Από
το μπλογκ του εκπροσώπου των συντακτών της Ελευθεροτυπίας (4
Μάρτη 2012)
Παρέμβαση του
Τάκη Φωτόπουλου στο διαδικτυακό διάλογο με θέμα:
"Οι
προτάσεις της Χ.Κ.Τεγόπουλος προς τους εργαζόμενους στην
συνάντηση της Παρασκευής - Tην Δευτέρα όλοι στη συνέλευση (1
μ.μ)"
Τάκης
Φωτόπουλος
said...
Το γεγονός της τακτικής μου συνεργασίας
με την εφημερίδα για 22 ολόκληρα χρόνια νομίζω μου δίνει το
δικαίωμα, παρά το γεγονός ότι δεν είμαι δημοσιογράφος και
επομένως μέλος της ΕΣΗΕΑ, να εκφράσω και εγώ συνοπτικά την
άποψή μου για την αυριανή κρίσιμη συνέλευση που νομίζω θα
είναι καθοριστική για το εάν θα έχει καν μέλλον μια
προσπάθεια στην οποία επιχείρησα να συμβάλλω και εγώ το κατά
δύναμη, ακριβώς γιατί την είδα, όπως θα εξηγήσω σύντομα, ότι
από μια άποψη είναι και μοναδική σε διεθνές επίπεδο.
1. Το κρίσιμο ερώτημα για όλους μας στο
οποίο πρέπει να δώσει απάντηση η αυριανή Γ.Σ. είναι το εάν
ξεκινάμε με δεδομένο ότι θέλουμε να συνεχιστεί η έκδοση της
εφημερίδας όπως την ξέραμε. Δηλαδή, το ότι δεν συζητάμε καν
την περίπτωση να συμβάλλουμε με οποιοδήποτε τρόπο είτε στην
οριστική διακοπή της, είτε, ακόμη χειρότερα, στη μετάλλαξή
της σε κάποια άλλη εφημερίδα όπως,
κατά τη γνώμη μου που
εξέθεσα αλλού, ήταν το «απεργιακό» φύλλο, το οποίο ούτε το
σύνηθες απεργιακό φύλλο ήταν, ούτε η εφημερίδα που ξέραμε,
αφού της έλειπε το βασικό χαρακτηριστικό που νομίζω την
διαφοροποιεί από κάθε άλλη εμπορική εφημερίδα μεγάλης
κυκλοφορίας, ακόμη και σε διεθνές επίπεδο: την πολυφωνία.
Και εννοώ βέβαια μια πραγματική πολυφωνία και όχι τη δήθεν
πολυφωνία του «απεργιακού» που για το κρίσιμο θέμα για τη
ζωή όχι μόνο των εργαζομένων αλλά κι του Ελληνικού λαού
γενικότερα —το θέμα της σημερινής καταστροφικής οικονομικής
κρίσης που μας επέβαλαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ—
εξαντλείται στο ψευτοδίλημμα μνημόνιο ή όχι μνημόνιο (δηλαδή
στη γραμμή συγκριμένων πολιτικών παρατάξεων, ΣΥΡΙΖΑ, ΕΛΕ
κ.λπ.) και όχι στο πραγματικό δίλημμα που συζητούν ακόμη και
οι ορθόδοξοι οικονομολόγοι στο εξωτερικό, αν μπορεί να βγει
η Ελλάδα από την κρίση όντας μέσα στην ΕΕ. Ανάλογα για την
Συρία, το «απεργιακό» φύλλο παίρνει γραμμή από τη γνωστή
Liberation που εκπροσωπεί τέλεια την εκφυλισμένη Γαλλική
«αριστερά», η οποία στήριξε τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη
Γιουγκοσλαβία και στη συνέχεια έμμεσα αυτούς τη Λιβύη
(υποστηρίζοντας ένθερμα τους «επαναστάτες» του Σαρκοζί και
του Henri Levy) και τώρα αντίστοιχα στη Συρία, με στόχο
πάντα την αλλαγή του καθεστώτος και την επιβολή πελατειακού
καθεστώτος. Όμως πολλοί αναγνώστες δεν αγόραζαν την
εφημερίδα για αυτού του είδους την «πολυφωνία» που μπορούν
να τη βρουν άνετα και σε άλλες εφημερίδες...
2. Αν η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα
είναι καταφατική το επόμενο ερώτημα είναι πώς μπορεί να
συνεχιστεί η έκδοση της εφημερίδας που ξέραμε. Οι προτάσεις
της εργοδοσίας προφανώς περιέχουν πολύ σκληρούς όρους που
συνεπάγονται μεγάλη μείωση του αριθμού των εργαζομένων,
καθώς και των μισθών. Αυτοί, αν όχι και χειρότεροι, είναι
βέβαια οι όροι που επιβάλλουν σήμερα οι ελίτ σε ολόκληρο τον
Ελληνικό λαό. Και ξέρουμε ότι οι όροι αυτοί ουσιαστικά
επιβλήθηκαν και στην εργοδοσία αφού, ανεξάρτητα πως φθάσαμε
ως εδώ που δεν έχω τα στοιχεία για να κρίνω, είναι φανερό
ότι ούτε υπήρξε τραπεζικό δάνειο για την «Ε» (όπως για
εφημερίδες που είναι αποκλειστικά φερέφωνα των συστημικών
απόψεων), ούτε πρόκειται ποτέ στο μέλλον να πάρει τέτοιο
δάνειο η εφημερίδα χωρίς παρόμοιους όρους. Ξέρουμε επίσης
ότι ακόμη και αν συνεχιζόταν η μεταλλαγμένη “απεργιακή”
εφημερίδα ως κανονική, τους ίδιους ακριβώς όρους θα εφάρμοζε
για να επιβιώσει (μαζική μείωση προσωπικού, μισθών κ.λπ.).
3. Με βάση λοιπόν τα (1) και (2) η λύση
και στο πρόβλημα των εργαζομένων της εφημερίδας, όπως και
γενικότερα, μπορεί να δοθεί μόνο συνολικά και όχι στο
επίπεδο του κάθε εργοστασίου ή εφημερίδας χωριστά, εκτός
βέβαια αν υπήρχε μαζικός συντονισμός μεταξύ τους (που δεν
υπάρχει, όπως έδειξε και η Χαλυβουργική). Οποιαδήποτε
επομένως πραγματική λύση είναι αδύνατη χωρίς τη συνολική
ανατροπή που περνά μέσα από τον αγώνα για Λαϊκό Μέτωπο που
θα επέβαλε μια κυβέρνηση κοινωνικής και εθνικής
απελευθέρωσης. Η διατήρηση επομένως της εφημερίδας είναι
ζωτικής σημασίας στον αγώνα αυτό και οι λογικές
διαπραγματεύσεις για την όσο το δυνατό λιγότερο επώδυνη
εφαρμογή των
όρων που σήμερα επιβάλλονται στους εργαζόμενους
νομίζω αποτελεί, μέχρι τότε, μονόδρομο.
Sunday, March 4, 2012 6:44:00 PM
GMT+02:00