ΠΡΙΝ (Κυριακή
16
Ιουνίου
2002)
Το
Αθηναϊκό Ιντιμίντια και η ρεφορμιστική
Αριστερά
ΤΑΚΗΣ
ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Σε
προηγούμενο άρθρο μου (ΠΡΙΝ, 2/6/2002)
αναφέρθηκα στην ιδεολογία των ιντιμιντια
σε σχέση με την πράξη τους και έθεσα το
κρίσιμο ερώτημα εάν ικανοποιούν τις
προϋποθέσεις για να λειτουργήσουν ως
αυτόνομα, δημοκρατικά και αντισυστημικα
μέσα ενημέρωσης, όπως συνήθως
επαγγέλλονται. Όπως προσπάθησα να δείξω, σε
μια ταξικά διαιρεμένη κοινωνία, δεν νοείται
«αυτόνομο» ΜΜΕ και μόνο όταν τόσο η
διαχειριστική ομάδα όσο και η πλειοψηφία
των χρηστών ενός Ιντιμιντια τυχαίνει να
υποστηρίζουν αντισυστημικες απόψεις
μπορεί ένα Ιντιμιντια να έχει καθαρά
αντισυστημικό χαρακτήρα, σε αντίθεση με τις
ρεφορμιστικές απόψεις που συνήθως
επικρατούν σε αυτά. Φυσικά, εάν ο
ρεφορμιστικός χαρακτήρας ενός ινιτμιντια
αντανακλά απλώς τις απόψεις που επικρατούν
σε συγκεκριμένο εναλλακτικό χώρο, ουδείς
ψόγος. Όμως, όπως δείχνει η περίπτωση του
Αθηναϊκού ιντιμιντια, αυτό συμβαίνει ακόμη
και όταν όλες οι ενδείξεις είναι ότι η
πλειοψηφία των ακτιβιστών υποστηρίζουν
αντισυστημικες απόψεις (έστω και αν οι
απόψεις αυτές δεν παίρνουν πάντα
κινηματική μορφή).
Έτσι,
εάν κάποιος επισκεφθεί το Αθηναϊκό
ιντιμιντια θα συναγάγει την εντύπωση ότι οι
κυρίαρχες τάσεις στον εναλλακτικό χώρο
στην Ελλάδα χαρακτηρίζονται από ένα μίγμα
ρεφορμισμού (που εκφράζει βασικά τον ΣΥΝ
και τους άμεσους ή έμμεσους συνοδοιπόρους
του: Εποχή, Ελληνικό τμήμα ATTAC, Δίκτυο για τα
Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα,
Κοινωνικά Φόρα κλπ) και λάιφ σταιλ «αναρχισμού»
(που λόγω της πρωτόγονης προβληματικής του
δεν ευτελιζει μόνο το ιστορικό αναρχικό
κίνημα αλλά ουσιαστικά αναδεικνύει ως «σοβαρες»’
τις ρεφορμιστικές απόψεις). Δεν είναι
λοιπόν περίεργο ότι, αντίθετα με την
ψευδολογία της Διαχειριστικής Ομάδας (Πριν,
9/6/2002) που ισχυρίζεται ότι άρχισα μια «ανελέητη
επίθεση» κατά του Ιντιμιντια επειδή «ο λαός
των χρηστών» απέρριψε την πρόταση μου, στην
πραγματικότητα, ήταν η ίδια η Ομάδα που,
μήνες πριν, ξεκίνησε μια άθλια απόπειρα
διασυρμού μου. Η αιτία ήταν άρθρο μου που
πρωτοδημοσιευθηκε τον Φεβρουάριο στο ΠΡΙΝ
και με πρωτοβουλία χρήστη αναδημοσιεύτηκε
στο Ιντιμιντια (άρθρο 4780) σχετικά με το
ρεφορμιστικό «καπέλωμα» του κινήματος της
αντιπαγκοσμιοποίησης που επιχειρήθηκε στο
Πόρτο Αλέγκρε και σήμερα υλοποιείται με τα
κοινωνικά φόρα που σκαρώνει η ρεφορμιστική
Αριστερά σε όλο τον κόσμο με βάση την «γραμμή
ΠΑ». Το σύνθημα γι αυτή την επίθεση έδωσε
μέλος της Ομάδας, ο Αρίστος (Γιαννόπουλος),
συντάκτης της Ελευθεροτυπίας και στέλεχος
του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά
Δικαιώματα, (ο οποίος προφανώς όταν γράφει
στο Ιντιμιντια με το μικρό του όνομα νιώθει
απαλλαγμένος από οποιουσδήποτε
δεοντολογικούς κανόνες), που σχολίασε ως
εξής την κριτική μου για το ΠΑ:
«Έλεος
με την αυτάρεσκη (και αυτιστική) ξινίλα, πια
ρε σύντροφοι!». Το σχόλιο αυτό ακολούθησαν
στις επόμενες συζητήσεις
(άρθρα
13270, 13938, 14796, 14908, 14918, 15016, 15659)
ακόμη
πιο χυδαία σχόλια διάφορων ανώνυμων
λασπολόγων
που ρητά ενέκρινε η Ομάδα—σχόλια που αν
δημοσιευόντουσαν σε οποιοδήποτε έντυπο ΜΜΕ
σίγουρα θα προκαλούσαν την πειθαρχική
επέμβαση της ΕΣΗΕΑ. Η ανωνυμία όμως που
επικρατεί στο Ιντι, η οποία κάποτε μπορεί
πράγματι να είναι χρήσιμη (πχ όταν
χρησιμοποιείται από πραγματικά
διωκόμενους και όχι από κατά φαντασία
επαναστάτες) προφανώς στο Αθηναϊκό
ιντιμιντια παίζει πολύ πιο χρήσιμους
ρόλους: την συγκάλυψη της άθλιας
λασπολογίας της ρεφορμιστικής Αριστεράς
και των λαϊφ-στάιλ «αναρχικών» κατά των
αντισυστημικων κινηματικών απόψεων και των
φορέων τους. Μια επίσκεψη στα παραπάνω
άρθρα αρκεί για να πείσει κάθε καλόπιστο
αναγνώστη για τις ανήθικες τακτικές που
χρησιμοποιεί η Ομάδα του Ιντι και οι
ανώνυμοι παρατρεχάμενοι της για να
μπλοκάρουν κάθε διάλογο που δεν εγκρίνουν.
Το
περίεργο επομένως «άνοιγμα» που ανέφερα
μεταξύ των πράγματι κυρίαρχων
αντισυστημικων τάσεων στον Αθηναϊκό
εναλλακτικό χώρο και αυτών που
εμφανίζονται ως κυρίαρχες στο Αθηναϊκό
ιντιμιντια μπορεί άνετα να εξηγηθεί με βάση
την κατάφωρη άμεση η έμμεση χειραγώγηση του
μέσου που διαπράττει η διαχειριστική ομάδα.
Άμεσα, με την διπλή διακριτική ευχέρεια που
διαθέτει να επιλέγει τον τρόπο σύνταξης της
κεντρικής στήλης καθώς και το ποια
υβριστικά σχόλια θα επιτρέπει να
δημοσιεύονται (που «τυχαίνει» συνήθως να
διασύρουν όσους αντιτίθενται στη γραμμή
της) και ποια θα σβήνει (που «τυχαίνει» να
αφορούν πολιτικούς της φίλους). Έμμεσα, με
την εκμετάλλευση της ανωνυμίας για να
εξευτελίζει τις κινηματικές
αντισυστημικες απόψεις, είτε με σχόλια των
ίδιων των μελών της, είτε με ανώνυμα σχόλια (που
πιθανότατα προέρχονται από την ίδια και
τους παρατρεχάμενους της),
των
οποίων φυσικά η πηγή προέλευσης καλύπτεται
από την βολική ανωνυμία. Έτσι εξηγείται ότι
δεν είναι μόνο το πρόταγμα της Περιεκτικής
Δημοκρατίας που λασπολογηθηκε κατά χυδαίο
τρόπο αλλά και κάθε αντισυστημικη
κινηματική άποψη, είτε αυτή υποστηρίζεται
από ενταγμένους σε οργανώσεις και κόμματα (ΝΑΡ,
Τροτσκιστικες οργανώσεις, ΚΚΕ κλπ) , είτε
από ανένταχτους. Αντίθετα, οι υποστηρικτές
της ρεφορμιστικής Αριστεράς κατακλύζουν
την στήλη των ειδήσεων με νέα από την
δραστηριότητα της ρεφορμιστικής Αριστεράς
(ΠΑ, κοινωνικά φόρα κλπ) και όταν κάποιοι
υποστηρικτές αντισυστημικων απόψεων τους
επικρίνουν αντιμετωπίζουν όχι
εποικοδομητική συζήτηση αλλά μια άμεση
χυδαιολογική επίθεση που οδηγεί σε ένα
φαύλο κύκλο υβριστικών ανταλλαγών, χωρίς
καμία σχεδόν δυνατότητα για την ανάπτυξη
εποικοδομητικού διάλογου, όπως
διαπιστώσαμε «από πρώτο χέρι» οι
συντελεστές του περιοδικού Περιεκτική
Δημοκρατία
Με
βάση αυτή τη προβληματική, πρότεινα την
σύγκληση γενικής συνέλευσης (13938) όπου θα
εκπροσωπούνται ισότιμα όλες οι τάσεις στον
εναλλακτικό χώρο, είτε αποτελούνται από
οργανώσεις και κόμματα είτε από
ανένταχτους, (με διαδικασία που θα μπορούσε
να συζητηθεί), η οποία θα προχωρούσε στην
έγκριση κάποιων δεοντολογικών κανόνων και
θα ανέθετε σε μια επιτροπή ανακλητών
εντολοδόχων την αυστηρή εφαρμογή τους, ώστε
να μην μπορεί, όπως σήμερα, μια
Διαχειριστική Ομάδα να καταχράται έτσι
βάναυσα την εξουσία της προβάλλοντας τις
απόψεις με τις οποίες συμφωνεί και
λασπολογωντας (άμεσα ή έμμεσα) τις
υπόλοιπες. Για εύλογους λόγους, η Ομάδα
χρησιμοποίησε κάθε μέσο στη διάθεση της για
να εξευτελίσει την πρόταση αυτή και να
διασύρει προσωπικά αυτόν που την διατύπωσε,
δημιουργώντας μια δήθεν «πλειοψηφία» των
χρηστών που υποτίθεται καταδικάζει την
πρόταση – «πλειοψηφία» που σήμερα έχει το
θράσος να επικαλείται για να δικαιολογήσει
την απόρριψη της. Όμως, το εαν η πρόταση αυτή
πράγματι απορρίφθηκε από τους χρήστες δεν
μπορεί βέβαια να κριθεί από το ηλεκτρονικό
«δημοψήφισμα» βίας και νοθείας που
οργάνωσε η Ομάδα, η οποία
τρομοκρατούσε όποιον καλόπιστο
επιχειρούσε την πραγματική συζήτηση της
χαρακτηρίζοντας τον ως «προβοκάτορα» κλπ ,
ούτε βέβαια όταν η ανωνυμία έδινε στα μέλη
της και τους παρατρεχάμενους της
την δυνατότητα πολλαπλής «ψήφου». Ακόμη,
το πόσο αποδεκτή είναι μια τέτοια πρόταση
δεν μπορεί να κριθεί από τις ψευτο «ανοικτές»
συνελεύσεις της Ομάδας. Δεν έχει κανένας
αμφιβολία ότι η ρεφορμιστική Αριστερά μαζί
με τους λάιφ σταιλ αναρχικούς
συνοδοιπόρους της μπορούν να γεμίσουν μια
αίθουσα και να παριστάνουν την ανοικτή
συνέλευση που δήθεν εγγυάται την τήρηση των
δεοντολογικών κανόνων λειτουργίας του
μέσου. Προφανώς, αυτό είναι αρμοδιότητα
μιας πραγματικά δημοκρατικής προσωπο-με-προσωπο
συνέλευσης όλων των τάσεων, και όχι ...μιαμισυ
τάσης όπως σήμερα, που μέσα από ένα
εποικοδομητικό διάλογο θα αποφάσιζε τον
τρόπο λειτουργίας του Ιντιμιντια .
Η
Ομάδα είχε κάθε δυνατότητα, αν δεχόταν την
πρόταση αυτή ή οποιαδήποτε παρόμοια, να
αποδείξει ότι η παραπάνω προβληματική (μου)
συνίσταται από φαντασιώσεις και ότι στην
πραγματικότητα τα μέλη της δεν χειραγωγούν
το ιντιμιντια. Με την αντίδραση της όμως στη
πρόταση αυτή απόδειξε πέρα από κάθε
αμφιβολία ότι οι λόγοι για τους οποίους
απέρριψε την πρόταση (με αυτόν μάλιστα τον
χυδαίο τρόπο) είναι εντελώς ιδιοτελείς: η
αναπαραγωγή της σημερινής χειραγώγησης του
μέσου, βασικά από τον σκληρό πυρήνα της
ρεφορμιστικής Αριστεράς που (με τη συνδρομή
των λάιφ σταιλ αναρχικών που βρήκαν βήμα
για να εκθέτουν τις απόψεις τους) το ελέγχει.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι η ίδια Ομάδα
καταλήγει προτείνοντας (σαν γνήσιος «ιδιοκτήτης»
του μέσου) σε όσους δεν αρέσει το Ιντι να
φτιάξουν το δικό τους!
Είναι φανερό ότι ελευθερία στην
δημοσίευση δεν είναι νοητή χωρίς
δημοκρατία στη διαχείριση. Είναι εξίσου
φανερό ότι μερικοί από τους ακτιβιστές στον
εναλλακτικό χώρο παγιδεύονται σήμερα από
τον ψευτο-πλουραλισμό του Athens IMC του οποίου
η Διαχειριστική Ομαδα, οπως και οι
ιδιοκτήτες πολλών αστικών ΜΜΕ, επιτρέπει
μεν τη δημοσίευση αντισυστημικων
κινηματικών απόψεων, αλλά, χειρότερα απο
αυτούς, φροντίζει συγχρόνως με μύριους
άμεσους η έμμεσους τρόπους να τις
διαστρεβλώνει ή να τις διασύρει. Μήπως
λοιπόν είναι καιρός οι αντισυστημικες
δυνάμεις στον εναλλακτικό χώρο να
αποδεχθούν την πρόκληση και να προχωρήσουν
στην δημιουργία ενός πραγματικά
αντισυστημικου μέσου εναλλακτικής
ηλεκτρονικής πληροφόρησης που θα εκφράζει
την συντριπτική πλειοψηφία των μη
ρεφορμιστών ακτιβιστων στον χώρο; Κατά τη
γνώμη μου, η δημιουργία ενός αντισυστημικου
κινήματος εναντίον της καπιταλιστικής
παγκοσμιοποίησης απαιτεί και την
δημιουργία ενός αντισυστημικου
ηλεκτρονικού μέσου ενημέρωσης. Έτσι μόνο οι
αντισυστημικες δυνάμεις θα παύσουν να
συμβάλλουν, προσδίδοντας αξιοπιστία σε
δήθεν αντισυστημικα μέσα, στην πελώρια
σύγχυση για τις πραγματικές αιτίες και τον
τρόπο διεξόδου από την σημερινή
πολυδιάστατη κρίση που καλλιεργεί η
ρεφορμιστική Αριστερά. Και αυτο ειναι
ιδιαιτερα σημαντικό οταν ειναι ακριβως η
συγχυση αυτη που αποτελεί το κύριο στήριγμα
του συστήματος.