Shkatërrimi i shtresave popullore dhe kolonizimi i Greqisë nga BE: Dalja dhe Qorrsokakët," Takis Fotopoulos, February 28, 2012

Shkatërrimi i shtresave popullore dhe kolonizimi i Greqisë nga BE: Dalja dhe Qorrsokakët*

Junta vendore e pandrojtur, në njëmendësi me juntën e elitës ndërkombëtare që përfaqëson Trojka, adoptuan një traktat huaje që qoftë edhe për editorialin e gazetës Britanike Independent e krahason me traktatin e Varshavës, (i cili kishte si qëllim gjunjëzimin ekonomik të Gjermanisë së mundur në Luftën e Parë Botërore), ndërsa gazeta e madhe Spanjolle e qëndrës së djathtë El Pais e karakterizonte si një «kalim kolosal të sovranitetit, ndoshta më të madhin që iu ushtrua një vendi në kohë paqeje». Natyrisht, elita jonë, përmes kryeministrit Bankier të dhënë, deklaronte «shumë e gëzuar» ditën që nënshkruante kolonizimin formal të Greqisë nga BE. Dhe kjo, në kohën kur nuk ekziston asnjë ekonomist ndërkombëtar serioz që të mos pranojë se ai traktat është thjesht një mjet pezullimi i kapitullimit formal të vendit, deri sa të thuret pjesa tjetër e Eurozonës dhe veçanërisht hallkat e saj të dobëta për Europën Jugore Periferike nga çdolloj simptome infektive, por edhe –kryesisht –të sigurojë se ai traktat do të lidh duardhekëmbë, qoftë edhe Kushtetueshmërisht, popullin Grekë për shumë dekada, pavarsisht ndryshimeve të personelit politik në qeveri, që jo vetëm do të shlyejë (për të shumtën herë) të gjithë borxhet, pa asnjë të drejtë qethjeje të re në të ardhmen, por edhe do të shes me çmim të lirë çdo të mirë publike dhe shërbim te shumëkombshet që do të mësyjnë në vend nën formën e «investimeve». Kjo, në një kohë kur ndërkohë do të jetë bërë kapitullimi formal i cili do të kontrollohet sërish nga elita dhe do të shoqërohet me daljen e përkohëshme nga Eurozona, me qëllim që jo vetëm të blihet pasuria jonë shoqërore në çmimet e sotme të parëndësishëm, por edhe në kartëmonedhë të zhvlerësuar!

Natyrisht, sa u citua më lartë, nuk thonë, siç mbështesin kombmediatikët, se ndeshemi me një sulm të huaj dhe pushtim, si ajo e Gjermanisë në luftë. Megjithëse tashmë kemi një pushtim zyrtar dhe humbje të sovranitetit kombëtar, ndryshimi është se tani kemi një pushtim ekonomik dhe jo ushtarak, ndërsa humbja e sovratitetit kombëtar, që sigurisht varemi, nuk është pasojë e katastrofës ushtarake, por pasojë e katastrofës ekonomike. Dhe ky ndryshim është kritik. Sepse ndërsa në rastin e parë armiku ishte i dukshëm me sy dhe lehtësisht bashkonte kundër gjithë popullit të vendit të pushtuar në dëbimin e tij nga qyetet dhe fshatrat ku u burrërua, në rastin e dytë «armiku» duket vetëm kur është kuptuar natyra e tij si një sistem social-ekonomik, dhe deri atëherë, mund të çorjentohen lehtësisht viktimat e këtij pushtimi, nga aleatët vendor të flijuesve të huaj të cilët nuk varen nga e njëjta gradë për pasojat e katastrofës ekonomike, nëse nuk nxjerrin dobitë nga ato!

Dhe që të flasim më konkretisht. Katastrofa e sotme ekonomike çonë në mjerim dhe në varfërim të shumicës së popullit Grekë, d.m.th., të shtresave popullore që detyrohen të punojnë për rroga urie, ose shtyhen në papunësi në të cilën qoftë edhe tani dënohen gjysma e të rinjëve tanë, me të vetmen rrugë shpëtimi, mërgimin (për të gjithë ata që munden) ose varfërinë, lëndët narkotike dhe përfundimisht vetëvrasjen për disa. Sot, shtresat popullore që shkatërrohen ekonomikisht nuk i përkasin vetëm shtresave tradicionale të punëtorëve të varfër, fermerëve gjithashtu edhe të atyre që vetë-punësohen, të çdo lloji, por përfshijnë edhe klasën e dietës shtetërore të mesme që krijoi pseudo-zhvillimi «me grurë të huaj» (i PASOK-ut kryesisht) në tranzicion. Sepse është pikërisht ajo klasë e mesme e cila goditet pamëshirë, jo sepse janë të «këqij» Gjermanët që e imponojnë, ose Europa e «keqe»[1] dhe «ndëshkuese», në kundërshti me «Europën e popujve» të «demokracisë» dhe të së «drejtës sociale», që ishte sigurisht një sajim ideologjikë, në të cilin mbështetësh Bashkimi Ekonomik Europian (BEE) dhe në vazhdim Bashkimi Europian.[2] Dhe natyrisht njëlloj ahistorik është pretendimi se Keinsianizmi u vendos në përndjekje nga fuqitë krahasuese kundërvepruese të sotme në BE e cila synon shpërndarjen e pasurisë, dhe se memorandumet –-në një qasje që i afrohet, (me terma “Marksist”) një teorie komplotiste-- nuk u planifikuan, por për të vendosur kuadrin institucional dhe ekonomik “me qëllim që të ristrukturohet shoqëria në drejtim të kundërt: të mblidhet pasuria në pak duar, të forcohen fitimet dhe despotizmi i punëdhënies, të jepen të drejtat e punës dhe sociale, të rritet “epshmëria” e punës.[3] Dhe nuk është se janë vetëm ahistorike këto opinione, por japin të kuptojnë mungesën e globalizmit neoliberal, të cilët e interpretojnë zakonisht si ideologji ose si politikë e keqe, dhe jo si fenomen struktural kapitalist, sikurse bëjnë njëherësh qasje që tejkalojnë një Marksizëm të vjetëruar.[4]

Në realitet, sikurse kam tregur në vend tjetër,[5] të gjitha filluan shumë më herët, afërsisht njëzetë vjetë më parë, me kompletimin e Tregut Europian në vitin 1993, kur u themelua Veprimi e Tregut të Bashkuar, i cili themelonte qarkullimin e lirë të mallrave, të kapitalit dhe të punës brenda Komunitetit, me shfuqizimin e të gjithë pengesave doganore. Kjo do të thoshte, jo vetëm hapjen, por edhe «çlirimin» nga kontrolle sociale të katër tregjeve (mallrave, shërbimeve, kapitalit dhe punës) —«katër liritë» e mirënjohura. Kompletimi i tregut Europian u gjykua i nevojshëm në kuadrin e ndërkombëtarizimit intensiv të ekonomisë së tregut kapitalist dhe të ashpërsimit të konkurrencës me blloqet e tjerë të kapitalit ndërkombëtar, d.m.th., të bllokut Amerikanë dhe të vendeve të Amerikës Jugore dhe Azisë Jugore. Por, problemi i konkurrencës për qendrat e metropoleve të BEE ishte krej i ndryshëm nga problemi paralel në vendet periferike. Përmirësimi i konkurrencës në qendër (me prodhimin e lartë të dhënë të vendeve të metropoleve) varet kryesisht nga përmbajtja e çmimeve dhe rrogave me qëllim që të kenë mundësi të konkurrojnë prodhimet Gjermane p.sh. prodhimet e industrisë dhe prodhimet e lira made in China, qoftë edhe nëse ato prodhohen nga industri filialesh apo vendore. Në kundërshti, përmirësimi i konkurrencës në vendet periferike brenda BEE/BE, si Greqia, varet nga investimet e reja dhe përmirësimi i prodhimit. Problemi rrjedhimisht te këto vende ishte zhvillimor dhe i përkiste krijimit të një baze të fortë me nivele të njëjta të prodhimit drejt atyre të qendrave të metropoleve.

Megjithatë, pavarsisht ndryshimit rrënjësor te faktorët e reduktimit të konkurrencës, politika që u ndoq në kuadrin e Europës Mastricht-te ishte e përbashkët për të gjithë anëtarët dhe përcaktohësh nga nevojat dhe interesat e qendrës. Kështu, kapitali Europian avancoi me Tregun e Përbashkët në një bashkim ekonomik të karakterit neoliberal (i cili u kompletua në vazhdim me BEM dhe Eurozonën), në të cilin u integruan menjëherë qoftë ish. socialdemokratët dhe tani social-liberal, qoftë edhe Euro-majtistja.

Por, tregje të «lira», do të thotë jo vetëm tregje të hapur (d.m.th., lëvizja papengesë e mallrave, kapitalit dhe punës) por edhe tregje të «epshëm» [fleksibël], d.m.th., zhdukjen e «pengesave» te krijimi i lirë i çmimeve, por edhe i rrogave, gjithashtu edhe kufizimet e përgjithshme të rolit Shtetëror në kontrollin e aktivitetit ekonomik) —në fjalë të tjera, kufizimi drastik të elementit të «ekonomisë kombëtare». Dhe kjo ishte esenca e konsesusit neoliberal që karakterizonte kuadrin e ri institucional të BEM. Në realitet, traktati i Mastricht-it institucionalizonte në nivel gjithë-europian ndryshimet që kishin hyrë nga Thatcher në Bretani dhe Regan në SHBA. Këto ndryshime, me rradhën e tyre, ishin imponuar «nga poshtë», nga shumë-kombshet, në procesin e ndërkombëtarizimit të ekonomisë së tregut (p.sh. me blerjen e eurodollarëve, euro-jen etj.). Ndryshe, një imazh tjetër jepte për kompletimin një tekst i vjetër i Komisionit Europian[6] i cili esencialisht parashikonte «plan dëftues» në nivel gjithë-europian. Dhe kjo ishte esenca e propozimit socialdemokrat: një lloj Keinsianizmi të ndërkombëtarizuar (d.m.th., intervencion Komunitar në kontrollin e aktivitetit ekonomik) ku pashmangshmërisht do të duhësh që të zëvendësonte Keinsianizmin kombëtar. Pashmangshmërisht, sepse strategjia Keinsiane është e paaplikueshme në kuadre të ngushta kombëtare, kur sundojnë kushte të lëvizjes së lirë të kapitalit dhe punës. Përmbytja, d.m.th., i konsesusit socialdemokratik, që filloi me lulëzimin e neoliberalizmit në dekadën e vitit 1980 —jo si rezultat i ndonjë komploti, siç mbështesin «teori» komplotiste naive, por edhe çorjentuese për lëvizjen punëtore, të tipit Naomi Klein,[7] por si rezultat i ndryshimeve të përmendura më lartë nga poshtë që solli ekonomia kapitaliste e ndërkombëtarizuar e marketingut — e cila mënjanoi edhe propozimet relevante për strategjinë e Europës Keinsiane.

Në vazhdim, prezantimi i Euros do të thoshte se që të arrihet qëndrueshmëria e çmimeve në Eurozonë duhet që defiçitet financiare të fleksibilizoheshin, siç parashikonte Marrëveshja e Stabilitetit dhe Zhvillimit, i cili pikërisht sepse nuk u mbajt nga shumë vende, qoftë edhe për vendet e qendrës, çoi tani në nevojën e ndalimit kushtetues të defiçiteve. Dhe kjo, sepse e vetmja mundësi që i ka mbetur elitave, nën këto kushte, për përmirësim të konkurrencës dhe fitimit është shtrëngimi i kostos së prodhimit dhe fleksibilitetit i peshës taksale mbi fitimet dhe të ardhurat e vetë elitës. D.m.th., kur rritja e prodhimit nuk është e mundur, për arsye të mungesave serioze investuese në teknologji të reja etj., (siç ishte rasti i vendit tonë), atëherë mbetet vetëm kërcënimi e papunësisë dhe pasigurisë, gjithashtu dhe «fleksibiliteti» paralel i tregut të punës, mbi të cilin vazhdon të mbështetet «politika» e punësimit të Eurozonës, pavarsisht lutjesoreve të traktatit të Amsterdamit. Në bazë të këtyre të dhënave nuk është e çuditshme se elita ekonomike dhe politike ishte mbështetur gjithnjë mbi shpresat e saj te investimet e huaja, dhe sot ajo përbënë shpresën e vetme për zhvillimin, ndërsa Ekonomologët e Gjelbërt, mbështeten te zhvillimi i «gjelbërt», dhe Marksistët e vjetër, në lëvizjen e solidaritetit në favor të Greqisë dhe luftës për zhvillimin e një lëvizje paneuropiane që do të ndryshojë balancat e fuqive dhe që do të çojë në një Europë të popujve – dhe përralla të tjera në kuadrin e sotëm të tregjeve të hapur dhe çliruar që imponon ekonomia e marketingut të ndërkombëtarizuar.

Nëse shohim qorrsokakët, si zgjidhje, që propozon kjo e majtë, atëherë mund të kuptojmë se si arriti Junta vendore dhe e huaj të kalojnë masat e përbindshme. Dhe kjo, sepse ato «zgjidhje» nuk themelohen në identifikimin bazës se dalja unilaterale , jo vetëm nga Eurozona, por edhe nga BE, gjithashtu edhe vendosja e kontrolleve të ashpra sociale mbi «katër tregjet», janë parakushte të nevojshme për daljen nga kriza katastrofike, bashkë me anulimin e kontratave huamarrëse, shpronësimin e detyruar pa shdëmtim të çdo të mire publike që është, brenda procesit të privatizimeve, në pronësinë e elitave vendore dhe të huaja. Të gjitha këto dhe masa të tjera,[8] duhet të kenë synim afatgjatë për ndërtimin e strukturës prodhuese ekonomike të vendit, (e cila është shkatërruar kryekëput pas inkorporimit të saj në ekonominë ndërkombëtare të marketingut, dhe veçanërisht pas integrimit tonë në BEM/BE), dhe krijimin e një modeli konsumimi ndërvarës ku do të mbështeste një ekonomi të pavarur (jo autarkike). Ekonomia e pavarur përbën fundja daljen e vetme nga ekonomia e marketingut të ndërkombëtarizuar, që ofron zgjidhje alternative kundrejtë globalizmit neoliberal. Dhe kjo natyrisht nuk do të thotë «izolim» siç shtrembërojnë autonominë «Europeistët» brenda të Majtës reformatore, Universitete etj., që kanë interesa ekonomike derikte dhe indirekte nga ndenjja jonë në BE. Kjo është e vetmja zgjidhje dasha-popullore, veçanërisht nëse përbën njësinë e bashkimeve ekonomike me vendet fqinje me zhvillim të njëjtë ekonomik (p.sh. vendet e Europës Jugore, vendet Ballkanike, vendet e Amerikës Afrikane etj.). Këto bashkime të reja ekonomike që do të themelohen në solidaritetin e popujve, në ndryshim nga bashkimet kusare të kapitalit, si BE, përbëjnë të vetmin ndërkombëtarizim sot, në kundërshti me pseudo-ndërkombëtarizmin e të «Majtës» reformatore sot që gjoja do të ndërtohet brenda BE-së!

Beteja për ndërtimin e një Rezistence shoqërore gjithëpopullore dhe, si rrjedhim, çlirimit kombëtar është sot nevojë emergjente, meqënse vetëm një Rezistencë e tillë do të mund të ndalonte katastrofën e sotme dhe të hapë rrugën, si fillim, për një ekonomi të pavarur dhe, së fundmi, formën e çlirimit të shoqërisë që do të zgjidhte vetë Populli.

[1] Σ. Πεσματζόγλου, «Δεν είναι μια η Ευρώπη», “Οι εργαζόμενοι” (25/2/2012).

[2] Λ. Βατικιώτης, «Η Ευρώπη των αποικιών», στο ίδιο.

[3] Γ. Μηλιός, «Σωτήριο μνημόνιο θα είναι μόνο εκείνο που θα ανατραπεί»!, στο Ϊδιο.

[4] Leslie Sclair, The Transnational Capitalist Class (Blackwell, 2001).

[5] Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής ελίτ: Η ανάγκη για άμεση έξοδο απο την ΕΕ και για μια αυτοδύναμη οικονομία (Γόρδιος, 2010).

[6] Claude Gruson, Commission of the European Communities, Τhe challenges ahead: A plan for Europe (Office for Official Publications of the European Communities, 1979).

[7] Naomi Klein, Το δόγμα του σοκ: Η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής (Λιβάνης, 2010).

[8] βλ. ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ http://www.inclusivedemocracy.org/brochures/2011.11.13__neo_ethniko_koinoniko_metopo_extented.html