Shuplaka Italiane mbi elitën mbikombëtare, Greqia dhe qeverisja globale, Takis Fotopoulos, March 15, 2013

Në Nëntor të vitit 2011, elita mbikombëtare që administron globalizmin neoliberal, insticionalizoi zyrtarisht juntat parlamentare në Greqi dhe Itali. Siç e vendos në atë kohë Financial Times:

Të përballur me trazira në provinca, eurozona ka dërguar në to qeveritarë të rinj. Në vend të kokfortit Jorgos Papandreus, Greqia tashmë ka Lukas Papadimos, ish zëvendës preident i Bankës Qëndrore Europiane. Në vend të pakontrollueshmit Silvio Berluskonit, Italia tashmë ka Mario Montin, ish kryetar i politikës së konkurrencës në Komisionin Euopian.[1]

Ajo çfarë harroi gazeta e establishmentit për të thënë ishte se të dy të emëruarit, bashkë me drejtorët, ekzekutivët etj., të korporatave ndërkombëtare, kanë qenë anëtarë të Komisionit Trilateral,[2] që është themeluar nga David Rockfeller në vitin 1973. Në atë kohë korporatat ndërkombëtare ishin në procesin e formimit të elitës mbikombëtare, e cila ishte planifikuar për të administruar ekonominë kapitaliste të ndërkombëtarizuar që ishte në lindje. Qëllimi i këtij Komisioni ishte hamendësuar për të “nxitur bashkëpunim më të ngushtë midis SHBA-së, Europës dhe Japonisë,” por, në fakt, ai përbënte instrumentin kryesor për të promovuar anëtarët e tij në administrimin e Rendit të Ri Botëror, i cili ishte shënuar nga globalizimi neoliberal. Për më shumë, të dy Monti dhe Papadimos, bashkë me Mario Draghi-n, që ishin hamendësuar si president në zyrat prestigjioze të Bankës Qëndrore Europiane, i përkasin “në shkallë të ndryshme,” siç theksoi Le Monde[3] në atë kohë, degëve Europiane të mirënjohurit Goldman Sachs, një nga komponentët kryesor të elitës mbikombëtare!

Megjithëse Papadimos tashmë është zëvendësuar nga (servilët e njëjtë të elitës mbikombëtare) qeveria tri-palëshe Greke, Monti paraqeste shpresën e madhe të elitës mbikombëtare për të mbajtur Italinë nën të njëjtin kontroll si Greqia. Në fakt, pak muaj më parë në Davos, në mbledhjen informale vjetore të elitës mbikombëtare, Monti ishte pritur si “shpëtimtari i Europës”. Në atë kohë, anketat e fiksuara të medias, të orkestruara nga e njëjta elitë, deklaronin Montin si favorizuesin për të formuar një qeveri në Itali bashkë me Pier Luigi Bersani. Në fakt, Bersani është versioni Italin i udhëheqësit të së Majtës së degjeneruar greke (SYRIZA) Aleksis Tsipras, i cili, si ai, nuk u shkon në mendje as të ngrejnë çështjen e ekzistencës së vendeve të tyre në BE dhe Euro, si një rrugë për të dalë nga problemet katastrofike ekonomike që janë krijuar kryesisht në të dy vendet (dhe veçanërisht në Greqi), nga hyrja e tyre në BE. Bersani është sekretar i partisë Italiane Demokratike (PD), e formuar kryesisht nga ish-komunistët dhe së fundmi social-liberal. Politikat e Partisë Demokratike Italiane dhe Syriza-s (e cila përbëhet kryesisht nga ish-komunistë) janë njëlloj, megjithëse retorika e SYRIZA-s është më shumë radikale se e të parës, duke mos patur skrupuj për mashtrimin e zgjedhësve Grekë se ajo mund të injoronte ligjet e disiplinës fiskale nga Komisioni Europian, ndërsa do të mbeteshin anëtarë të BE-së dhe Euro-s!

Politikat kursimatre që janë zbatuar nga Monti për rreth një vit kanë shkaktuar tashmë një shkallë të gjerë varfërie në Itali, të cilat sidoqoftë janë të pakrahasueshme me rrënimin që është nxitur në Greqi. Kjo është arsyeja se përse tregjet, duke i paraprirë fitores së dyshes së favorizuar të elitës mbikombëtare (Monti/Partia Demokratike), ishin që në fillim shumë optimistë rreth zgjedhjeve, deri kur lajmet shfaqën shkatërrimin e Montit, që arriti të përthithte vetëm 10% të votave dhe, gjithashtu, rreth humbjes së rëndë korresponduese të partisë Demokratike, e cila humbi 30% të votave të saj krahasuar me zgjedhjet e mëparshme.

Dhe atëherë erdhi shuplaka e madhe që I dha populli Italian elitës Europiane dhe mbikombëtare: fituesit kryesor të zgjedhjeve Italiane ishin parti të “pamiratuara” nga elita e BE-së. Jo vetëm që “lëvizja” fillestare e Beppe Grillo-s nuk ngurron për të pyetur për një referendum për lënien e Euro-s (i cili, nëse ndërmerret, në një vend të madhësisë së Italisë do të krijonte pashmangshmërisht dinamikat për daljen nga BE-ja gjithashtu), por gjithashtu partia e Berluskonit nuk e ka përjashtuar këtë varjant, i cili është sulmuar ashpër nga elita mbikombëtare për këtë mëkat vdekjeprurës. Kështu, më shumë se 55% e popullit Italian (dhe më shumë nëse ne marrin në konsideratë shkallën rekorde të abstenimit) nuk hezitoi të prekte shkakun e vërtetë të vuajtjeve të tyre, d.m.th. anëtarësimin në BE. Në të njëjtën kohë, Partia e Pavarur Britanike (UKIP), e cila është qartësisht anti-BE, arriti vendin e dytë në zgjedhjet plotësuese të 28 Shkurtit Eastleigh pas Liberal Demokratëve të cilët rimbajtën një vend, ndërsa Konservatorët u shtyn në vendin e tretë dhe Partia Laburiste në një vend të varfër të katër! Së fundmi, Eurobarometri i fundit (2012) tregon një mungesë të paprecendent rreth besimit të BE-qyetarëve përkundrejt institucioneve dhe politikave Europiane. Në anën tjetër, elita mbikombëtare nuk ka donjë gjë për t’u shqetësuar lidhur me Greqinë, meqënse SYRIZA, e cila mund të dalë partia më e madhe në zgjedhjet e ardhshme, vazhdon të përsërisë si partia Demokratike, se ajo kurrë nuk do të ngrejë çështjen e daljes së Geqisë nga euro, për mos të folur këtu për BE-në dhe se ajo do të arrijë synimet për të ndaluar politikat katastrofike kursimtare që janë imponuar nga ajo mbi Greqinë përmes presionit nga një front e gjerë (që është për t’u formuar!) nga “PIIGS”-at e BE-së!

Natyrisht, të gjitha këto nuk duan të thonë se në Itali ndërmarret një ndryshim radikal, veçanërisht nëse ne marrim në konsideratë kompozitën dhe karakterin e dy partive populiste që dolën si fitimtarë relativë te këto zgjedhje. Thjesht, ne mund të themi se atje ka një mundësi për ndryshim radikal, i cili sot mungon në Greqi. Kështu, megjithëse kampi i Berluskonit përfaqëson interesat e elitës Italiane dhe të grupeve të priviligjuara sociale, këto interesa nuk përputhen gjithnjë me itenresat e elitës mbikombëtare, sepse Italia nuk ka ndaluar për të qenë një vend i Europës periferike duke u ndeshur me probleme serioze të humbjes së konkurrencës së saj për shkak të përfshirjes së saj në BE/Eurozonë. Kështu, ekonomia Italiane është në stanjacion në dy dekadat e fundit, me një shkallë rritëse prej 1.5% në vitin 1990 që ra në 1% në vitin 2000 (përkundrejt 2.1% dhe 1.8% resektivisht të zonës së Euro-s).[4] Kjo do të thotë se në Itali, ndryshe nga Greqia struktura prodhuese e së cilës është në të vërtetë shkatërruar si rezultat i hyrjes së saj në BE, një parti si ajo e Berluskonit, nuk do të ngurronte të përplasësh me elitën Europiane për të ruajtur interesat e elitës italiane. Njëlloj mund të thuhet për “lëvizjen” e Beppe Grillo-s e cila, në vetë-vete, është totalisht e padëmshme për elitën mbikombëtare, meqënse ajo nuk është një parti anti-sistemike por kryesisht një parti anti-korrupsion. Në fjalë të tjera, ajo është thjesht partia e “Indignados” (si lëvizjet e njëjta në Spanjë dhe Greqi), të cilat duke mos patur një projekt politik dhe analizë që e mbështet atë, gjithashtu dhe një strategji të përputhshme, shpreh vetëm zemëratën e popullit Italian në një mënyrë totalisht të çorganizuar (dhe rrjedhimisht e kontrolluar nga elitat), siç ka qenë përgjithësisht me këto lëvizje në vende të tjerë gjithashtu (Occypy Wall St. etj.) të cilat funksionojnë thjesht si detonator të zemëratës popullore.

Pyetja kryesore, rrjedhmisht, qe del nga zgjedhjet Italiane, që shqetëson në të vërtetë popullin Europian, është se nëse populli Italian do të tejkalojë gracakat sistemike që shprehen nga partitë e Berluskonit dhe Grillo-s, gjithashtu dhe dilemat shtirëse mbi politikat kursimtare të vendosura nga e Majta Europiane (Die Linke), e cila hamendëson se partitë e “mira” të Majta që zgjidhen në qeveritë e BE-së mund të zëvendësojnë politikat e “këqija” të Merkelit dhe të tjerëve —sikur globalizmi neoliberal është thjesht një ideologji ose një komplot, siç sugjerojnë teoritë hutaqe të së “Majtës”.[5]

Në mendjen time, është vetëm krijimi i Fronteve Popullor të gjerë anti-BE në çdo vend, të cilët mund të nxisin daljen nga BE me synimin e arritjes së pavarësisë ekonomike në çdo vend. Ri-zhvillimi bazuar mbi forcat e veta, siç do të tregoj në më shumë hollësi në një artikull të ardhshëm, është e vetmja rrugë përmes të cilës popujt të shkëputen nga globalizimi dhe institucionet e tij (siç është BE-ja) mund të rindërtojnë strukturat e tyre prodhuese që janë shkëputur nga globalizmi. Kjo mund, gjithashtu objektivisht, të shtrojë rrugën për ndryshime sistemike, duke venduar nga vetë popujt demokratikisht. Të presësh se procesi i globalizimit nga vetë-vetja do të krijojë kushtet objektiv dhe subjektiv për një transformin socialist, siç besojnë disa Marksist Paleolithik, ose alternativisht, se krijimi i fabrikave të vetë-drejtuara brenda sistemit prezent global do të çojë në një ekonomi vetë-drejtuese, siç sugjerojnë “anarkistët” life-style, janë të dyja rrugë të sigurta që çojnë në kompletimin e procesit globalizues, siç është planifikuar nga elitat.

Alternativa tjetër është tejet e tmerrshme për t’u përsiatur që është përshkruar grafikisht nga presidenti krye-Zionit i Izraelit, Simon Peres, i cili festoi, si vijon, globalizmin përpara një audience tejet entuziaste të gjithë Euro-Parlamentit:

Globalizmi vendos një fund te rracizmi. Ai fuqizon individin. Ndërmarrjet globale nuk imponojnë dëshirën e tyre mbi popujt. Përkundrazi, ato respektojnë dëshirën e klientëve të tyre. Ato mund të sjellin njohuri shkencore për rritje [ekonomike]. Ato mund të ndihmojnë të rinjtë për të fituar edukim të lartë. Të krijojnë punë që u përshtaten qëllimeve të tyre.[6]

Dhe ai shkoi më tej për të përshkruar se si bota e të ardhmes bazuar në globalizim duhet të jetë, d.m.th. i njëjti Rend i Ri Botëror siç është tani, plus një qeverisje globale!:

Bota jonë globale nuk ka qeveri globale. Ajo është pothuajse e paqeverisur. Ne duhet të kërkojmë për një alternativë. Unë besoj se rrugët e së ardhmes e qeverisjes duhet të mbështeten mbi tre shtylla: qeveritë kombëtare do të vazhdojnë të jënë përgjegjëse për administrimin e komb shtetit. Ndërmarrjet globale do të investojnë në kërkime shkencore dhe zhvillim. Dhe individi do të gëzojë aftësinë për të qeverisur veten e tij duke ditur rrugën se si funksionin truri i tij. Shkenca sot është më e rëndësishme se politika. Ajo është universale dhe pakufij. Ushtritë nuk mund të pushtojnë urtësinë. Policia nuk mund të arrestojë shkencën. (...) Duke u ndeshur me mungesën e qeverisjes globale, ne mund të përkrahim bashkëpunim të ngushtë midis qeverive dhe ndërmarrjeve globale. Duke u ndeshur me rreziqet të cilët kërcënojnë vlerat për të cilat ne mbrojmë, ne duhet të luftojmë terrorin kudo që gjëndet, pa mëshirë.[7]

Eshtë e qartë rrjedhmisht, se elita mbikombëtare është në procesin e marrjes së hapave të nevojshëm për të institucionalizuar rolin e saj mbikombëtar. Synimi i menjëhershëm është heqja e “barrierave rregulluese” që pengojnë shkëmbimin e lirë të mallrave dhe shërbimeve, si fillimi midis Europës dhe Amerikës (në fakt, një treg transatlantik dhe marrveshje investimesh duket gati për t’u arritur midis BE-së dhe NAFTA-s)[8] dhe pastaj midis këtij blloku gjigand dhe pjesëve të tjera të botës, i cili do të imponohet për të pranuar kushtet e tregut nga i pari. Synimi përfundimtar është formimi i një tregu gjigand të vetëm të derregulluar, i kontrolluar nga ndërmarrjet ndërkombëtare, në të cilin kontrolle social mbi tregjet për të ruajtur punën ose mjedisin do të minimizohen.

Në nivelin politik, kjo nënkupton se elita mbikombëtare e tanishme informale do të formalizohet ose institucionalizohet në formën e një “qeverie globale”. Teza ideologjike e kësaj është dhënë nga Gideon Rachman, komentator kryesor i çështjeve të jashtme të Financial Times, në një artikull të viti 2008,[9] të cilin shumë komentator e kanë cituar si provë të një komploti elitist për të themeluar qeverisje globale. Në fakt, as globalizmi neoliberal nuk ka qenë një komplot, siç kam sqarur në vend tjetër,[10] as nuk do jetë formimi i një qeverie globale, ndoshta jo shumë larg në të ardhmen. Ajo është thjesht rezultat i pashmangshëm i dinamikave të sistemit të sistemit kapitalist të ekonomisë së marketingut, i cili nuk mund të përbyset përveç kur viktimat e globalizmit neoliberal, d.m.th. shumica më e madhe e popullatës botërore, të luftojë për krijimin e ekonomive të vetë-mjaftueshme dhe shoqëri të vetë-qeverisura, jashtë globalizmit neoloberal, në një lloj tjetër ndërkombëtarizues bazuar në principin e solidaritetit dhe ndihmës së ndërsjellë sesa principet e konkurrencës dhe përfitimit, si tani.

[1] Martin Wolf, “Europe must not allow Rome to burn,” The Financial Times (15/11/2011).

[2] see The Trilateral Commission Membership List.

[3] “Goldman Sachs, Le trait d'union entre Mario Draghi, Mario Monti et Lucas Papadémos”, Le Monde (14/11/2011).

[4] World Bank, World Development Indicators 2010, Table 4.1.

[5] see e.g. Naomi Klein, The Shock Doctrine: The Rise of Disaster Capitalism (Penguin, 2008).

[6] “Full text of Peres speech to European Parliament. President Shimon Peres' at the seat of the parliament in Strasbourg,” Haaretz, (13/03/2013).

[7] Po aty.

[8] Max Baucus, “Transatlantic trade deal is a US priority”, The Financial Times, (03/03/2013).

[9] Gideon Rachman, “And now for a world government”, The Financial Times, (08/12/2008).

[10] Takis Fotopoulos, Redesigning the Middle East: the Arab “revolutions”, counter-revolution in Iran and regime change (Clarity Press-under publication).