περιουσιών είναι σήμερα δυνατή όχι μόνο στην Ελλάδα, με το γνωστό χάλι του φορολογικού μηχανισμού, αλλά και σε κάθε καπιταλιστική οικονομία της αγοράς, λόγω των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών κεφαλαίου που προσφέρουν δεκάδες, νομότυπους ή μη, τρόπους ―καθώς και χιλιάδες θέσεις εργασίας σε σχετικά ειδικευμένους φοροτεχνικούς κ.λπ.. Ο μόνος, επομένως, αποτελεσματικός τρόπος για την πραγματική σύλληψη της πελώριας φοροδιαφυγής των οικονομικών ελίτ και των προνομιούχων στρωμάτων, που είναι άλλωστε οι κυρίως ωφελημένοι από την αναπτυξιακή «φούσκα» και έπρεπε κατ’ αρχήν να πληρώσουν αντί για τα συνήθη «υποζύγια», είναι αυτός που δεν θα επιχειρήσουν ποτέ τα κόμματα εξουσίας, τα οποία άμεσα η έμμεσα χρηματοδοτούνται από τις ίδιες ελίτ. Δηλαδή, αρχικά, η γενική απογραφή της μεγάλης ακίνητης και κινητής περιουσίας (σκάφη, πολυτελή αυτοκίνητα κ.λπ.), καθώς και των καταθέσεων, επενδύσεων σε ομόλογα, μετοχές, τίτλους κ.λπ. στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό και, στη συνέχεια, η επιβολή εκτάκτου δραστικού φόρου περιουσίας.

Τέλος, σε όλες αυτές τις μορφές εξαπάτησης ήλθε να προστεθεί και η εξαπάτηση για τη δήθεν λαϊκή νομιμοποίηση των μέτρων, όπου το θράσος της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ ξεπέρασε κάθε όριο. Όχι μόνο εξαπάτησε τον λαό για να κερδίσει τις εκλογές, αλλά και αγνόησε τις προτάσεις για δημοψήφισμα πάνω στα μέτρα, παρόλο που επανειλημμένα προκλήθηκε γι’ αυτό. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο που τελευταία ο αρχηγός της κοινοβουλευτικής Χούντας, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι η Αριστερά δεν τόλμησε να μετατρέψει τις δημοτικές εκλογές σε δημοψήφισμα κατά των μέτρων, και να αγνοήσει το τοπικό περιεχόμενό τους, (το οποίο κάτω από τις σημερινές συνθήκες της βαθύτερης κρίσης καταντούσε άσχετο με τα πραγματικά προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων) έκανε φανερό ότι είναι έτοιμος να εκμεταλλευθεί ακόμη και τα αποτελέσματα των εκλογών. Δηλαδή, αν τα αποτελέσματα των εκλογών δεν εξοστρακίσουν το ΠΑΣΟΚ από την πολιτική ζωή (όπως είναι το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν τα μεσαία στρώματα που καταστράφηκαν από τη Χούντα σήμερα), θα θεωρήσει τις δημοτικές εκλογές ως «δημοψήφισμα» υπέρ των «τομών» που κάνει! Δεδομένου, όμως, όπως είναι γνωστό, ο «Καλλικράτης» επίσης επιβλήθηκε με βασικό κριτήριο την εξοικονόμηση επιπρόσθετων πόρων για την αποπληρωμή του Χρέους, αυτό αποτελεί άλλο ένα ασυγχώρητο λάθος της Αριστεράς που, τελικά, μπορεί να οδηγήσει στον δικό της εξοστρακισμό, όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη, αντί για τον εξοστρακισμό των απατεώνων της εξουσίας...

Σήμερα, επομένως, η αντίθεση μεταξύ των δύο κόσμων, που συναντούμε σε κάθε αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» και οικονομία της αγοράς, παίρνει στη χώρα μας μια δραματική εικόνα. Από τη μια μεριά, ο κόσμος των ελίτ, των παρατρεχάμενων και των προνομιούχων με τα πολυτελή επίπεδα διαβίωσης, τις βίλες, τα σκάφη κ.λπ. (οι «από πάνω») και, από την άλλη, ο κόσμος των χαμηλόμισθων εργατών και υπαλλήλων, των συνταξιούχων, των ανέργων και των υποαπασχολούμενων (οι «από κάτω»), που σήμερα αντιμετωπίζουν άμεσο κίνδυνο να μην μπορούν να καλύψουν ακόμη και τις βασικές ανάγκες τους. Στα ενδιάμεσα στρώματα (ο όρος «μεσαία τάξη» είναι μάλλον αδόκιμος για το ελληνικό επίπεδο ανάπτυξης) συνωθούνται όλοι αυτοί που μέχρι σήμερα είχαν εξασφαλίσει κάποιο καταναλωτικό επίπεδο, συνήθως με κομπίνες κάθε είδους, (φακελάκια κ.λπ., αν ήταν στον δημόσιο τομέα, και φοροδιαφυγή, εύκολο κέρδος στον ιδιωτικό) το οποίο βλέπουν τώρα που έσκασε η αναπτυξιακή «φούσκα» να εξανεμίζεται και να σπρώχνονται προς τους «από κάτω».

Η εικόνα των δύο κόσμων επιβεβαιώνεται όχι μόνο από τα επίσημα στοιχεία, αλλά ακόμη και τον ξένο Τύπο (όπως περίπου γινόταν και στη διάρκεια της στρατιωτικής Χούντας, αφού τα ελληνικά ΜΜΕ ουσιαστικά προωθούν τη γραμμή του «μονόδρομου» και της ΕΕ, όπως άλλωστε και τα κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) και τα δεκανίκια τους (ΛΑΟΣ, Δημοκρατική Αριστερά, Οικολόγοι-Πράσινοι, αλλά και το «φιλευρωπαϊκό» τμήμα της Αριστεράς μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ) και φυσικά και τα έντυπα που άμεσα ή έμμεσα ελέγχουν. Έτσι, ενώ η κοινοβουλευτική Χούντα επαναλαμβάνει συνεχώς το ασύστολο ψέμα ότι το Μνημόνιο είναι μονόδρομος, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις («ξεχνώντας» να αναφέρει ότι αυτό θα συνέβαινε μόνο αν συγχρόνως έπρεπε να πληρώσει μέχρι το τελευταίο ευρώ αυτά που χρωστάμε στις ξένες κυρίως Τράπεζες, χωρίς να επιβαρύνει τους «από πάνω» που ήταν και οι κύρια ωφελημένοι από αυτά!). Όπως, όμως, αναφέρει (ενδεικτικά, ανάμεσα σε πολλούς άλλους διεθνείς οικονομολόγους) ο John Whittaker του Βρετανικού Lancaster University, «η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να βρει τον δρόμο [της εξόδου από την ευρωζώνη και της δραχμοποίησης του χρέους] πιο ελκυστικό, αφού θα αποκαθιστούσε την ανταγωνιστικότητα και οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα θα μπορούσαν να πληρωθούν σε Ελληνικό χρήμα»”.[16] Παρόμοια θέση υποστήριξε ακόμη και ο Hans-Werner Sinn (καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου και διεθυντής του Ifo, του μεγαλύτερου καθεστωτικού think tank στη Γερμανία), ο οποίος μάλιστα αποκάλυψε και το μέγεθος της απάτης για τον «μονόδρομο» της κοινοβουλευτικής Χούντας, τονίζοντας ότι το Πρόγραμμα Σταθερότητας «ήταν περισσότερο μια προσπάθεια να αποκρύψει τις ζημιές των Τραπεζών, παρά να σώσει την Ελλάδα».[17] Παρόλα αυτά ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Τρισέ, εξακολουθεί αναίσχυντα να μιλά για «καταστροφή» αν φύγουμε από την Ευρωζώνη,[18] (ακολουθούμενος από την ντόπια ελίτ, καθώς και τη ρεφορμιστική «φιλευρωπαϊκή» Αριστερά ―ακόμη και τη «Μαρξιστική»!).

Στον πραγματικό, όμως κόσμο, πέρα απο αυτόν που παρουσιάζουν οι ελίτ και τα παπαγαλάκια τους, συμβαίνουν τα εξής:

Παρόλα αυτά, οι ελίτ μας μιλούν ακόμη για εξωστρεφή «ανάπτυξη» που δήθεν θα μας βγάλει από τον βούρκο του «μονόδρομου». Όμως, η απώτερη αιτία και για τη σημερινή ουσιαστική χρεοκοπία είναι η χαμηλή ανταγωνιστικότητα, η οποία παρουσιάζει καταβαράθρωση μετά την ένταξή μας στην Ενιαία Αγορά και την Ευρωζώνη. Έτσι, όπως είδαμε παραπάνω, μέσα σε λιγότερο από 20 χρόνια (1990-2008), η ανταγωνιστικότητα, με βάση το ελληνικό μερίδιο στις παγκόσμιες εξαγωγές, μειώθηκε κατά 30%!

Αλλά, όταν εκατομμύρια Γάλλοι κατέβηκαν τον Σεπτέμβρη του 2010 στους δρόμους για να σταματήσουν τα μέτρα Σαρκοζί, που δεν συγκρίνονται σε βαρβαρότητα με αυτά της τρόικας, θα ήταν πράγματι περίεργο να μην πράξει το ίδιο ο Ελληνικός λαός, χαροποιώντας τις ξένες και ντόπιες ελίτ επειδή «ο άνθρωπός τους στην Αθήνα» (κατά την έκφραση των Γερμανικών Financial Times για τον «Γιωργάκη»,[25]) μαζί με ένα επιτελείο αρχολιπάρων, τα καταφέρνει τόσο καλά στην εξαπάτηση …

Μια πραγματική εναλλακτική λύση στον ψευτο-«μονόδρομο»

Τα ληστρικά μέτρα που μας επέβαλε το Διευθυντήριο της ΕΕ, σαφώς δίνουν την εικόνα μιας πλήρους αποικιοποίησης της χώρας από την υπερεθνική ελίτ. Και δεν πρόκειται απλώς για την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων συνταγών της ΕΕ, όπως υποστηρίζουν κάποιοι στην Αριστερά. Άλλο πράγμα η εφαρμογή παρόμοιων μέτρων με την τυπική συναίνεση των λαών (όπως στη Βρετανία, Ολλανδία, Σουηδία κ.λπ.) και εντελώς άλλο η αναγκαστική εφαρμογή παρόμοιων μέτρων, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα. Ιδιαίτερα, όταν τα μέτρα αυτά δεν έχουν τη παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση, αφού πως έδειξα παραπάνω, το κυβερνών κόμμα εξελέγη με ένα πρόγραμμα που πρόβλεπε εντελώς αντίθετα μέτρα από αυτά που εφαρμόζει σήμερα. Και αυτό, ενώ η ηγεσία του (όπως και αυτή της ΝΔ) είχε πλήρη επίγνωση της κρίσης και των απαιτούμενων απο το Διευθυντήριο ληστρικών μέτρων―η οποία βασικά είναι χρόνια― και συνειδητά εξαπατούσε τον λαό με τη βοήθεια των πολιτικών και οικονομικών ελίτ που ελέγχουν τα ΜΜΕ, οι οποίες ήξεραν ότι μόνο ένα «σοσιαλιστικό» κόμμα που ελέγχει τα συνδικάτα θα μπορούσε να περάσει παρόμοια μέτρα! Ούτε βέβαια μπορεί να παίρνει κανείς σοβαρά υπόψη πληρωμένες δημοσκοπήσεις που επικαλούνται οι ελίτ και δήθεν δείχνουν λαϊκή έγκριση των μέτρων. Όταν η Ελλάδα έχει γίνει πασίγνωστη για το μαγείρεμα των επίσημων στατιστικών στοιχείων (μολονότι δεν είναι βέβαια μόνη!) αποτελεί κακόγουστο ανέκδοτο η επίκληση των δήθεν αμερόληπτων πορισμάτων των δημοσκοπήσεων και μάλιστα σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα για τις ελίτ ―που χρηματοδοτούν τις δημοσκοπήσεις αυτές...

Τα επιβαλλόμενα μέτρα παρουσιάζονται, σε μια μαζική πλύση εγκεφάλου από τις ελίτ, τους «αναλυτές» τους και τα ΜΜΕ, ως αναπόφευκτα. Γεγονός όμως που αληθεύει μόνο εάν πάρουμε δεδομένο το θεσμικό πλαίσιο της σημερινής παγκοσμιοποίησης, δηλαδή τις ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές που είναι η απώτερη αιτία, και των συνακόλουθων συνθηκών Μάαστριχτ, Λισαβόνας, του Συμφώνου Σταθερότητας κ.λπ. Στο πλαίσιο αυτό, η ανταγωνιστικότητα παίζει κρίσιμο ρόλο σε μια εξαγωγική οικονομία που στηρίζει την ανάπτυξή της στην ελεύθερη κίνηση εμπορευμάτων και κεφαλαίου (όπως η Γερμανία και η ...Κίνα). Η δε ανταγωνιστικότητα μιας χώρας εξαρτάται από το χαμηλό κόστος παραγωγής (που είναι συνάρτηση των μισθών, της παραγωγικότητας, της σταθερότητας των τιμών, αλλά και των εργοδοτικών εισφορών/φόρων κ.λπ.). Το ευρώ, λοιπόν, δεν μπορεί να διαχωριστεί από το Σύμφωνο Σταθερότητας, όπως ανόητα υποστηρίζει η ρεφορμιστική Αριστερά, γιατί είναι ο συνδυασμός αυτός που, στο δεδομένο θεσμικό πλαίσιο, μπορεί να επιτύχει την νομισματική σταθερότητα και την ανταγωνιστικότητα των αναπτυγμένων οικονομιών στην Ευρωζώνη, εφόσον χωρίς τις πολιτικές συμπίεσης των μισθών, τιμών και συναφών ελλειμμάτων, πράγματι δεν θα μπορούσε η «ΕΕ των κεφαλαίων» να επιβιώσει στον ανταγωνισμό με ΗΠΑ, Κίνα κ.λπ. Έτσι, η Ευρωζώνη διαμορφώθηκε με βάση τις ανάγκες οικονομιών σαν τη Γερμανική, (βλ. Κεφ 7), οι οποίες ελάχιστη σχέση έχουν με τις ανάγκες χωρών όπως η Ελληνική, ή άλλες χώρες στον «Ευρωπαϊκό Νότο».

Το παραδοσιακό, επομένως,σύνθημα της ρεφορμιστικής Αριστεράς, που επαναλαμβάνει ακόμη και σήμερα μετά το «Μνημόνιο» για την «κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας» είναι αποπροσανατολιστικό, γιατί ουσιαστικά μεταθέτει το θέμα να λυθεί στην ΟΝΕ, όταν θ' αλλάξει ο γενικός συσχετισμός δυνάμεων μέσα σε αυτήν, δηλαδή ...σε τρία τέρμινα. Στο μεταξύ, ο Ελληνικός λαός θα έχει γονατίσει μέσα στην νεοφιλελεύθερη ανέχεια και την ανεργία (που, σήμερα, συνήθως καταλήγει στον συντηρητισμό και την απάθεια, βλ. π.χ. το Βρετανικό παράδειγμα). Αντίστοιχα, το σύνθημα της «απείθειας και ανυπακοής στην ΕΕ» που υιοθετούν τμήματα της αντισυστημικής αριστεράς καταντά ρητορικό, όταν το κυβερνών κόμμα ελέγχει τα κυριότερα συνδικάτα, από τα οποία άλλωστε προκύπτουν στη συνέχεια επαγγελματίες πολιτικοί στο κόμμα!

Από την άλλη μεριά, όμως, θα μπορούσε να προταθεί ένα εναλλακτικό «πακέτο» μέτρων σαν το παρακάτω που, ακόμη και στο υπάρχον σύστημα της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», θα μπορούσε να ικανοποιεί τα εξής τρία βασικά αιτήματα:

Η θεμελιακή προϋπόθεση για την ικανοποίηση των παραπάνω αιτημάτων είναι η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας στο οικονομικό επίπεδο που έχει καταλυθεί με την ένταξή μας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, όπως είδαμε στα προηγούμενα κεφάλαια. Επομένως:

Για να μην είναι όμως οδυνηρή η παραπάνω διαδικασία, θα πρέπει να συνδυαστεί με ένα συμπληρωματικό «πακέτο» μέτρων όπως τα παρακάτω, που θα γίνουν εφικτά μετά την έξοδο από την ΕΕ/ΟΝΕ και τη συνακόλουθη αποδέσμευσή μας από το Σύμφωνο Σταθερότητας:

Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι η προτεινόμενη εναλλακτική λύση δεν σημαίνει, βέβαια, όπως τρομοκρατούν οι ελίτ τον λαό, ότι θα σταματούσε το Κράτος να πληρώνει μισθούς και συντάξεις! Αντίθετα, οι μισθωτοί και συνταξιούχοι θα εισέπρατταν πάλι ολόκληρους τους μισθούς και τις συντάξεις που είχαν κατακτήσει μέχρι σήμερα, και το Κράτος απλώς θα σταματούσε να πληρώνει τα υπέρογκα τοκοχρεωλύσια, σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, όπως κάνει τώρα. Και αυτό, μέχρις ότου εξαναγκαστούν οι ντόπιες και ξένες ελίτ με την εφαρμογή των παραπάνω μέτρων να πληρώσουν το υπόλοιπο μέρος του χρέους για το οποίο θα υπάρξει συμφωνία, ενώ συγχρόνως θα δημιουργούνταν οι προϋποθέσεις για αυτοδύναμη ανάπτυξη που θα καταργούσε την ανάγκη δανεισμού από τους καρχαρίες των αγορών (βλ Μέρος Πέμπτο).

Πώς μπορούμε να επιβάλλουμε την εναλλακτική λύση στις ελίτ;

Ακόμη και τώρα, επομένως, το πελώριο διαρκές έγκλημα των ελίτ, ντόπιων και ξένων, κατά των λαϊκών στρωμάτων θα μπορούσε να σταματήσει, μέσα από αγώνα, με στόχο τη γενική απεργία διαρκείας για να επιβληθεί η διενέργεια δημοψηφίσματος για τα μέτρα. Θα μπορούσαν να προταθούν τρεις εναλλακτικοί τρόποι για να επιτευχθει αυτός ο στόχος:

Στο δημοψήφισμα θα εκαλείτο ο λαός να ψηφίσει, αφού προηγουμένως θα είχε εξασφαλιστεί η ισότιμη μεταχείριση των εκατέρωθεν απόψεων, που θα εξασφάλιζαν οι συνελεύσεις των τεχνικών και υπαλλήλων στα ΜΜΕ που θα αναλάμβαναν τη διαχείριση τους γι αυτο το σκοπο) μεταξύ του:

Πως, όμως, θα μπορούσαμε να επιβάλλουμε το δημοψήφισμα στις ελίτ, πάντα υποθέτοντας ότι δεν έχουμε φθάσει σε επαναστατικές συνθήκες; Νομίζω ότι ο μόνος τρόπος, που θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτό στο πλαίσιο του υπάρχοντος συστήματος, είναι αν οι πολίτες, με τις παραπάνω κινητοποιήσεις τους, επέβαλαν στους επαγγελματίες πολιτικούς στη Βουλή να ξεπεράσουν τις ηγεσίες τους, να ανατρέψουν τη κυβέρνηση των δοσιλόγων που εξαπάτησε τον Ελληνικό λαό για χάρη των ντόπιων και ξένων ελίτ που υπηρετεί, και να ξεκινήσουν τη δυναμική ανάδειξης μιας κυβέρνησης λαϊκής ενότητας που θα στηριζόταν, πρώτον, στις μη υποτελείς δυνάμεις της βάσης των κομμάτων εξουσίας και, δεύτερον, στις αντίστοιχες δυνάμεις της Αριστεράς. Με άλλα λόγια, το κρίσιμο θέμα δεν είναι τα πρόσωπα που θα αποτελούσαν, και οι δυνάμεις που θα στήριζαν, παρόμοια κυβέρνηση. Το κρίσιμο θέμα θα ήταν με ποια δέσμευση θα αναλάμβανε την εξουσία παρόμοια κυβέρνηση. Και η δέσμευση θα ήταν πολύ απλή: η άμεση διεξαγωγή δημοψηφίσματος με βάση το παραπάνω αίτημα. Σε περίπτωση, βέβαια, που οι επαγγελματίες πολιτικοί αρνούνταν να παίξουν αυτόν τον ρόλο ειρηνικής διευθέτησης της κρίσης και θα προτιμούσαν να συνεχίσουν να παίζουν τον ρόλο των υποζυγίων στα αφεντικά τους (όπως σήμερα), θα αναλάμβαναν όλες τις ευθύνες για ό,τι επακολουθούσε, ενώ συγχρόνως τα λαϊκά στρώματα θα είχαν χάσει πλέον οποιαδήποτε ψευδαίσθηση για το τι σημαίνει ακριβώς το σημερινό σύστημα και θα λειτουργούσαν εφεξής σε κατάσταση συλλογικής αυτοάμυνας εναντίον των ελίτ που θα αντιμετωπίζονταν πια σαν εσωτερικός στρατός κατοχής.

Το κρίσιμο σημείο όμως σχετικά με τις παραπάνω μορφές αυτο-οργάνωσης είναι ότι εάν δεν αποτελούν οργανικό τμήμα ενός αντισυστημικού προτάγματος και κινήματος που βλέπει την άμεση δημοκρατία όχι απλά σαν μια διαδικασία, αλλά σαν ένα πολίτευμα που εφαρμόζει την άμεση δημοκρατία σε κάθε επίπεδο κοινωνικής δράσης (πολιτικό, οικονομικό, πολιτιστικό κ.λπ.) δηλαδή σαν μια Περιεκτική Δημοκρατία, τότε, θα εκφυλιστεί σε μικρο-συνελεύσεις και άλλες μορφές «αυτοδιαχείρισης» (πάρκων, κατειλημμένων κτιρίων κ.λπ.) ή σε μορφές «κοινωνικής οικονομίας» (τύπου τοπικών νομισμάτων, LETS σχημάτων κ.λπ.) οι οποίες, όταν δεν είναι ενταγμένες σε μια αντισυστημική στρατηγική ενός καθολικού προτάγματος όπως αυτού της ΠΔ είναι τόσο «επικίνδυνες» για το σύστημα που μέχρι και η κοινοβουλευτική χούντα τις ενισχύει και τις θεσμοποιεί τώρα[28], με βάση Κοινοτικό πρόγραμμα χρηματοδότησης για τη δημιουργία «Εταιριών Κοινωνικής Οικονομίας»! Το πρόγραμμα αυτό στοχεύει στην ενσωμάτωση στο σύστημα μορφών κοινωνικής αλληλεγγύης που είχαν αναπτυχθεί «από κάτω», ώστε να αντικατασταθεί η κοινωνική πρόνοια, η οποία στην κρατικιστική περίοδο της νεωτερικότητας εχρηματοδοτείτο από τους φόρους πάνω στα εισοδήματα των προνομιούχων, με ένα σύστημα κοινωνικών υπηρεσιών που βασίζεται στην εθελοντική εργασία, για την οργάνωση της οποίας χρειάζεται η διάθεση ενός ελαχιστομορίου των κοινωνικών δαπανών που διετίθεντο στο παρελθόν από τον κρατικό κορβανά!

Με αλλα λογια, το κρισιμο ζήτημα που έδειξε και η Αργεντινέζικη εμπειρια, είναι η ανάδειξη μέσα απο αυτές τις κινητοποιήσεις ενός μαζικού αντισυστημικού κινήματος με σαφές πρόγραμμα συστημικής αλλαγής, και καθαρούς μακροπρόθεσμους στόχους για τις γενικές αρχές οργάνωσης της μελλοντικής κοινωνίας, που θα πείθουν για το εφικτό της. Όπως παρατηρούσε ένας Αργεντινέζος που συμμετείχε ενεργά στην εξέγερση, χωρίς εναλλακτικό πρόταγμα «που θα έκανε ο λαός δικό του», οποιαδήπτε εξέγερση ειανι καταδικασμένη ν αποτύχει.

Πριν κλείσουμε το κεφάλαιο αυτό, θα άξιζε να κάναμε μια σύντομη αναδρομή για να δούμε τα μαθήματα της Αργεντινέζικης εξέγερσης, εφόσον η περίπτωση της Αργεντινής παρουσιάζει σημαντικές ομοιότητες με την Ελληνική, αλλά και διαφορές.

Όταν τον Δεκέμβρη του 2001 ξέσπασε η εξέγερση στην Αργεντινή, μερικοί στη ρεφορμιστική Αριστερά έσπευσαν να προεξοφλήσουν την κατάρρευση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στη χώρα αυτή, ενώ άλλοι στην επαναστατική Αριστερά γιόρταζαν την Αργεντινέζικη επανάσταση. Στη πραγματικότητα, βέβαια, τίποτα από αυτά δεν συνέβη —κάτι που δεν θα πρέπει να προξενεί καμία έκπληξη, όπως θα προσπαθήσω να δείξω συνοπτικά.

Η Αργεντινή, μετά από την κατάρρευση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1983 που στοίχισε τη ζωή 30.000 περίπου ανθρώπων, εντάχθηκε οριστικά στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, εγκαταλείποντας τις προδικτατορικές Περονικές πολιτικές που βασίζονταν στον κρατισμό, δηλαδή τον κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία, στις εθνικοποιήσεις και στην ανάπτυξη που στηριζόταν στην εσωτερική αγορά και την προστατευμένη παραγωγική δομή. Το μοντέλο που εισήγαγαν τα δύο κόμματα, που εναλλάσσονταν στην εξουσία μετά τη δικτατορία, εξέφραζε τη νεοφιλελεύθερη συναίνεση του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών, της στήριξης της ανάπτυξης στην εξωτερική αγορά και το ξένο κεφάλαιο, τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ.. Παράλληλα, οι πολιτικές αυτές έδρασαν σαν μαγνήτης για την προσέλκυση κερδοσκοπικών βασικά κεφαλαίων, καθώς και κεφαλαίων για την εξαγορά των αποκρατικοποιουμένων επιχειρήσεων. Η αναπόφευκτη συνέπεια ήταν το κλείσιμο των μη ανταγωνιστικών επιχειρήσεων και η συρρίκνωση της βιομηχανικής ικανότητας της χώρας κατά 30%, καθώς και η συνακόλουθη μαζική αύξηση της ανεργίας (που έφθασε το 18,4%) και της φτώχειας στην οποία είναι καταδικασμένο το 38% του πληθυσμού. Παράλληλα, τα μεσαία στρώματα είδαν αρχικά τη θέση τους να βελτιώνεται, όσο το κερδοσκοπικό και δανειακό κεφάλαιο (που στη δικτατορία είχε οδηγήσει στην έκρηξη του δημοσίου χρέους από 8 δις δολ. σε 46 δις δολ.) εισέρρεε στη χώρα και ο πληθωρισμός συμπιεζόταν με το δέσιμο του πέσο στο δολάριο (αντίστοιχο της δικής μας ένταξης στην Ευρωζώνη) —που χειροτέρευε περισσότερο την εξαγωγική ικανότητα της χώρας.

Η ανεργία οδήγησε τον Αύγουστο του 2001 σε μια πανεθνική κινητοποίηση πάνω από 100.000 οργανωμένων ανέργων, οι οποίοι έκλεισαν τουλάχιστον 300 δρόμους, παραλύοντας την οικονομία[29]. Η επιτυχία του κινήματος των ανέργων οφειλόταν στο γεγονός ότι, αντίθετα με τα κάθετα οργανωμένα γραφειοκρατικά συνδικάτα, που ελέγχονται από τα κόμματα εξουσίας και κάθε τόσο κάνουν κάποια απεργία για την τιμή των όπλων και κατόπιν συμβιβάζονται με βάση τους όρους των ελίτ, το κίνημα αυτό ήταν πραγματικά αυτόνομο και δρούσε με συνεπή άμεση δράση.

Ταυτόχρονα, η μεσοαστική τάξη, η οποία συρρικνωνόταν από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αντιμετώπισε στο τέλος του 2001 το πάγωμα των καταθέσεων, που επέβαλε η ελίτ κατόπιν εντολών του ΔΝΤ για να μπορέσει να συνεχίσει την κανονική αποπληρωμή του πελώριου δημοσίου χρέους που είχε φθάσει τα 160 δις. δολ. Έτσι, προστέθηκαν και τα μεσαία στρώματα στους ανέργους, παρέχοντας το φυτίλι για την έκρηξη του Δεκέμβρη που στοίχισε τη ζωή σε 30 διαδηλωτές.

Η εξέγερση στρεφόταν γενικά κατά της πολιτικής και οικονομικής ελίτ, όπως άλλωστε είχαν δείξει και οι εκλογές του περασμένου Οκτώβρη όταν, σε μια χώρα με υποχρεωτική ψηφοφορία, σχεδόν το 30% των ψηφοφόρων είτε απέσχον, είτε έγραψαν στο ψηφοδέλτιο τη φράση «Να φύγουν όλοι». Μολονότι, όμως, βασικό σύνθημα των διαδηλωτών ήταν «Χωρίς Περονιστές και Ριζοσπάστες (τα δυο κόμματα εξουσίας) θα ζούσαμε όλοι καλύτερα» οι Αργεντινέζοι βρέθηκαν, τελικά, πάλι με τους Περονιστές στην εξουσία. Η νέα πολιτική ελίτ που αναδείχθηκε μέσα από τις πολιτικές μανούβρες του κατεστημένου, τρομαγμένη από τη μαζική λαϊκή αντίδραση, ανέπτυξε μια ρητορική ελέγχου των αγορών και του νεοφιλελευθερισμού, ενώ στην πράξη τα μέτρα που εφάρμοζε υλοποιούσαν τη γνωστή τακτική του «διαίρει και βασίλευε», με στόχο την απομάκρυνση των μεσοαστικών στρωμάτων από την εξέγερση: ηπιότεροι έλεγχοι στις καταθέσεις, υποτίμηση του πέσο και αποκοπή της πρόσδεσης στο δολάριο με παράλληλη προστασία των καταθέσεων κ.λπ.. Tα μέτρα, βέβαια, αυτά ούτε έθιγαν την ουσία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, (δηλαδή τις «απελευθερωμένες» αγορές κεφαλαίου και εμπορευμάτων και την ελαστική αγορά εργασίας), ούτε άλλωστε ήταν δυνατό μία κυβέρνηση απόλυτα εξαρτημένη από το ξένο κεφάλαιο και τις ξένες αγορές να πάρει παρόμοια μέτρα.

Το φανερό κοινωνικό μάθημα, επομένως, από την Αργεντινέζικη επανάσταση ήταν ότι δεν αρκούν ούτε η πιο βαθιά οικονομική κρίση, ούτε η αυθόρμητη εξέγερση για να επιτύχουν τη ριζική κοινωνική αλλαγή. Έτσι, οι Αργεντινέζοι ανακάλυψαν γρήγορα το μάθημα που είχαν πάρει 150 χρόνια πριν οι σοσιαλιστές, όταν συνειδητοποιούσαν ότι η μεταβολή ενός κοινωνικού συστήματος απαιτεί ένα μαζικό αντισυστημικό κίνημα και δεν αρκούν οι αυθόρμητες εξεγέρσεις, που εύκολα πνίγονται στο αίμα ή αποπροσανατολίζονται σε στόχους που είναι συμβατοί με την αναπαραγωγή του συστήματος. Από τότε, η ιστορία των αντισυστημικών κινημάτων και η κατάρρευση του «υπαρκτού» δίδαξαν και ένα δεύτερο κοινωνικό μάθημα που σήμερα έχει πλήρως αφομοιωθεί στη λαϊκή συνείδηση: ότι ούτε το απελευθερωτικό πρόταγμα μπορεί να γίνει «επιστήμη» με τις απόλυτες «αλήθειες» του που κατέχει η «πρωτοπορία», ούτε η οργάνωση ενός απελευθερωτικού κινήματος μπορεί να είναι ιεραρχική, εκκολάπτοντας νέες ελίτ για το μέλλον. Το μάθημα αυτό είχε σαφώς αφομοιωθεί από τους εξεγερμένους του Μάη του ’68 χθες, αλλά και τους εξεγερμένους της Αργεντινής.

Στη διάρκεια της Αργεντινέζικης εξέγερσης αναπτύχθηκαν τουλάχιστον 140 «συνελεύσεις γειτονιάς» από τις οποίες 70 μέσα στο ίδιο το Μπουένος Άιρες, και τουλάχιστον άλλες τόσες στην υπόλοιπη χώρα[30], που συνέρχονταν εβδομαδιαία και, λειτουργώντας αμεσοδημοκρατικά, συζητούσαν τόσο τοπικά προβλήματα (ανεργία, ιατρική περίθαλψη κ.λπ.) όσο και γενικά θέματα για την οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας. Κάθε Κυριακή γινόταν μια «συνέλευση των γειτονιών» όπου παίρναν μέρος πολίτες που συμμετείχαν στις συνελεύσεις γειτονιάς, όχι σαν «αντιπρόσωποί» τους, (εφόσον οι γειτονικές συνελεύσεις ηταν αυτόνομες και βασικά απέρριπταν την αρχή της αντιπροσώπευσης), αλλά ως απλοί πολίτες που επιθυμούσαν να μεταφέρουν το πνεύμα των συζητήσεων των γειτονικών συνελεύσεων, με στόχο τον συντονισμό των προτάσεων και αποφάσεών τους.

Είναι, επομένως ,φανερό ότι η εξέγερση της Αργεντινής δημιούργησε ένα κενό εξουσίας που καλύφθηκε μεν προσωρινά, χωρίς όμως η κρίση που το δημιούργησε να έχει αποσοβηθεί. Και εδώ έρχεται η σημασία των κοινωνικών μαθημάτων από τις εμπειρίες του παρελθόντος. Η εξέγερση στην Αργεντινή, μολονότι φανερώνει την πλήρη αφομοίωση του δεύτερου μαθήματος που ανέφερα παραπάνω, δείχνει συγχρόνως ότι —χάρη στη μεταμοντέρνα σημερινή «Αριστερά»— έχει ξεχαστεί εντελώς το πρώτο ιστορικό μάθημα. Ότι, δηλαδή, είναι αδύνατη η ριζική κοινωνική αλλαγή χωρίς τη δημιουργία ενός μαζικού αντισυστημικού κινήματος με σαφές πρόγραμμα συστημικής αλλαγής, και καθαρούς μακροπρόθεσμους στόχους για τις γενικές αρχές οργάνωσης της μελλοντικής κοινωνίας, που θα πείθουν για το εφικτό της (κάτι ιδιαίτερα απαραίτητο μετά την αποτυχία του κεντρικού σχεδιασμού ως εναλλακτικού προς την οικονομία της αγοράς τρόπου οικονομικής οργάνωσης) καθώς και βραχυπρόθεσμους στόχους και στρατηγική.[31] Όπως παρατηρούσε ένας Αργεντινέζος που συμμετείχε ενεργά στην εξέγερση, «το θλιβερό είναι ότι ούτε η κοινοβουλευτική ούτε η επαναστατική Αριστερά και, ακόμη λιγότερο, οι οργανωμένοι αναρχικοί έχουν κατορθώσει να προτείνουν ένα εναλλακτικό πρόταγμα που θα έκανε ο λαός δικό του»[32]―πράγμα, βέβαια, που εξηγεί την τελική αποτυχία της Αργεντινέζικης εξέγερσης...

[1] Izabella Kaminska, “Greek tycoons and EU commissioners,” FT Alphaville, The Financial Times (29/4/2010).

[2] George Irvin, “Greece still has a choice,” The Guardian (3/5/2010).

[3] Martin Wolf, “A bail-out for Greece is just the beginning,” The Financial Times (4/5/2010).

[4] Βλ. π.χ. τις δηλώσεις Φλωρίδη στην εκπομπή της NET Press (20/4/2010).

[5] Βλ. π.χ. Ν. Μαραντζίδης, «Η εκκωφαντική σιωπή της αντισυστημικής Αριστεράς», Το Βήμα (18/4/2010)

[6] Φυσικά, τώρα που υπάρχουν και επίσημες μαρτυρίες ότι ο «Γιωργάκης», μήνες πριν τις εκλογές, ήξερε το επακριβές μέγεθος της κρίσης και τα μέτρα που θα έπρεπε να πάρει, αλλά παρόλα αυτά δεν δίστασε να μιλά προεκλογικά για σοσιαλισμό και αυξήσεις μισθών, αποδείχνεται ένας κοινός απατεώνας επαγγελματίας πολιτικός, όπως και αυτοί από τον λόχο του που εξακολουθούν να τον στηρίζουν.

[7] Κ. Σιωμόπουλος, «Οι καταθέσεις πέταξαν για το Μέιφερ», Το Βήμα (18/4/2010).

[8] Βλ. τις απόψεις νεοφιλελευθέρων (Ανδριανόπουλος) και σοσιαλφιλελευθέρων (Τσούκαλης, Φλωρίδης) στην εκπομπή Press, ό.π.

[9] Βλ. π.χ. Wolfgang Münchau, “Greece’s bail-out only delays the inevitable,” & Alan Beattie, “Greek bail-out teams face hard balancing act,” The Financial Times (18/4/2010).

[10] Βλ. «Εργολαβία πήρε ο Μινχάου(ζεν) τη "χρεοκοπία Ελλάδας"», “Ε” (20/4/2010).

[11] A. Sakoui & K. Hope, “Markets gear up for Greek debt restructuring,” The Financial Times (21/4/2010).

[12] R. Atkins & K. Hope, “Greece faces risk of spiralling into default,” The Financial Times (22/4/2010).

[13] James Mackintosh, “Greece unlikely to default in next two years,” The Financial Times (8/9/2010).

[14] Βλ. Η Παγκόσμια Κρίση, η Ελλάδα και το Αντισυστημικό Κίνημα (Κουκκίδα, 2009), κεφ. 14.

[15] Wolfang Munchau, “Shrink the eurozone, or create a fiscal union,” The Financial Times (14/3/2010).

[16] Dr John Whittaker, “Leaving euro may be more attractive,” The Financial Times (30/8/2010).

[17] Martin Wolf, “Germans are wrong: the eurozone is good for them,” The Financial Times (7/9/2010).

[18] Ζ. Κ. Τρισέ: «Ενδεχόμενη επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή σημαίνει καταστροφή», Ελευθεροτυπία (6/9/2010).

[19] World Bank, World Development Indicators 2010, Table 2.5

[20] Corinna Jessen, “Entering a Death Spiral?,” Spiegel (18/8/2010).

[21] Νiki Κitsantonis, “Young Greeks Seek Options Elsewhere,” The New York Times (14/9/2010).

[22] Βλ την Έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας 2010 της ΓΣΕΕ, Ελευθεροτυπία (16/9/2010)

[23] World Development Indicators 2010, Tables 4.1, 4.2, 4.8, 4.9.

[24] Βλ. έρευνα Εθνικής Συνομοσπονδίας Εμπορικών Επιχειρήσεων (ΕΣΕΕ) (9/10/2010).

[25] Ines Zöttl, “Unser Mann in Athen,” Financial Times Deutschland (13/8/2010).

[26] Βλ. π.χ. Martin Feldstein, “Let Greece take a eurozone «holiday»,” The Financial Times (16/2/2010) & Erik Jones, The Financial Times (11/3/2010).

[27] Helena Smith, “Super-rich move billions out as debt crisis overwhelms Greece,” The Observer (7/2/2010).

[28] Βλ. «Ενισχύσεις για κοινωνικές εταιρείες αποκλεισμένων», Ελευθεροτυπία,12/10/2010 & «Σύσταση Ταμείου Κοινωνικής Οικονομίας μέσα στο 2010 ανακοίνωσε η Λούκα Κατσέλη», Ελευθεροτυπία (9/9/2010).

[29] James Petras, Monthly Review (Ιανουάριος 2002).

[30] Guido Galafassi, “Argentina on fire,” Democracy & Nature, τομ. 8, αρ. 2, Ιούλης, 2002 (βλ. μετάφραση στο περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία, τ. 5 (Νοέμβριος 2003).

[31] βλ. T. Fotopoulos, “Transitional strategies and the Inclusive Democracy project,” Democracy & Nature, τομ. 8, αρ. 1 (Μάρτης 2002) και μετάφραση στο περιοδικό Περιεκτική Δημοκρατία, τ. 6-7 (Φεβρουάριος- Μάιος 2004).

[32] “Argentina: first hand account,” UK indymedia (2/1/2002).